Tíminn - 05.11.1961, Blaðsíða 12

12
T í MIN N, siuinudaginn 5. nóvember 1961
bATTUP KIPKJUNNAR
( Lútherska kirkjan viðurkenn
( ir ekki dýrkun dýrlinga, þa'ð
( er að segja mannl'egar persón-
( ur, sem teknar eru í tölu guða
( og verðskulda því tignun og
( tilbeiðslu kynsióðanna.
( En hún viðurkennir samfélag
( heilagra, það er nefna mætti
( fólk, sem raunveralega hefur
( náð I hærra stigi í kærieika,
/ fómfýsi og fullkomnun en
( flestum virðist unmt að ná, og
( gæti því orðið fyrirmynd okk-
( ar hinna og laðað til eftir-
( breytni og sýnt, hvernig ganga
( ber á guðsvegum.
( Og þótt allra hei'laga messa
'/ sé horfin úr röð viðurkenndra
/ helgidaga kirkjuársins, hefur
(
up Svia, Söderblom, segir ein-
hvers staðar:
„Dýrlimgar eru þeir, sem
láta Ijós guðdómsins lýsa sér
og öðrum án allra hindrana og
skugga. Dýrlingar eru þeir,
sem sanna tilveru Guðs með
veru sinmi lífi sínu og starfi.
Þeir lýsa gegnum aldirnar
frá kynsióð til kynslóðar. Þeir
lýsa upp tilveru maninkyns á
jörð. Birtan frá þeim endur-
speglar vald Guðs og dýrð
Krists.“
Þessi ummæli hins snjalla
biskups munu fara nærri
kjarna málsins um helgi manns
sáalarinnar.
Þar eru ekki fyrst og fremst
á ferg þeir, sem nefna mætti
Álira heilagra messa
(
'( ekki verið hægt að strika hana
'( út úr vitund hinna kristnu sem
'( sérstakan dag, ,þegar ,minna
'/ skal á þær manneskjur, sem
/ eru og hafa veri.g kóróna og
/ takmark breytni og göfgi.
/ Sagt er að lítið bam, sem
/ kom með föður sínum i kirkju
( sem skreytt var myndum heii-
( agra manna, sem felldar voru
( í giuggarúðurnar, hafi sagt:
( „Pabbi, nú veit ég, hvað dýr-
( lingur er, það er maður, sem
/ lætur sólina skína í gegnum
/ sig.“
/ í barnslegri einlægni fann
'/ barnið lausn gátunnar um heil-
'/ agt fólk. Það eru manmeskjur,
'/ sem eru orðnar nokkurs kon-
'/ ar skuggsjá guðsandans meðai
'/ manna. Það eru menn og kon-
'/ ur, sem láta dýrg Guðs, vizku
/ hans. speki. vilja og elsku skina
/ í gegnum sig, eða endurvarpa
/ þes'sari birtu á annarra veg,
/ Hkt og peTlan, sem breytir
/ skini hversdagsleikans í liti og
/ Ijóma krystallaðar fegurðar.
/ Kristur Jýsir óbeinlims þess
/ um manneskjum í Fjallræð-
) unni, þegar hann segir: „Þér
/ eruð salt jarðar, þér eruð ljós
; heimsins." Sannur dýrlingur
; er sá eða sú, sem hafa bætt og
p fegrað umhverfi sitt hina mann
j legu tilveru öðrum fremur og
i varið gegn skemmdum og böli
\ lasta og þjáninga.
; Hinn mikli og frægi erkibisk
guðfræðilega leiðtoga, lærðir
metin og miklir að heimsims
hætti, trúarhetjur og snilling-
ar, sem þroskað hafa hæfileika
sína tii hins hæsta þroska yfir-
leitt og orðig þannig holdi
klædd hugsjón einhverrar ofur
mennsku og yfirlætis, t.d. á
sviði lista, heimspeki eða stjórn
mála.
