Tíminn - 23.12.1961, Blaðsíða 14

Maðurinn var beinvaxinn,
og þó hann væri hvorki hár
né skrautlega búinn, var svip
ur hans og látbragS svo tign
arlegt, a3 það hlaut aS vekja
undrun manna. Hann gekk
lengra áfram og lyfti upp
höfðinu, og sáu þeir nú að
andlitsdrættir hans voru fagr
ir og ákveðnir. Hann bar
skegg og undir hinum breiðu
brúnum hans tindruðu tvö,
fögur augu, sem, þótt þau
sýndust dreymandi, virtust
geta feéð inn í hugskot manna.
Hassan fursti féll á kné, og
snerti gólfið með enninu, en
bræðumir, er skildu að þeir
myndu vera í návist hins vold
uga keisara Saladíns, heils-
uðu að vestrænum sið.
Soldán bauð nú Hassan að
rísa á fætur og mælti:
— Eg sé að þú treystir þess
um riddurum, emír, og hann
benti á hin löngu sverð þeirra
— Herra, svaraði hann, —
ég treysti þeim eins og sjálf-
um mér. Þeir eru hraustir og
göfugir menn, þó að þeir séu
vantrúaðir.
Soldán strauk skegg sitt.
— Já, sagði hann, — van-
trúaðir, því miður. En þeir
dýrka óefað Guð á sína vísu.
Miklir á velli eins og faðir
þeirra, ég man vel eftir hon-
um ,og sé það allt satt, sem
ég hefi heyrt, eru þeir einnig
hraustir. Riddarar, skiljið þið
mál mitt?
— Nægilega til þess að geta
talað það, svaraði Godvin, —
við höfum lært það frá barn
æsku.
— Gott, segið mér þá eins
og hermenn til hermanns,
hvers leitið þér hjá
Salah-he-dín?
— Prænku vorrar, lafði
Rósamundu, sem eftir skipun
yðar, herra, var stolið frá
heimili okkar í Englandi.
— Riddarar, hún er frænka
ykkaifc, það er mér fullljóst,
eins og hún er systurdóttir
mín. En segið mér, er hún
ykkur nokkuð meira? og hann
horfði á þá rannsóknaraug-
um.
__Herra, við elskum hana,
sagði Godvin, — og erum lof
aðir henni.
— Hvað! Báðir? spurði
Saladín undrandi.
— Já, báðir.
— Og prinsessan lofuð ykk;
um báðum?
— Já, báðum.
— Og hún elskar ykkur
báða?
— Já, svaraði Godvin,,—
báða, því það hefur hún sjálf
sagt.
Saladín strauk skegg sitt
og Hassan brosti.
— Segið mér þá, riddarar,
hvorn ykkar hún elskar
meira, sagði hann allt í einu.
— Það veit hún aðeins
sjálf, herra. Þegar tíminn er
kominn mun hún segja oss
það, en fyrr ekki.
— Eg skil nú að ein eða önn
ur saga muni felast bak við
þessa gátu, sagði Saladín. —
Setjizt nú niður og segið mér
hana.
— Sannarlega undarleg
saga, sagði Saladín, er þeir
höfðu lokið frásögn sinni, —
og henni sé ég Allahs hand-
leiðslu. Riddarar. þér haldið,
að ég hafi gert ykkur órétt —
ykkur og föðurbróður ykkar,
Sir Andrev, sem einu sinni
14
var vinur minn, og sem með
því að stela systur minni,
lagði grundvöllinn undir all-
an þennan kærleika, stríð og
óhamingju, og máske ófyrir-
séða haming'íu. Heyrið nú.
Sagan, sem þessir tveir menn,
presturinn og hinn fláráði
riddari Lozelle sagði ykkur,
var sönn. Eins og ég skrifaði
föðurbróður ykkar, dreymdi
mig draum. Já, þrisvar
dreymdi mig að systurdóttir
og sem mun leiða okkur öll|
framvegis.
