Tíminn - 26.08.1962, Blaðsíða 14

OLÍA OG ÁSTIR
LINDEN GRIERSON
urinn að mjókka og virtust að-
eins sem troðningar. Þau óku fram
hjá mörgum kaffiplantekrum,
námu einu si'nni staðar til að tína
dálítið af ávöxtum og Rose rak
alltaf upp hrifningaróp öðra
hverju. Það var fagurt og kyrr-
sælt landslag, sem þau óku um,
ákjósanlegt fyrir órólegar taugar.
Allt hér var eins og það hafði ver-
ið öldum saman og þeir fáu bænd
ur, sem þau sáu, veifuðu þeim
brosandi. Svo virtist sem síðasta
byltingin hefði ekki náð hingað.
Rose var í essinu sínu aftur og
•sagði, að nú biði hún þess bara
að skipta um skó og fara í sterku
klossana, sem hún hafði með sér
og hefja fjallgönguna.
— Eg vona að það sé bara ekki
snarbratt f byrjun. Hún leit á
Mario.
— Það er langt siðan ég fór í
fjallgöngu síðast, en ég hlakka
reglulega mikið til.
— Fjallgöngu? spurði Jeffrey.
— Við eigum þó varla að klifra?
— Því miður, en það er eina
leiðin til að komast upp á tindinn
Cerre Del Pino, sagði Mario af-
sakandi.
— Þú vissir það ósköp vel, sagði
Elenor napurt við Jeffrey. — Við
skulum ekki sitja hér og horfa
upp á tindinn.
Elenor var full efttrvæntingar að
sjá hvag var framundan. Jafnvel
þótt 'fellibyluiinn skylli á meðan
hún stæði uppi á fjallstindi, virt-
ist það ekki eins ógnvekjandi eins
og skotin, sprengingarnar og
bálin.
Jeffrey leit reiðilega á hana.
Elenor leit til hans í speglinum
og hugleiddi hvemig á því stæði,
að hann vissi ekki að þau yrðu að
klifra til að komast upp á hæsta
tind eyjarinnar. Hann hlaut að
vita það, ef hann hafði f raun og
veru dvalið hér fyrrum. Hélt hann
kannski ag vegurinn yndi sig upp
eftir fjallshlíði.nni og endaði í
stóru og breiðu bílastæði efst
uppi. Hún byrgði niður í sér hlát-
urinn, spenningurinn og óvissan
var farin að taka ögn á taugar
hennar.
— Eg vona, að senor takist það,
byrjaði Mario umhyggjusamur.
— Auðvitað! Jeffrey hló yfir-
lætislega. — Það var bara vegna
þess að ég vissi ekkert um áætl-
anir ykkar, þess vegna varð ég
hissa.
Elenor fann eitt andartak til
iðrunar. Hún hefði auðvitað átt að
segja honum, hvað þau ætluðust
fyrir. Hvort sem henni féll mað-
urinn í geð eða ekki, þá hafði
hann verið sendur hingað tii þess
að hjálpa henni.
— Það er mér að kenna, sagði
hún afsakandi. — Við lögðum af
stað í svoddan flýti í morgun . . .
rödd hennar dvínaði burt. Flýtir-
inn um morguninn kom ekkert
málinu við, hún hafði aðeins orðið
reið þegar Jeffrey kom inn í skúr-
inn um morguninn og spurði hvort
Mario hefði snuðað hana með
benzí'nverðið líka. Hvers vegna
gat maðurinn ekki bara verið kyrr
í New York hugsaði hún gremju-
lega, hún hefði komizt af án hans.
Þótt hann hefði alls ekki komið,
hefði hún samt s'etið núna í þess-
um skröltandi farkost áleiðis til
fjallanna.
Stundarfjórðungi síðar, eftir að
vegurinn eða stígurinn var raunar
enginn lengur og Mario hafði gef-
ið ótelja'ndi fyrirskipanir „beygið
til vinstri fyrir þessa steinahrúgu,
■senorita, eða akið beint inn á milli
trjánna senorita" komu þau ag litl-
um mannabústað. Hænsn þutu
gaggandi í allar áttir þegar bíll-
inn stanzaði með skruðningum og
fjórar af þeim fimm manneskjum,
sem í bílnum voru, störðu undr-
andi í kringum sig.
