Tíminn - 18.01.1963, Blaðsíða 14

Tíminn - 18.01.1963, Blaðsíða 14
„Hún þekkir sjálísagt marga Bruslera“, sagði Marga. „Já,“ sagði hann, „og mig líka“. „Það liggur sem sagt þannig í því,“ sagði hún. „Hittirðu hana oft?“ „Eins oft og ég get,“ svaraði hann. „í Frankfurt?" Hann kinkaði kolli. „Á hún ekki heima í einhverju úthverfinu?“ „Nei,“ sagði hann. „Hún býr í miðborginni núna á mjög vistleg- um stað. Hún er mjög vel þekkt.“ „En það vita það ekki eins marg ir, að þú . . . ?“ Hann yppti öxlum. „Hvað ertu þá hræddur við?‘‘ spurði hún. „Heldurðu, að hún sé lausmál?“ „Það efast ég um,“ sagði hann. „Hún er of greind til þess. Eg hef tekið eftir því upp á síðkastið.“ „Og ertu veikur fyrir því?“ „Ekki fyrst og íremst.“ Þau sátu þegjandi svolitla stund, og Marga kveikti sér í síg- arettu. „Það er ekki skemmtilegt," sagði hún, „og ég skal ekki halda yfir þér neina siðferðisprédikun. Það er þitt að eiga við Aðalheiði. Ef ég væri í hennar sporum mundi ég ekki líta þetta mál eins alvar- legum augum og samband þitt við Alice forðum. Þú veizt, að ég hef ekki mikið álit á karlmönnum, mér finnst þeir heldur hlægilegir. En einmitt þess vegna vildi ég heldur Rosemarie af tvennu illu, eins og ég sagði. Þar er að minnsta kosti ekki samkeppninni fyrir að fara. Annars skil ég ekki almennilega, hvers vegna þú ert svona niðurdreginn. Gerir hún þér kannski eitthvað erfitt fyrir? Beit- ir hún fjárkúgun?" „Hún gerði það einu sinni og fékk það, sem hún vildi. Þá gekk ég út. Og hún hefur ekki reynt það aftur síðan,. enda hefur hún enga ástæðu til þess.“ „Það get ég vel hugsað mér.“ „Það er ekkert svoleiðis,“ sagði hann. „Svona út með það!“ sagði Marga. „Láttu mig ekki þurfa að toga upp úr þér hvert orð.“ „Samkeppni við Aðalheiði . . .“ sagði hann. „Ekki samkeppninni fyrir að fara? Auðvitað ekki í ákveðnum skilningi. En maður lærir ýmislegt, bæði um sjálfan sig og aðra, skal ég segja þér. Það er ekki svo mikill grundvallar- munur á manneðlinu, og konurn- ar . . . “ „Svona“, sagði Marga, „vertu ekki með neinar vífilengjur. Þú ætlar þó ekki að fara að s'egja mér, að þið teflið saman.“ „Mmmm“, tautaði hann. „Mað- ur á ekki að tala um svona lagað.“ „Kannski ætti maður einmitt að tala um svona lagað", sagði hún. „Eg talaði heldur aldrei við bar- óninn minn, en það var víst jafn- óheppilegt fyrir bæði tvö. Við get- um talað saman um þetta. Þú get- ur talað við mig eiris og maður við mann, drenguf minn. Eg er ekki gift lengur, það veiztu.“ „Hvernig hefurðu það eiginlega sjálf?“ spurði hann. „Þakka þér fyrir hugulsemina," sagði hún glaðlega. „Eg fæ mitt og kemst vel af.“ „Hvað segirðu?“ spurði hann undrandi. „Ekki peninga, fíflið þitt,“ sagði hún. „Frelsið er dýrt, — maður verður einmana. En það er nú einu sinni það frelsi, sem ég kýs mér. Af kynnum mínum af ykkur karlgiönnunum dreg ég þá ályktun, að það sé ekki sérlega eftirsóknarvert að leita hjá ykkur hinnar miklu ástar.“ „Nei“, sagði hann. „ Eg vil held; ur ekki láta loka mig inni í búri. j Aðalheiður vill áreiðaniega gjarn- an geta lokað mig þannig inni, en það kæri ég mig ekki urn. Og nú . . . nú sit ég í búrinu, en ekki hjá Aðalheiði, heldur þessari stelpu. Eg er eins og refur j gildru . . .