Tíminn - 25.11.1962, Blaðsíða 14

skuli ekki vera til þústind marka
seSlar,,‘ íagði Bruster.
„Já, finnst yður það ekki,
herra?"
AÐSTOÐARMAÐUR afgreiðslu-
y.iannsins, sem sjálfsagt hefur
fengið álíka lágt kaup og hann,
renndi opinni glerhurð á sýningar-
salnum. Mennirnir tveir ýttu bíln-
um eftir gljáandi gólfinu, þangað
til hann stöðvaðist beint á móts
við opnar dyrnar. Rosemarie
þurfti eki kannað en setjast inn
í bílinn og stíga á benzínið.
Þrisv3r sinnum hafði Hartog
lofað Rosemarie að taka í stýrið
hjá sér í nokkrar mínútur. Hún
hafði ekki ekið ein nema einu
sinni, — þegar hún fór til Arn-
holdsheim og ætlaði að koma
Hartog á óvart, en af því ferða-
lagi hafði hann aldrei frétt. Um-
hugsunin um að eiga að aka þess-
um fína bíl um göturnar í Frank-
furt gerði hana dálítið smeyka, en
hún minntist ekki á það við Brust-
er.
Síðdegisumferðin laukst um
hana, eins og ólgusjór. Þröngar
göturnar voru troðfullar af bílum,
og þauivanir bílstjórar þræluðu
þeim áfram, litu hvorki til hægri
né vinstri og tóku ekkert tillit til
næsta manns. Rosemare potaði sér
fyrst áfram á 20 kílómetra hraða.
Hún ríghélt um stýrið, eins og það
væri stýrissveif á skútu, sem hún
þyrfti að stýra gegnum hættulegt
vimiabelti. Löng röð af bílum
flautaði hátt á eftir henni.
„Beygðu til hægri og finndu
stað, þar sem þú getur lagt hon-
um,“ sagði Bruster. Hún kom auga
á autt bil, en tókst ekki að leggja
bílnum þar.
„Taktu þann næsta“, sagði
hann. Hann var furðanlega þolin-
móður.
Rosemarie þorði ekki að líta
framan í hann; hún var viss um,
að háðbros léki um andlit hans.
Þegar hún var loksins búin að
leggja bílnum nógu vel, sþurði
Bruster, án þess að minnast nokk-
uð á aksturinn: „Þarftu að verzla
nokkuð meira? Ef þú þarft þess
ekki, þá skulum við fara beint
heim til þín.“
„Hvað um bílinn þinn?“
„Eg get haft hann, þar sem
hann er,“ svaraði hann. „Eg fæ
mér bara leigubíl til baká aftur.
En viltu ekki heldur láta mig taka
við núna?“
Bruster var um það bil tuttugu
mínútur á leiðinni, þangað sem
Rosemarie bjó. Það var engu lík-
ara en hann æki hægt af ásettti
ráði. Hann lofaði hverjum bíln-
um á fætur öðrum að fara fram
úr þeim. Meðan hún ók sjálf, var
hún alltof niðursokkin til að gefa
því gaum, hve margir ökumenn og
aðrir vegfarendur sneru sér við
og horfðu á eftir henni. Hartog
vissi, hvað hann söng, þegar hann
sagði, að bíllinn hæfði henni vel.
Og ekki skemmdi heldur, að hann
var svartur.
Lagleg, ung kona, sem ekur bíl,
dregur alltaf að sér athygli. Aðrar
konur líta meira að segja stund-
um öfundaraugum til slíkra
stúlkha sem snöggvast. Það er
eitthvað sérstaklega hrífandi við
straumlínulagaðan, fínan bíl og
unga og fagra konu. Þegar Bruster
var úti að aka ýmist með Hans
eða ein síns liðs, hafði hanþ farið
fram hjá mörgum glæsilegum
stúlkum í fallegum bílum. Hann
naut þess í ríkum mæli að horfa
á þær og hafði tekið eftir, að aðrir
gerðu það líka. En hann hafði
aldrei séð nokkra stúlku draga að
sér jafnmikla athygli og Rose-
marie á þessari fyrstu ökuferð
sinni um borgina. Þetta var hon-
um ríkt í hug frá því að þau
komu út úr bílaverzluninni. Það
var eins og málmurinn í bílnum
væri segulmagnaður og vegfarend
ur æltu ekki annars úrkostar en
snúa sér við og stara á eftir hon-
um. Bru'S'ter hafði alltaf dáð og
metið velgengni annarra næstum
jafnmikið og sína. Þetta örvaði
hann sjálfan og olli því, að hann
sá aldrei ofsjónum yfir samkeppni
annarra. Hann gladdist yfir þeirri
eftirtekt, sem Rosemarie valdi og
ekki eingöngu af því, að hún kitl-
aði hégómagirnd hans. Fram að
þessu hafði honum fundizt Rose-
marie skyggja á sig. Hann hafði
borgað 500 mörkin f hvert skipti,
nýbioáa i inio
án þess að kvarta, en það olli
honum alltaf hugarangri, ekki
sízt, af því að honum fannst hann
stundum ekki vita vel, hvað hann
hafði verið að borga henni fyrir.