Þar er eitthvað annað, sem
vekur aðdáum og athygli að
sjálfsögðu dásamiegt og stór-
brotið, en dýrlingurinn helgi-
mennið verður um leið að eiga
hið algjöra sjálfgleymi i fórnar-
lund sinni, sjálfsafneitun og
ástúð. í slíkri persónu finnum
við Hkt og ósjá'lfrátt helgileika
Guðs eða hið fullkomna sam-
ræmi guðdóms. f lífi þeirra og
framkomu geislar til okkár eitt
hvað af góðleika, hreinleika
og dýrð hins himneska alföður,
Þú gætir spurt, hvort slíkar
manneskjur séu syndiausar eða
gallailausar, og það er hægt að
ræða þess háttar málefmi út
frá skynsamlegum rökum hins
mannlega, en öll slík rök
hverfa í skuggann eða öllu
heldur Ijómann af persónuleika
hins heilaga. Sérkenni hins
góða mamns, sem nálgast guð
dóminn í auðmýkt og helgar
kærleika tilverunnar orð og
athöfn, er einmitt það, að hann
gefur Guði dýrðina, en sækist
ekki eftir lofi og metorðum,
Jólafötin
Matrosföt. Matroskjólar úr civioti, frá 2—8 ára.
Kragasett og flautubönd.
Drengjajakkaföt, frá 5—14 ára.
Stakir drengjajakkar og drengjabuxur. (Flest m.
gömlu verði).
Drengjapeysur. Drengjaskyrtur.
Æðardúnssængur. Vöggusængur.
Æðardúnn V4, V2, 1 kg. pakkn.
Sængurver, dúnhelt og fiðurhelt léreft.
Enska Patonsgarnið nýkomið. Mikið litaúrval, 5
grófleikar. (Sendið mál af fötunum).
PÓSTSENDUM UM ALLT LAND.
Vesturgötu 12. — Sími 13570
frægjy né völdum.
Hafi tónsniHingur Mjóðfæri
á valdi símu, þá leikur hann
vel, jafnvel á ófullkomio verk-
færi ,það heynst hver ieikur,
þótt nokkrir strengir sén bvo ítn
ir eða fullkomið samræmi
skorti milli þeirra innbyrðis.
Allt, sem sfcapar biHð milii
dýrðar og snilldar Krists og
hins ófullkomna lærisveins,
fyillir vitund lærisveinsins með
sársauka og heitri þrá eftir
inmilegra samræmi milli meist-
arans og hins mannlega tón-
gjafa, en veldur ekki afsökun-
um og hroka. Þannig mótast
helgimennið, dýrlingurinm.
Þess vegna er persónudýrkun
óhugsanleg gagnvart slíkum
manneskjum. Það er kraftur
hins góða, sanna og fagra, sem
í þeim birtist, sem við dáumst
að og mjótum, og er svo mikill
í tign sinni og veldi, að ekki
kemur til mála, ailra s'ízt frá
þeirra eigin sjónarmiði að gefa
þeim dýrðina, heiðurinm og til-
beiðsluna.
„Það, sem þið heyrið er ekki
mitt, heldur föðurins, sem
sendi mig,“ segir Kristur sjálf
ur.
Dýrlingar, helgi'menni eru
því persónur, sem gera okkur
hinum auðveldara að trúa —
ekki á þá, heldur á Guð. Guð
birtist samferðafólkinu í Hfi
þeirra.
Og um þetta dásamlega fyr-
irbrigði mannlífs, sem á fyll-
ingu sína í því, sem nefnt er
samfélag heilagra, sagði Jesús.
Þannig lýsi ljós yðar mönn-
unum, að þeir sjái góðverk yð-
ar og vegsemi —ekki yður —
heldur föður yðar sem er í
himnunum. Um hann en ekki
eigin verðleíka til upphefðar
og metorða, er vitnisburður
hins heilaga manns. Hans helg
asta játning gæti birzt í lítilli
vísu, sem stundum er sungin
við útför hér á fs'landi við ang
urblítt bænarstef eftir Bortni-
ansky og er á þessa leið:
„Eg krýp og faðma fótsfcör
þína,
frelsari minn á bænarstund.