“ „Þú talar þó ekki í alvöru?“ sagði hún. „Jú, svo sannarlega,“ svaraði hann. „Eg er fastur í gildrunni. Það getur alltaf komið fyrir.“ „Það er alveg rétt“, sagði hún háðslega, þó að henni fyndist eng- in ás'tæða til ag grínast í hjarta sínu. „Maður hefur lesið um það.“ Nú lagði hann spilin á borðið og reyndi ekki að fela neitt fyrir | henni, og það var ekki fyrr en | hann fór að tala, sem hann skildi óhamingju sína til hlítar. „Hvað á ég að gera til að koma þér úr þessari klípu?“ spurði hún loks. „Þú?“ sagði hann. „Ekki nokk- urn skapaðan hlut. Og mig langar ekki til að losna úr henni, — það er nefnilega það versta. Hún er ekki gildran, skilurðu. Það er ég sjálfur, af því að ég vil ekki tosna úr henni, og ekki bara það, held- ur langar mig að festast enn bet- ur.“ DYRASÍMINN hringdi hjá Rose: marie. Það var daginn eftir. Marga var búin að velta því fyrir sér í sólarhring, hvað hún ætti að gera. Bruster var hjá Rosemarie, en tíminn hans var búinn hvort sem var; hann var að klæða sig í baðherberginu. „Vertu fljótur, gamli!“ sagði Rosemarie. Dyrasíminn hringdi aftur, — tvær langar hringingar. Rose- j marie fór fram í forstofuna og| svaraði. „Hartog“, svaraði rödd í sím- ann. Rödd hans var öðruvísi en vanalega, en það var ekki um nema einn Hartog að ræða. „Ert það þú?" hrópaði hún upp yfir sig. „Hvers vegna hringdirðu ekki?“ Ekkert svar. Hún þrýsti á hnappinn og hljóp aftur inn [ stofuna. Bruster vari rétt búinn að klæða. sig og var að koma út úr baðherberginu. „Flýttu þér, og farðu fram í eld- hús“, sagði hún, „og þegar allt er orðið hljótt, ferðu hægt og ró- lega út.“ Hún lokaði eldhúsdyrunum á eftir honum, og þar stóð hann að hurðarbaki, Alfons Brusler, og beið eftir því, að næsti maður kæmi inn og færi gegnum forstof- una. Rosemarie opnaði framdyrnar og flýtti sér aftur inn i stofuna til að laga svolítið til. Hún fann full- an öskubakka og tómt glas, sem hún flýtti sér að stinga inn í skáp. Þá heyrði hún fótatakið í forstof- unni. „Kom inn!“ sagði hún. Marga birtist j dyrunum. Rosemarie hrökk aftur á bak. Andartak stóð hún agndofa. Svo skauzt hún fram hjá Mörgu og lokaði á eftir henni hurðinni. Hún þekkti hana strax aftur. „Gerðu nú bara ekki neina vit- leysu . . . “ En hvað var vitleysa og hvað ekki? Kannski var það ekkert nema tóm vitleysa að vera að fara hingað eftir allt saman. Hún var búin að vclta því fyrir sér þúsund sinnum, og komst loks að þeirri niðurstöðu, að það væri það réttasta, sem hún gæti gert. En nú þegar hún stóð í þessu her- bergi andspænis þessari stúlku, . . . hverju var hún þá eiginlega líkust? ICannski hefði ég aldrei átt að gera það, hugsaði hún. Hún leit upp og sagði: „Eg er systir Konrad Hartogs“. Það vissi Rosemarie vel. „Hvaða erindi átt þú hingað?“ spurði hún tómlát og illileg á svipinn. „Mig langaði að tala við þig“, sagði Marga. Ætlaði ekki stúlkan að bjóða henni sæti? Var ekki ein- hver annar í íbúðinni? Hún heyrði, að einhvers staðar var lok- að hurð. „Erum við einar?