Tíminn - 08.02.1962, Page 2

Faldl sig á bak
við harmonikku
Peter Kraus
og Lill-Babs
trúlofast
Þær eru ekki svo fáar
stúlkurnar, sem þýzkg ungl-
ingastjaman Peter Iiraus
hefur verið trúlofaður um
ævina — þ. e. a. s. í blöð-
unum.
Connie Froboess og Conn-
ie Francis hafa hingað til
tíðast verið nefndar í þessu
sambandi, en nú hafa þær
orð'ið að vikja fyrir sænsku
söngkonunni Lill-Babs. Það
hefur sem sagt verið gert
heyrum kunnugt, að nefnd
skötulijú ætla að opinbera
trúlofun sína. Og það verður
reglulega gamaldags, með
hringa á fingrum og kynn-
ingu fyrir foreldrunum.
Peter Kraus og Lill-Babs
kynntust fyrst, þegar þau
komu fram í sjónvarpsþætti
í Miinchen.

Þegar Connie Francis var
þrettán ára að aldri, lítil,
búlduleit hnáta, sem faldi
sig á bak við stóra harmon-
ikku, dreymdi hana stóra
drauma um vinsæld og
frægð, hana dreymdi um að
syngja inn á plötur, syngja
í næturklúbbum, hana
dreymdi um glitrandi vef
frægðar og frama. Nú, tíu ár-
um síðar, syngur Connie inn
á plötur í tugatali, sem öðlast
fádæma vinsældir, hún syng-
ur í næturklúbbum, draum-
urinn er orðinn að veruleika.
Samt sem áður segir Connie:
— Draumurinn var betri.
Veruleikinn gefur þó meira í
aðra hönd. 23 ára gömul hefur
Connie sungið inn á ótrúlegan
fjölda af plötum, sem náð hafa
miklum vinsældum um allan
heim. Hún vinnur sér inn u. þ. b.
hálfa miiljón árlega og stjórnar
fimm blómlegum félögum.
Létt og kát í sinni
Hún hefur nýlega gert samning
fram til ár'sins 1966, þar sem hún
bindur sig til að koma fram tvo
mánuði á ári í Sahara í Las Veg-
as, syngja inn á m. k. þrettán
plötur á ári og leika í að minnsta
kosti einni kvikmynd á ári. Hún
getur með réttu talizt alþjóðleg
söngkona, því að hún syngur
söngva (allt frá rock’n’ roll til
rómantískra söngva) á ensku,
frönsku, spönsku, ítölsku, þýzku,
hebresku og japönsku. Síðasta
plata hennar, „Don’t break the
heart that loves you“, er ekki lík-
leg til að draga úr vinsældum
hennar.
— Þú getur ekki öðlazt neitt,
án þess að tapa miklu, og ég er
alltaf að tapa einhverju, segir
Connie. Það kann að virðast und-
arlegt, að svo fræg og vinsæl
stúlka, sem allt virðist ganga vel
fyrir, skuli Iáta hafa slíkt eftir
sér, en hver veit, nema hún hafi
eitthvað til síns máls. Connie býr
í glæsilegu, nýtízku húsi í Bloom-
field, N. J. Connie er' alltaf jafn
eða að minnsta kosti lítur út fyr
ir að vera það. En vandi fylgir
vegsemd hverr'i.
— Þegar ég undirritaði samn-
inginn við MGM fyrir nokkrum
vikum, sagði hún nýlega, —
sögðu blaðamenn við mig, að
þetta væri einhver stærsti samn-
ingur, sem gerður hefði verið við
söngkonu, og spurðu mig, hvort
ég væri ekki í sjöunda himni.
Auðvitað játaði ég því, en ég var
þó ekki alveg í sjöunda himni.
Eg vissi þá ekki hvers vegna. En
nú veit ég það. Eg hafði gefið á
brott önnur fimm ár ævi minnar.
Vill heldur tómatsúpu
Líf Connie hefur snúizt um
söng í tuttugu ár. Faðir hennar,
viðkunnanlegur maður, fyrrver-
andi verkamaður, sem nú vinnur
fyrir Connie, gaf henni harmo-
nikku, þegar hún var aðeins
þriggja ára. Hún náði nokkur’ri
frægð, en hana dreymdi um enn
meiri frægð. Á þessum árum
fann hún þó núverandi aðalum-

gœsaÉlH
glæsileg, á hvaða tíma sólar-
hrings sem er, og hún er alltaf
jafnlétt og kát í sinni. Augu henn
ar ljóma af lífsgleði. Dökka hár-
ið fer alltaf jafn vel. Hárgreiðslu
konan hennar kemur klukkan
8,30 á morgnana.
