Tíminn - 13.10.1963, Blaðsíða 8

Skátastarfið er bæði gaman og
alvara. Það fengu hinir 19 skátar,
er þátt tóku í síðasta GiTwell-
námskeiði á Úlfljótsvatni, svo
sannarlega að reyna. Viku þá, er
námskeiðið stóð yfir, fengu þátt-
takendumir að kynnast sönnu
skátalífi, bæði í leik og starfi.
Texti:
Arnfinnur U. Jónsson
M y n d i r:
Asgeir Sörensen
Hjálpaðist allt að að gera þenn
an tlma öllum ógleymanlegan.
um vilja innan Skátahreyfingar-
innar. Svo og að auðvelda þeim
leiðbeiningu yngri skáta, sem
eru að byrja sitt skátastarf. Var
þetta gert bæði með fyrirlestrum
og eins með verklegri þjálfun í
hinum ýmsu greinum skátunar.
Má því með nokkru sanni segja,
að Gilwell sé eins konar „háskóli"
skátaforingjans.
DAGSKRÁIN
Eins og áður var sagt, stóð
námskeiðið yfir í vikutíma og
á hverjum degi kom eitthvað nýtt
fyrir, er jók kunnáttu þátttak-
enda. Flokkamir héldu miicið hóp
inn og störfuðu saman að lausn
hinna ýmsu verkefna. Hver flokk
ur setti t.d. upp sína fiokkstjald-
búð og var mikill metnaður milii
flokka að byggja þar sem flest,
svo sem: fallegt hlið, góða girð-
ingu, fánastöng með flokksfán-
anum, matborð og fl. þ.h. Við
fánaathöfn á hverjum morgni var
flokki þeim, er skara þótti fram
úr í tjaldbúðastörfum svo og I
hreinlæti í skála og tjaldbúð, af-
hent veifa, „Úlfljótur“ fyrir vel
unnin störf.
Eins og fyrr segir, þá var þetta
þjálfunarnámskeið fyrst og.
fremst. Við hlýddum á fyrir-
lestra um hinar ýmsu greinar
skátastarfsins, svo sem: Upphaf
og sögu Skátahreyfingarinnar,
uppbyggingu og skipulag starfs-
ins, gönguferðir og tjaldbúða-
störf, og svona mætti lengi telja.
Við lærðum einnig reyringar (þ.e.
aðferð til þess að binda saman
tvær eða fl'eiri spýtur — trönur
— svo tryggilega að með þessari
aðferð má reisa mannheldar brýr
og turna, án þesé að nagli komi
TILGANGUR GILWELL
Þetta námskeið, sem er hið
fimmta sinnar tegundar hér á
íslandi, var haldið dagana 21.—
29. september s.I. að Úlfljótsvatni.
Stjórnandi var Björgvin Magnús-
son D.C.C. honum til aðstoðar
voru 6 aðrir skátaforingjar, en
þátttakendur voru 12 piltar og
7 stúlkur, allt starfandi skátar
víðs vegar að af landinu.
Fyrsta Gilwell-námskeiðið í
heiminum var haldið í London
árið 1919 og var Baden-Powell
sjálfur þar stjórnandi, Síðan hafa
Gilwell-námskeið verið haldin á
fjölmörgum stöðum út um allan
heim, og öll eru þau haldin með
svipuðu sniði og lík hinu fyrsta.
T.d. eru nöfn flokka þeirra, sem
þátttakendum er skipt I, ávallt
þau sömu, þ.e. Uglur, Gaukar,
Dúfur og Hrafnar.
Hinn eiginlegi tilgangur Gil-
well má segja að sé tvíþættur:
Að gera þátttakendur hæfari,
bæði andlega og likamlega, til
þess að standast störf þeirra, er
þeir hafa tekið að sér af frjáls-
Þátttakendur á námskeiðinu.
þar nálægf), rétta meðferð hnífa
og axa, og svona mætti lengi
telja. Eftir að hafa hlýtt kennslu
í einhverri áðurnefndr-a greina,
þá fengum við gjarnan verkefni
til úrlausnar, til þess að viðkom-
andi grein festist betur í okkur.
Eða þá farið var í leiki, þar sem
kunnáttan kom í góðar þarfir.
Þannig var unnið frá morgni til
kvölds, og áhuginn var svo mikill
að varla gafst tími til að sinna
máltíðum.
HELGISTUND OG
HIKEFERÐ
Enda þótt þegar hafi verið sagt
frá dagskránni eins og hún var
í aðalatriðum, þá væri gaman að
geta tveggja atriða sérstakiega.
Eitt kvöldið var haldin helgistund
í hinni litlu en failegu Úlfijóts-
vatnskirkju. I-Iana sóttu, auk leið
beinanda og þátttakenda nám-
skeiðsins, forseti fslands, herra
Ásgeir Ásgeirsson, verndari
Skátahreyfingarinnar: skátahöfð-
inginn, Jónas B Jónsson; og
Hrefna Tynes, varaskátahöfðingi.
Þessi stund var mjög hátíðleg
og mun okkur seint úr minni
líða.
En enn er „Hike“-ferðin ótalin.
,.Hike“ er nafn, sem notað er á
öllum Gilwell-námskeiðum, yfir
ferð þá, sem þátttakendur eru
sendir í, — i enda námskeiðsins.