Hún er ekki svona mikils virði,
| sagði hann við sjálfan sig. Nú sá
hann hana í nýju ljósi. Öll þessi
aðdáun gerði hana miklu dýrari
í augum Brusters.
Rosemarie hafði aldrei áður not-
ið þess, að allra augu hvildu á
henni. Hún xar að velta því fyrir
sér, hvers vegna hún hefði ekki
íundið til svipaðrar tilfinningar í
bílnum hans Hartogs. Hún hugs-
aði ekki hugsunina til enda. Ann-
arri hugsun laust niður í kollinn
á henni. Þetta var ekki bíllinn
hans Hartogs! Og maðurinn við
hliðina á henni átti ekkert í hon-
um heldur! Þet'a var bíllinn henn-
ar! Stoltið yfir því að eiga bíl-
inn, blossaði upp í henni og virt-
ist fylla hann. Það var eins og óró-
leiki í blóðinu, — eins og bíllinn
væri orðinn hluti af líkama henn-
ar . . . Hún þrýsti á magann með
höndunum.
„Hvað er að?“ spurði Bruster.
„Ó, það er ekki neitt“, sagði
hún, þó að hún hefði alit í einu
fundið til ákafs sársauka hið innra,
eins og stundum kemur fyrir fólk,
þegar það grípur snögg hræðsla.
Hún álti bara þennan bíl í raun
og veru, — og það var svo allt
öðru vísi að eiga hann en allt
annað, sem hún hafði átt um dag-
ana. Og það var ekki mikið En
hún fann líka vel, að hún hafði
komizt yfir pcningana, sem hún
keypti hann fyrir, með vafasömum
hætti, og skildi í raun og veru
ekki, hvers vegna í ósköpunum
Hartog hafði látið hana hafa þá.
Hann hafði sjálfur stungið seðl-
unum innan í umslagið og farið
1 með það á pósthúsið. Ef það hefði
verið hann, en ekki Bruster, sem
sat við hliðina á hcnni í bílnum,
hefði hann miklu fremur fundizt
hann eiga bílinn en hún. En Har-
tog var farinn, og nú breyttist hin
' beiskjublandna umhugsun um
! skilnaðarstundina, sem oft var
í nærri búin að koma henni til að
! gráta þessa þrjá daga, sem liðnir
i voru síðan hann fór, í huggunar-
] ríka sælutilfinningu. Guði sé lof,
að hann er úr sögunni, sagði hún
við sjálfa sig, — hann gerir aldrei
nokkurn tíma kröfu til bílsins.
Hvernig ætti hann svo sem að gæta
það? Þetta or minn bíll, minn
eigin bíll, ég á hann!
Eftir nokkra daga var Rose-
, marie búin að fá gott vald á bíln-
' um sinum og orðin sæmilegasti
bílstjóri. Það leið ekki á löngu,
þangað til farið var að kalla hana
„engilinn með bílinn.“ í augum
þeirra manna, sem girniust hana,
fór hún miklu nær hugmyndum
þeirra um Rosemarie í svefnher-
berginu, þegar þeir sáu hana ak-
andi mitt í allri umferðinni í lága,
s\'arta sportmódelinu sínu, sem
hún stýrði með annarri hendi, en
þeim hefði fundizt, ef þcir hefðu
mætt henni gangandi á götunni.
Það var eitthvað einfalt og sak-
leysislegt við það, hvernig Rose-
marie sat í bílnum sínum og slapp-
aði af, — eða það fannst að
minnsta kosti þessum mönnum.
Þeir ríku sáu lika, að stúlkan var
dýr, af því að hún ók í dýrum bíl,
eins og þeim, sem þeir sjálfiv óku
eða hefðu getað ekið.
14
— Þekkir þú lögfræðing að nafni
Chudleigh, sem hefur skrifstofu
í Field Court, spurði hún hrað-
mælt.
