Tíminn - 30.10.1962, Blaðsíða 2

Er hægt fyrir eiginkonu
að halda fram hjá manni
sínum án þess að elskhugi
sé með í spilinu? Þetta er
óvenjuleg spurning og
ýmsum þykir hún eflaust
fáránleg, en þó hafa virðu-
legir dómstólar í París velt
henni fyrir sér af vísinda-
legri skarpskyggni og kom-
izt að þeirri óvæntu niður-
stöðu að það sé hægt.
Tildrög málsins eru þessi:
Frú D. er kona rúmlega þrí-
tug, gegnir hárri trúnaðarstöðu
og vel gift á borgaralega vísu.
Hún hefur verið ákærð fyrir hjú-
skaparbrot af manni sínum. —
Eiginmaður hennar hafði um
langan tíma furðag sig á því
hvað hún var viljug ag taka að
sér eftirvinnu í ráðuneytinu —
og ekki leið á löngu áður en ill-
ur grunur bjó um sig í huga
hans. Hann leitaði til vina sinna
og þeir fóllust fúslega á að að-
stoða hann við að grafast fyrir
um hvort nokkuð væri hæft í
grunsemdum hans. Og þeir urðu
þess fljótt vísari að konan átti
stefnumót að kvöldlagi við einn
yfirmann sinn, deildarstjóra í
ráðuneytinu.
Enginn séð þau saman
Til að afla sannana fyrir at-
ferli konu sinnar, lét hinn kok-
kálaði eiginmaður bóka nákvæm-
lega komutíma og brottfarartima
konunnar þar sem hún hitti elsk-
huga sinn á litlu hóteli nálægt
Madeleine-kirkjunni. Vinir hans
báru vitni og voru allir sam-
hljóða.
Eini veiki punkturinn í má.l-
sókn eiginmannsins var sá að
deildarstjórinn kom alltaf einn
síns liðs til hótelsins og —r yfir-
gaf það einn síns liðs. Enginn
hafði nokkru sinni séð elskend-
urna saman utan skrifstofutíma.
Enginn elskhugi
Eftir nokkrar vangaveltur og
heilabrot hafa dómararnir kom-
ist að niðurstöðu og kveðið upp
dóm í málinu. Þeir vísuðu á bug
á.kærunni gegn deildarstjóranum,
sem einnig er kvæntur maður,
en dómfelldu aftur á móti frú
D. fyrir hjúskaparbrot.
Dómsorð: Eiginkonan ber alla
ábyrgg ein og alla sök og þar
með einnig framkvæmd afbrots-
ins sem um var að ræða. í raun
og veru er því enginn elskhugi
flæktur i málig frá sjónarhóli
réttvísinnar.
Franskir dómstólar líta þann-
ig á málið að karlmaður brjóti
ekkert af sér þótt hann venji
komur sínar í lítig laumulegt
hótel að kvöldlagi. Öðru máli
gegnir fyrir konu sem hent hef-
ur sama glappaskot. Réttvísin
lítur svo á að hún sé þar með
sönn að sök. Varla er annað hægt
að segja en franskir karlmenn
séu drenglundaðir og riddaraleg-
ir — hver í annars garð!
„Sök finnst hjá hon-
um eigi"
Þetta hefði varla getað átt sér
stað nema í Frakklandi og nú
vill svo til að sögunni lauk ekki
þar með, hún átti sér nokkurn
eftirmála eins og ýmsum mun
þykja eðlilegt og sá eftirmáli var
mjög franskur að eðli.
Þótt dómstólarnir hefðu sýkn-
að deildarstjórann, hr. M og
hreinsað hann að lögum, var
eiginkona hans á öðru máli. Og
láir henni víst enginn þótt hún
grunaði mann sinn um að ekki
væri allt meg felldu. Hún sótti
um skilnað frá eiginmanni sínum
og fann honum til foráttu að
hann væri í tygjum við frú D.
Ýmsum þætti ef til vill ærin
skilnaðarsök fyrir hendi en nú
höfðu lögin einu sinni hreinsað
hann af aliri sök fyrir lauslæti,
maðurinn stóð meira ag segja
þag betur að vígi ag hann gat
bent á hinn nýfallna dóm sem
sönnun fyrir ,,sakleysi“ sínu.