Hún verður líka að líta vel út.
Það er ekki svo sjaldan, sem hún
ræðir við nokkra tugi blaða-
manna, umboðsmanna eða ann-
arr'a slíkra fugla, og slíkir fund-
ir verða vitanlega að fara fram
á morgnana, því að vinnutíminn
er strangur hjá Connie.
Já, Connie getur verið ánægð,
og hún er það líka að vissu marki
boðsmann sinn, George Seheck.
Hún söng fyrst inn á plötur hjá
MGM ápið 1955, en þar sem plöt-
ur hennar náðu engum vinsæld-
um, ákvað hún að gefa upp alla
von og ætlaði sér að fara í há-
skóla í New Yórk.
Þá var það, að faðir hennar
lagði til að hún syngi inn á.plötu
lagið „Who’s sorry now?“.' Árið
1958 hafði sú plata selzt í milljón
eintökum.
Who’s sorry now? Enginn í
raun og veru. Þó viðurkennir
Connie, að hún sé í vandræðum
með ýmsa hluti.
(Framh. á 13. síðu.)
Á BORÐiNU hjá mér liggur nýtt
heftl af tfmaritl samvinnumanna —
Samvinnan. Þa3 er alkunna, aC Sam
vinnan er glæsllegasta tfmarit að
búnlngl, sem gefið er út hér á
landl. En hún er meira en búning-
urlnn. Hún flytur afbragðsgott
efni, þar sem flestir eða allir í
fjölskyldunnf finna eitthvað, sem
þeir glrnast að lesa. Hún ræðir
hugsjónamál og starf samvinnu-
manna í landinu og segir frá áföng
um f þvf efni. Hún flytur afbragðs
myndlr, skemmtilegar grelnar og
sögur, Ijóð og skemmtiþætti, sitt-
hvað um heimllismálefni og gleym
ir ekkl heidur yngstu lesendunum.
Samvinnan er því eitt bezta,
skemmtllegasta og vandaðasta heim
ilistímarit, sem út kemur hér á
landl.
TÖKUM T. D. ÞETTA fyrsta hefti,
sem kemur út á nýja árinu — næst
á eftir mjög fögru og efnisvönduðu
jólahefti, sem kom út í desember.
Janúarheftið hefst á grein eftir Er-
lend Einarsson, forstjóra S.Í.S. um
málefnl samvinnumanna og hvern-
ig þelm hefur skilað fram á sfð-
asta ári. Sú grein er meira en góð
hugvekja samvinnumönnum um
altt land. Hún blrtir gleðilegan ár-
angur um vöxt og vlðgang sam-
vinnustefnunnar á íslandl og þær
hagsbætur, sem hún færir ekki
aðeins félagsmönnum sínum, held
ur þjóðarbúinu öllu.
Þá kemur einkar skemmtileg
greln, sem heitlr: ,,Þau gleymast
strax vondu veðrin", þar sem Páll
Heíðar segir frá strandferð með m.
s. Heklu og kemur þar hið þjóðnýta
hlutverk strandsiglinganna glöggt
fram. Þá er ágætt mlnningarljóð
um Þorkel Jóhannesson, háskóla-
rektor, eftir Þórodd Guðmundsson
frá Sandi. Sagan Slæðingur er rit.
uð í léttum dúr um lifið í Reykja-
vík — eða er það kannske heldur
grein? — Það skiptir ekki máli, því
að gamansemin er söm og jöfn.
ÞÁ SEGIR EINNIG frá nftjánda
furrdl kaupfélagsstjóra landslns, er
haldinn var snemma í vetur, en
þar urðu hinar merkustu umræður
um framtfðarstarf samvlnnufélag-
anna.
Framhaldssagan heitir Hulin for-
tíð og er eftir þann lcunna og
skemmtilega höfund Daphne du
Maurier.
Loks er ástæða til að benda á
grein um Efnahagsbandalag Evrópu B
eftlr Helga Bergs, sem þeim mál- t|
um er flestum kunnugrl. Þetta mál 1
er nú svo mjög á dagskrá, að hver
hlutlaus og trú fræðsla um það er
afar vel þegin. Þessi grein leysir
það hlutverk vél af hendl.
Á kápusíðu að aftan er skemmti-
lega lagt út af kunnri dæmisögu
um stafaknippið.