Á íslenzku mætti kalla ferð þessa
markferð, þ.e. ferð með ákveðnu
markmiði. Og markmið þessarar
ferðar, sem alltaf tekur nákvæm-
lega sólarhring, er að koma skát-
unum í sem nánust -kynni við
náttúruna og kenna þeim að ferð
ast á frumstæðan hátt. Því við
höfum í huga orð Baden-Powells:
„Skátalíf er útD'íf". Hver flokkur
fer út af fyrir sig, og auðvitað
gangandi. Næturgisting er venju
lega þegin í útihúsi eða hlöðu,
og flokkarnir elda allan sinn mat
í ferðinni sjálfir, einfaldan og
kjarngóðan. f byrjun ferðar fá
svo flokkarnir ýmis verkefni til
að leysa úr. Öll þessi verkefni
miða að þvi að kynna sem bezt
l'and það. sem farið er um.
LÍÐUR AÐ LCKUM
Ilér hefur verið reynt að gera
f stuttu máli grein fyrir þessu
5. Gilwell-námskeiði hér á fs-
landi, en þar sem efnið er óþrjót
andi, hefur aðeins verið hægt að
stikla á stóru. En þeir 19 skátar,
piltar og stúlkur, sem dvöldu sem
nemendur á Úlfliótsvatni dagana
21.—29. september s.l. munu telja
Gilweli-námskeiðið 1963 skærustu
stjörnuna á sínum skátahimni, og
senda með þessum línum stjórn-
anda og leiðbeinendum innileg-
ustu þakkir og skátakveðjur.
?uj.
Karl Kristjánsson, alþingismaöur:
Ég var beðinn að skrifa um
áfengismálin hugleiðingar til birt-
ingar á bindindisdaginn. Ég vildi
ekki skorast undan því, af því að
enginn maður getur annað en haft
áhyggjur af sívaxandi áfengis-
nautn þjóðarinnar, þó að ég hins
vegar hvorki telji mér farast að
gerast mikill vandlætari né vilji
vera það.
Góð dæmsaga.
Eitt sinn kom það fyrir í vín-
kjallara, að tunna lak, svo að á
gól'finu hjá tunnunni myndaðist
pollur af víni. Mýs urðu þessa var-
ar og „langaði í dropann“. Þær
óttuðust kött hússins, sem allt í
einu gat komið. Fóru því fyrst í
stað mjög gætilega. Skutust fram
úr fylgsnum sínum augnablik, til
þess „að fá sér bragð“ úr vínpoll-
inum, og stukku jafnharðan í fel-
ur á ný. En eftir því sem áhrifa
vínandans á þær gætti meira, urðu
þær óvarkárari. Loks hljóp ein,
sem orðin var „vel kennd“, upp
á tunnuna og hrópaði: „Látið hel-
vítis köttinn koma! Ég skal mæta
honum“!
Þessi saga greinir vel frá áhrif-
um of mikillar áfengisneyzlu.
Músin tapaði músarviti sí.nu við
það að verða drukkin.
Menn missa dómgreind sína og
sjálfsmat á líkan hátt fyrir áhrif
vínsins og verða glópaldar.
„Hóflega drukkið vín“.
Oft er vitnað t'il þess, að Saló-
mon konungur hafi sagt: „Hóf-
lega drukkið vín gleður mannsins
hjarta“. Ekki þarf speki Salómons
til að vita þetta. En það á aðeins
við um „hófloga drukkið vin“ á
rétt völdum stundum.
Margt er það — og vafalaust
talsvert mismunandi — sem lokk-
ar menn til víndrykkju. Menn
KARL KRISTJÁNSSON
freistast til að fá sér i st'aupinu
til að eyða feimni sinni og ein-
urðarleysi, þunglyndi, þreytu og
sléni, örva hugsun sína og gleði-
kenndir, „lífga sálaryl“.
Ýmsum lánast þetta, en alltof
mörgum er það háskalega áhættu
samt og sumum vís voði.
Venjulega er það, sem með vín-
drykkju fæst í örvun Íífsmáttar,
eins og skyndilán, er greiða þarf
næsta dag með ríflegum vöxtum.
Og stu.ndum verður með engu
móti jafnaður reikningurinn, af
því að skuldin er þess eðlis.
Áfengi getur vitanlega verið
lækningarlyf, enda notað í lyfja-
blöndur, sem látnar eru út á lyf-
seðla. Samvizkusamur læknir og
glöggur skammtar þar við hóf. En
þegar Bakkus — vinandinn sjálf-
ur — er ráðgjafinn, er ekki um
heilbrigðisráðstöfun að ræða.
Vandamálið er hvað hófið í
neyzlu áfengis er vandratað. Einn
sopinn býður öðrum heim. Maður-
inn, sem gefur sig víni á vald, veit
ekki þegar hann fer yfir markið,
verður óttalaus vjð voðann og ögr-
ar honum af vesældómi sínum,
eins og drukkna músin í dæmi-
sögunni kettinum.
Ölvun er sjálfsköpuð geggjun.
Löngum er „gleði“ og skemmt.
un hins ölvaða manns blekking.
Þessi staka lýsir allvel slíkri
skemmtun:
„Sit ég fullur sælt við spjall,
síðar hroll þó veki.
Vísnabull og skrum og skjall
skín sem hollust speki“.
Öðru fólki er hinn ölvaði mað-
ur hvimleiður venjulega, þó að
ekki gangi hann svo langt að vera
fc
T í M I N N, sunnudaginn 13. október 1963.