Tíminn - 19.10.1962, Blaðsíða 14

■b—BBweagBMM—
27
horfði á sofandi barnið og fylltist
innilegri ást til Carolyn, vegna
þess að hún hafði hiklaust hallaff
sér að mér. Þegar ég hafði kvatt
Bellington fjöLskylduna tveimur
stundum áður, hafði það skilið
eftir annarlega tómleikatilfinn-
ingu. Merle og Tony höfffu ver-
ið afar elskuleg við mig og kraf
izt þess að ég tæki við ávísun
frá þeim, sem að mínu viti var
alltof há. Dwight hafði tekið þessu
hraustlega, en ég varð aff losa
litlu handleggina hennar Martys
af hálsinum á mér, hún hafði
þrýst sér svo fast að mér. Eg vissi
fjarska vel, að Jocelyn myndi brág
lega geta hughreyst hana... en
samt var ég dálítið döpur í bragði.
En núna, þegar Carolyn var
svona nálægt mér og ég vissi, að
Oliver treysti mér í hvívetna,
hvarf tómleikinn. Þetta nýja verk
efni var mjög skemmtilegt og ég
vissi aff ég myndi fá nóg að gera
og hefði þar af leiðandi engan
tíma til að gæla við ástargrillur.
Eg uppgötvaði að ég gat rólega
horfzt í augu við. hann og ég var
viss um, að ég væri komin yfir
þennan andartaks veikleika.
Ó, já, þaff er stundum auðvelt
að blekkja sjálfan sig.
Bifreið beið okkar á stöðinni í
Par. Það var nóg pláss fyrir okk-
ur þrjú fram í Carolyn sat milli
okkar og bláu augun hennar
störðu út á blátt hafið og munn-
urinn var hálfopinn af eftirvænt
ingu.
Og þá hófst síðasti hluti ferð-
arinnar. Eg fann, hversu spennt-
ur Oliver var, ég var sjálf kvíða-
full, þegar ég hugsaði til vænt-
anlegra viðbragða Carolyn er hún
sæi Mullions á ný. Allan tímann
sat hún óeðlilega kyrr og starði
fram fyrir sig. Þegar við nálg-
uffumst St. Trudys, þar sem veg-
urinn liggur gegnum skóginn, sá
ég að öll blómin voru sprungin
út síðan ég var hér nokkrum dög-
um áður.
Eg hrópaði yfir mig af hrifn-
ingu og bætti hálfafsakandi við:
Eg hef aldrei séð svona mörg ak-
urblóm útsprúngin.
— Eg held við göngum gegn-
um skóginn heim að húsinu, sagði
Oliver þegar við komum að stein-
hliðinu. Hann brosti við dóttur
sinni og sagði:
— Caro og ég vorum vön að
fara þá leið, ekki satt?
Hún kinkaffi kolli og rétti hon-
um hönd sína, hlýðnjslega eins
og hún hafði verið allan daginn.
Hún leit í kringum sig meðan við
gengum hægt eftir stígnum og
þegar héri stökk fram fyrir fæt-
ur okkar, rak hún upp smáhljóð,
sem kannski var hlátur.
Eg gekk á eftir þeim, þegar við
komum út úr skógarþykkninu, ég
vildi láta þau ganga ein inn í
húsið og ég bað innilega að allt
gengi nú aff óskum.
— Mullions — Við erum heima,
Caro. Eg vona að Hanna hafi mat
inn tilbúinn, því að ég er svang-
ur, heyrði ég Oliver segja, þegar
hann leiddi dóttur sína yfir ver-
öndina.
Svo kom Hanna fram í dyrnar.
Hún féll á kné og faðmaði barnið
að sér og ég sá granna handleggi
Carolynar grípa um háls hennar.
Þetta var gott merki að hún sýndi
svo jákvæð viðbrögð yfir einlæg-
um fögnuði Hönnu. Eg heyrði sein
lega móðurlega rödd hennar milli
gráturs og hláturs. — Það er gott
að þú ert komin heim aftur, litla
mín!
Svo sneri hún sér að mér og
ég fann aö hún fagnaði einnig
komu minni:
— Eg er fegin því að þér kom-
ið til okkar, ungfrú Browning,
þetta er sannkallaður hamingju-
dagur á Mullions, sagði hún.