— Chudleigh? Eg held að það sé
lögfræðingur í Field Court með
þessu nafni, já, Chudleigh og Salt-
erton. Eg er viss um, að ég hef
séð skiltið þar. Hvers vegna viltu
vita það?
— Það skal ég segja þér, sagði
lafðin áköf og síðan endursagði
hún söguna, sem Horatia hafði
sagt henni. Hún virti bróður sinn
fyrir sér, meðan hún talaði og sá,
hvernig tortryggni hans breyttist
í áhuga.
— Hundrað þúsund pund, end-
urtók hann og blístraði. — Það
eru miklir peningar, systir góð.
— Ekki er því að neita. En áð-
ur en viff gerum frekari áætlanir,
vil ég, að þú gangir úr skugga um,
hvort sagan er sönn. Eg hef ekki
hugsað mér að gefa ungri stúlku
mat og húsaskjól, ef hún er
kannski bara venjulegur fátækl-
ingur.
— Eg býst við að ég geti geng-
ið úr skugga um það, sagði hr.
Crankcroft hugsi. — Eg þekki
mann, sem sjálfsagt getur verið
mér hjálplegur . . . hann var skrif |
stofumaður í lögfræðifyrirtæki, en ■
varð að hætta af einhverjum dul-
arfullum ástæðum. En hann er j
mjög naskur að afla upplýsinga
um sitt af hverju. Hann hefur
oftsinnis áður verið mér hjálp-
legur.
Hr. Crankeroff bjó enn í gamla
húsinu, þar sem faðir hans hafði
á sínum tíma rekið verzlun. Natan
el var útlærður bókhaldari. Eftir
dauða föðurins hafði hann selt
búðina, en búið áfram í húsinu af
efnahagslegum ástæðum. Hann
hafði lofað konu sinni, að þau
skyldu flytja í nýtízkulegra hús,
þegar þau hefðu ráð á því, en þar
sem hann hafði lofað því síðustu
tuttugu árin, var frú Crankcroft
hætt að trúa á, að það yrffi nokk-
urn tíma.
— Mér þykir þú hafa tekið á
þig mikla áhættu að koma með
stúlkuna hingað, sagði hann nú
við systur sína. — Hefurðu hugsað
út í hvað gerist, ef sagan er tóm
Ivgi.
— Þá verður hún rekin tafar-
laust á dyr, sagði lafðjn kulda-
lega. — Þú þekkir mig nógu vel
til að vita, að ég hjálpa engum af
göfugmennsku einni saman, Natan
ei! En ef bað er satt, serrt hún
sagði og hún er í raun og veru
erfingi aff svo miklum auðæfum ...
Hr. Crankcroft leit á hana og
flutti sig ögn nær.
— Hudson? sagði hann spyrj-
andi og hún kinkaði kolli.
— Hudson, sagði hún ákveðið.
— Sonur þinn og guðsonur minn.
ilann á að kvænast henni og pen-
ingum hennar, Natanel, jafnvel
þótt ég neyðist til að loka hana
inni í mánuð upp á vatn og brauff
til að fá hana til að samþykkja
það. Við getum ekki látjð þetta
tækifæri ganga okkur úr greipum,
fyrst forlögin hafa rétt það fyrir-
hafnarlaust upp í hendurnar.
— Hm, sagði Natanel og rödd
hans var ögn efagjörn.
— Hva^ nú? sagði hún hörku-
lega. —- Þú ætlar væntanlega ekki
að segja mér. að Hudson fallist
ekkr a það?
— O, hann hefur ekki um neitt
að velja, svaraði hr. Crankcroft. —
Hann er í botnlausum skuldum.
Það eru afleiðingar af tilraunum
móður hans að gera mann úr hon-
um.
— Nei, heyrðu nú! hrópaði lafði
Wade skelkuð. — Það er bezt hanri
teyni rð fara með gát, anr.ars lend
ir hann í skuldafangelsi. Þegar
bróðir hennar aniaði engu, hélt
MARY ANN GIBBS: SKALDSAGA
IRFINCINN
hún áfram:
— Hvað efastu um, Natanel?
Sérðu einhver vandkvæði á fyrir-
ætlan minni?
— Eg sé ekkert athugavert við
hana, kæra systir, nema að einu
leyti. Ef unga stúlkan er svo
liugrökk að hún hefur flúiff frá
einum karlmanni, gæti hún fundið
upp á að flýja frá öðrum, ekki
satt?