“ spurði hún. 8 Það var engu líkara en þau héngu ógnandi yfir okkur, og Guy Sagði: Eg vona, að við þurfum ekki að fara yfir þau. Líðan mín var vægast sagt slæm. Það var ekki mín venjulega bílveiki, sém ég varð í þetta sinn ekkert vör við. Dr. Keet hafði út- vegað mér góðar pillur, svo að ég var ekki nærri eins þjökuð af henni og áður. Eg vissi ekki, hvers vegna mér leið svona illa — en ég þráði innilega að snúa bílnum við og aka heim aftur. Eg iðraðist mjög eftir að hafa stungið upp á því að heimsækja Elisabethu, en ég þorði ekki að segja það við Guy. Og við ókum þegjandi áfram. Loksins — þegar fjöllin virtust svo nálægt, að maður gæti rétt út höndina til að snerta á þeim, beygði vegurinn og lá meðfram á. Vegurinn lá yfir ána á mörgum stöðum og Guy sagði, að hann vildi ógjarnan aka þessa leið, þeg- 'ar regntíminn stæði sem hæst. Og svo sáum við húsið. Það va: ferstrent með rauðu þaki. Að húsa baki voru margir smákofar og hjá þeim há gúmmítré, eins og skjól gegn veðri og vindum. Að baki trjánna gnæfðu fjöllin við himin. Þegar við komum og námum staðar fyrir framan húsið, kom hávaxinn maður út á veröndina og skyggði hönd fyrir auga á móti sterku sólskininu. \ — Hver er þetta? tautaði Guy. — Eigiumaður Elisabethar, Syl- vester Alden. Áður en Guy fékk ráðrúm til að segja fleira, var Sylvester kom- inn til okkar. Hann brosti glað- lega við mér. — En hvað það var gaman að sjá þig. Eg veit, að Elisabeth verð ur mjög glöð, hún var einmitt að tala um það í morgun, að hún ANDLIT KONUNNAR Clare Breton Smith vonaði, að þú kæmir fljótlega. Eg kynnti Guy fyrir honum og sá mér til undrunar eftir að hafa horft á þá, að svo virtist sem mönnunum tveimur litist vel hvor um á annan, þótt þeir væru að öllu leyti ólíkir. — En gangið nú í bæinn, sagði Sylvester. — Elisabeth liggur út af og er að lesa. Þegar ég steig út úr bílnum, heyrði ég nig mikinn og ég leit spyrjandi á Sylvester. Hann benti mér f áttina að háurn fossi, sem steyptist niður hamravegginn. — En hvað þetta er fallegt. Sylvester brosti. — Margir foss- ar — þag er merking nafnsins j Amanzimaningi. Tónlist — eilíft samræmi, bætti hann lágt við. Guy sagði: — En er ekki ákaf- lega rakasamt hér og blautt? Sylvester brosti eilítig ásak- andi. — Jú, raunar. Svo gekk hann á undan okkurj upp á veröndina og inn í dagstof- una. Það fyrsta, sem ég tók eftir, var gríðarstór arinn. Gólfið vai' glansandi og hin fáu teppi á gólf- inu virtust úr mjög vönduðu og dýru efni. Á gulum veggjum héngu snotur olíumálverk og af minni venjulegu forvitni fór ég að skoða þau betur Þau voru mjög ólík, en hvert hafði sína töfra. Litirnir svo hreinir, að ég varð mjög hrifin af þeim. — Finnst þér þau falleg? sagði Sylvester með ákefð. — Þau eru reglulega falleg, sagði ég. — Elisabeth hefur málað þau, sagði hann stoltur. — Elisabeth? Eg var undrandi. — Þau eru mjög góð. — Já, óg veit það. Eg vildi óska, að hún vildi gera meira að því að mála, en hún er svo ótta- lega löt. Hann andvarpaði. — En fáið ykkur sæti, ég ætla að biðja „boyinn“ að segja Elisabethu frá komu ykkar. Þegar við vorum ein orðin, lyfti Guy spyrjandi brúnum. Eg benti honum að segja ekk- crt, og einmitt þá kom EliSabeth í dyrnar og brosti til okkar og nuddaði augun. Hún var sýnilega nýlega staðin upp úr rúminu. Hvíti kjóllinn var krypplaður, hárið féll óstýrilátt ofan á ennið, og það var rautt merki á öðrum