Tíminn - 11.02.1962, Blaðsíða 2

eftir Beethoven. Djúp þögn. Ofur- H’y J iI'V/il! L T|
lítið órólegur kom sir Thomas SB'J r íl
aftur fram eftir hléið og stjórn- mLJLJ L. * k fl\ m

Þeir sögðu
í 'því, að klappa aldrei, meðan á
hljómleikunum stæði. Fyrsta
verkið á Mjómleikaskránni var
leikið, og að því loknu sneri sir
T'homas sér við og beið eftir lófa
takinu. Ekki einn einasti maður
hreyfði sig. Hann stjórnaði næsta
lagði tónsprotann því næst frá
sér. Enn ríkti sama þögnin.
Þá sneri sir Thomas sér að á-
heyrendum. — Látum oss biðja,
sagði hann hátíðlega. Þá ráku all
ir upp skellihlátur, sg sir Thomas
fékk dynjandi lófatak.
Það er gömul hefð í leikihús-
um um allan heim, að leiknum
verður að Ijúka, hvað sem það
kostar'. Gegnum aliar aldir hafa
leikarar fylgt þessari reglu, þrátt
fyrir persónulega harma og
hörmuleg slys.
En það eru ekki aðeins leikar-
ar, sem þannig koma fram, held-
ur allir menn. Þessi regla gildir
hjá öilum iifandi verum, að leik-
urinn verður að halda áfram,
hvað sem á gengur. Hugsið ykk-
ur bara, hversu margir menn
hafa komið beina ieið úr kirkju-
garðinum frá greftrun barnsins
síns og tekið upp vinnu sína við
vélina eða vinnuborðið, Mjóðlega
og án þess að aðrir veittu því at-
hygli, að nokkuð væri að. Hugsið
ykkur þær húsmæður, sem þrátt
fyrir þreytuverki í baki og fót-
um hafa orðið að halda áfram að
þvo og matbúa og sinna sínum
stóru barnahópum og e. t. v. auk
þess að berjast við persónulegar
áhyggjur og sorgir.
Hið mikla skáld Rabindranath
Tagore segir okkur litla sögu,
sem er svo táknræn fyrir þessa
hefð, sem rikir meðal allra lif-
andi vera: Dag einn kom þjónn
hans ekki á réttum tíma til vinn-
unnar. Eins og svo margir heims
spekingar og skáld, var Tagore
gjörsamlega hjálparlaus, þegar
um var að ræða hluti eins og að
klæða sig, annast matinn og taka
til í húsinu. Hann varð því ofsa-
reiður yfir seinkun þjónsins, og
þegar tíminn leið og þjónninn
lét ekki sjá sig, varð hann reið-
ari og reiðari með hverri mínút-
unni, sem leið. Hann hugsaði sí-
fellt upp þyngri refsingu, sem
þjónninn yrði að þola, þegar
hann kæmi. En eftir þriggja tíma
bið, hugsaði Tagore ekki lengur
um refsingu. Hann ætlaði að
reka þjóninn á staðnum.
Að lokum birtist þjónninn. Sól-
in var þá komin hátt á loft. Án
þess að segja eitt einasta orð tók
hann að sinna skyldustörfum sín ^ \
um, eins og ekkert hefði í skor-
izt. Hann iagði fram föt húsbónda
síns, útbjó morgunmatinn og byrj
aði að gera hreint. Tagore horfði
þögull á, hvítglóandi af reiði. Að
lokum sprakk blaðran: — Taktu
þetta drasl saman og farðu.
En þjónninn hélt áfram að
fægja og laga til óg sagði eftir
nokfcra þögn með Mjóðlátri hóg-
værð. — Litla dóttir mín lézt í
nótt.
Lífið verður að hafa sinn gang.
Mark Twain var eitt sinn spurð
ur, hvernig hann héldi að menn
irnir á jörðunni mundu vera án
kvenna. — Fáir, herra minn, svar
aði Mark Twain, — óskaplega fá-
ir!
