Tíminn - 02.08.1962, Side 13

rndisreitur
Framhald af 9. síðu.
urgerð og lítilsháttar garð-
yrkja. Sund og söngur krydda
svo réttinn.
— Þetta er nú orðið talsvert.
Þurfið þið ekki að fara snemma
á fætur til að sinna þessu öllu
saman?
— Jú, við tökum daginn
snemma, en við setjumst líka
snemma að á kvöldin, og stúlk-
urnar eru fljótar að falla inn
í þann ramma, sem skólalífið
sníður þeim.
* NJÓTA GÓÐS
NÁGRENNIS.
— Hvernig er félagslífi hátt-
að?
— Félagslíf í húsmæðraskóla
er fjörugra en marga grunar,
og hef ég ekki orðið þess vör,
að stúlkunum þætti lítið til
þess koma. Tvisvar í viku eru
haldnar kvöldvökur, og er þá
lesin framhaldssaga eða annað
skemmtiefni, nemendur sitja
með handavinnu sína. Einnig
eru nokkur skemmtikvöld á
vetri, sem nemendur skiptast
á um að annast með aðstoð
kennara. Eru þá fluttir leiþ-
þættir og annað skemmtiefni,
og hafa þá oft komið í ljós duld
ir leiklistarhæfileikar. Einnig
stíga stúlkurnar oft dans með
engu minna fjöri en þó þær
ættu við pilta að etja á þeim
leikvangi.
— Venja er að fara í ferðalög
um nágrennið, og einnig eru
sóttar skemmtanir í sveitinni,
sem til er vandað, og leiksýn-
ingar, þegar þess er kostur.
Heimboð eru ætíð milli héraðs-
skólans og húsmæðraskólans,
og nokkrum sinnum hafa hús-
mæðraskólarnir á Laugalandi
og Laugum skipzt á ’heimsókn-
um. Ungmennafélag sveitarinn
ar og kvenfélög héraðsins heim
sækja skólann af og til. Einn-
ig hafa húsmæður í héraðinu
dvalið í orlofi í skólanum og
kynnzt starfsemi hans.
— Þá nýtur skólinn góðs ná-
grennis héraðsskólans og sækir
þangað margvíslegar skemmt-
anir, svo sem dansleiki, kvik-
myndasýningar og annað- '1ÉÍ'nn
ig nýtur hann heimsókna ým-
issa skemmtikrafta, sem héraðs
skólann heimsækja, svo sem
söngkóra, skálda og annarra
listamanna.
★ GRÁTA MIKIÐ
Á VORIN.
— Er skólavistin dýr?
— Ekki getur það talizt, ef
litið er á allan afrakstur náms-
ins, því að nemendur hafa heim
með sér mikla og góða vinnu,
sem erfitt er að meta til fjár.
Heildarkostnaður á síðastliðn-
um vetri var allmiklu meiri en
áður hefur verið, eða að með-
altali 10.000 krónur á nemanda,
og er þá allt talið, fæði, hús-
næði, efni til handavinnu og
að nokkru námsbækur.
— Hefur skólinn ekki fengið
að kenna á kennaravandræð-
um undanfarinna ára.
—Jú, oft hefur róðurinn
verið þungur, og komið hefur
fyrir, að skóíinn hefur orðið
að ráða réttindalausa kennara.
en nú er gott útlit fyrir, að úr
þessu rætist farsællega.
— Er ekki að ýmsu leyti
bindandi að kenna við heima-
vistarskóla?
— Jú, víst er það bindandi,
en það er líka áreiðanlega
skemmtilegra, því að við það
verður samband kennara og
nemenda nánara. í því sam-
bandi minnist ég þess, sem
mæt kona sagði eitt sinn, að
starf konu við heimavistarskóla
gengi næst móðurhlutverkinu.
Ekki ber ég á móti þeim orð-
Wi.
— Er nokkurn tíma óyndi í
nemendum?
— Nei, síður en svo. Þó kemur
stundum fyrir fyrst á haustin,
að ein og ein stúlka, sem e. t. v.
hefur ekki farið að heiman áð-
ur, grætur og vill fara heim
aftur. En meira er þó grátið á
vorin, þegar skilnaðarstundin
rennur upp, og reynist þá flest
um örðugt að segja skilið við
skólafélagana og kært skóla-
heimili. Hlýhug sinn til skól-
ans hafa gamlir og nýir nem-
endur oftsinnis sýnt með heim-
Sóknum, kveðjum og góðum
gjöfum.