vanganum, þar sem hún hafði stutt hönd undir kinn. — Eg heyrið bílinn koma, Frances, sagði hún. — Mikið var gaman að sjá ykkur. Svo að þetta er eigininaðurinn?1 Eg eldroðnaði, þegar ég heyrði, hvað hún lagði mikla áherzlu á þetta orð. Guy hafði risið á fætur. Hann bara starði — starði og starði. Eg fékk ákafan hjartslátt. Var það svona, sem ég hafði s'aðið í kokkteilboðinu og horft . Elisabeth 1 ■ við honum - En hvað það var gaiv að þcr 'Skylðúð koma. Setjizt/ Guy, hélt hún áfram. — Eg verð að fara og gTeiða mér, áður en Gertrude sér mig svona. — Gertrude? sagði Guy eins og i hann hefði ekki hugmynd uim hvað hann var að segja. — Tengdamóðir mín. Elisabeth gekk léttstfg til dyra. — Hún hefur kannski lagt sig? spurði ég hraðmælt, til að þögn Guys yrði ekki svona áberandi. — Lagt sig? Elisabeth hristi gullið hárið. — Gertrude leggur sig aldrei. Eg veit ekki, hvort hún þarf yfirleitt nokkurn tíma til að sofa. Hún er að sýsla við ein- hverja reikninga inni á skrifstof- unni, hún gerir það alltaf eftir hádegi á sunnudögum. Eg verð ’ ekki lengi. ' Við sátum kyrr og þögul. Eg ( velti fyrir mér, hvað ég gæti sagt, einhver gamanyrði, en ég sagði ekkert. Við bara sátum og biðum, þar til dyrnar opnuðust aftur. Lítil, grönn kona með hvítt hár j stóð og brosti til okkar, svo kom j hún inn, og háir hælarnir smullu ; á gólfinu. — Gleður mig að sjá yður, frú Blandford. Eða kannski ég megi kalla þig Frances, þar eð þú varst víst í skóla með Elisabeth9 Eg tók í litla, þykka hönd hem | ar, sem skartaði mörgum hringum i og horfði inn j Ijósblá augu, sem \ voru svo hrein og vinaleg. i’s ég vissi um leið, að vesalings ongfrú j Abby hafði aðeins verið öfund- I sjúk. Þessi litla, hlýja kona gæti áreiðanlega aldrei gert neitt, sem Elisabethu væri til ills. Gertrude settist í háan, útsaum- aðan stól og lagði fæturna upp á lítil skemil, spennti greipar, svo að það glitraði á hringana, og var j drottningu líkust. j Sylvester kom inn með þungan ! silfurbakka, móðir hans sagði hon- jum að setja hann á borðið hjá sér. I — Hvar er Elisabeth? j — Hún er að koma. Misheyrðist j mér, að það væri einhver kynleg- I ur undirtónn í rödd hans. i Móðir hans brosti. — Henni l þykir vænt um heimsókn gamalla j vina. Hún sneri sér að mér. — i Sykur? Mjólk? Svo beindi hún j tali sínu á ný til Sylvesters. — j Settu bollana fyrir okkur, góði, j og mjólk og sykur . . Hún gaf ; honum skipanir, eins og hún væri að ala upp lítinn dreng.. j En Sylvester var lika að mörgu j leyti eins og lítill drengur. Það var eitthvað unglegt og drengja- ' legt í fasi hans. Elisabeth kom inn aftur. Hárið j var vel greitt og hún hafði 'klætt sig í bláan silkikjól. ! Hún settist á púða við stól Ger- trude, meðan Sylvester gekk vand- ræðalega um með bollana og bauð síðan sykur og mjólk og loks kökur. ^ Eg velti bvj fyrir mér, r.í hverju hún byðist ekki til af? hjálpa hon- um. Sá hún ekki. h-'crsu feiminn hann var? Og þá uppgötvaði ég svipinr. á a'ndlii: hennar, er hún 14 T í M I N N, föstijdnjrtic >?,. jamiar 1963. —

x

Tíminn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tíminn
https://timarit.is/publication/50

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.