Hljómsveitar'stjórinn sir Thom--
as Beeeham var ekki alltaf ánægð
ur með áheyrendur sína. Hann
átti það til að snúa sér skyndilega
við á miðjum hljómleikum og
senda áheyrendaskaranum níst-
andi augnatillit og biðja þá að
gjöra svo vel að halda sér saman,
meðan hljómsveitin væri að
leika.
Eitt sinn, þegar hann hélt
hljómleika, voru aliir áheyrend-
ur sammála um, að nú skyldi sir
Thomas fá ærlega ráðningu, og
þeir voru allir sem einn ákveðnir
ÞORRI ER TÖLUVERT kaldur og
gjóstugur um allt land þessa dag-
ana. Umhleypingarnlr eru svo mlkl
Ir, aS vertiðarróðrar llgg|a að mlklu
leytl nlðrl, og þelr bátar, sem hætta
sér út, lenda I harðræðum. Hætt
er vlð, að lítið verði úr línuvertið-
Innl hér syðra að þessu sinni, þvi
að hún er varla byrjuð, og senn
fara sumlr bátar að taka netin.
En það var raunar ekki vertíðln,
sem ég ætlaðl að mlnnast á. Það
' var stormurinn, útburður blaðanna
og pósturlnn, sem mér kom i hug.
í gærmorgun var stormur miklll,
og krakkarnir, sem báru út blöðin
áttu í erfiðleikum. Það er ekkert
sældarverk, að bera út blöð á þorr
anum. En þegar veðrið er svona
vont, eru húsln oft rammlega lok-
uð, og börnin eiga i vandræðum
með að ganga svo frá blaðlnu, að
það fjúki ekkl út i veður og vind.
Póstkassar eða póstop á hurðum
eru ekki nema á öðru hverju húsi.
ÞAÐ HEFUR OFT VERIÐ RÆTT um
þetta, og úr þessu verður að bæta.
Póstkassi verður að koma við hverj
ar dyr, og jafnframt á pósturinn
að breyta um starfsaðferðlr. Hann
á ekki aðeins að bera bréf og ann-
an póst f hús, hann á líka að taka
bréf, sem ibúar hússins hafa látið
frimerkt f póstkassa hússlns. Póst-
kassar út um hvlppinn og hvapp-
Inn eru að miklu leyti úr sögunni.
Þó verða þelr að vera á nokkrum
fjölförnum stöðum. En menn elga
að geta sett frímerkt bréf í póst.
kassa vlð húsdyr sínar, og póstur-
inn á að taka þau og fara með þau
i póstinn um leið og hann skllar
pósti, sem að berst. En tll þess að
þetta sé þægilegt, verður póstkass-
Inn að vera með tvelm hólfum. Póst
þjónustan ættl að beita sér fyrir
þessum breytingum og jafnframt
gera herför til þess að húseigendur
setjl upp póstkassa vlð hæfi og i
samræmi við ósklr og þarfl)- póst-
þjónustunnar. — Hárbarður.
Blygðast sín
Dýr varð
sú ást
Það má með sanni segja, að maður-
inn á myndinni þeirrl arna sitji með
dýrmæta eign i fanginu. Nafn hans
er Mario Caldonazzo, og er hann ít-
alskur óðalselgandi og ríkisbubbi. —
Það kom sér lika vel fyrir hann að
vera sæmilega loðlnn um lófana, þeg
ar að því kom, að hann vildi festa
ráð sitt. Fyrir nokkrum mánuðum
hitti hann stúlkuna, sem hann lætur
svo vel að á myndinni, og það varð
ást við fyrstu sýn, eftir því sem móð
Ir ungfrúarlnnar segir. En það er
ekki sopið kálið, þótt i ausuna sé
komið. Leontine Snel, sem er aðeins
18 ára að aldri, var ballettdansmær
i París og var á löngum samningi
við ballettinn „Bluebell Glrls", og
átti eftir að starfa við hann í 18
mánuði samkvæmt samningnum. En
svo lengi gátu hin ástföngnu hjú
ekki beðið, svo að Mario greiddi
ballettinum 100,000 krónur í sárabæt
ur og fékk stúlkuna I staðlnn. Mun
það vera með hærrl upphæðum, er
grelddar hafa verlð fyrir kvonfang,
þótt víða væri leltað.
