Tíminn - 02.10.1962, Blaðsíða 14

BARNFÓSTRAN
Eftir DOROTHY QUINTIN
ihjá Hönnu, sem hún getur ekki
hætt við.
— Ungfrú Donovan sagði mér
ekkert annaS en það, ag Carolyn
hefði verig rúmliggjandi { marga
mánuði og gæti ekki einu sinni
gengið. Og ;þag var lygi, því að ég
hef s'éð hana ganga, sagði ég lág-
róma.
Hann starði á mig, hrukkaði
ennið, eins og hann skildi ekki,
hvað ég segði. Og svo fór ég hálf
óstyrkum rómi að segja honum
það litla, sem ég vissi um Carolyn
.... um ferðir okkar í Kensington-
garðinn og barnið, sern hafði stað-
ið við gluggann og horft til okk-
ar löngunaraugum.
— Þetta hefur verig harður og
kaldur vetur, hún hefur kannski
verið mjög veik, tautaði hann við
sjálfan sig, en hann hrukkaði enn-
ið, eins og hann skildi ekki eitt-
hvað.
— Þessi mánuður hefur verið
ágætur, svaraði ég. — Við höfum
ekki séð hana í eitt einasta skipti
íeika sér í garðinum fyrir utan
hús'ið með barnfóstru... . og við
höfum gengið fram hjá húsinu
hvern einasta dag.
Eg sagði honum frá fingurbjörg
inni og hvernig ég hefði skilað
henni aftur. Að ég hefði séð Caro-
lyn uppi f stiganum, og hún hefði
horfið hljóðlaust, þegar Deidre
birtist... .en af einhverri ástæðu
nefndi ég enn ekki miðann. Það
var eitthvag undarlegt við þetta,
og ég vildi ekki, að barnið lenti
f vanda. Sagan var hálfþynnkuleg,
jafnvel 1 mínum eyrum hljómaði
hún hjákátlega, en Oliver Tre-
vallion hlustaði þolinmóður á mig,
meðan ég sagði frá.
Þegar ég hafði lokið máli mínu
í bili, hreyfði hann sig hálfóróleg:
ur í stólnum.
— Yður er sannarlega óvenju-
lega annt um börn, ef þcr eruö
komnar alla leið hingað til þess
að segja mér frá Carolyn, sagði
hann ag lokum og rödd hans var
þrungin efa og örvæntingu, sem
ég skildi ekki. — En ég heíd, að
þér hafið látið hugmyndaflugið
hlaupa með yður í gönur, ungfrú
Browning, Eftir að kona mín dó
fyrir tveimur áram, hefur barnið
búið hjá móðursystur sinni og
ömmu í Lorimer Square. Eg
treysti því fullkomlega, að þær
geri allt, sem barninu er fyrir
beztu. Fyrir því lágu margvísleg-
ar ástæður, að hún var ekki ham-
ingjusöm hér,.... eftir slys'ið.
Það fauk í mig, þegar ég heyrði,
hvernig hann talaði um dóttur
sína sem „barnið". Eg virti sorg
hans, en ég gat ekki horft róleg
á það, að hann lokaði Carolyn
út úr lífi sínu.
— ,Hvað er langt síðan þér sá-
uð Carolyn? hrópaði ég reiðilega
gráti næst. — Eg sá málverkið af
henni uppi í turninum áðan og
átti bágt með ag trúa því, að það
væri sama barnið. Eg er að reyna
að segja yður, að hún er óham-
ingjusöm. Ef hún hefur verið
veik, er þag vegna þess ag hún
er sjúk af heimþrá vegna þess að
hún vill ekki vera fjarvistum frá
fögur sínum.
Eg hafði sagt of mikið. Oliver
réis upp og fór að ganga um gólf.
Hann var eins og þrumuský og
ég skalf þar sem ég sat. Eg kærði
mig ekkert um að eiga hann að
óvini. Skyndilega nam hann stað-
ar við stólinn minn, rétti út hönd-
ina og var mjög kuldalegur og
■strengilegur.
— Komið, sagði hann stuttlega.
— Þar sem þér hafið borið hag
Carolyn svo mjög fyrir bvjósti, er
bezt, ag ég sýni yður dálítið.