Oliver brosti, en hann horfði
eftirvæntingarfullur á andlit
Carolynar þegar þau gengu ínn
í 'Stóra forsalinn. Svo virtist sem
Carolyn ykist kjarkur við hvert
skref sem hún steig.
Oliver sneri sér að mér eins
og hann iæsi hugsanir mínar
— Carolyn lærði að ganga
hérna inni svo að hún þekkir
hverja ójöfnu á gólfinu — og all-
ar minningar hennar frá þessari
gömlu álmu eru hamjngjurikar.
Mark kom þjótandi til okkar
og gelti æðislega og Hanna hróp-
aði óttaslegin: — Eg batt hann,
en hann hlýtur að hafa slitið sig j
lausan ... gætið að telpunni, sir.
En viðvörunin var gersamlega
óþörf. Carolyn sleppti hönd föð- j
ur síns, hljóp að hundinum ogl
faðmaði hann að sér og Mark
skellti sér niður og dillaði rófunni
í gólfið í mikill gleði.
— Nú hef ég aldrei . hvíslaði
Hanna.
Oliver brosti. — Caro.yn hefur
aldrei verið hrædd við dýr, og
þau Mark voru góðir vinir, þegar
hann var hvolpur.
En mesti sigurinn þennan dag
var þegar Carolyn leit á mig og
andlitið var rjótt af gleði. þegar
hún stamaði: — M and dy ..........
M-m-ark!
Hún hafði munað nafnið á hund
inum sínum. Hana langaði svo
ákaft að kynna okkur hvort fyrir
öðru, að hún hafði alveg gleymt
ótta sínum við að tala.
— Halló, Mark, sagði ég hátíð-
lega og beygði mig niður og kyssti
á gráa hausinn hans. Mér hafði
líkað vel við hundinn tyrr, en á
þessari stundu elskaði ég hann.
Hann hafði ekki aðeins brotið ís-
inn við heimkomu Carolynar,
hann varð óa&skiljanlegur fylgd-
arsveinn hennar. Með höndina á
hálsi hans gekk Carolyn um á
gamla heimilinu sínu — algerlega
óttalaus þetta kvöld. Það var
greinilegt. að hún fann sig ör-
ugga með honum, og hann frels-
aði hana frá mánaða kúgun og
mishöndlun og hræðslu sem eng
in fullorðinn hefði getað gert.
— Eg hef hugsað mér að ung-
frú Browning fái herbergi frúar-
innar og Carolyn gamla barnaher
bergið, sir, sagði Hanna og snerist
í kringum okkur eins og unga-
mamma. — Þá heyrir hún, ef
sú litla vaknar á nóttunni.
Eg leit dálitið kvíðin á Oliver,
ég hélt aff Hanna ætti við herbergi I
Serenu, en Oliver hristi höfuðið. j
— Hanna meinar herbergi móður ^
minnar og gamla barnaherbergið,:
þar sem ég svaf sem barn ... Eg
held þér munið kunna vel við yð-
ur þar, Mandy, en í hamingjunn-
ar bænum segið Hönnu frá því,
ef þér viljið láta breyta einhverju.
Svo bæ ti hann stríðnislega við:
— Nú þegar við höfum fengið
hingað reglulega Greystone-
fóstru, Hanna, verðum við að
reyna að gera hana hamingju-
sama hér.
— Það verffur ekki erfitt, sir,
svaraði Hanna og brosti vinalega
við mér.
Löngu löngu síðar sagði hún
mér, að ég hefði einhvern veginn
fallið inn í lífið á Mullions eins
og ég hefði verið fædd þar.
Eg varð mjög hrifin af stóra
hornherberginu sem ég fékk,
geysistóra rúminu, og rúmteppið
var úr sama efni og gluggatjöld-
ín. Gluggarnir sneru út að rósa-
garðinum og skógarþykkninu, og
þegar bjart var yfir, sást til hafs.
Oliver kom upp til að vita,
hvernig mér litist á herbergið.
— Eg held þér „hafið það af“,
eins og Ted gamli segir, þegar
hann plantar nýrri rósategund í
garpinum.