— Vel sagt, svaraði Saladín.
— Eg hef varað ykkur við,
gestir mínir, ásakið bví mig
ekki, þó ég haldi orð mín, en
ég krefst einskis loforðs af
ykkur, þvi það mundi aðeins
freista göfugra riddara til
þess að Ijúga. — Já, AlJah hef
ur lagt fyrir oss þessa gátu,
og vonandi verður hún ráðin
af honum á sínum tíma.
H. RIDER HAGGARD
BRÆÐURNIR
SAGA FRA KROSSFERÐATIMUNUM
60
mín væri á lífi, og að hún, ef
ég gæti fengið hana til þess
að búa hjá mér, mundi
stemma stigu fyrir miklum
blóðsúthellingum, með göfug
lyndi sínu, á einn eða annan
hátt. Já, lífi tíu þúsund
manna mundi verða þyrmt
hennar vegna, og ég sá andlit
hennar í draumnum. Og nú
með aðstoð ykkar, já af ykk-
ur er hún frelsuð frá valdi
hins mikla launmorðingja, og
er nú óhult við hirð mína og
þess vegna er ég vinur ykk-
ar.
— Herra, hafið þér séð
hana? spurði Godvin.
— Riddarar, ég hef séð
hana, og andlit hennar er hið
sama, sem mér birtist í
draumnum, og ég er þess full
viss, að í þeim draum hefur
Allah talað til mín. Sir God-
vin og Sir Vulf, hélt Saladín
áfram, og var nú rödd hans
hörð og skipandi, — Oiðjið
mig um hvað sem þér óskið
helzt og ykkur skal veitt það
fyrir afreksverk ykkar, hvort
sem heldur er: auðæfi. lönd,
tignamöfn, eða hvað sem vera
skal, en biðjið mig aðeins ekki
um systurdóttur mína, prins
essuna af Baalbec, sem Allah
hafur fært mér til þess að
þjóna honum Vitið enn frem
ur, að ef þið reynið að stela
henni, munuð þið deyja, og
ef hún sleppur og ég næ henni
aftur, mun hún sömuleiðis
deyja. Allt þetta hef 'ég sagt
henni, og ég sver það við
Allah’s nafn. Hún er hingað
komin og hjá mér skal hún
búa þangað til tign min er
fullkomnuð.
Bræðurnir litu ráðþrota
hvor á annan því þeim fannst
þeir vera enn fjær takmarki
sínu en í höll Sínans fursta.
Allt í einu birti yfir Godvin
og hann stóð upp og mælti:
— Voldugi drottnari Austur
landa, við höfum hiusta? á
yður, og vitum hvað við eig-
um á hættu. Þér hafið lofað
oss vináttu yðar; við þiggjum
hana og erum þakklátir fyrir
og æskjum einskis frekar.
Guð hefur, segið þér, leitt
Rósamundu frænku okkar til
yðar í ákveðnum tilgangi. Lát
um þann tilgang verða upp-
fylltan eftir hans vilja, á
hvern hátt viturn við ekki.
Við bíðum hans úrskurðar,
sem hefur leitt okkur hingað,
Síðan benti hann m.eð hend
inni til merkis um að áheyrn-
inni væri lokið.
XVII.
Brœðurnir fara frá Damaskus
Við hirð Saladíns voru bræð
umir í hávegum hafðir. Þeir
fengu hús út af fyrir sig til
að búa í, og marg^ þjónustu-
menn, er áttu að sjá um þæg
indi þeirra og vemda þá gegn
hættum. Þeir fengu leyfi til
að veiða dýr á eyðimörkinni
og máttu nota hesta sína, svo
ef að þeir hefðu viljað. hefði
þeim verið hægðarleikur að
komast frá fylgdarliði sinu og
flýja til hinríar næstu kristnu
borgar. í rauninni mundi eng
inn hafa reynt að hindra för
þeirra, því þeir máttu fara
hvert sem þeir vildu, en hvert
áttu þeir að fara án Rósá-
mundu?