Eg lagði hönd mína j hans og
fylgdist með honum gegnum gang-
inn, eins og hlýðiö barn, fram að
stiganum í eystri álmunni og inn
í nýrri hluta hússins, sem óg
hafði ekki séð fyrri. Vig héldum
áfram um fallegan, hvítmálaðan
hringstiga eftir öðrum gangi, fram
hjá mörgum hvítmáluðum dyrum,
sem ég bjóst við, að væru svefn-
herbergjadyr. Þag var einkenni-
legt, að þótt þessi hluti hússins
væri miklu nýtízkulegri en það,
sem ég hafði þegar séð af Mull-
ions, var hann kuldalegur og óper
sónulegur.
— Gestaherbergi, sagði Oliver
og kinkaði kolli í átt til luktra
dyranna. Og hann var hálfkald-
hæðnislegur á svip, þegar hann
sagði:
— Það er ekki mikið um sam-
kvæmislíf hér nú, eins og þér sjá-
ið víst.
Síðar fékk ég að vita, að meðan
Serena lifði, bjuggu þau í þess'ari
12
álmu. Það var til herbergis henn-
ar, sem hann leiddi mig — það
var stórt og bjart hornherbergi
með frönskum gluggum út á sval-
ir, er sneru út að fljótinu. Hér
var hljóðið af rennandi vatni ste.-.'k
ara og hafði annan róm. Mér til
undrunar opnaði Oliver gluggana
og dró mig út á þessar svalir. Það
var kalt hljóðið af vatni, sem
steyptist niður { lítinn foss, og
skyndilega fór ég að skjálfa. TUngl
ið óð í skýjum og gerði umhverfið
allt draugalegt og kuldalegt.
Oliver sleppti hönd minni jafn
skyndilega og hann hafði um hana
gripig og hallaði sér yfir svala-
handriðið. í mánaskininu var and-
lit hans sem gríma.
— Ungfrú Browning, þar sem
þér vitig svona mikið um börn,
hljótið þér að vita heilmikið um
afleiðingar af taugaáfalli. Rödd
hans var hörð sem tinna.
— Já, sagði ég bara og beið.
Nú átti ég loks ag fá að vita, hvers
vegna dóttir hans hafði verið send
til London, en allt í einu langaði
mig ekki til að vita neitt. Eg ósk-
aði mér aftur heim í notalega íbúð
Bellingtonhjónanna, þar sem
allt var svo friðsælt og hamingju-
samt. Eg óskaði næstum — en þó
ekki alveg — að ég hefði aklrei
séð. litla föla andlitið í gluggan-
um í Lorimer Squere.
— Þegar eiginkona mín var
barn að aldri, átti hún vanda tii
að ganga í svefni, sagði Oliver
og rödd hans var undarlega óper-
sónuleg. — Ag minnsta kosti
sagði mágkona mín það við rétt-
arrannsóknina. Það varð hér öm-
urlegt slys fyrir tæpum tveimur
árum síðan — skot — Eg býst
við . hún hafi tekig það nærri
sér. Snemma næsta morgun, áður
en nokkur var risinn úr rekkju,
gekk kona mín niður að ánni og
út í elginn. Læknirinn hafði gefið
henni svefnlyf, svo að hún hlýtur
ag hafa gengið í svefni, jafnvel
þótt hún hafi aldrei gert það fyrr
þann tíma, sem við vorum gift.
Ef þér hafið áhuga á smáatrið-
unum, getið þér lesið um það ná-
kvæmlega í blöðunum.
Eg var miður mín af raddbiæ
hans og særð vegna siðustu orða
hans. Það vaf eins og hann væri
leiðsögumaður, sem lýsti sorgar-
atburði fyrir ferðamanni, atburðx,
sem hent hafði an’nað fólk — fyr-
ir mörgum öldum. Hanna hafði
sagt, að fjölskyldan, sem hafði
búið hér, hefði verig haming.ju-
söm — alveg fram á síðustu ár,
mundi ég allt í einu eftir.
— Voðalegt Imuldraði ég.
Eg 'sá fyrir mér ungu,- grönnu,
fallegu konuna, sem gekk um í
svefni — í svefni, sem leiddi til
dauðans.
— En það versta var þó eftir,
sagði Oliver biturlega og loks
heyrði ég tiLfinningu í rödd hans.
— Carolyn fann hana. Hún fór
alltaf snemma á fætur og var vön
að hlaupa til mömmu sinnar og
vekja hana. Hún kom út hérna
og sá Serenu, sem flaut þarna
niðri f elgnum. Hann sneri sér
að mér og ég fann mig skjálfa
frá hvirfli til ilja. Hann dró mig
í snatri inn og Ipkaði dyrunum.
