Tíminn - 20.01.1962, Síða 14

Inni í leikhúsinu gætti Ge-
org þess aö ná I sæti yzt, vi5
hlið Hannah Debrett. Hún
var lagleg kona með stór,
dökkgrá augu og hátt enni.
Og Georg fann á sér, að hún
myndi fúslega veita honum
upplýsingar um Joyce Dou-
glas, ef með þyrfti.
— Það er leitt, að Douglas-
hjónin missa af fyrsta þætti,
sagði hann.
— Já. Hafið þér hitt þau?
Hann hristi höfuðið og hún
andvarpaði:
— Þá er ég komin í dálag-
lega klípu. Eða á ég að vera
opinská og vara yður við?
Eða á ég að vona, að Harry
sitji á sér í kvöld. Eg býst við,
að það sé vissara, að ég að-
vari yður, svo að veizlan á eft
ir fari ekki út um þúfur.
Harry er alveg ómögulegur.
Kjaftaskjóðurnar hafa sann
arlega um nóg að tala.
— Eg er ókunnugur meðal
ykkar, svo að það er kannske
betra, að þér segið mér . . .
—* Já, ég hugsa það. Mig
langar að ráðleggja yður að
heilsa Harry og kveðja hann,
en forðast að öðru leyti að
skiptast á orðum við hann.
Og ef þér talið við Joyce, þá
gætið þess að vera ekki einn
með henni . . . Ef það verður,
er yður sjálfsagt hollast að
forða yður út um næsta
glugga. Annars eigið þér á
hættu, að Harry lemji yður
í kássu.
Bros frúarinnar var í senn
glettnislegt og mæðulegt.
— Það liggur við, að það sé
eina leiðin að umgangast þau
hjón nú orðið. Nú vitið þér
það!
— Kærar þakkir. Það hlýt-
ur að vera býsna erfitt að um
gangast þau!
— O, Joyce er ágæt. Eg
þekki hana ekki sérlega vel,
en allir kunningjar okkar
tala mjög vel um hana.
— Eg hef heyrt, að hún sé
allmiklu yngri en hann. Kann
ske er hún of ung til að gera
sér ljóst, hversu hætuleg af-
brýðissemi getur verið?
— Já, annaðhvort það eða
hún er svo vitlaus, ag henni
finnst allir þurfa að vita,
hvað hann er hrifinn af
henni. Sumar konur eru þann
ig, veit ég. En ég held nú
ekki, að hún eggi hann til
þess, framkoma Harrys er svo
óttaleg, að ég trúi ekki að
hún geri það viljandi að æsa
hann upp. Síðast þegar við
vorum saman, var hann með
dylgjur og ósvífni við Arnold,
þrátt fyrir það, að við vorum
þá nýkomin heim eftir hálfs
árs dvöl í Indlandi og veslings
maðurinn hafði verið með
mér allan timann. Margir
kunningja okkar hafa verið
að stinga upp á því, að hann
yrði settur á taugahæli, áður
en allt fer í voða.
Nú dofnuðu ljósin og Hann
ah hallaði sér aftur í stóln-
um.
— Þau eru allavega ekki
komin, svo að við getum not-
ið fyrsta þáttar í næði.
Hann sá Joyce Douglas tíu
mínútum áður en tjaldið var
dregið frá fyrir annan þátt.
9
Hún smeygði sér hljóðlega
í sæti einni röð fyrir framan
hann. Aftan frá séð virtist
hún mjög glæsileg í satínkjól
og með margfalda perlufesti
um hálsinn. Sterk ilmvatns-
lykt var af henni. Andartaki
síðar settist eiginmaður henn
ai\ Hann var hávaxinn og
þreklegur, og að dæma eftir
litarhættinum á hnakkanum,
var blóðþrýstingurinn óhugn-
anlega hár.
6. kafli.
í hléinu var hann kynntur
fyrir Harry og Joyce Douglas.
Og þrátt fyrir aðvaranir frú
Debretts hreifst hann þegar
af rólegri og geðfelldri fram-
komu Harrys og töfrandi feg-
urð Joyce. (Hún blekkir alla,
hafði Tim sagt). !
Þau afsökuðu sig mjög, j
hversu seint þau hefðu kom-
ið, en þau höfðu einhvern
veginn ekki fylgzt með, hvað
tímanum leið, þótt bæði vissu,
að það væri ekki traust af-
sökun. Harry hafði sofið og
Joyce hafði lent í basli með
kjólinn sinn.
— Og ég gat ekki almenni-
lega gert við hann, sagði hún.