Oft sáu þeir Saladín, því
honum þótti gaman að segja
þeim sögur frá fvrri timum,
þá er faðir þeirra og föður-
bróðir höfðu verfð I Austur-
löndum, og að tala við þá um
England og Frakkland. Já,
jafnvel einnig að tala um trú-
arbrögð við Godvin. Til að
sýna traust sitt á þeim, veitti
hann þeim foringjastöður í
lífverði sinum.
Að vísu var friður enn, en
bræðurna grunaði, að það
mundi ekki verða lengi. Dama
skus og slétturnar í kring,
var ein stór herbúð, og á
hverjum degi komu þúsundir
af villtum trúarbræðrum, er
bjuggu um sig þar, er þeim
var til visað.
Þeir spurðu Masondu, sem
vissi um allt er gerðist, hvað
þetta ætti að þýða.
— Það þýðir hið „heilaga
stríð“ er boðað hefur verið í
hverju einasta musteri i öll-
um Austurlöndum, sagði hún.
— Það þýðir, að aðalstriðið
milli1 krossins og hálfmánans
stendur fyrir dyrum, og þá,
pílagrímar, Jón og Pétur. verð
ið þið að bera ykkar hluta.
— Efi getur verið á. hverj-
um flokknum við fylgjum,
sagði Vulf.
— Enginn efi, sagði Mas-
onda brosandi, — Að sönnu
mun ykkur þykja leitt, að
berjast gegn prinsessunni af
Baalbec og móðurbróður henn
ar, stjórnanda trúaðra.
Já, þannig var það: Rósa-
munda frænka þeirra og heit
mey, var nú fyrir þá, aðeins
prinsessan af Baalbec.
Hún naut mikillar virðing-
ar og frjálsræðis. Enginn á-
reitti hana fyrir trú hennar
og enginn reyndi að fá hana
til að kasta henni; en hún var
í landi því, er kvenfólkið hef-
ur engin sammök við karl-
menn, einkum ef þær eru hátt
settar. Svo sem prinsessu í
keisaradæmi Saladíns sömdi,
varð hún að hlýða lögunum,
og jafnvel setja blæju fyrir
andlit sér, en hún gekk út
og ekki mæla við nokkurn
mann orð.
Godvin og Vulf báðu Sala-
dín um leyfi til að fá að tala
við hana af og til, en hann
svaraði stuttlega:
— Riddarar, vér höfum
vora siði fyrir okkur. Þar að
auki tel ég ykkur fyrir beztu,
að þið sjáið prinsessuna af
Baalbec sem sjaldnast, og
sömuleiðis fyrir mig, er bíð
þess að sýn sú uppfyllist, er
engillinn birti mér.
Bræðurnir yfirgáfu hann
hryggir í huga. Þeir sáu, að
það myndi verða ómöguíegt
að ná henni burt frá Dama-
skus.
Hún bjó í sinni.eigin höll,
og voru þar sveitir úr lífverði
keisarans á verð nætur og
daga og vissu þeir fyrir víst,
að þeir myndu verða að láta
líf sitt, ef hún hyrfi eða noklc
uð yrði að henni. En innan
hallarveggja var hennar gætt
af geldingum, undir stjórn
geldings er Mesrour hét, er
var hinn mesti refur, og allar
þernur hennar voru njósnar-
ar og mjög athugular.
Einá huggun höfðu þeir
samt sem áður. Þegar Rósa-
munda kom til hirðarinnar.
hafði hún beðið soldán þess,
að mega hafa Masondu hiá
sér, og fékk hún því fram-
gengt, þó stirt gengi, vegna
þátttöku hennar í flótta og
frelsun prinsessunnar.