— Hún skal ekki flýja frá Hud-
son, sagði lafðin kuldalega. Ef ég
sé að hún hefur eitthvað slíkt í
bígerð, skal ég vara hana við og
segja henni, aff ég muni samstund
is senda eftir frænda hennar. Eg
held ekki að hún sé hrædd við
margt, en hún er áreiðanlega dauð
hrædd við frænda sinn. Hún held-
ur, aff hann hafi reynt að myrða
hana.
— Og er þaff raunin? spurffi bróð
ir hennar.
— Kannski — kannski ekki. Það
skiptir ekki máli. Það eina, sem j
máli skiptir. er, að hún heldur |
það sjálf. Þá verður sjál^sagt auð-!
vddara að felja hana á að giftast j
Hudson og hann getur bara tekiff
til óspilltra málanna.
Þegar rökkrig féll á þennan dag |
í Sussex skildu þeir að skiptum
Ratby óðalseiganda og Rankin kap
teinn — ekki sérlega vinveittir
hvor öðrum bví að báðir voru reið
ir og vinsviknir.
Hr. Ratby hafði farið á hverja
einustu stöð í Lewes og síffar í
Brighton, en þar, sem hann spurð
! ist fyrir um unga stúlku ásamt
þjónustustúlku sinni, hafði hann
ekki heyrt neitt frá Horatiu.
Frú Turney hafði verið tilneydd
r.ð segja Betty frá ráðagerðum
þeirra, vegna þess að hún var eina
þjónustustúlkan á óðalinu, sem
var svipuff í vexti og Horatia og
gæti því lánað henni föt, og þess
1 vegna sendi fiú Turney Betty á
brott, um leig og Horatia var
iiorfin.
Betty var dauðfegin að fara.
I-Ienni fannst vistin dauðleg á óðal
inu, og þar voru engir ungir þjón-
ar, sem gátu lífgað upp á tilver-
| una. Hún tók þvi saman föggur
I sinar, auk þess tók hún /'úgan
slatta af-fatnaði Hortiu. og hefuij
sjálfsagt verið á þeirr; skoðun, að j
siíkt gæti ekki kallast þjófnaður,
þar sem ungfrú Horatia hafði
fengið léð klæði af henni.
Þegar flótti Horatiu komst upp,
var frú Turney sárfegin því, aix
hún hafði verið svo hyggin að
senda Betty burtu. Bræði óðals-
eigandans var svo mikil. að hann
hefði án efa hrætt stúlkuna,
unz hún sagði frá öllu. í stað
bess lét hann reiði sína bitna á
raðskonunni og eflir að hafa kall-
aff hana öllum ónöfr.um. sem hann
mundi cftir sagði hann henni að
taka saman pjönkúr sínar og
'iverfa Og það gerði hún með
g!eði. '
Eldabuskan neitaði að vera eft-
ir og hiff sama gerðu fjórar af
fimm þjónustustúlkum. Sú eina,
sem varð eftir, var subbuleg stúlka
sem var ástfangin af Bridges. Svo
þegar hr. Ratby kom aftur um
kvöldið, voru aðeins tveir þjónar
eftir, 'eldastúlkan og einkaþjónn
hans. Þau höfðu í sameiningu út-
búið nær óætan kvöldveið.
Þegar hann hafði neytt ofan
í sig matnum og ætlaði að fara
til bókaherbergisins og drekka
reiði sinni í koníjaki, kom Bridges
og sagffi, að vagn æki heim að
húsinu.
Ratby óðaiseigandi var viss um,
að það væri Horatia, sem kom heim
aftur, vegna þess að hún iðrað-
’St flónsku sinnar. Hann tók v>-
keyrið niður af veggnum í for-
iralnum og beið hennar oc augu
lians slömpuðu af illgirni
— Bíddu Dara, fína. unea fröken,
tjutaffi hann — Bíddu bara
ég skal kenna þér að óhlýðnast
okki oftar Þú skalt ekki reyna
ag strjúka f'ra Newcross einu sinnj
enn eftir • þá meðferð, sem þú
færg núna. bví heiti ég þér
hann beið óþolinmóður þess. að
vagninn æki heim að húsinu.
— Opnaffu ekk; , fyrr en ég gef
þér merki. =agði hann við Bridges
og stillti sér upp ag hurðarbaki ril
að koma frænku sinni að óvörum
urr leið og hún gengj inn. Maðitr
inn brosti os kinkaði kolli og þeir
biðu þögulir, þar til þeir heyrðu.
14
T í M I N N. sunnuduguiinn 25. nóv. 1962. —