Nennir þú að koma með mér,
Hannah,, inn í snyrtiherberg-
ið og hjálpa mér?
Ilarry sneri sér áð Georg.
— Eg stakk upp á, að við
skyldum ganga út fyrir og fá
okkur sígarettu, en Warren
leyfir þag ekki. Þér skylduð
aldrei velja yður lækni að
vini, ungi maður. Læknar eru
dæmalausir harðstjórar. Mér
er sagt, að þér starfið við
Fréttablaðið og séuð góður
vinur Kirks. Svo að ég býst
við, að þér séuð góður tennis-
leikari?
— Eg vildi óska að ég væri
jafn góður tennisleikari og
þér kappsiglingamaður, hr.
Douglas.
Þetta virtist koma Harry
skemmtilega á óvart.
— Þakka yður kærlega
fyrir. En það er nú eiginlega
liðin saga. Eg hef ekki stigið
fæti mínum um borð í bát síð
an.. . síðan við Joyce giftum
okkur, og nú eru næstum sjö
ár síðan og ég hef misst áhug
ann. En ég get ekki fengið af
mér að selja snekkjuna. Eg
fékk hana geymda og lít öðru
hverju til hennar.
— „Álfurinn" sagði Georg
spyrjandh i
— Ja, þér hafið svei mér
gott minni, það verð ég að
segja.
Hann sneri sér að Warren.
— Hefurðu heyrt það?
Þessi ungi maður man enn þá
eftir bátnum mínum, þótt
hann hafi ekki verið settur
fram í sjö ár.
— Já og þó að ég hafi gert
allt sem ég hef getag til að
fá þig til að byrja aftur að
sigla. Bæði þú og báturinn
hafa gott af því. Joyce
reyndar líka. Hún hefur víst
líka reynt að fá þig til að
byrja aftyr.
Brosið hvarf af vörum
__ ' ujiiviy hj r? v ,;
Harrys.
— Eg veit það vel. Hún er
í sífellu að nauða um það, en
ég ... það er ekki svo auðvelt
sem virðist, Warren. Á
snekkju af þessari stærð er
aðeins rúm fyrir æfða sigling
menn.
— Já, en þú gætir kennt
henni að sigla. Eða þú gætir
siglt einn. Þú veizt fullvel, að
Joyce hugsar aðeins um, hvað
þér er fyrir beztu. ,
— Já, en ég er lika hálf-
partinn búinn að lofá henni
að taka hana fram í maí.
Hann sneri sér aftur að
Georg.
— Segið mér, hvernig viss-
uð þér um snekkjuna mína?
Eg held, að allir séu búnir að
gleyma henni.
Georg ákvað að segja sem
var:
— Eg var fyrir skömmu
staddur í Maine til ag viða
að mér efni í greinarflokk um
gömul hús, og þá sagði fyrri
kona yðar tnér frá henni.
Harry leit áhugasamur á
hann.
— Þér hittuð Kate? Nýlega?
— Það eru tveir mánuðir
síðan.
Nú komu konurnar aftur
og áhugi Harrys hvarf sem
dögg fyrir sólu:
— Já það hlaut að vera
eitthvag svoleiðis.
Hann sneri sér frá honum
og sökkti sér ofan í sýningar
skrána.
Eftir sýninguna fór Georg'
í leigubíl ásamt þeim Arnold
og Hannah Debrett. Hannah
gat naumast beðið, þar til
dyrunum hafði verið skellt
með það að segja:
— Arnold. Eg verð að segja
þér þag strax. Það er um Joy
ce. Hr. Healey veit um þau,
svo að það er allt í lagi.
Arnold lyfti brúnum og
deplaði augunum til Georgs:
— Ja, það, sem skeður í
hléinu í leikhúsinu, hr. Healey
er yfirleitt miklu skemmti-
legra og dramatískara en það,
sem fram fer á sviðinu. Þér
komizt að því, vinur minn,
þegar þér hafið fengið yður
konu.
Hann strauk vinalega hönd
konu sinnar og sagði:
— Nú út með það þá.
— Það var dálítið, sem ég
sá.
Hún baðaði út höndunum
af æsingi.
— Joyce og ég stóðum
fyrir framan stóran spegil og
allt í einu bilaði lásinn á háls
festinni hennar ég greip
hann og sagðist skyldi reyna
að laga hann, en hún veik
undan og vildi gera það sjálf.
Samt sem áður kom ég auga
á að undir festinni var háls
inn á henni þakinn bláum
blettum eins og einhver hefði
reynt að kyrkja hana.