★
Við' höfum nú gengið um
skólann og dáðst að vistlegum
húsakynnum hans og fræðzt
urri ýmsa einstaka muni, sem
þau prýða. Margir eru þeir gefn
ir af gömlum nemendum, sem
á þennan fagra há.tt hafa sýnt
vinarþel sitt til skólans. Fyrir
gluggum eru heimaofin tjöld,
á borðum eru heimaofnir refl-
ar, og útsaumaðar sessur prýða
bekkina, sem klæddir eru
heimaofnu áklæði.
Við kveðjum skólann með þá
öruggu vissu í huga, að hann
hafi ekki brugðizt þvj hlut-
verki, sem honum var upphaf-
lega ætlað — að vera fyrir-
myndarheimili.
— st.
; ingsvara. Það má til gamans geta
þess, að ef þessi stefna væri enn
ríkjandi, .hefði lítil síldarsöltun
verið hérlendis undan farin ár.
Sem betur fer er nú svo komjð,
að síldin er nú orðið metin eftir
gæðum, en ekki eftir söltunar-
stöðvum, og hefur það orðið or-
ið orsök þess að Raufarhöfn hef-
ur orðið hæsta eða næsthæsta
söltunarstöðin norðanlands og
austan mörg undan farin ár.
Ekki er hægt að skilja svo við
þessi mál, ag maður ekki drepi á
það ástand sem ep í síldarleitar-
málunum. Árið 1961 var önnur
síldarleitarflugvélin, sú, sem leit-
aði austursvæðið, staðsett hér á
Raufarhöfn. Var það ánægjuefni
sjómanna og saltenda. En nú
hefur svo brugðið, að á „Æðri
stöðurn" hefur þótt hentara að
hafa báðar flugvélarnar staðsettar
á Akureyri, og torveldar þetta tví-
mælalaust síldarleitina á austur-
svæðinu.
— Hvað álítur þú þá að beri að
gera í sambahdi við síldarleitina? |
— Ég álít að til viðbótar við j
þau skip, sem eru í leitinni og tví-
mælalaust hafa gcrt mikið gagn,
þá verði að staðsetja aðra flug-
vélina, annaðhvort hér á Raufar-
höfn eða á Austfjörðunum. Það er
ekki smáspotti að leita allt svæðið
frá Eyjafirði austuv að Seley.
AfhafnamaSur
höfn og síldina. Eg skal segja þér,
að ég álít, að það hafi ríkt alveg
geysileg skammsýni í sambandi við
uppbyggingu Síldaiverksmiðja rík
isins hér á Raufarhöfn. Það stafar
hreint út af því, að menn hafa
ekki viljað viðurkenna stöðu Rauf
arhafnar í síldveiðunum. Það hef-
ur skaðað þjóðina um milljónir,
sérstaklega þó sjómennina.
Þess má geta til sannindamerk-
is um það sem ég segi, ag mjög
erfiðlega gekk á sínum tima að
fá viðurkennda síldarsöltun hér á
Raufarhöfn, og um langt árabil
var þv( haldið fram af forsvars-
mönnum þeirra mála, að síld, sem
veiddist austan Rauðunúpa váírl
ekki söltunarhæf, ekki útflutn-
Og framtíð Raufarhafnar?
— Og hvað nú um framtíð Rauf-
arhafnar?
— Ja, nú ertu orðinn gaman-
samur. Á ég að fara að gerast
spámaður? Ég segi ag til þess að
hér geti orðið gott að vera, þá
vanti okkur hér íbúðir og aukna
íbúatölu. Við erum of fá hér. Hér
er fyrir duglegt fólk og hér eru
■skammt undan góð fiskimið —
þorskfiskimið og vaxandi fiskimið
síðan landhelgin var friðuð. Og
þjóðhagslega er mikil nauðsyn á
stækkun síldarverksmiðjunnar.
Það verður að gera annað tveggja,
byggja nýja verksmiðju 10 til
15000 mála, eða auka verulega
ttíVikalíýthiS'.' Annars virðist manni
þ'ái8crfíiii9álvég' furðulegur hlutur,
Sð Héi- 'Skuli ekki vera stærri
verksmiðja en 5000 mála. Það er
eðli mitt að vera svo andskoti
bjartsýnn, ég ég sé enga ástæðu
til að vera hnípinn. Og ef ekkert
óhapp kemur fyrir ,sé ég ekki
betur en við getum lifað hér al-
veg kóngalífi, og haldig áfram að
skapa gjaldeyri handa túristum
þjóðarinnar og öðrum, sem nota
tímann til að eyða slíku dýrmæti
utan landsteinanna.