Eg sá að fatnaður minn var á
engan hátt fullnægjandi og ég
óskaði næstum að Oliver hefði
leyft mér að klæðast einkennis-
búningi mínum. En ég skildi rétt-
mæti þess, að hann vildi ekki,
að Carolyn fengi yfirdrifið að
finna, að ég væri útlærð hjúkrun-
arkona. Fyrsta frídaginn minn ók
ég sjálf til Trewilly sem var næsta
borg og opnaði bankareikning
með ávísuninni sem Tony og Me.»
le Bellington höfðu gefið mér og
síðan eyddi ég samstundis meiri
hlutanum í föt. Eg komst að raun
um að Trevallion og Mullions
voru nokkurs virði, því að þegar
ég nefndi heimili'Sfangið vildu
þeir endilega skrifa, og ég varð
181
sem við sáum þó ekki, þar eð við
flugum skýjum ofar. Skömmu
síðar sáum við þó aftur til jarð-
ar og vorum þá að fljúga yfir
Saros-flóann. Við sáum greini-
lega Imbros og Lernnos. Litlu
siðar huldu skýin aftur alla land
sýn og við sáum ekkert meira,
fyrr en hrikalegir fjallshnjúkar
ráku snæviþakta kollana allt í
einu upp i gegnum skýjabeltið.
Við vorum þá að fljúga samhliða
Corinthu-flóanum. Skýjaþykknið
eyddist smátt og smátt, og enn
blöstu við augum okkar snævi
þaktir fjallatindar. Nú erum við
staddir yfir hafinu fyrir sunnan
Ítalíu og vonumst eftir að kom-
ast til Möltu í ljósaskiptunum.
Seinna. Malta. — Lentum á
Möltu klukkan 7 e.h. eftir ágæta
ferð. Eg fór beint til kirkjugarðs
ins, þar sem „Barney“ hefur ver
ið jarðaður og lagði blómsveig á
leiðið hans.
11. febrúar. —~ Á flugi yfir
Frakklandi. Klukkan 1.15 f.h. var
Portal vakinn af flugstjóranum,
sem sagði, að síðustu veðurspár
frá Englandi væru slæmar og ef
við legðum ekki strax af stað,
gæti svo farið að við yrðum veð-
urtepptir í tvo daga. Við ákváð-
um að leggja strax af stað. Við
fengum ágætt flugveður og klukk
an 7 f.h. var okkur tilkynnt, að
við myndum verða komnir til
Northolt innan klvkkustundar,
þar sem lendingarskilyrði væru
enn sæmileg. Eg klæddi mig því,
rakaði mig og borðaði morgun-
verð.
Klukkan tæplega átta fórum
við öðru hverju að sjá til jarðar,
í gegnum skýin. Eg sá stórt fljót,
sem ég reyndi að telja mér trú
um að væri Thames. Svo sást stór
borg, en það var vissulega ekki
Reading. Allt í einu kom Portal
og sagði: „Veiztu hvar við erum?
Yfir Frakklandi“. (Hann hafffi
séð Eiffelturninn). Svo huldi þok
an enn að nýju alla útsýn. Til
allrar hamingju þekkti flugstjór-
inn loks Fécamp í gegnum skýja-
gat. Svo flugum við áfram yfir
Sun'dið, sem varla var sýnilegt
fyrir þoku, regni og mistri. Yfir
strönd Englands var veðrið nokkru
betra og við lentum loks á Nort-i
holt-vellinum klukkan 9.30 f. h.
einni og hálfri klukkustund á eft
ir áætlun.
13. kafli.
Þann 8. febrúar — tveimur dög
um áður en Brooke fór frá Yalta
— hófst sókn Montgomerys til
að hreinsa Rínarlöndin. Tveir
stórir herir tóku þátt í hreinsun-
inni. Fyrst kanadíski herinn með
liðsauka frá öðmn hernum
brezka, og níundi herinn banda-
ríski. En áður en níundi herinn
gæti hafið árás, brutust Þjóðverj-
ar í gegnum varnarlínuna á víg-
stöðvum Bradleys og ruddust yfir
dalinn í veg fyrir ameríska her-
inn og heftu frekari sókn hans í
hálfan mánuð. Þangað til ruðu
Bretar og Kanadamenn að sækja
fram án stuðnings, eftir mjórri
landræmu milli tveggja fljóta, er
Ilitler hafði fyrirskipað að verja
til s'íðasta manns. Þeir brutu sér
leið austur í gegn um Reichs-
wald og yfir Siegfried-línuna, yfir
jarðsprengjulögð og vatnsósa
landssvæði og skóglendi, rústir
sprengjutættra borga og börðust
við ellefu þýzkar herdeildir ungra,
ofstækisfullra fallhlífarhermanna
sem voru staðráðnir í því að hefta
för innrásarmannanna, áður en
þeir kæmust að Rín og verja
fyrir þeim kola- og stáliffjuverin
í Ruhr, sem hin hnignandi stríðs-
framleiðsla Þýzkalands hvíldi á.
