Tíminn - 16.05.1963, Blaðsíða 9

Barðist
ungfrú
Island yrði í fyrsta sætinu
Hér í Bandaríkjunum er lít-
01 hópur manna, sem er vel
þekktur jafnt hér og annars
staðar í heiminum, það má
segja, að frægð þeirra eigi sér
engin takmörk. Flestir eru þeir
vel rfkir, þótt vinna þeirra sé
lftH og í sumum tilfellum ein-
föld. Menn þessir teikna mynda
sögur dagblaðanna, og birtast
þær daglega í milljónum ein-
taka um allan heim. Einna fræg
astur af þessum mönnum er A1
Capp, sem teiknar Li’l Abner
sem verið hefur ein vinsæl-
asta myndasagan í bandarísk-
um dagblöðum s.l. 33 árin.
Fréttaritari Tímans kynntist
A1 Capp fyrir nokkrum dögum
í kaffiboði fyrir erlenda náms-
menn og spjallaði við hann um
heima og geima. Þegar boði5
var búið, bað A1 Capp mig að
aka sér niður í bæ og útvega
sér bíl frá bílaleigu; tók ég
vel í það án þess að vita, út í
hvað ég var að fara. Fyrst fór
ég með hann á bilaleigu, þar
sem aðeins voru trukkar á boð-
stðlum; síðan á aðra, sem hafði
enga bfla; eftir að hafa krossað
mig bak og fyrir fór ég með
hann á þá þriðju og þar fékk
hann loksins bíl, og ég bjargaði
heiðri mínum.
Er við skildum fvrir utan bíla
leiguna, spurði ég hann að því,
hvort honum væri ekki sama
þótt ég hefði hitt og annað eft-
ir honum í íslenzkt dagblað.
Það var aldrei um það rætt, að
ég tæki viðtal við hann, en
mér datt i hug, að þetta væri
ekki svo slæm hugmynd. Capp
gaf mér leyfi, svo lengi sem
ég segði ekkert ljótt um hann
eða Li’l Abner.
A1 Capp er maður á bezta
aldri; bráðskemmtflegur og sí-
hlæjandi; jafnframt hefur hann
mjög ákveðnar skoðanir og hik
ar ekki við að segja álit sitt á
mönnum og málefnum.
Eg spurði A1 Capp um mynda
söguna hans Li’l Abner og
hvemig hann skapi sögupersón-
urnar.
— Eg er oft spurður að því,
hvort ég lifi lífi söguhetjanna
í Li’l Abner; ég geri það ekki,
en aftur á móti þekki ég þær
allar vel eftir langa samveru,
ég veit, hvað þær hugsa og
hvernig þær bregðast við í ýms
um málum. Á ári hvfrju skapa
ég um 20 nýjar persónur, sum
ar kann ég vel við, aðrar ekki
og hverfa þær þá úr sögunni
þegjandi og hljóðalaust, tvær
til þrjár persónur lifa árið af.
Allar sögupersónurnar eru út
í loftið; stundum nota ég þó
þekkt fólk, t. d. getur maður
séð Teddy Kennedy sem lyftu-
vörð, eða Goldwater sem götu
sópara, aftur á móti er efnið
úr daglega lífinu og því sem er
að gerast í stjórnmálum og þá
tek ég kannski vissa menn fyr
ir, samt iæt ég þá ekki þekkj-
ast. Það er t. d. allir að spyrja
mig þessa dagana, hvort sagan
fjalli nú um Kennedy-fjölskyld
una; ég segi, að hún sé um
ósköp venjulega Washington-
fjölskyldu. Við, sem teiknum
- Jén H. Magnússon ræðir við Al Capp, einn frægasta
myndasöguteiknara Bandaríkjanna
myndasögumar í blöðin, höfum
eitt takmark og það er að vera
með skemmtflegar sögur, og
ekki má gleyma, að við viljum
líka græða peninga. Ekki alls
fyrir löngu fékk ég stórt og
mikið bréf frá stórríkum Texas
búa, sem var að kvarta undan
því, að Li’l Abner væri á móti
ríku fólki, svo að ég skrifaði
umboðsmönnunum mínum í
New York og bað þá að senda
toalli yfirlit yfir launin mín
fyrir árið; ég heyrði aldrei frá
honum aftur. — Hér áður fyrr
mátti aldrei segja frá, hvort
við hefðum aðstoð við að teikna
þessar seríur; ég hef lengi haft
tvo aðstoðarmenn, enda er það
varla hægt að teikna einn átján
seríur á viku, annars teikna ég
mest af þessu sjálfur. Þegar ég
byrjaði að teikna Li’l Abner,
keyptu aðeins níu blöð seríuna,
nú er hún prentuð í meir en
1200 dagblöðum hér í Ameríku
og um heim allan. Eg man ekki,
hvort hún er prentuð á íslandi,
en nokkur blöð á hmum Norður
löndunuin nota Li’lAbner. Eins
hef ég skrifað dálk í nokkur ár
og kemur hann í nokkur hundr
uð blöðum svona tvisvar, þrisv
ar í viku.
Eg spurði A1 Capp, hvort
serían væri fyrir einhvern viss-
an hóp af fólki, eða hvort hann
teiknaði fyrir fólk úr öllum
stéttum.
