Tíminn - 13.09.1962, Blaðsíða 8

f
srassa
Þarna kemor upp úr farangrinum einn dýrmætasti hluturinn í þeirra elgu, Þingvailamynd eftir meistarann Ásgrím Jónsson, sem Einar og Marta fengu að gjöf á brúðkaups-
daglnn sinn 1936, frá foreldrum og systkinum Einars.
Tóku hláturkastið fyrir

Einar Krisfjárisson, söngv-
ari er kominn heim, alkom-
inn heim eftir langa úti-
vist, með konuna, frægS
og frama, sem honum hlotn
aðist allt í útlöndum á unga
aldri. Erlend óperusvið
hafa misst spón úr askinum
því að Einar hefur kvatt
þau að fullu, og tekið að
sér að veita forstöðu hin-
um fyrsta óperuskóla Tón-
listarskólans í Reykjavík,
sem hann yfirgaf að loknu
stúdentsprófi fyrir 32 ár-
um.
Við fengum leyfi til að tefja
fyrir þeim stundarkorn í gær,
Einari og Mörtu konu hans, þar
sem þau voru í óða önn að taka
upp búslóðina og koma sér fyr-
ir í íbúðinni, sem þau hafa
keypt á efstu hæð í steinhúsi
við Nýlendugötu. Þegar við
Runólfur ijósmyndari höfðum
þrammað upp alla stigana, er
varla hægt að snúa sér við á
skörinni fyrir þrengslum, þar
eru pinklar og kassar í hlöðum
frá gólfi til lofts. Við förum að
rýna í þetta, og það sýnist þá
mestan part vera grammófón-
plötur og nótnabækur, allt frá
„fjárlögunum“ og upp í heilar
óperur. Við erum að býsnast
yfir þessu, er Einar söngvari
opnar dyrnar brosandi og býð-
ur okkur blessaða og velkomna
í atið, og bogar af honum svit-
inn.
Kemst búslóðin fyrir?
— Er svona erfitt að vera
kominn heim, Einar?
— Nei, blessaður, svona máttu
ekki tala. Það er svo stórkost-
legt að vera kominn heim. En
ég hef nú aldrei haft yndi af
flutningum og vona að þurfa
ekki að standa í því oftar á
ævinni. Þaðt tekur á taugarnar
að fara með allt þetta hafur-
task úr stað, eins og hefur
safnazt að okkur öll okkar bú
skaparár. Fyrst að setja það
niður í kassa, sem losúðu hálft
hundraðið og vel það, síðan
að taka það upp og loks það
sem erfiðast er, hvernig er
hægt að koma því fyrir? Þegar
málarinn kom til að leggja síð
ustu hönd á íbúðina, voru kass
arnir komnir upp úr Gullfossi
og hér inn á öll gólf. Málarinn
komst varla að og gat ekki ann
að sagt en að ég skyldi láta það
verða mitt fyrsta verk að fá
leyfi til að byggja enn eina hæð
ofan á húsið, svo
komið draslinu fyrir!
Austurbæingur í
Vesturbænum
Og okkur er líka ráðgáta,
hvemig það geti gerzt, því að
hvar sem við komum inn, í eld
húsið, svefnherbergið og stof-
urnar, er varla hægt að þver-
fóta. Einar losar utan af varn-
ingnum og tekur upp úr köss-
unum, réttir frú Mörtu og
Brynju dóttur þeirra, og þær
þurrka, fága og stilla upp í hill
ur og skápa. Einar tekur upp
allskrautlegt glas, sem hefur
brotnað frá fæti í flutningnum.
Honum sárnar að sjá þetta, af
því að þau eru búin að eiga
þetta svo lengi, og við skiljum
mætavel missu hans, þegar
hann segir okkur, að glasið sé
slegið gulli. Þetta sé raunar
hvítvínsglas, en hann huggar
sig við það, að varla muni fáan
legt hér svo dýrt, göfugt hvít-
vín, sem ætlazt sé til, að eigi
að drekka úr slíku glasi. Út um
suðurgluggana sjást nokkur
bárujámuð hús við Vesturgöt-
una, vistarverur hinna „einu
sönnu“ höfuðstaðarbúa, og yfir
Einar hefur gaman af þessum hlut, sem honum var gefinn, og það eru hlustir úr hval. Þegar búið er að
stílla þeim svona saman, eru þær hreint ekki ólíkar mannsandliti.
gnæfir hinn ófullgerði got-
neski turn Landakotskirkju á
Hólavelli og spítali heilags
Jósefs. En út um norðurglugg-
ana gefur að líta höfnina með
iðandi lífi, uppskipun við Ægis
gerð, togara í viðgerð í Slippn
um, báta halla sér að verbúðar-
bryggjunum, en fjær er hin bú
sældarlega Engey komin í eyði,
þá Kjalarnesið, þar sem Braut-
arholtstúnið grænkar og grær
ár eftir ár, og Esjan bíður sett
og prúð og skiptir títt litum
eins og fönguleg heimasæta.
— Ertu annars vesturbæing
ur, Einar, úr því að þú hefur
valið ykkur bústað hér?
— Nei, ég get nú ekki stát-
að af því að vera alinn innan
um aðal Reykjavíkur, svo að
það er ekki seinna vænna að
nálgast hann! Eg er austurbæ-
ingur, ólst uþp á Grettisgöt-
■ unni og þar í grennd. En okkur
lízt samt prýðilega á að setjast
að fyrir vestan Læk, ekki sízt
hérna rétt hjá höfninni. Oft
leitaði maður niður að höfn í
gamla daga, á sokkabandsár-
unum. Marga dýrlegustu dag-
ana áttum við strákarnir niðri
í fjöru.
Hver er sá kjólklæddi?
— Þú ert búinn að syngja
lengi við Konunglega í Kaup-
mannahöfn, og einhvern tíma
kallaði eitt Hafnar-blaðið þig
„Islands Gigli“ eftir konsert
í Tivoli. Hver- voru annars
fyrstu kynni þín af Höfn?
— Það byrjaði árið fyrir Al-
þingishátíðina. Þá fór héðan
kór undir stjórn Sigfúsar Ein
arssonar og söng í Konunglega
leikhúsinu í Höfn, ásamt kór-
um frá öllum Norðurlöndum.
Eg var í þessum kór, sem varð
svo aðaluppistaðan í Lands-
kórnum, sem söng á Alþingis-
hátíðinni 1930. Sigfús tónskáld
hafði valið í þennan kór úr öll-
8
T f M I N N, fimmtudagurinn 13. sept. 1962.