Tíminn - 24.03.1962, Síða 2

Hetjan dansað
um loftin blá
Hann lézt, þegar hann var
a8 framkvæma fallhlífar-
stökk fyrir Ijósmyndara, sem
ætlaði aS kalla mynd sína
„The War Lover". Nafn hans
var Michael Reilly, og hann
var 29 ára gamall. Allt hans
líf einkenndist af karl-
mennsku hans og hugrekki,
sem var slíkt, aS hver maSur
mátti öfunda hann af. Og
landar hans voru hreyknir af
honum.
Síminn hringdi í skrifstofu
Gordon Chesterfield, bókaútgef-
anda í London. Hann ýtti gremju-
lega til hliðar handritinu, sem
hann var a'ð lesa og svaraði í sím-
ann.
— Hvað, hrópaði hann. Dáinn?
Það er óhugsandi!
ÞaS var bókin hans
Skilaboöin voru því miður
sönn. Mike Reilly, hin 29 ára
gamla hetja, sem stærði sig af
því að dansa um himininn, var
dáinn.
Handritið, sem Chesterfield
var að lesa, þegar síminn hringdi,
„My Fair Lady" hetur lengi
verið talinn allra söngleikja
vinsælastur, verlð sýndur víða
um helm mánuðum og jafnvel
árum saman og slegið öM met
í aðsókn. En nú hefur „My
Fafr Lady" eignast keppinaut,
sem virðist ætla að reynast
skeinuhættur, og er hér átt
við söngleikinn „West Side
Story".
Hann á upptök sín í Banda-
ríkjunum, eins og svo margir
miður þekktir af því taginu
og hefur átt geysimiklum vln-
sældum að fagna þar og ann
ars staðar, þar sem hann hef
ur verið sýndur. í London hef
ur hann t.d. verið sýndur
mjög lengi, og fengu leikar-
arnir loksins nokkurra daga
frí nýlega, áður en þeir tóku
sig upp og héldu með ieikinn
til Kaupmannahafnar, þar
sem þeir munu sýna í Falkon-
er leikhúsinu í náinni fram-
tíð að minnsta kosti.
Meðfylgjandi myndir voru
teknar á frumsýningunni í
Kaupmannahöfn. Eflaust kann
ast margir við andlitið á
þeirri frægu leikkonu Ingrid
Bergmann sem sést á mynd-
inni hér til hliðar ásamt eigin
manni sínum Lars Schmidt.
Ingrid kom fljúgandi frá
París til þess að vera viðstödd
frumsýninguna í Kaupmanna-
höfn. — Myndin hér að neðan
er af atriði úr söngleiknum.
var einmitt handrit að bók eftir
Mike Reilly, persónulegur vitnis-
burður hans um lifið og heiminn,
sem hann elskaði.
'Chesterfield greip handritið
aftur og hélt áfram að lesa: „Fall-
hlíf hefur verið líkt við hlaðna
skammbyssu: hún er alveg örugg,
nema hún sé látin í hendurnar á
viðvaningi eða fífli“.
Reilly var hvorugt. Hann var
mjög vel þjálfaður og þraut-
reyndur, og hann var vissulega
ekkert fífl. Hann var einn af
hetjum Bretlands. Ekki vegna
þess að hugrekki hans í loftinu
bæri mikinn árangur, eða af því
að það hafi í rauninni verið
nauðsynlegt, þó að fallhlífarnar
hafi sannarlega bjargað þúsund-
um mannslifa. Reilly var
„Johny'1 Bretlands 1962, sem
sýndi, að vilji til þess að gera vel
og drýgja dáðir er jafnmikill og
bráðlifandi og hann var á dögum
Elizabetar I.
Hvers konar maður var Reilly?
Hvers konar maður er það, sem
kýs himininn sem stefnumótsstað
og dansar þar við stúlkuna sína?
Dekkri ský — dýpri hlátur
Reilly segir svo í bók sinni:
„Að falla arm í arm með hörku-
íegum fallhlífarstjómanda er
ekki eins töfrandi og að svífa um
dansgólf með fallegri stúlku og
horfast í augu við hana. En ef
maður finnur stúlku, sem hefur
sama „fallstíl" og maður sjálfur
þá er loftið betra en dansgólfið.“
Mike Reilly fann slíka stúlku,
Sue Burgess. Og þau dönsuðu
saman um himininn. Sue segir
svo: — Það var ég, sem bað Mike
um að fá að stökkva með honum.
Það var einn kaldan dag, að ég
var stödd úti á flugvelli, það átti
að fara að hefjast flugsýning. Eg
hafði þekkt Mike í fáeinar vikur,
en mér virtust það vera ár. Hann
stóð þarna andspænis mér, kald-
m og rólegur með góðlátlegt
glott á vörum. Hann var alltaf
rólegur og svo traustvekjandi.
Ég var hríðskjálfandi af kulda
og taugaóstyrk. Mér fannst hann
vera eins og klettur.