Stóð í stappi um hríð
Rétturinn komst þvi að þeirri
niðurstöðu að frú M. hefði ekki
nægar sannanir, raunar alls eng-
ar, í höndum. Hún sat því eftir
með sárt ennið og eiginmann-
inn.
Hún vildi nú ekki þar við sitja,
ást hennar á manninum hafði
kulnað er hún varð þess áskynja
hvers konar „eftirvinnu“ hann
stundaði og vildi losna við hann
með öllu móti. Hann vildi hins
vegar ekki gefa eftir skilnað-
nn og stóg nú í stappi nokkra
hríð.
Tilviljun virðist hafa rá.ðið að
leiðir þeirra frú D og frú M lágu
saman nokkuð eftir þessa at-
burði. Frú D var nokkuð beizk í
skapi þessa dagana, eiginmaður
hennar hafði vísað henni á dyr
og hún átti þess ekki lengur kost
að hitta elskhuga sinn. Eftir
þetta klandur hafði hann tekið
sig saman í andlitinu og vildi nú
ekki láta spyrjast um sig neitt
illt í bráð, stundaði vinnu sína
af kappi og hafði gert frú D það
Ijóst í eitt skipti fyrir allt að
ekki gæti orðið meira úr sam-
bandi þeirra svo verra hlytist
ekki af.
óyggjandi sannanir
Enginn vnlt með vissu hvaða
ráðum frú M beitti en nokkru
seinna kom hún að máli vig eig
inmann sinn, sem nú var farinn
að koma beint heim af kontórn
um og tilkynnti hún honum nú
að hún hefði í höndum óyggj
andi sannanir fyrir sekt hans
Hann var nú farinn að treysta
gæfuhnoða sínum og lét sér i
léttu rúmi liggja hvað kvenmað-
urinn geipaði. En brátt sá han'n
. ... og dómarar Parísar fengu eitthvað til að hugsa um.
Það skeði á litlu hóteli nærri
Madeleinekirk j unni.
fram á að konunni var ekki að-
eins alvara, heldur hafði hún
fengig vopn í hendur sem gat
riðið honum að fullu.
í hálfrökkvuðu
hótelherbergi
Frú M hafði sem sé fengið frú
D til þess að játa allt og lýsa því
meira að segja nákvæmlega hvag
þeim elskendum hafði farig á
milli í hálfrökkvuðu hótelher-
berginu nálægt Madeleine-kirkj-
unni. Og nú setti hún manni sín-
um kosti tvo og var hvorugur
góður: annaðhvort skyldi hann
gefa eftir skilnað á augabragði
og láta henni eftir meiri hluta
eigna þeirra ellegar hún skyldi
leggja málið fyrir dómstóla á ný
og sanna öllum sekt hans; frú D
kvaðst reiðubúin að opinbera allt
þeirra atferli, svo befsk var hún
orðin.
Frú M þóttist nú hafa hrósað
sigri og var hin vígreifasta, en
hr. M var nú staddur í klípu og
vissi ekki hvernig hann skyldi
súnast við þessum vanda. Nú
var heiður hans í veði og eignir
hans líka.
Tvair kostir enn
Honum varð það fyrst til
bragðs að leita til starfskonu
sinnar, frú D og tókst að kalla
hana á eintal svo lítið bæri á.
Hann álasaði henni harðlega fyr-
ir að hafa ljóstrað upp um ævin-
týri þeirra og ætla sér þar að
auki að leggja mannorð hans í
rústir. Frú D svaraði fáu fyrst
í stað en sagði síðan sem satt
var að henni hefði sárnað hug-
leysi hans er hann þóttist þess
ekki lengur umkominn ag eiga
við hana launfundi.
Svaraði hann því til sem fyrr
að slíkt væri of áhættusamt fyr-
ir hann ef hún gerði alvöru úr
því að leggja fram opinberar
sannanir fyrir því sem þeim
hefði farið á milli. Og setti hon-
um nú kosti tvo o.g var hvorugur
góffur: annaðhvort skyldi hún
halda til streitu fyrir dómstól-
um öllu sem þeim hefði farið á
milli og var þá ekki hjá því kom-
izt að dæma hann ellegar þau tvö
skyldu aftur upp taka fyrri hátt
sinn og eiga sér næturfundi á
ný, nema hvað nú þyrfti ag búa
tryggilegar um hnútana en á.ður.
