Tíminn - 08.02.1962, Blaðsíða 14
að sterk ljós eru höfð þegar
veiða skal antilópur, en ekki
var neitt slíkt Ijós að sjá,
þegar skotinu var hleypt af.
Eg hafði aðeins hruflazt á
kinninni, en þó liafði ég ó-
þolandi verk í henni. Eg fékk
blautan klút til að halda við
vangann. Litlu seinna bað ég
Dóa Gíó að sækja mér hníf og
tappatogara og tók síðan að
fást við að ná kúlunni úr þil
inu. Þá kom í Ijós, að hún
hafði gengið gegnum vegginn
og inn í svefnherbergi mitt.
Þangað fór ég og leitaði, og
loksins fann ég hana inni í
fataskápnum mínum.
Eg bar hana saman við
aðra kúlu, sem ég átti. Það
var enginn vafi. Sá, er haft
hafði augastað á mér, hafði
skotið henni úr Winchester
Special riffii númer 32.
7. kafli.
Eg flatmagaði í hæginda-
stól mínum og var enn að
skoða hana í krók og kring,
kúluna, sem hafði sært mig
í kinnina. Þá heyrði ég að
bifreið nálgaðist. Eg stakk
kúlunni í vasann um leið og
Dói Gíó opnaði dyrnar fyrir
þeim herra Harmon og Reinó
Forbes. Úr svip þeirra mátti
lesa, að eithvað alvarlegt var
á seyði. Það kom enn betur í
ljós, er þeir afþökkuðu báðir
að fá sér í staupinu.
— Leigh, við höfum átt leið
inlegar samræður við Jones
í dag. Hann er yður ekki vin-
veittur. Hann vill taka yður
fastan fyrir morðið á Follett.
Hvað er að yður í kinninni?
— Ekkert, sagði ég. — Hald
ið áfram. '
— Gott og vel. Þér vitið,
hvernig málum er hagað hér.
Félagið hefur alla tíð verið
mjög kröfuhart um framferði
starfsmanna sinna hér. Og
hafi reynzt réttmætt og naað
synlegt að refsa einhverjum
þeirra, hefur viðkomanda þeg
ar verið vís^ð úr landi. Hins
vegar er þetta í fyrsta skipti,
sem við stöndum gagnvart
svo alvarlegum glæp, sem nú
hefur átt sér stað! Eg býst
ekki við, að við finnum morð-
ingjann nokkurn tírna, og ef
yfirvöldin á staðnum saka ein
hvern okkar um þennan glæp,
álít ég, að ekki sé um annað
að gera en að fylgja þeirri
aðferð, sem hingað til hefur
verið viðhöfð — og mælast
til þess, að viðkomandi hverfi
úr landi.
Eg spratt upp af stólnum.
— Eruð þér að gefa í skyn,
að ég ætti að laumast úr
landi, eins og ég væri að flýja
sem morðingi?
— Vertu rólegur, sagði
Reinó Forbes. — Þú ert land
inu allra manna kunnugastur.
Hér eru engar aðstæður né
tæki til að upplýsa þess kon
ar glæpi. Jones finnur blátt
áfram upp sjálfur, hver það
var, sem glæpinn drýgði. Og
sá, er hann sakar um það,
mun eiga ærið erfitt um vik
að sanna sakleysi sitt.
— Og þó er annað, sem
verra er, greip herra Harmon
fram í. — Þótt ekki verði
nema einum okkar refsað, er
úti um frjálsræði það, sem
við höfum notið hingað til.
Við munum verða fyrir alls
kyns óþægindum. Hinar og
aðrar heimskulegar öryggis-
9
ráðstafanir verða fyrirskipað
ar. Kynþáttahatrið er rótgró
ið hér suður frá, þótt við höf
um reynt að halda því niðri
eftir megni.
— Áður en þér farið lengra
í útskýringum, sagði ég meö
þunga, — get ég sagt yður
það, að ég hef ekki hugsað
mér að hlaupast á brott með
rófuna á milli fótanna. Og
það vegna þess eins, að þess
um digra þorpara er itla við
mig, og hann sakar mig um
það, sem ég hef ekki gert.
— Mér þykir ekkert gaman
að verða að segja það, Leigh,
mælti herra Harmon, — én
félagið getur hvenær sem er
leýst yfirmann frá störfum.
— Og undir þesum kringum
stæðum álítið þér, að ekkl sé
um annað að gera, sagði ég
með þjósti. — Nei, herrar mín
ir. Þetta fellst ég ekki á.
Hvað er annars um að vera?