Hjá henni fréttu þeir, að
Rósamunda væri að vlsu að
nokkru leyti ánægð, og hafði
hún ástæðu til þess, þar sem
hún var nýsloppin frá Al-je-
bal, en hún var þó þreytt á
þessu undarlega Austurlanda
lífi, og allri þeirri þvingun,
er hún varð að sæta, og hrygg
yfir því, að fá aldrei að tala
við bræðurna.
En þá kom fyrir atburður,
sem jók aðdáun soldáns á
þeim og heiður Masondu.
Þeir sátu einn morgun við
gosbrunninn í garðinum hjá
húsi því, er þeir bjuggu í, og
horfðu á þá er fram hjá gengu
gegnum grindurnar í hliðinu.
Hús þeirra lá við eina fjöl-
förnustn götu Damaskusborg
ar, og þar var því sífelldur
straumur af alls konar fólki
um vrötuna>
Allt í einu heyrðu þeir
mannamál við hliðið, og varð
þeim litið þangað. Þeir komu
þá auga á konu, er var sveip-
uð síðri kápu, og var að tala
við vörðinn, er rétti út hand-
legginn hlæjandi, eins og
hann ætlaði að leggja hann
u^n mitti hennar. Þeir sáu þá
blika á hníf í hendi hennar.
Svo vörðurinn vék til hllðar
og opnaði hliðið brosandi.
Konan kom svo inn í garð-
inn .Það var Masonda.
Þeir stóðu upp og hneigðu
sig fyrir henni, en hún gekk
fram hjá þeim inn í húsið.
Þeir fylgdu henni eftir, en
vörðurinn við hliðið hló aftur,
og roðnaði Godvinj er hann
hevrði hláturinn.
Hún varð þess vör, þó svalt
og skuggalegt væri inni í her
berginu, og sagði sorgbitin:
— Hvað gerir það til? Slík-
ar móðganir eru mér daglegt.
brauð, því þeir halda — og
hún hikaði.
— Það er bezt fyrir yður
að segla mér ekki neitt hvað
þeir halda, mælti Godvin.
SPIL
Menn halda, að fyrstu
spilin hafi orðið til í Aust-
urlöndum, og þá helzt í
Kína. Til eru spil frá Ind-
landi, sem eru orðin 8000
ára gömid. í Evrópu hafa
spilin komizt löngu seinna
í notkun. Elztu spilin,_sem
til eru frá Evrópu, eru tár-
okspil, sem geymd eru í
hinu fræga safni í Lundún-
um, British Museum. Eru
/það 78 spil. Tarok var spilað
víða um heim, en aldrei
náði það spil mikilli út-
breiðslu. Spil nútímans með
tveimur litum, rauðum og
svörtum, urðu til í Frakk-
landi á ríkisstjórnarárum
Karls sjötta, 1380-1422.
Fyrir þann tíma voru spilin
ekki eins og nú að nafni,
fjölda og skiptingu, ekki 52
talsins og ekki með tvöföld-
um mvndum, af kóngi,
drottningu og gosa. hað vat
sérstaklega við hirðir kon-
unga og fursta, sem spilað
var á spil og eins í klaustr-
um. Helzt er talið, að kross-
ferðarmenn hafi kynnzt spil-
unum austur í Asíu og haft
þau með sér til Evrópu.
Spilamennskan greip fljótt
um sig, og sumar ríkisstjórn-
ir bönnuðu hana. Kirkju-
samkundurnar bannfærðu
spilin og töldu þau djöfuls-
ins verk. Elztu spilin voru
handprentuð með móti, sem
skorið var í tré. En þegar
frá leið, fullkomnaðist spila-
prentunin mjög, og vönduð
og dýr spil, sem nú eru gerð,
mega heita listaverk á sína
vísu. Bridgespilið er ekki
gamalt spil, þvf að það er
búið til upp úr vistinni um
1890. Enginn stafur mun
vera til fyrir þvi, hvenær spil
komu fyrst til íslands, en
íslendingar hafa alltaf haft
rnikla skemmtun af spila-
mennskú.
TÍMINN, laugardaginn 23. desember 1961.
\
l