Alltaf sjást ný og ný merki
þess, að stjómarliðið blygðast
sín fyrir frystingu sparifj'ár-
ins og lánasamdráttinn.
Nýjasti votturinn em tilkynn-
ingar um útlán bankanna á ár-
inu sem leið. Til að minna beri
á útlánasamdrættinum, sem leið
ir af frystingu sparifjársins,
teija stjómarblöð'in nýju stofn-,
iánin til útvegsins með í útlán
um ársins.
Þetta er þó bara einföld
blekking, því að ekki er lánuð
út ein einasta króna af nýju fé
með stofnlánunum. Þar er bara
um að ræða breytingu á lána-
skuldum, sem fyrir em, í föst-
lán. — Þetta er sett svona upp
til þess að leyna lánasamdrætt-
inum, sem leiðir af innilokun
sparifjárins.
Er að koma lát á þá?
Eysteinn Jónsson hefur bent
á í greinum sínum um frysta
spariféð, að ríkisstjóminni
verði ekki Iengi stætt á því að
loka inni sparifjáraukninguna,
ef almenningsálitið þrengi fast
að í því efni.
Fyrsta merki um undanhald
kom nú í vikunni frá Jóhanni
Hafstein. Hann reyndi að verja
frystinguna, þegar Eysteinn
Jónsson tók upp umræður tun
hana á Alþingi — en vömin
var slöpp og loks gaf Jóhann í
skyn, að innan tíðar Myti eitt-
hvað af þessu frysta fé að verða
tekið til útlána. Það má vænta
mikils árangurs af jákvæðri
stjómarandstöðu, ef stcrTi öfl
standa að, sem stjómin hefur
því aðhald frá.
Börnin og vinstri
stjornar skipin
f opnu bréfi, sem sjálfstæðis-
verkamaður ritar Eystein Jóns
syni í Tímanum í gær og
grennslast eftir um kjörin, sem
Guðjón á Marðarnúpi býður
vetrarmanni, er hann hefur beð-
ið Eystein að ráða fyrir sig,
segir m. a. þetta:
„Eg er 26 ára gamall, kvænt-
ur og á þrjú börn. Eg veit, að
það er of mikið fyrir 26 ára
gamlan mann að eiga þrjú börn,
en þetta þriðja var nú komið af
stað fyrir viðreisn og það reynd
ist ómögulegt að sporna við því
að það kæmi. Þetta er eins og
með vinstri stjórnar skipin, sem
vom að tínast hingað fram á
árið 1961, og eru enn að tefja
fyrir því að viðreisnin nái til-
gangi sínum.
En ef ég fengi vinnumanns-
starfið á Marðaraúpi og konan
verður eftir fyrir simnan, von-
ast ég til, að bömin verði ekki
fleiri“.
En meðal annarra orða, ætl-
ar Guðjón á Marðarnúpi ekkcrt
að láta uppi um það, hver kjör
hjú hafa á því búi velmegunar-
innar?
Óskabarn
Hví fær alinenningur ekker
að vita um, hverjir hafa sót
um forstjóraembætti Eimskipa
félags íslands? Er Eimskip ekk
„almenningslilutafélag“? Hvor
skyldi Eimskipafélag fsland
vera óskabarn Sjálfstæðisflokk
ins — eða þjóðarinnar?
2
TÍMINN, sunnudaginn 11. febrúar 1962