Tíminn - 07.10.1962, Síða 9

wm
at

Á þessum tímum hinna mörgu messufalla eru sjálf-
sagt samdar margar stólræður, sem aldrei eru flutt-
ar. Hér birtist ein þ,eirra. Hana átti að flytja í Prests-
bakkakirkju 14. sunnud. e. Trin. — 23. sept. s.l. GuS-
spjallið, sem vitnað er til í ræðunni er önnur textaröð
þess helgidags — Jóh. I. 1—15. Nú kemur ræðanTfyrir
augu þess safnaðar, hvers eyrum hún ekki náði. Eg
þakka birtingu hennar. — G. Br.
Séra Gísli Brynjólfsson, Kirkjubæjarklaustri:
SEM ALDREI
VARHALDIN
„KRISTINDÓMNUM hefur
verig þokað til hliðar“, sagði
ræðumaður, sem talaði í út-
varpið um daginn og veginn á
mánudaginn var. Margt var at-
hyglisvert í erindi hans. Hann
gerði sér einna tiðræddast um
æskuna, enda var þetta kenn-
ari, skólamáður með langa og
víðtæka reynslu í starfi, auð-
heyrilega áhugasamur og með
náin kynni af 'unga fólkinu i
dag, sérstaklega úti á lands-
byggðinni. Hann dró upp
raunhæfa — og því miður
raunalega — mynd af tóm-
stundaiðkunum og skemmtana-
lífi unga fólksins í dag. Hann
fór ekki um það höi'ðum orð-
um eins og mörgum hættir við.
En hann var raunsær, sagði
kost og löst, Iýsti þessu eins
og hann þekkir það, eins og
raunar við öll þekkjum það, af
þeim samkomum og skemmt-
unum, sem við sækjum með
ungu fólki í dag. Og hann full-
yrti, Þessi skólamaður í út-
varpinu: Æskan er aðeins speg
ilmynd af þeim tíðarandi, sem
hún lifir og hrærist í, sem
hún elst upp í, hún ber á sér
glöggt og ákveðið þa<ð svip-
mót. sem eldri kynslóðin setur
á þjóðlífið hverju sinni. Og
eitt af því, sem einkennir tíð-
arandann í dag er þetta: —
KRISTINDÓMNUM HEFUR
VERIÐ VIKIÐ TIL HLIÐAR.
Kirkjulífið, trúarlífi'ð er víðs
fjarri því að vera nokkur veiga
mikill þáttur í lífi fólksins, í
hugsunarhætti þess, í Lífsvið-
horfi þess, í daglegu lífi þess
eins og raunin var áður með
daglegri heimilisguðrækni,
með reglubundnum messugerð-
um, tíðum kirkjugöngum. Nú
er helgin, sunnudagurinn, not-
uð, — ja, ef svo mætti segja
til alls annars frekar en sinna
þessum höfuðþætti kirkjulífs-
ins — messunni, guðsÞjón-
ustunni, sem í raun og veru er
ætlazt til að fram fari í hverri
kirkju hvern helgan dag. Og
þess skyldum við vel minnast
í þessu sambandi, a'ð það er
ekki unga kynslóðin, ekki unga
fólkið, sem er að alast upp í
dag og fær harðasta dóma, Það
er ekki hún, sem hefur byrjað
á því a'ð afrækja kirkjuna, —
guðsþjónustuna — á jafn herfi
legan hátt og raun ber vitni.
Þetta var komið til áður, þetta
hefur verið fyrir henni haft.
Aður en hún kom til vits og
ára var búið a'ð „víkja kristin-
dómnum til hliðar" í bjóðlífi
fslendinga.
Vikið til hliðar. — Fyrir
hverju? Hvað kom í staðinn?
Ekkert. í einu orði sagt ekk-
ert, sem gat fyllt þag tóm, sem
myndaðist við það að trúar-
Iífið varð að hornreku, guðs-
þjónustunni, kirkjugöngunni á
sunnudögum var sleppt, til-
beiðslan, trúariðkunin hvarfúr
innihaldi hins helga dags. —
Sunnudagurinn er helgur dag-
ur, heilagur dagur, okbur af
Gnði gefinn til hvfldar og
hressingar, uppléttingar, til-
breytingar frá hversdagsleik-
anum. .Tá, til alls þessa er
sunnudagurinn sjálfsagður og
nytsamlegur. En þó ber fvrst
og fremst að nota hann til
bess að ganga á vit þess, sem
heilagt er, sækja og rækja Þann
helgidóm, sem Gifði er vígður.
helga honum einhverja stund
hins helga dags í bæn og til-
heiðslu. láta upnbyggjast f
hinni sameiginlcgu safnaðar-
guðsþióniistu. Þessi er hinn al
menni tilgangur kristilegrar.
kirkjulegrar guðsþjónustu. —
Hver einasti maður á að eiga
ban?að erindi og koma Þa'ðan
flaðari og göfugri, sterkari'or
færari um pð toko réttu-n tsi,
um vandamál hins daglega lífs.
Fyrir nokkru síðan veitti
kirkjulegt tímarit í Bandaríkj-
unum verðlaun fyrir bezta
svarið vig spurningunni: —
HVERS VEGNA FER ÉG í
KIRK.TU? Vi'ð þessari spurn-
ingu bárust mörg svör. Ég
hef séð eitt þeirra, sem verð-
laun fékk. Það er frá kennslu-
konu, sem segist vera óslsöp
venjuleg manneskja og ég
held líka að liún hljóti að vera
það. Þess vegna hc5d ég líka
að við getum silthvað af svari
hennar lært. Ég hef því reynt
að þýða þetta svar hennar. Er
það í lauslegri þýðinsfu nokk
urn veginn á þessa leið. Hún
segir:
Eg veit að ég hef veikan
vilja, er óákveðin í áformum
m,ínum og reikandi í trú minni.
Eini staðurinn þar sem ég get
fengið fjtyrk er hjá iippsprettu
alls kraftar í lífinu. f guðsþjón
ustunni hef ég þreifað á Þess
um krafti. ÞESS VEGNA FER
ÉG í KIRKJU.
Ég finn oft, til hess hve ég
er einmana. Ég sakna vináttu,
ég sakna andlegs félagsskapar
og ég sakna samfélags vi* þá.
sem gætu orðið mér stvrk”r á
göngnnni eftir lífsveginum.
TIL AÐ FINNA HANN FER
ÉG f KIRKJU. Ég á oft erfitt
með að velja milli skyldu og
Iífsnautnar. Óskir mínar og
Þrár rekast hvað eftir annað á
það, sem ég tel vera skyldur
mínar.
TIL AD FÁ LEIÐBEINING
AR í SLfKUM VANDA, FER
ÉG í KIRK.JU og tek þar þátt
í lofgjörg og bæn og guðsþjón
ustu safnaðarins.
Ég þarfnast öryggis, örygg-
is fyrst og fremst. Ég er svo
oft sjúk af efa — kvalin af
ótta og styn undan þunganum
af alls konar vandimálum. —
TIL ÞESS AD LEITA AD
ÞESSTJ ÖRYGGI FER ÉG f
KIRKJU.
Ég finn það, að ég fæ
ekki fullnægju eingöngu í hin-
um efnislegu gæðum lifsins.
TIL ÞESS AÐ ÖÐLAST ÖNN-
UR GÆÐI — ANDLEGA
FULLNÆGINGU — FER ÉG
f KIRKJU. — Og svo að lok-
um þetta:
í umgengni minni við aðra
menn, hlýt ég alltaf að hafa
einhver áhrif á þá. Að vissu
leyti er ég eins og bók, sem
aðrir lesa. E. t. v. taka sumir
mig sér til fyrirmyndar. Sum-
um get ég orðið til einhverrar
hjálpar, öðrum til hindrunar.
Til þess ag verða ekki eins og
einskis nýt bók ,til þess að
gefa ekki slæmt fordæmi, til
þess að verða ekki ásteyting-
arsteinn eða hrösunarhella fyr
ir aðra — TIL ÞESS FER ÉG
í KJRKJU.
OG ÉG RÁÐLEGG ÞÉR AÐ
ÞÚ GERIR KIRKJUGÖNGU
AÐ FASTRI VENJU Á HVERJ
UM HELGTDEGI.
Þannig farast nú Þessum
kirkjugesti orð. Og ótrúlegt er
það, ef kristin þjóð vildi ekki
eiga slíkt erindi í kirkju sína.
Þetta er aðalatriðið. ag VILJA
ráða hót á rfkjandj ástandi með
þvf að gera kirkjumi að sameig
inlegu, andlegu heimili safn-
aðarins. Og hvernig má slíkt
verða?
Með Því — og með því einu
— að einstaklingurinn innan
safnaðarins vakni til meðvit-
undar um það, að hann sjálfur
á að vera virkur þátttakandi í
samfélagi kirkjunnar á hverj-
um stað — söfnuðinum — fólk
inu í sókninni, sem tilheyrir
kirkju hans. Ekkert félag fær
þrifizt nema meðlimirnir ræki
skyldur sínar við það meg al-
mennri fundarsókn. Það er
sama hversu góða stjórn,
hversu áhugasama forstöðu-
menn það hefur, ef meðlimirn
ir liggja á liði sínu, draga sig
í hlé, gerast tómlátir um starf
þess og tilgang, þá er það þeg-
ar búið að taka sitt dauðamein.