Án þess að mæla orð af vörum
gengum vi.g aftur niður í bóka-
herbergið. Hann -stillti sér upp
við arininn, en ég hnipraði mig
saman í stólnum við eldinn.
— Eg hefði ekki átt að segja
yður þetta, sagði hann vingjarn-
lega, en mig langaði til, að þár
siklduð, hversu voðalegt tauga-
áfall Carolyn fékk. Hún tilbað
móður sína. Haldig þér í raun og
veru, að þag sé rétt ag láta hana
koma aftur hingað? Haldið þér
166
Quebec í von um að geta flogið
til Lac des Neiges. Því miður er
staðurinn í 3000 feta hæð og var
auk þess hulinn þoku, svo að við
urðum að aka þangað.
20. september. Quebec. Aftur á
fætur kl. 6 f.h. og var að fiska til
kl. 2,30. Fékk fjörutíu og fjóra
silunga. Þetta er vissulega dásam-
legasta fiskivatn, sem ég hefi
nokkru sinni séð. i
Á leiðinni niður eftir vorum við
stöðvaðir á La Cabane og okkur
var afhent símskeyti, sem sent
hafði verið þangað til okkar. Það
var frá Winston, svohljóðandi:
„Gerið svo vel að láta mig vita
hve margir íangar voru teknir af
land- og flugher, í orrustu við'
Ariskany-vatn.“
Þessu svaraði Portal á eftirfar-
andi hátt:
„Höfum nýfengið skeyti yðar.
Orrustan við Ariskany-vatn byrj-
aði í dögun þess 19. september og
henni lauk kl. 2,30 e. h. í dag.
Óvinaherinn var allan tímann hinn
herskáasti og veitti öfluga mót-
spyrnu á öllum mikilvægum stöð-
um, einkum Churchill Bay og
Brooke Bay. Manntjón af völdum
land- og flughers okkar var nokk-
um veginn jafnt eða 250 menn alls
þ. á. m. hershöfðingi óvinanna,
sem gafst upp fyrir landhernum á
þriðjudagskvöld . . .“
21. sept. í flugvélinni. Fór á
fætur kl. 5 e.h. fór frá gistihúsinu
kl. 5,30 og steig um borð í flug-
vélina í St. Lawrence kl. 6 f. h. Kl.
7 vorum við komnir á loft og flug-
um fram hjá Frantenac gistihús-
inu, svo að ég gat næstum séð inn
um gluggann á svefnherberginu
mínu. — Við flugum í birtu og
logni ofar skýjum og komum til
Botwood kl. 12 á hádegi. Kl. 2 e.h.
lögðum við af stað til Englands.
22. september. Gistum í nótt í
Plymouth, en fréttum i morgun,
að þokunni hefði létt á Poole-1
höfninni, þar sem einkalest okk-
ar beið okkar. Við stigum því aft-
ur upp í flugvélina og flugum af
stað til Poole, náðum lestinni og
komum til London u. þ. b. klukk-
an 2,30 e. h.
26. september. Fór til Euston |
stöðvarinnar klukkan 10 f. h. til|
móts við forsæti'Sráðherrann, sem:
var að koma frá Ameríku. Mikil
mannþröng eins og venjulega . . .
2. október. Langur herráðsfor-;
ingjafundur til þess að ræða af-j
stöðu utanríkisráðuneytisins gagnj
vart tillögum okkar um sundur-;
limun Þýzkalands. Við höfðumj
komizt að þeirri niðurstöðu, aðl
Rússland kynni síðar meir að
verða ógnun við öryggi okkar, enl
utanríkisráðuneytig gat bersýni-1
lega ekki fallizt á að Rússland i
kynni einhvern tíma að verða okk-1
ur -óvinveitt.
3. október. Forsætisráðherrann
tilkynnti okkur fyrirvaralaust, að
hann og Anthony Eden ætluðu að
leggja af stað til Moskvu næsta
laugardag og að hann vildi að ég
kæmi með sér. Þetta kemur óþægi
lega á óvart og stangast á við það
áform mitt ag fara til Frakklands
á miðvikudaginn. Eg verð að
stytta Frakklandsförina.