— Ef ég teiknaði fjrrir ein-
hvern sérstakan hóp af fólki,
myndi Li’l Abner aðeins vera
í blöðum eins og Saturday
Review eða Atlantic Monthly.
Eg teikna fyrir alla, og af bréf-
unum sem ég fæ, má ráða að
myndasagan sé fyrir alla, jafnt
háa sem lága. T. d. get ég sagt
þér frá einu atviki, sem gerðist
fyrir þremur árum, þegar
Castro var enn frægur hér í
Bandaríkjunum sem hetja og
góður strákur. Eg þurfti að
halda ræðu í Harvard-háskólan-
um og hittist svo á, að Castro
kom þangað i sömu erindum.
Þegar við vorum kynntir, rauk
hann á mig og greip utan um
mig, kyssti mig á kinnina og
sagðist hafa gaman af að hitta
mig, því að hann læsi Lil Abn-
er á hverjum degi; kossinn var
ekki svo slæmur, en skeggið
og vindfllinn ætluðu að drepa
mig. Það má segja að frægu
fólki sé yfirleitt alveg sama þótt
ég noti sögupersónur, sem eru
líkar þeim, og sumir hafa jafn-
vel gaman af. Eg hef sjaldan
lent í málaferlum eða lögfræð-
ingum; eitt sinn fékk ég þó
skeyti frá lögfræðingi í Kali-
forníu, sem sagði, að ein sögu-
persónan mín væri mjög lík sín
um skjólstæðingi. Kom upp úr
kafinu. að ég var nýbyrjaður
að teikna píanóleikara, sem var
ógnar Ijótur, bólugrafinn og
skuggalegur, kallaði ég hann
Loverboy. Eg spurði lögfræð-
inginn, hvað skjólstæðingur
hans héti og var svarið Li-
berace, ég sagðist aldrei hafa
heyrt hans getið og sagði, að
það væri hrein tilviljun, ef þeir
væru líkir, en þó væri eflt víst,
að Loverboy spflaði betur á
píanó heldur en Liberace. Vflcu-
rflið Time komst í söguna og
prentaði hana, eftir það heyrði
ég aldrei frá lögfræðingnum
eða Liberace.
Hann sagði mér frá fleiru
frægu fólki, sem hefði gaman
af Li’l Abner og öðru, sem
hefði á móti sögunni. Suma bið
ur hann um leyfi, ef hann ætl-
ar að taka þá fyrir, aðra biður
hann ekki; ef hann fær ekki
leyfi notar hann fólkið samt.
Eg spurði hann, hvað gerðist
þegar teiknimyndahöfundar
dæju.
— Eg var alveg búinn að
gleyma því, að við deyjum líka.
Það er engin ástæða fyrir
myndasögurnar að deyja með
höfundinum, ef eflthvað er í
Ll’L ABNER
AH WAS MIGHTV SHREWD TO Gir
A FINE VJATCHD06,TO GUARD THE
RI.SE9 HAM SANGWID6ES-
| LATER |
(ah EARNEDTH')
fet,S4Qfch IÍ_JT
þær varið. Það eru margar
myndasögur enn í umferð, þótt
höfundurinn sé dáinn, eins og
t.d. Stjáni sterki og Gissur gull-
rass. Þegar ég hverf, tekur ein-
hver við Li’l Abner og heldur
sögunni áfram, svo lengi sem
einhver hefur gaman af. Að-
stoðarmenn mínir vita alveg
upp á hár, hvað þeir eiga að
gera við söguna og peningana.
Eflt af því, sem við töluðum
um, var, af hverju myndasög-
Ur væru svona vinsælar á með-
al Bandarikjamanna, og hvert
dagblað væri með 15—20 sög-
ur í hverju blaði.
— Við Ameríkumenn höfum
alltaf haft gaman af að gera
grín að okkur sjálfum og lif-
inu í kringum okkur; engum
er hlíft, ekki einu sinni forset-
anum. Nú, svo er það vani hjá
fólkinu að lesa þetta i blöð-
unum. Sumar myndasögurnar
eru pólflískar, sumar eru ævin
týrasögur, enn aðrar eru gam-
ansögur og sumar eru úr dag-
lega lífinu. Allir finna eitthvað
við sflt hæfi. Annars er það
ekki rétt, að okkur þyki meira
gaman að myndasögum heldur
en öðru fólki. Þar sem ég hef
komið á ferðalögum mínum um
heiminn hef ég alls staðar orð-
ið var við, að fólkið hefur jafn
gaman af þeim og við. Skoðana
kannanir hafa sýnt að fleira
fólk les myndasögurnar en rfl-
stjórnargreinar.
Capp sagði mér, að hann
hefði verið í dómnefndinni í
fegurðarsamkeppninni á Flór-
ída s.l. sumar.
— Á mínum yngri árum hélt
ég alltaf, að á fslandi væru
bara Eskimóakerlingar, en á
seinni árum hef ég orðið að
skipta um skoðun, þar sem ég
Framhald á 15. sfðu,
By A1 Capp
Ll’L ABNER
By A1 Capp
AH'LL MARRV YO' TH' MINUTEY0’
COMES UP WIF R1840 HAM SAEG-
WIDGES —AN' NOT ONE SANGWIDGE
T í M I N N, fimmtudagurhin 16. maí 1963
9