Það stóð í járnum, að þegar við
Jón töldum okkur hafa lokið
þessu viðtali, voru lejtandi menn
og konur búnir að finna „felu-
staðinn1, og yfir Jón dundu nú
óteljandi spurningar, hvernig ætti
að gera þetta — hvort ætti að
gera hitt — og áður en ég hafði.
hugmynd um, var Jón á Raufar-
höfn horfinn eitthvað út í busk-
ann til að leysa þá hnúta, sem
hlaupið höfðu á snurðurnar, þær
65 mínútur, sem við áttum tal
saman í felustaðnum góða.
KI.
Sjávareldfíaugar
Framhald af 4 síðu
izt hafði, eftir stríðið. Einn þeirra,
sem vann við þýðingarnar var dr.
Wernher von Braun, sem eins og
svo margir aðrir þýzkir visinda-
menn hafði selt sig í hendur
bandariskra yfirvalda í stríðslok.
Hvar eru þeir í dag?
En hvar eru þátttakendurnir í
þessari fyrstu tilraun Þjóðverja,
sem hefði getað breytt svo miklu
um stefnu og endalok stríðsins, 20
árum eftir að hún var fram-
kvæmd?
Upphafsmaður þessarar ótrú-
legu sögu, Fritz Steinhoff, liggur
grafinn í hermannakirkjugarði í
Fort Devens í Mass., i Bandaríkj-
unum, og má kalla það kaldhæðni
örlaganna. Á vopnahlésdaginn
kom hann á kafbáti sínum upp
úr undirdjúpum Atlantshafsins,
en þar hafði hann verið síðustu
sjö mánuðina og sigldi inn í sjó-
hersstöðina í Portsmouth í New
Hampshire og gafst upp. Nokkr-
um dögum síðar framdi hann
sjálfsmorð, greinilega fullur ör-
væntingar vegna uppgjafar föður-
landsins.
Örlög dr. Steinhoffs, bróður
hans, urðu furðulega ólik. Hann
fór til Bandaríkjanna og hóf að
vinna fyrir bandaríska flugherinn.
Nú er hann einn af fremstu sér-
fæðingum í eldflaugnagerð þar í
landi.
Árið 1956 náði sjóherinn sam-
bandi við hann. Frétzt hafði, að
dr. Steinhoff ætti í fórum sínum
filmu, sem sýndi mjög merkilegar
tilraunir með neðansjávareldflaug
ar í Þýzkalandi.
Þá þegar var von Braun orðinn
einn af mikilvirkustu vísinda-
mönnum í Bandaríkjunum, og
stjórnaði eldflaugastöð landhers-
ins { Alabama. Von Braun, dr.
Steinhoff og eldflaugasérfræðing-
ar sjóhersins ræddu um möguleik-
ana á neðansjávareldflaugum, og
Þjóðverjarnir gátu sagt Banda-
ríkjamönnum frá hinni velheppn-
uðu þýzku tilraun.
Upphaf Polarisflugskeytis Banda
ríkjamanna, sem skotið var frá
kafbáti í Kyrrahafi, er því að
finna í þýzku tilraunastöðinni í
Peenemiinde, þar sem hópur
þýzkra sérfræðinga gerði svipaða
tilæraun fyrir 20 árum, með góð-
um árangri.
VIÐAVANGUR
Framhald af 2. síðu.
lögum 12 millj. en urðu 21
millj“.
Þama grefur Gunnar hund
sinn snyrtilega. Hann segir að
niðurgreiðslurnar hafi veri'ð
inntar af hendi á reikningsár-
inu og Iætur líta sakleysislega
svo út, sem svo hafi einnig ver-
iS um útflutningsbæturnar. En
því var ckki a3 heilsa. Hinn 31.
des. skuldaði ríkissjóður 17,6
mililj. kr. í lögboðnum og gjald
föilnum útflutningsbótum til
landbúnaðarins. Gunnar sat á
þessu fram yfir áramótin til
þess að láta innstæðutölu rík-
issjóðs í banka líta betur út og
geta sagt, aS ríkissjóður hefði
ekki átt neinar lausaskuldir um
síðustu áramót. — Gunnar má
því grafa hund sinn betur, ef
ekki á að sjást á eyrun.
Fjölhæfasta farartækið á landi
DÍESEL
EÐA
BENZÍN
EÐA
BENZÍN
„Fjöihæfasta farartækið á landi" — þetta er fullyrSing, sem þér getið fengið staðfesta hvar sem
er á landinu, því Land-Rover eru nú komnir um land allt, og reynslan er öruggasti mælikvarð-
inn. — Þér ættuð að spyrja næsta Land-Rover eiganda og kynnast reynslu hans.
DÍESEL
Land-Rover benzín eða diesel
— til afgreiðslu fljótlega
HEILDVERZLUNIN HEKLA H.F.
Hverfisgötu 103 — Sími: 11275.
T í MIN N , fimmtudaginn 2. ágúst 1962
13