— Það var dásamlegt að starfa
með Mike. Því dekkri og þykkari
sem skýin vora, og því æstari
sem vindurinn var, þeim mun
dýpri var hlátur hans. Hann
sagði gáskafullur: — Dásamlegur
stökkdagur. Og af því að hann
sagði það, var ég róleg og ó-
smeyk. Ég sá Mike aldrei sýna
nein merki um ótta. Hinn sér-
stæði persónuleiki hans hafði slík
áhrif á mig, að ég fann mig færa
um að standa á eigin fótum og
horfast í augu við heiminn.
Þetta er flug
Mike sagði alltaf, að maður
ætti að lifa hvern dag, eins og
hann væri sá síðasti. Honum var
líka hollara að hafa þá skoðun,
eins oft og hann hætti lífinu.
Hann stökk fjögur hundruð
sinnum, og 399 sinnum lenti hann
heilu og höldnu.
í bók sinni lýsir Reilly fall-
hlífarstökki svo á einum stað:
„Ég er aleinn í loftinu, svíf um
himininn í þögninni. Það er dá-
samlegt að liggja þannig láréttur
og finna vindinn leggjast upp að
manni og rífa í klæðin. Eg get
(Framhald a 15. sfðuj
i| Innffluttar fóðurvörur
^ Fyrir efri deild Alþingis ligg
Sur nú frumvarp frá Ásgeiri
Bjarnasyni og Páli Þorsteins-
Isyni um aukinn stuðning við
kornrækt. Þetta frumvarp hcf-
ur enn hlotið litlar undirtektir
hjá stjórnarflokkunum. Hér er
þó vissulega um mikið nauð-
synjamál að ræða, eins og vcl
sést á grein eftir dr. Björn Sig
urbjörnsson, sem birtist í Mbl.
síðastl. þriðjudag.
f grein dr. Björns er vakinn
athygli á útreikningum, sem
Arnór Sigurjónsson hefur gert
og eru á þá leið, að’ árið 1960
hafi tollaívilnanir og niður-
greiðslur á innfluttar fóðurvör-
um numið 35 millj. kr. í tilefni
af þessu segir dr. Björn:
„Það er út af fyrir sig furðu
lcgt, að þrátt fvrir hið lága
markaðsverð á korni, sem hcr
skapast vegna allra þessara
hlunninda, sem erlendu korni
eru veitt, skuli yfirleitt vera
fyrir hendi viðleitni til að fram
Ieiða kornið innanlands. Það
eitt sýnir kannske bezt, að
þessi búgr(|in á fullan rétt á
sér, sem arðsamur atvinnuveg-
ur“.
Miklir möguleikar
Dr. Björn segir ennfremur:
„Nú munu ýmsir með réttu
benda á, að ekki samanstandi
öll innfluít fóðurvara af byggi
og höfrum, scm hér má rækta.
Um helmingur innfluttu fóður-
vörunnar er reyndar maís og
hveíti, en fjórði hlutinn bygg
og kornblöndur.
Hins vegar er það álit fóður
fræðinga, að ekkert sé því til
fyrirstöðu, að bygg og hafrar
komi að langmestu leyti í stað
maís og hveitis. Er bygg t. d.
talið henta mun betur fyrir
holdasöfnun og markaðsfitu en
maís. Má því búast við, að í
Ilandinu sé nú eða verði innan
skamms markaður fyrir allt að
20.000 tonnum af byggi aðal-
lega ásamt höfrum, en hvort
tveggja er auðræktað innan-
lands, eins og áratuga reynsla
sýnir.
Hér væri því um að ræða
sparnað á innflutningi, sem
næmi um 70 millj. króna á ári,
og mest af því yrði sparnaður
á erlendum gjaldeyri. Samhliða
þéssum sparnaði myndi liin
aukna ræktun, sem kornyrkj-
unni yrð'i samfara, verða mikil
lyftistöng fyrir landbúnaðinn í
heild. Þetta korn mætti rækta
á 12—15 þús. hekturum,' en cf
með eru talin nauðsynlcg sáð
skiptilönd, sem stæðu undir
framleiðslu á öðrum nytja-
gróðri. næmi þessi nýja rækt-
un frá 25—30 þús. ha. lands,
eða um 40% aukning á rækt-
uðú landF á fslandi."
ilafiirétti
Lolss segir dr. Björn:
„Innlendir kornframleiðend-
ur eiga heimtingu á sömu nið-
urgreiðslu og innflutta kornið
nýtur fyrir það korn, sem þeg-
ar hefur verið framleitt, og auð
Ivitað framvegis, ef þessir styrk
ir til erlendra kornbænda
verða ekki felldir nið'ur. Þetta
misræmi virðist nógu lengi
hafa bælt niður innlenda korn-
rækt þótt ekki þurfi að vera
svo framvegis, — eða er það
meiningin, að íslendingar eigi
um alla framtfð að ala aldur
sinn á gjafakorni úr lófa vin-
veittrar þjóðar?"
2
T f M I N N, laugardagur, 34. marzf1962.j