Eruð þér allt í einu farnir að
efast um fjarvistarsönnun
mína?
— Þú veizt það vel, að þeir
eru ekki margir, sem taka
slíka sönnun hátíðlega, mælti
Reinó, — þegar aðalvitnin
eru innfæddir vikadrengir.
— Hverjir eru þeir, sem
ekki gera það? Kannske Bon-
ner læknir og Jórdan? Eg
var bálreiður, en þó tókst mér
að stilla mig, áður en í óefni
var komið. Hverjir fleiri?
— Það er að vísu rétt,
sagði herra Harmon. — Ann
aðhvort verðum við að
hreinsa yður af öllum grun,
selja yður 1 hendur umdæmis
stjóranuhfreða sjá um að þér
komizt úr landi. Við komurn
hingað til þess að fá sýnis-
horn af kúlum úr riffli yðar.
Mig langar að senda hana til
rannsóknar á morgun, svo að
hægt sé í smásjá að bera
hana saman vig kúlu þá, er
Set læknir fann í líki Fol-
leéts. Eg hafði vonazt til að
þess gerðist ekki þörf, — en ..
— Biðum við, sagði ég,
gekk til og tók myndirnar á
skrifborði minu. — Nú skal
ég segja yður nokkuð, sem i
þér getið kastað fy”ir ijónið
Jones. Ef þér getið fengið
hann til að athuga þessar
myndir í nokkra daga, þér
getið sagt, þangað til skýrslan
um kúlurannsóknirnar er
komin aftur, verð ég hreins-
aður af öllum grun. Og á þeim
tíma vonast ég til að geta
fundið hinn raunverulega
morðingja.
Bæði herra Harmon og
Reinó Forbes báru nægilegt
skynbragð á háttu bæði
manna og dýra í Vestnr-Afr
íku til að geta lesið úr um-
merkjunum á líki hins látna
manns. Mvndirnar sýndu
greinilega, að það var ekki
hlébarði, sem hér haföi vcrið
að verki.
Það var rétt, sem viö W’est
Lúter höfðum orðið sammála
um: ef hlébarðamönnum
leiðst það óhegnt aö svivlrða
hvíta menn dauða, gátum við
átt von á því, að náest tækju
þeir lifandi mann. Ábyrgðin
á því, að slíkt kæmi ekki fyr
ir, og eftirlit með þessum kvöl
urum, hvíldi eingöngu á herð
um umdæmisstjóranna. Það
þýddi, að í okkar héraðí var
það Jones, sem baf ábyrgð-
ina.
— Má ég hafa þessar mynd
ir, Leigh? spurði Harmon í
miklu vingjarnlegri róm en
hann hafði áður notað. — Eg
vonast til, að mér takist að
koma út svitanum á Jones
yfir þeim í nokkra daga. Það
er rétt, sem þér segið, að með
þessu ætti okkur að vinnast
timi til að ná skýrsumni aft-
ur. Og þér fáið t.ima tíl að
gera það, sem þér haidið að
hreinsi yður af grtminuiu.
Eg kinkaði kolli. Reinó
Forbes sagði ekki neitt. Það
var eins og vandræðasvipur á
honum. Hann var kannske
þyrstur, en ég kæ”ði mlg ekki
um að bjóða þeim viský aft-
ur til þess að láta þá ef til
vill afþakka.
— Nú, hélt Harmon áfratn.
— Ættum við ekki að hleypa
skoti úr rifflihum yðar, til
þess að ná i kúlu?
— Jú, svaraði ég. — Piltarn
ir eru nýbúnir að fylla tunnu
af vatni til að baða sig í.
Eigum við ekki að skjóta nið
ur í hana? Það skemmir kúl
una minnst.
Þeir féilust á þetta. Eg gekk
að skápnum í borðst.ofunni til
ag ná í riffilinn. Eg lét ljós
loga í skápnum ailan sólar-
hringinn til þess að skot-
vopnin ryðguðu ekki, þar sem
loftið í Afríku vestanverðri
er svo rakt.
Jafnskjótt sem ég tók rilf
ilinn, varð mér ljóst, að þao
var ekki minn riffiii. Eg •rnr
búinn að nota minn og hand
fjalla of mikið til þess, að ég
fyndi ekki undir eins, aö
þetta var ekki hann, sem ég
stóð með í höndunum. Eg
ætlaði að fara að segja eitt-
hvað, en hikaði við og þagði
vag átti ég að segja? Væri
þetta vopnið, sem Follett
hafði verið myrtur með,
hvernig átti ég þá að útskýra
veru þess hér? Eg flýtti mér
að loka skápnum. Hver vissi
nema gestir mínir færu að
skoða riffilinn og yrðu þess
vísari af númerinu, að Fol-
lett hefði átt hann.