Lágmarkskrafa hvers félags til
meðlima sinna er almenn fund
arsókn.
Þannig er þessu einnig vari'ð
með kirkjuna og hennar starf.
Því er það, að vakningin inn-
an kirkjúnna- verður að koma
frá söfnuðlnum. Endurnýjun-
in í lifi kirkjunnar hlýtur að
felast í Því, að safnaðarvitund-
in glæðist og haldist vakandi
ineg reglubundinni þátttöku í
sameiginlegri safnaðarguðsþjón
ustu.
Þessi endurlífgun safnaðar-
lífsins kemur ekki af sjálfu
sér. Hún fæst ekki frekar en
annað án fóma og fyrirhafnar.
HÉR VERÐUR AÐ VILJA
VEL OG SÝNA ÞANN VILJA
f VERKI. Hér duga engar um-
vandanir um framkomu ann-
arra. Hér stoða engin vand-
læting yfir því, sem miður fer.
Hér koma ekki að neinu haldi '
kröfur um „betrj aðstöðu",
breytingar á ytri kjörum,
formum eða fyrirkomulagi. —
Hér verður einstaklingurinn
að gera það upp við sig: Hvað
get ég fyrir söfnuð minn gert?
eða öllu hcldur: Hvernig á ég
'íTð 'koma fram sem sannur
meðlimur í mínum söfnuði?
N. 1. Hér er ekki hægt að gefa
neinar ákveðnar reglur. Þó
mætti benda á þetta:
1. Ég á alltaf að fara í kirkju
íFramhald á 12. sfðu).
w*
TÍMINN,

sunnudaginn 7. október 1962
' - •
9