Eg legg sem barnið bresti mína
bróðir í þína líknarmund.
Eg hafna auðs og hefðarvöldum
hyl mig í þínum kærleikshöld-
um.“
Árelíus Níelsson.
MINNING:
Guðrún Jónsdóttir
Ein fe.gursta útsýn á landi voru
mætir augum vagfarenda á leið-
ir.ni frá Húsavík austur í Keldu-
hverfi — kringum Tjörnes. Þegar
ekið er inn Tjörnesið að austan
blasa við í rómantízrki fjarlægð
fjórar af sveitum Norður-Þingeyj-
arsýslu: Kelduhverfi, Axarfjörður
Núpasveit og Sléttan. í baksýn eru
Austurfjöll, mjúklát og stílhrein.
Meðfram veginum eiu á aðra hönd
víði og kjarri vaxnar fjallaMíðar,
en þverhnípi og hafið á hina. Á
brún Auðbjargarstaðabrekku nær
fegurðin hámarki sínu. Margir
nema staðar þar, til þess að njóta
útsýnisins. Við rætur brekkunnar
gefur að líta lítið býli í viðlendu
sléttu túni, Auðbjargarstaði. Veg
urinn í brekkunni sveigir í hálf-
hring umhverfis bæinn.
Á þessum bæ lauk aldin kona
ævi sinni 18. ágúst síðastl., hús-
freyjan, Guðrún á Auðbjargarstöð
um, umvafin ástúð eiginmanns og
sonar, er hjúkruðu henni til
hinztu stundar.
Guðrún á Auðbjargarstöðum
var fædd að Fjöllum í Keldu-
hverfi 17. júní 1883, dóttir héraðs-
kunnra merkishjóna, Önnu Sig-
urðardóttur af Gautlanda- eða
Mýrarætt og Jóns Jónssonar Mar-
teinssonar, sem einnig var ættað-
ur úr Súður-Þingeyjarsýslu. For-
'eldrar Guðrúnar bjuggu að Fjöll-
um um hálfrar aldar skeið og
komu upp mannvænlegum barna-
hópi. Heimili þeirra var áfanga-
staður við erfiðan fjallveg, annál-
að fyrir rausri og risnu. Slík heim-
ili veittu og jafnan gott uppeldi
ungdóminum.
Vorið 1918 giftist Guðrún eftir-
lifandi manni sínum, Gunnari Sig-
urðssyni frá Hólsseli á Hólsfjöll-
um. Ungu hjónin áttu heimili .að
Hólsseli um þriggja ára skeið, en
fluttust þaðan heim á æskustöðv-
ar Guðrúnar, keyptu býlið Auð-
bjargarstaði og bjuggu þar síðan.
Guðrúnu og Gunnari varð fjög-
urra barna auðið. Eitt þeirra, Kar
olína, lézt á ungum aldri, en þrjú
þeirra náðu fullorðins aldri og
eru: Anna, húsfreyja að Sultum
'í Kelduhverfi, gift Hallgrími
Björnssyni, Karólína, húsfreyja að
Brimnesi í Eyjafirði norður, gift
Gústaf Kjartanssyni, og Bjarni(
sem dvalizt hefur með foreldrum
sínum heima að Auðbjargarstöð-
um og verið þeim stoð og stytta.
Þótt býlið Auðbjargarstaðir sé
máske smátt í augum ókunnugra
vegfarenda, er heimilið stórt og
sterkt í vitund þeirra, er til
þekktu, og þeir urðu með árunum
nokkuð margir, því að bærinn er
í þjóðbraut og stendur eins og
Trúlofunar-
hringar
afgreéddir
samdægurs
hallDÖR
Skólavörðustig 2
Stúlka óskast
til heimilisstarfa.
— Upplýsingar i sima
3 79 10
Nýtízku húsgögn
Fiölbreytt úrval.
Póstsendum.