---Komumst við ekki lengra?
spurði Terry.
— Greinilega ekki, svaraði Rose
og horfði eftirvæntingarfull út um
gluggann.
— Nei, senor. Mario var jafn
brosandi og ætíð. — Lítið bak við
þetta hús.
Þau litu um öxl í þá átt sem
hann benti. Gráttt fjall gnæfði við
himin yfir trjánum, litla húsinu
og garðinum.
— Það er ómögulegt að komast
lengra á bílnum! Vig verðum að
halda áfram fótgangandi. Senor-
itu hefur tekizt það ótrúlega að
aka alla leið hingað og ég hélt að
það væri ekki hægt, sagði hann og
horfði ljómandi augum á Elenor.
— Það er kraftaverk að bíllinn
skuli tolla saman enn, sagði hún
hlæjandi.
— Þetta var ekki beint dún-
mjúk ökuferð, sagði Rose og fór að
safna saman nokkru af föggum
sínum. — Hvað gerum við næst,
Mario?
— Ef þið viljið hafa mig afsak-
aðan, ætla ég að tala nokkur orð
við manninn sem á þetta litla hús
og biðja hann að sjá um að bíllinn
verði settur einhvers staðar inn.
Það gæti komið sér illa ef einhver
kæmi að honum hér og tæki sér
það bessaleyfi að flytja hann, eða
hvað? Það eru margir kílómetrar
til borgarinnar héðan og alltof
langt að fara þá leið fótgangandi.
Áður en þau gátu komizt að
segja nokkuð, kom lítill gamall
maður út úr húsinu. Há'nn brosti
vingjarnlega við þeim, svo að Elen-
or kveið ekki lengur að skilja bíl-
inn eftir hér. Mario tautaði aftur
að þau yrgu að hafa sig afsakaðan
um stund; svo var hann kominn út
úr bílnum, og mennirnir tveir
heilsuðust hjartanlega, þrýstu
hendur hvors annars og brostu
meðan þeir töluðu saman. Elenor
reyndi að fylgjast meg því sem
sagt var, án þess að mikið bæri á,
en þag var ekki spánska; hlaut að
vera einhver mállýzka, og hún leit
spyrjandi á Jeffrey.
— Hvað í ósköpunum eru þeir
að tala um? spurði hún þe'gar hún
heyrði raddirnar hækka og æsing
37
færast í leikinn.
Hann hristi höfuðið. — Eg skil
ekki múkk, viðurkenndi hann.
— Mér heyrist þetta ekki vera
mannamál, sagði Terry og virti þá
fyrir Sér. — Þessi karl hlýtur að
vera jafngamall Metúsalem.
— Uss! hvíslaði kona hans, —
kannski skilur hann ensku.
— Já, það væri ekki ósennilegt,
ef hann skilur þetta hrognamál,
sem Mario talar við hann, sagði
hann brosandi.
Þau horfðu á gamla manninn,
það var ógerningur að geta sér til
um aldur hans. Dökkleitt hör-
undið var voðalega hrukkótt,
augnabrúnir og sítt hárið snjó-
hvítt og bakið bogið, en þegar
hann leit um öxl og í áttina að
bílnum, undruðust þau að sjá hve
skýrleg og vakandi augu hans voru
og hann horfði á þau af óblöndn-
um áhuga. Mario leiddi hann hægt
til þeirra.
— Senorita, má ég kynna Al-
fonsus fyrir ykkur, hann er mjög
gamall vinur minn. Ef þér brosjð
til hanh, verður hann ósköp glað-
ur, þótt hann skilji ekki tungumál
yðar.
Elenor brosti vipalega til gamla
mannsins og gekk út úr bílnum.
Hún rétti fram höndina, og gamli
maðurinn gjóaði augum á leiðsögu
ma'nninn, þurrkaði sér síðan á
buxunum og rétti fram höndina.
— Segðu honum að mér þyki
reglulega vænt um að hitta hann,
sagði hún við Mario og Mario sagði
eitthvað á kúnstugri tungu. —
Hann hlýtur ag vera afskaplega
gamall, bætti hún við, og Mario
kinkaði kolli.