— Eg ætla aðeins að ná í
skothylki, kallaði ég til þeirra.
— Eg kem að vörmu spori.
Síðan fór ég inn í svefn-
herbergið mitt og náði þar í1
skothylki úr borðskúfíu Mér
fór nú smám saman að skilj
ast, í hverja aðstöðu ég var
kominn. Hvað gat ég annars
gert? Mér datt í hug hinn
óboðni gestur, sem laumazt
hafði inn í hús mitt nóttina
áður. Svo að þetta hafði þá
verið erindi hans. Hann ætl
aði að koma mér í gálgann
fyrir morðið á Nikk Folletr..
Hann hafði skipt um byssur,
tekið mína, en skilið eftir
hina, sem hann hafði skotið
Follett með. Kúla, er skotið
væri úr þeim .riffli, sem ég
hafði nú undir höndum,
myndi sýna það og sanna, að
ég væri morðinginn.
En ég hlaut að geta séð við
því, nema svo færi, að herra
Harmon og Reinó Forbes
heimtuðu ag rannsaka þann
riffil, sem ég hélt nú á.
Reinó kom nú til mín og
herra Harmon hélt á vasa-
hósinu. En hvað ég var feg-
inn, að strákarnir mínir
skyldu fá þennan snert af
hreinlætisæði, svo að tunn-
an var einmitt full á barma
í dag. Eg skaut ofan í tunn-
una og Forbes dró tjöldin fyr
ir gluggann, meðan ég snar-
aði bvssurtni aftur irtn í
skápinrt.
— Fáið mér vasaljósið,
mælti ég og fór úr jakkanum.
— Eg leita ag kúlunni, meðan
þig fáið ykkur ei-tt glas. Svo
kallaði ég á Dóa Gíó.
Hann blandaði viský í glas
fvrir herra Harmon og sótti
öl handa Forbes( en ég fór
út og hellti úr tunnunnh Kúl
an sat, föst í botninum, og ég
nlokkaði hana úr með hnífn
um mínum.
Herra Harmon var glaðleg
ur á svip, þegar ég kom inn
aftur.
— Jæja, Leigh, mælti hann.
Hvað hafið þér nú hugsað
vður að gera?
Eg tók umslag úr skrifborðs
skúffunni.
— Mér hefur dottið í hug
1 að fara upp til G’Bolo fjalls
og vita, hvort ég finn engar
leifar af líki Folletts.
Siðan gekk ég inn I svefn-
herbergið, en kom þegar aft
ur og rétti herra Harmon úm
slag með riffilkúlu í.
— Þú kemst ekki upp á
G’Bolo fjall, Mikki, sagði
Reinó. — Það er bannaður
staður, „tabu“.
— Einu sinni. er allt fyrst.
Eg sagði þetta ekki tll þess
eins, að reyna að vera drama
tískur, heldur var mér blá-
köld alvara.
Reinó hristi höfuðið. —
Þér verður ekki mögulegt að
fá nokkurn svertingja til að
fylgja þér.
— Hefur þú nokkurn tíma
reynt það?
— Já, ég hef nú einmitt
reynt það. Fyrir nokkrum ár
um, þegar ég var fíknari i æV
intýr en ég er nú, reyndi ég
Utgerðarmenn
Netasteinar fyrirliggjandi. Verð kr. 4 pr. stk.
10% afsláttur gegn staðgreiðslu.
Rörsteypa Kópavogs, sími 10016
Strandamenn
Ái-shátíðin verður haldin að Hlégarði laugardaginn
17. febrúar kl. 19. Aðgöngumiðasalan byrjar næst-
komandi mánudag hjá Magnúsi Sigurjónssyni,
Laugavegi 45.
Félagsmenn hafa forkaupsrétt að miðunum til mið
vikudagskvölds-gegn framvísun ársskirteinis 1962.
Skírteini fást á sama stað. — Frá og með fimmtu-
deginum verður aðgöngumiðasala frjáls. — Að
venju verður bílferð kl. 18,30 frá BSÍ og til baka
að lokinni hátíðinni.
Skemmtiatriði:
♦
1. Guðmundur Jónsson, óperusöngvan, syngur.
2. Gamanþáttur.
3. Dans.
Átthagafélag Strandamanha.
J
1A
T ÍMTVy.