Fyrstu tvær vikurnar eftir
komu Brookes frá Yalta er fátt
þýðingarmikið að finna í dagbót
hans. Hann fann sárt til fjarver..
„Barneys“ Charlesworth í auðu
Sigur vesturvelda, eftir
Arthur Bryant Heimiidir:
STRIDSDAGBÆKUR
ALANBROOKEi i
íbúðinni í Westminster Gardens:
„Eg gerði mér aldrei ljóst“, skrif
aði hann, „hve mjög ég myndi
sakna hans og hve voðalegt tóm
hann myndi skilja eftir í lífi
mínu.“.
Á föstudag eftir heimkomu sína j
heimsótti hann ekkju hans og
reyndi að verða henni til huggun
ar.
„Hún reyndi að sýnast róleg og
hugrökk, en mér leyndist ekki,
hve djúpu og svíðandi sári frá-
fall „Barneys" hefur sært hana“.
Eitt kvöld í þessari fyrstu]
j „dimmu og dapurlegu viku“, borffj
aði Brooke miðdegisverð í kon-
i ungshöllinni
l
| „Það var mjög fámennt sam-^
! sæti, aðeins konungurjnn, drottn-
ingin, Portal og ég. Konungurinn
var með allan hugann við nýju
orðuborffana, sem hann var að
finna upp og hafði fullt umslag
j af þeim í vasanum. Drottningin,
hrífandi og með áhuga fyrir öllu.
' -afhreifin og alúðleg".
, Annað kvöld gerði varaforsæt-
isráðherrann, Attlee, boð eftir
Brooke til þess að heyra skýrslu
hans um ráðstefnurnar á Möltu
og Yalta.
Churchill kom ekki til Eng-
lands fyrr en 19. febrúar, „en þá“,
skrifaði Brooke, „varg hinn venju
legi mánudags-ráðherrafundur fyr
ir truflun við það, að Winston
kom heim úr Miðjarffarhafsför
sinni í voðalegu skapi“.
Þann 20. febrúar var líf Brookes
aftur fallið í sínar venjulegu skorð
ur.
„20. febrúar. — Eg varð að
fara til fundar við Winston kl.
2.45, til að ræffa um síðasta bréf
Eisenhowers, þar sem hann sting
ur upp á því, að staðsetja Alex
ag baki víglínunnar, ef hann
komi til sín sem varamaður Win-
ston hafði samið gott bréf, sem
við fórum í gegnum og breyttum
lítillega í því stingur hann upp
á því að koma ásamt mér í heim-
sókn næsta fimmtudag
21. febrúar. Tvisvar j dag hef
ég fengið breytingar á svari Win-
stons til Eisenhowers, en enghi
þeirra var samt mikilvæg.........
Morgan kom síðari hluta dagsins,
áður en hann færi til Alexanders
(sem herráðsforingi). Eg átti
langt viðtal við hann, til þess að
gera honum ljóst, hvers ég ætl-
aðist til af honum.
22. febrúar. í dag kom hollenzki
ambassadorinn þeirra erinda, að
biðja um tvö skip til viðbótar, til
aðstoðar Hollendingum í hinu
hernumda Hollandi. Guð veit, að
þeir eiga það skilið, en skipa-
skorturinn er bara svo mikill.
Loks mjög erfið klukkustund
með Anders hershöfðingja, sem
er kominn heim frá ítalíu. Hann
hafði rætt við forsætisráðherrann
í gær, en var enn mjög illa á slg
kominn. Samkvæmt hans áliti
stafa mestu erfiðleikarnir af
þeirri staðreynd, að hann getur
aldrei treyst Rússum eftir reynslu
hans af þeim, þar sem Winston
og Roosevelt voru þess hins vegar
albúnir að treysta þeim. Eftir að
hafa verið fangi og séð, hvernig
14
TfMINN, föstudaginn 19. október 1962