Sennilega hefur hr. M deildar-
stjóri hugsað sem svo að köld
eru kvennaráð og hafði hann
ekki áður fengið jafn örðugt úr-
(Framhald a lö :ffu
Sparifjáreigendur
Grein Skúla Guðmundssonar
hér í blaðinu á sunnudaginn,
„Ríkisstjórnin og Jón Jónsson,
sparifjáreigandi“ vakti verð-
skulda'ða athygli. Þar er sett
upp á einfaldan og skýran hátt
hvernig ráðstafanir ríkisstjórn
arinnar hafa leikið þann spari
f járeiganda, sem verið hefur að
safna til þess að byggja. Dæmi
hans lítur þannig út, að þrátt
fyrir gyllivexti ríkissjórnarinn
ar hefur hann tapað öllum vöxt
unum og stofnupphæðinni
sjálfri, þegar að því kemur, að
hann ætlar að nota fég til þess
að byggja sér íbúð.
En það er ekki aðeins hús-
byggjandinn, sem þannig er
leikinn. Dæmið er ákaflega
líkt, þó að aðrir séu settir í
það. Tökum t.d. bónda, sem
hefði viljað njóta „hávaxta“
ríkisstjórnarinnar til þess að
auka 50 þús. kr. sparifé sitt til
í þess að kaupa sér dráttarvél.
’ Sá bóndi hefur tapað allri stofn
* upphæð og öllum vöxtum og vel
Íþað í liækkun þeirri, sem orðið
hefur á dráttarvélum. Eða
þann, sem þarf að kaupa sér
lífsþurftir eða borga húsaleigu
. fyrir sparifé sitt. Hækkun þess
fj hefur leikið þann sparifjáreig
ij anda jafngrátt.
Vaxtasektir
Það er sama hvernig þessu
máli er velt. Alltaf kemur upp,
að svo hraksmánarlega útreið
hafa sparif j áreigendur ekki
fengið hjá nokkurri annarri rík
isstjórn.
Ráðstafanir og stefna ríkis-
stjórnarinnar hafa verkað í
garð sparifjáreiganda þannig,
að þag jafngildir því, að spari-
fjáreigandinn hafi greitt bönk
unum og ríkisstjórninni okur-
vexti fyrir það að fá féð geymt,
í stað þess að fá vexti af því
r hjá bönkunum. í stað hárra
vaxta, sem ríkisstjórnin segist
greiða, hefur hún raunverulega
sektað sparifjáreigandann, beitt
hann vaxtasektum eins og óskil
vísan skuldunaut, sem verður
ag borga dráttarvexti. Slíka út-
reið hafa sparifjáreigendur
sem betur fer ekki hlotið hjá
I* öðrum ríkisstjórnum. Og óða-
dýrtíðiii, sem ríkisstjórnin licf
ur búið til, heldur áfram að
sekta sparifjáreigendur og
háma í sig fé þeirra.
Vísitalan
m Frá því var sagt í fréttum
fyrir helgina, að Norðmenn séu
t mjög uggandi út af því, hve
| verðbólga vaxi ört þar í landi.
j Var sagt, að vísitalan hefði stig
| ið um 37 stig síðan 1954 og
S héldi áfram að stíga. Varla
myndi þetta þykja nein gín-
andi hætta á íslandi. Þar hef
ur vísitalan hækkað um rúm
40 stig — ekki síðan 1954 —
heldur síðan 1959, og gamla
vísitalan, sem hliðstæ'ð er vísi-
Itölu Norðmanna frá 1954, hcf-
ur hækkað um rúm 80 stig. Og
þetta hefur svo sem ekki gerzt
á neinu undansláttartímabili á
íslandi, heldur á alveg sérstök
um „viðreisnar“-tímabili, undir
■ stjórn, sem setti sér það mark-
■ mig æðst, og gaf um það ský-
’j laus loforð, að stöðva verðbólg-
una og dýrtíðina og treysta efna
hagslífið. Og cftir þessa 40 eða
80 stiga hækkun kveða stjórn-
armálgögnin upp þann dóm. að
viðreisnin liafi tekizt. f Noregi
hefur hins vegar ekki ríkt nein
=érstök viðreisnarstjórn, held
ur bara ósköp venjuleg ríkis-
stjórn, og hún telur litla við-
ií
aa
Frarnhald á 13 síðu
t 2
TÍMINN, þriðjudaginn 30. október 19GÍ