— Líkami hans er aldraður,
senorita. En hugur hans og heili
er ungur og vakandi. Hann biður
mig að segja yður hversu glaður
hann sé að hitta ykkur, og hann
142
Monty tæki við af Alex og Alex
yrði kallaður heim til að stjórna
landhernum, þegar „Overlord“
kæmi til framkvæmda. Þetta var
næstum samhljóða mínum skoð-
unum, nema hvað ég vildi að
Monty fengi stjórn landhersins í
stað Alex.
Þag var mjög gagnlegt að fá
tækifæri -til að ræða við Ike,
enda sannfærðu viðræður okkar
mig um það, sem ég hafði búizt
við, að hann vildi heldur hafa
Alex en Monty með sér við inn-
rásina yfir Sundið f Frakkland.
Hann vissi líka, að hann gat stjórn
að Alex, en var ekkert hrifinn af
Monty og vissi vissulega ekki,
hvernig ætti að stjórna honum.
Forsætisráðheirann var ekki eins
þreytulegur við hádegisverðinn.
Eg reyndi að fá hann til að hætta
við að fara ti.l Ítalíu, en til þessa
hafa þær tilraunir mínar verið
árangurslausar.
Eg var orðinn mjög áhyggjufull
ur vegna heilsufars Winstons.
Honum virtist alltaf hraka og ég
var hræddur um, að ferð til ítalíu
í desember með snjó og kulda,
myndi ríða honum algerlega að
fullu. Eg ræddi þetta við Maran,
sem var alveg sömu skoðunar og
ég. Eg færði þetta því í tal vjð
Winston um kvöldið og sagði hon-
um, að það væri mjög varhuga-
vert fyrir hann að fara til Ítalíu.
Eg viðurkenndi, að herinn myndi
fagna því að sjá hann og að hann
myndi hafa gaman af ferðinni, en
sagðist ekki telja að hann hefði
neitt leyfi til að hætta heilsu
sinni á þennan hátt, þegar hann
hefði svo langtum mikilvægari
mál fyrir framan sig til að fást
við í sambandi við stríðið. Orð
mín voru byrjuð að bera árangur.
þegar ég var svo einfaldur að
segja: „Og auk þess er Moran
mér algerlega sammála11. Hann
reis upp vig dogg í rúminu sínu,
skók hnefann framan í mig og
sagði: „Mér er algerlega sama
hvað sá fjandans karl segir!“
Eftir það var ekki um annað að
ræða, en að láta málið kyrrt liggja
ag sinni. Til allrar hamingju tók
guð málið í sínar hendur og daginn
eftir var hann búinn að fá hita.
12. desember. Carthage. Eg var
dauðþreyttur í gærkvöld og stein-
svaf klukkan 4 e. m. þegar ég vakn
aði skyndilega við ráma rödd og
svo háa, að þag tók undir í her-
berginu: „Halló, halló, halló!“
Þegar ég var nokkurn veginn vakn
aður, sagði ég: „Hver fjandinn er
þetta?“ og kveikti ljós. Mér t;l
óblandinnar skelfingar sá ég að
það var forsætisráðherrann. í nátt-
sloppnum sínum, með brúnan
klút vafinn um höfuðið', sem
æddi aftur og fram um herbergið.
Hann sagðist vera að leita ag Mor-
an lávarði, og að hann hefði mjög
slæman höfuðverk. Eg fylgdi hon-
um til herbergis Morans og fór svo
aftur í rúmið. En næstu klukku-
stund bergmálaði allt húsið af há-
vaða í fólki, sem var að vakna og
hljóp fram og aftur. í morgun þeg-
ar ég kom á fætur, komst ég að
raun um að forsetinn hafði hita,
u. þ. b. 102° og leið hreint ekki
•vel. Moran er ekki viss um, hvað
að honum gengur, en vill fyrir alla
muni koma honum heim sem fyrst.
Heimsóknin til Ítalíu hlýtur því
að vera úr sögunni, hvað hann
snertir, og ég veit ekki fyllilega,
hvort ég á að fara hana eða fylg.i-
ast með honum heimleiðis.