AXEL EYJÓLFSSON
SkiphoJti 7 Simi 10117
bernskuheimili beggja hjónanna
við erfiðan og oft vandfarinn
heiðarveg, því sjálfsagður hvíldar
staður þi'eyttra ferðamanna, áð-
ur en bifreiðin kom til sögunnar.
Og það eru aðeins 5 ár síðan ak-
fært varð kringum Tjörnes. Að
Auðbjargarstöðum var gott að
koma og hvíla. Ekki kom að sök,
þó að húsrými væri Htið. Beini og
hjálp var í té látin án þess að um
væri beðið. Glaðværð og samúð
fyllti húsin. Þangað var vegfarand-
inn boðinn velkominn. Ekki þurfti
mikla skarpskyggni til að sjá, að
hér lifði hamingjusamt og sam-
hent fólk, sem undi við sitt og átti
þann metnað stærstan að leysa
hvert starf og hvern vanda eins
vel og unnt var. Einlægni fjöl-
skyldunnar og samheldni mátti
hvarvetna lesa út úr öllu, sem fyr
ir augu bar á því heimili. Og þeg-
ar svo þetta snyrtilega heimili var
skoðað í ramma umhverfisins, var
erfitt að verjast þeirri hugsun, að
tengsl væru þar á milli, enda mun
það mála sannast, að hrifnæmar
sálir mótist af umhverfi.
Guðrún á Auðbjargarstöðum
mun verða minnisstæð þeim, er
henni kynntust, glæsileg í sjón og
góð í raun. Hún var greind kona
og sjálfstæð í skoðunum, tilfinn-
inganæm og eindreginn málsvari
þess, er minna mátti sín. Hún
kunni vel að haga orðum, og var
gott við hana að ræða.
Guðrún var jarðsett í ættargraf
reit að Fjöllum að viðstöddu fjöl-
menni úr nálægum sveitum. En
langt um fleiri mundu vilja votta
henni virðingu og þökk fyrir sam-
fylgdina. Þann hóp fylla allir þeir,
sem voru svo lánsamir að kynnast
•þessari merku konu.
Björn Haraldsson.
Fréttabréf af Ströndum
Framhald af 9. síðu.
Það virtist auðsætt, að einhver
vargur væri í varpimu, þótt ekki
væri vitað, hver sá væri. Nú þykir
sýnt, að þessi óvelkomni gestur
hafi sezt að þar og látið lítið fara
fyrir sér, nema þá læðzt til töku
eggja og fugla þartia. — Hér eru
æðarvarpslönd á þremur bæjum
nærri landi. Viðbúið er, að þessi
skaðvaldur sjái þau ekki lengi í
friði, ef hann nær að festa hér
rætur. Virðist mér nauðsynlegt
að bugur sé undinm að því, af
færum kunmáttumömnumi, að leita
uppi aðsetur þeirra dýra sem hér
kunna að leynast áður en út-
breiðsla þeirra magnast.
—0—
Okkur þótti súrt í broti, að Guð-
mundi Jónassyni skyldi ekki tak-
ast að brjótast norður yfir Tré-
kyHisheiðina. Það hefði getag ver-
ið gagn og gaman. Hanm gat varla
hitt verr á að reyna þetta en þá
var. Látlausar stórrigningar
höfðu gengið lengi ag undanförau
svo að aur og bleyta var með allra
mesta móti. Vonandi reynir hatm
aftur sáðar og tekst það þá.
Guðmundur P. Valgeirsson.
Minnlngarathöfn um móður okkar,
Önnu Jónsdútfur,
sem andaðlst á heimiii sínu, Hávallagötu 44, 31. október, fer fram
frá Fossvogskirkju þriðjudaginn 7. nóvember kl. 3 e. h.
Blóm vinsamlegast afþökkuö.
Björg Ólafsdóttir
Ingunn Ólafsdóttir
GuSjón Vigfússon,
Eskihlíð 10 A
lézt af slysförum 3. þ. m.
Vandamenn