Ákveðið virðist vera að við
leggjum af stað til Moskvu næsta
laugardagskvöld. Mikil sprenging
er nýorðin í nágrenninu. Senni-
lega eldflaug.
4. október. Versailles. Lagði af
stag eftir hádegisverg til Heston-
flugvallarins til þess að heimsækja
Eisenhower í Versailles. Það hafði
talsverð áhrif á mig að koma aft-
ur til Versailles. Síðast var ég
þar árið 1939, þegar ég ók frá
Laval til Lille.
Vig ókum beint til skrifstofu
Ikes, þar sem ég talaði lengi við
hann og þá Bedell Smith og Guin-
gand. Því næst ókum við til hinn-
j ar litlu hallar hans í Saint Ger-
main, þar sem von Rundstedt
Sigur vesturvelda, eftir
Arthur Bryanl Heimildir:
STRIDSDAGBÆKUR
hafði búið, áður en hann fór frá
París. Þeir Bertie Ramsay, Hum-
frey Gale, Leigh-Mallory og
Whiteley komu til hádegisverðar.
5. október. Flaug eftir hádegis-
verg París-London leiðina á einni
klukkustund og tíu mínútum. Hitti
Gammell á skrifstofunni og ræddi
lengi við hann.
Eftir miðdegisverð hringdi for-
sætisráðherrann til mín og boðaði
mig á fund sinn. Hann vildi fá að
frétta um heimsókn mína til Eisen-
hower-s og hvag okkur hefði farið
á milli. Þar var líka Portal að
ganga frá ýmsum endanlegum at-
riðu-m viðvíkjandi förinni til
Moskvu, sem nú hefur verið ákveð-
in.
6 október. Fór frá London kl.
7. e. h. til þess að dvelja einn
dag heima í ró og næði, áður en
lagt verður af stað til Rússlands.
7. október. Rólegur dagur Borg
aði miðdegisverð snemma, til þess
ag vera tilbúinn, þegar Boyle
kemur, en með honum er gert ráð
fyrir, að ég fari til Lyneham-flug-
vallarins, þar sem ég á að hitta
Anthony Eden og le-ggja af stað
um miðnætti.
Seinna: Boyle kom klukkan 8,30
e. h. og við komum til flugvallar-
ins á undan Anthony, sem kom
ag loknum miðdegisverði.
Klukkan 12,10 va« flogið af stað
út í myrkrið.
9. KAFLl.
8. október. Cairo. Ferðin gekk
að óskum og við lentum í Napoíi
klukkan 7,10 f. h. eftir nákvæm-
lega sjö klukkustunda flug. Það
hefði heldur ekki mátt seinna
vera, því að rétt á eftir brast á
þrumuveður, sem hefði gert land-
tökuna erfiða, ef ekki alveg ófram
kvæmanlega. Þeir „Jumbo“ Wil-
son, Alexander, Macmillan, .John
Cunningham o. fl. tóku á móti
okkur og svo ókum við til villu
Napoli, þar sem við fórum í
bað. rökuðum ókkur og borðuð-
um morgunverð.
Klukkan 11,30 f. h. var aftur
lagt af stað og ferðinni haldið
áfram til Cairo.
Seinna: Ferðin til Cairo gekk
vel og við komum þangag klukk-
an 6,30 e. h. Til allrar óhamingju
varð flugvél forsætisráðherrans
fyrir óhappi í lendingunni og
skemmdist það mikið, að henni
varð ekki flogig lengra.
9. október. Á leiðinni til Khark-
ov. Lögðum af stað klukkan 1 f.
m. og forsætisráðherrann varð að
flytja sig í flugvélina til mín
vegna skemmda á sinni. Flogig var
umhverfig Dardanella og inn yfir
Svartahafið, til þess að komast
hjá því að fljúga yfir fjöll Tyrk-
lands, þar eð forsætisráðherrann
þolir illa hátt flug. Það var enn
dimmt, þegar við flugum yfir
Krím. Eg fór á fætur klukkan 8
f. h. og hafði rétt lokið við að
kiæðast og raka mig, þegar við
flugum yfir Dnepropetrovsk. Veð-
urSjart og fagurt og gaman að
horía niður yfir þetta land, sem
svo mjög hefur verið barizt um.
Forsætisráðherrann virtist vera
mjög þreyttur j gærkveldi. Hann
L.W
T í MIN N, þriðjudaginn, 2. október 1962
I