— Þetta var viðbjóðslegt, i
sagði Arnold. Gaf hún þér
nokkra skýringu?
— Ekkí orð. Þegar hún
skildi, að ég hafði séð blett-
ina, lét hún mig orðalaust um
að smella lásnum svo fórum
við' báðar út aftur. En það
er engin vafi á, að þarna
hefur Harry verið að verki,
þessi kolbilaði maður.
— Eg trúi því ekki. sagði
Georg svo ákaft. að hin litu
forviða á hann. — Eg á við .. .
ég rengi auðvitað ekki orð
yðar, frú Debrett að þér hafið
séð þessa bletti, en ég get alls
ekki ímyndað mér ag það geti
hafa verið af Harrys völdum
Hann .. . hann gæti áreiðan
lega aldrei gert neitt slikt.
Hann er kannske slæmur á
taugum, en ég efast mjög um
að hann gæti beitt konu sina
ofbeldi.
Arnold sagði hugsandi:
— Fyrir fimm árum hefði
ég sagt nákvæmlega hið sama
en hann er breyttur maður,
svo að ég held, ag þér hafið
ekki rétt fyrir yður. Hvernig
í ósköpunum hefðu blettirnirj
annars verið þarna?'
— Hún getur hafa mariztl
á skíðum eða hún hefur lent
í árekstri, sagði Georg
þrjóskulega.
Hjónin þögðu kurteislega,
en loks sagði Arnold:
— Eitt enn, Hannah. Þú
mátt ekki nefna þetta við
nokkra fleiri. Það væri. rangt
gagnvart þeim báðum.
— Þú mátt treysta þvi.
Jæja, við erum komin. Eg
vildi óska, að við gætum farið
heim strax. Hvernig get ég
horfzt í augu við þennan
mann ,eftir þetta . . . ?
Gleðin var byrjuð, þegar
þau komu, og hr. og frú Deb-
rett fóru þegar að ræða við
kunningja sína. en Georg
gekk til Harry Douglas, sem
sat einn fyrir framan stóran
glugga. Hann fylgdist gaum-
gæfilegá með konu sinni, sem
stóð í miðju herberginu og tal
eði við nokkrar konur.
En skyndileea leit hann á
Georg og sagði:
— Hvernig líður Kate?
— Ágætlega. Hún spurði
mig, hvort ég þekkti yður og
vissi. hvernig vður liði.
— Það var fallegt af henni.
Hann sat, bögull um stund
og sagði siðan:
— Ef þér hittið hana aftur.
viliið þér þá skila kveðiu
minn'i os segia henni. að mér
1 íði vel.
— Það skal ésr eera með á-
nægju. Má ésr seeia henni. að
bér hafið ekki skirt bátinn vð
ar unn. Hún bbit víst. að þár
hefðuð gert bað.
— Segið henni. að ég muni
aldrei kalla snekk.iuna öðru
nafni. hr. Healey.
Hann andvarpaði þungan.
— Eg hugsa. að henni
sárni. þegar hún fréttir að ég
ætla að taka hana fram aft-
ur í sumar. Mér hefur alltaf
fundizt bessi snekkia vera
jafn mikii eign Kate og mín
og það sé ekki rétt af mér að
sigla henni án hennar . . en
þau eru alltaf að nauða í mér.
Þau segja, að ég muni hafa
gaman af því, þegar ég er
einu sinni kominn af stað ou
kannske . . . en það er engin
ástæða til að nefna það við
Kate.
— Nei, alls ekki, sagði Ge-
org. Fjandinn hafi það. hugs
aði hann. Harry Douglas var
Flugfreyjustörf
Ákveðið er að ráða nokkrar stúlkur til flugfreyju-
starfa hjá félaginu á vori komanda.
Nauðsynlegt er, að umsækjendur hafi lokið gagn-
fræðaprófi eða öðru hliðstæðu prófi. Kunnátta í
ensku ásamt einu Norðurlandamálanna er áskilin.
Lágmarksaldur umsækjenda skal vera 20 ár.
Umsóknareyðublöð verða afhent í afgreiðslu fé-
lagsins, Lækjargötu 4, Reykjavík og hjá afgreiðslu-
mönnum þess á eftirtöldum stöðum: Akureyri, Eg-
ilsstöðum, ísafirði og Vestmannaeyjum.
Eyðublöðin þurfa að hafa borizt félaginu útfyllt
og merkt ,,Flugfreyjustörf“ eigi síðar en 27. jan-
úar.
vw/efa/7 A/a/ids.
ff.J?
ICELAMDAIF)
14
T f MIN N, lavgardaginn 20. janáar 1962.