Eftir þessa slæmu nótt og með
tilliti til þess hita er hann hafði,
spurði ég Moran hvað hann teldi
þjá forsætisráðherrann. Hann
sagði, að eftir því sem hann bezt
gæti séð, þá væri það lungnabólga,
eða e.t.v. bara inflúenza. Eg spurði
hvað hann myndi gera, ef sjúk-
dómurjnn reyndist vera lungna-
bólga, en hann kvaðst þá þurfa að
j fá s'júkdómafræðing, tvær hjúkr-
I unarkonur og flytjanlegt ljóslækn-1
ingatæki. Eg spurði hann hvaðan
slfkt ætti að koma, og hann sagði
tvennt fyrmefnda frá Kaíró, og
það síðastnefnda sennilega frá A1
sír. Eg sagði honum þá að það
myndi taka langan tíma og að við
skyldum senda skeyti þangag þeg-
ar í stað. Ef þetta reyndist lungna-
bólga, myndum við aldrei fyrirgefa
sjálfum okkur það að hafa eytt
tuttugu og fjórum kiukkustundum
til einskis.
Seinna: Hitinn minnkaði eftir
því sem á daginn leið, en Moran
taldi forsætisráðherrann litlu betri
um kvöldið. Eisenhower kom að á-
liðnum degi, og við töluðum lengi
við hann og Alex; Tédder kom til
miðdegi'Sverðar. Ákveðið að Alex
skuli fara aftur til Ítalíu á morgun
og að ég fari með honum
13. desember. Bari. (600 mílur).
Forsætisráðherranum leið ekki vel
fyrri partinn í nótt og Moran vakti
lengi hjá honum. Við hringdum
eftir sjúkdómafræðing og tveim
hjúkrunarkonum í gær, og eigum
von á þeim klukkan 2.30 e.h í dag.
Fyrirhugað er að ég leggi af stað
til Ítalíu með Alex, klukkan 11,30
f.h., en ég er samt ragur við að
yfirgefa forsætisráðherrann, eins
og líðan hans er nú háttað. Hins
vegar finn ég að það er ekki mikið
sem ég get gert hér, nú að svo
stöddu.
Er nýbúinn að senda skeyti til
Alsír og panta ljóslækninga-
tæki . . .
Seinna: Eg fór ag finna forsæt-
isráðherrann og hitti hann hress-
ari en áður. Hann vill eindregið
að ég fari þessa ferg til Ítalíu, og
ég hef þess vegna komið Tedder í
samband við Moran, svo að Moran
hafi einhvern til hjálpar sér, ef til
þess kæmi . . .
13 desember. Fór meg Alex kl.
11,30 f.h. til flugvallarins, en það-
an lögðum við svo af stað í flug-
vélinni hans klukkan 12 á hádegi,
áleiðis til Bari. Við flugum í bezta
veðri, fyrst yfir Bon-skagann, því
næst mjög nærri Pantelleria, og
komum að suðurströnd Sikileyjar.
Svo fórum við yfir suð-austurhorn
eyjarinnar, til Catania-slétunnar
og flugum nokkrum sinnum um-
hverfis hana, til þess að athuga
hana nákvæmlega. Etna var stór-
fengleg að sjá, meg snjóhvítan
tindinn upp úr dimmu skýjabelti,
sem lá umhverfis fjallið, f miðjum
hlígum. Svo flugum við meðfram
austurströnd eyjarinnar í áttina
til Messina. Eg vissi ekki að þessi
strönd væri svona falleg. Loks
flugum við yfir sundið til ítalíu,
eða nánar tilgreint, Taranto. Það-
an flugum við yfir hælinn og lent-
um að Bari, eftir fjögurra klukku-
stunda mjög skemmtilega ferð.
Fór meg Alex til skrifstofu hans
og hlustaði á nýjustu fréttirnar.
en hélt þvi næst til herbergis míns,
til þess að búa mig undir að halda
til deildarstöðva Montgomerys á
morgun. Meðan ég var að því,
gerðu þýzkar flugvélar loftárás á
Bari, og ég horfði í hálfa klukku-
stund á hina tilkomumiklu flug-
eldasýningu. Þegar allar loftvarna-
byssurnar spúðu eldi á þýzku árás-
arflugvélarnar. Þetta er önnur
stórárásin hérna. í þeirri fyrri
tókst þeim að granda sautján skip-
um, aðallega meg þvi að sprengja
T f M I N N , sunnudaginn 2G. ágúst 1962
14