FRAMAN Á KÁPU Samvinnunnar er
geysifalleg Ijósmynd í litum af haf-
ísjaka við Grænlandsströnd. Auk i
þess eru i ritinu blrt bréf frá les-
endum og stór verðlaunakrossgáta
er þar Ifka.
Ritstjóri Samvinnunnar er Guð-
mundur Sveinsson, skólastjóri, og
í þessu heftl rltar hann stutta og
hógværa grein um „áhyggjur fjár-
málaráðherra af kjötsölu". Blaða-
menn við Samvinnuna eru Örlygur
Hálfdánarson og Dagur Þorleifsson,
Samvinnan er mjög útbrcidd með
al landsmanna, en þó mættu fleiri
kaupa og lesa þetta ágæta rlt. Ættu
þeir, sem ekki fá hana núna, að
líta á hana og hugleiða, hvort hún
mundi ekki vera kærkomin heim-
ilisgestur einu sinni f mánuði.
— Hárbarður. rjg
Samvinnuumhyggja
Vísis
Forystugrein Vísis í fyrradag
er með sama liógværðarsnið-
inu og vant er. Er þar vikið
vinsamlega að samvinnumönn-
um eins og stundum áður. For-
ystugreinar Vísis eru annars
þannig gerðar, að þær eru eins
og jöfnur, sem ganga upp í
sjálfum sér, krefjast einskis
svars, fullnægja sér sjálfar og
liafa lieldur ekki áhrif til góðs
eða ills út fyrir þann bás, sem
þeim er markaður á blaðsíð-
unni. Ekki er vitað til, að
neinn lesi þær greinar að jafn-
aði, enda hefur það sýnt sig,
að þar má semja hvað sem er,
án þess að nokkur kippi sér
upp við það og viðhafa hvaða
orðbragð sem er, án þess að
nokkur telji sér misboðið.
Þetta eru bara heimilisleikföng,
sem veita enigum ánægju öðr-
um en þeim, sem skrifar þær
— og þó er stundum hægt að
efast um, að höfundurinn sé
í sólskinsskapi.
Það skal tekið fram, að leið-
arinn í Vísi er ekkert vitlaus-
ari en hann er vanur, í fyrra-
dag, og það er alls ekki þess
vegna, sem hér er brugðið upp
nokkrum setningum úr honum,
heldur rétt til þess að sýna,
hvernig hugaTástandið er á
Vísis-bænum. Þar stendur t.d.:
„Framsóknarflokkurinn hef-
líka gengið þannig frá sam-
vinnuhugsjóninni, að lengi
verður í minnurn haft. Við nafn
hennar hefur hann lagt hvers
kyns fjármálasukk og ósvinnu,
og er SÍS í fararbroddi. Úti um
land gína kaupfélögin yfir at-
vinnulífinu sem þau framast
mega og reyna að ná kverka-
tökum einokunarinnar á verzl-
un otg atvinnurekstri".
Til þess að spara mönnum
fyrirhöfn, er rétt að taka fram,
að það er alveg tilgangslaust
að reyna að skilja þetta rök-
réttum skilningi — það má
ekki ætlast til þess af leiður-
uai Vísjs. Hins vegar leynir
sér ekki réttlát gremja yfir
því hvernig Framsóknarmenn
séu búnir að leika samvinnu-
hugsjónina, og kemur engum
auðvitað á óvart huigheil um-
hyggja Vísis fyrir þeirri liug-
sjón. Hún hefur svo sem sýnt
sig fyrr.
Ekki Iög9 fram
Morgunblaðið ber sig illa í
fyrradag undan því, að Tíminn
skuli hafa bent á nokkur aug-
ljós dæmi þess, hve einræðis-
hneigð núverandi ríkisstjórn
er og ósýnt um að halda þing-
ræðisvenjur — færir sig meira
að segja sífellt upp á einræð-
isskaftið. Bcnt var á, að síð-
asta dæmið væri það, að ríkis-
stjórnin hefði brugðið út af
þeirri venju, sem gilt hefur,
að bráðabirgðalög, sem gefin
eru út meðan þing situr ekki,
séu lögð fyrir það jafnskjótt
og það kemur saman til funda
aftur. Síðustu bráðabirgðalög-
in voru gefin út um jólaleytið,
og þau höfðu ekki enn verið
lögð fram í þinginu í gær. Væri
ekki nær að sýna í verki, að
þingræðisreglum sé fylgt í stað
þess að bera af sér sakir með
innantómum orðum?
2
T í MIN N, fimmtudaginn 8. febrúar 1962