Alþýðublaðið - 18.03.1944, Blaðsíða 8
ftl>TPUBbíðl^
Laogardagur 18. marz 1944:-
ITJAHNARBIÓBS
Víð heimillsambálfir
(Vi hemslavinnor)
Bráðskemmtilegur sænsk-
ur gamanleikur.
Dagxnar Ebbesen
Karl Arne Holmsten
Maj-Britt Hákansson
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9.
Sala hefst kl. 11 f. h.
IÁKRÆÐA
“ HÚSFREYJAN á B. var ann-
álaður svarkur og svarri, svo að
bóndi hennar var orðinn boginn
af bölvi og brigzlyrðum kerl-
ingar, en svo jór fyrir henni
sem ýleirum, að dauðinn barði
að dyrum og drap hana.
í líkræðunni yfir húsfreyju
sagði klerkurinn meðal annarra
kjarnyrða:
,Jt heimili hinnar látnu ríkir
nú himneskur friður, svo varla
heyrist stuna né hósti, en sár-
þreyttur eftirlifandi eiginmað-
ur flytur himnaföðurnum fagr-
ar þakkargerðir fyrir föður-
lega miskunn og hjálp í neyð.“
í sfraumi örlaganna
DANSKIR SKÓR
GAMALL MAÐTJR og grá-
hærður, kom einu sinni í er-
indum til kaupmanns nokkurs
í smáþorpi úti á landi, en það
var á þeirri tíð, er stígvélaskór
voru lítið notaðir, nema við há-
tíðlegustu tækifæri og þá nefnd
ir „danskir skór“.
Gamla manninum var boðið
til stofu, en þar hékk á vegg
áílstór mynd af frélsaranum og
bar hann ilskó á fótum sér. —
Karl'nn horfði æðilengi á
myndina, en að endingu segir
hann við sjálfan sig:
„Samt á dönskum skóm
karlinn.“
VIÐ EIGUM að borða til þess
að lifa, en ékki að lifa til þess
að borða. Cicero.
andlit okkar. Þeir settu niður
negrahersveitir í borgunum
okkar og sveltu börnin okkar
í hel jafnvel eftir að friður
hafði verið saminn.
Ég hefi ekki gleymt því, sem
Pulke sagði mér, Hellmuth og
Andrés. Ég hefi ekki gleymt
Svörtu smáninni. ÍÞér fannst
fyndið að kalla hana því nafni.
Mér fannst það nú samt ekki.
Ég gleymdi engu. Hvers vegna
ætti mér að geðjast að Ame-
ríkumönnum, viltu segja mér
það!
Rödd hans benti til, að hann
myndi bresta í grát. Ég býst
við, að hann hafi gert það.
Hann snerist snögglega á hæli
og hvarf inn í herbergi sitt.
Seinna heyrði ég þaðan ham-
arshögg, og morguninn eftir sá
ég, að hann hafði fest mynd
yfir rúmið sitt. Þetta var mynd,
sem hafði verið klippt úr tíma-
riti. Á henni gat að líta foringj-
ann, þar sem hann laut bros-
andi út úr vagni og tók við
blómum úr hendi hvítklæddrar
smámeyjar. Meðal þeirra S. S.-
foringja, sem stóðu í hálfhring
umhverfis vagninn, sá ég Hell-
muth Klappholz. Hann var
snotur og mennilegur í ein-
kennisbúningnum og horfði
ekki á leiðtoga sinn, heldur
beint á myndavélina.
Ég reyhdi að hlæja að þessu,
en það olli mér áhyggjum eigi
að síður. Jæja, svona gengur
það, hugsaði ég. Nú eru tveir
drengir á þessu heimili, sem
eru pólitískir leiðtogar. En
þetta er alvarlegra en ég
hugðí. Ég verð að ræða málið
við Jón.
Það var ávallt síðasta úrræði
mitt og það skapaði mér órygg-
istilfinningu. Ég verð að tala
um það við Jón.
*
Það, sem ég man bezt eftir,
þegar ég rifja upp fyrir mér
atburði áranna fyrir myrkvann
mikla, er vindlingahylkið á
náttborði Jóns. Þetta var völ-
undarsmíð hin mesta, gerð úr
mjúku leðri. Um leið og það var
opnað, skaut það vindlingi
beint up í hönd manns. Smell-
urinn í vindlingahylkinu. Bloss
inn frá rafmagnskveikjaranum.
Litla vofuandlitið á kíukkunni,
sem stóð við hlið hylkisins. Og
síðan eldbjarminn frá vindl-
ingnum í kyrru, dimmu her-
berginu 0g vindlingareykurinn
í andrúmsloftinu. Hversu oft
vaknaði ég ekki við þetta og
sá bjarmann frá vindlingnum
magnast, þegar Jón dró að sér
reykinn. Síðan færðist hann frá
vörum hans og til handarinnar,
sem hékk út yfir rúmstokkinn
og.út í myrkrið, sem var í mjóu
bilinu milli rúmanna okkar,
kulnaði og hvarf næstum því.
Síðan hvarf hann aftur út í
myrkrið og kom í ljós að nýju,
þegar Jón lét vindlinginn milli
varanna á nýjan leik. Síðan
færðist hann í sömu stellingar
og áður. Jón var mjög aðgæt-
inn með að hreyfa sig ekki,
andvarpa ekki og þruska ekki í
koddunum, þegar hann gat ekki
sofið. Gluggatjöldin voru dreff-
in fyrir gluggana og ég gat ekki
séð nóttina úti fyrir, en ég
heyrði til hennar. Stundum
hvein vindurinn við horn húss-
ins. Stundum féll rigningin
mjúklega til jarðar á grasflöt-
inni úti fyrir. Tíu mínútur yfir
þrjú. Ugla gaf frá sér ámátt-
legt hljóð í elmitrénu. Flæk-
ingsköttur hóf upp söng sinn.
Frá íbúð ökumannsins heyrð-
ist barnsgrátur. Svo tók ungur
hani í vörzlu dyravarðarins að
þreyta hljómlist sína. Jón
slökkti í vindlingsbútnum og
kastaði honum í öskubakkann
á náttborðinu, og ég reyndi að
anda reglulega eins og ég væri
sofandi og beið þess að hann
mundi einnig falla í svefn
aftur.
Stundum tók hann að hreyfa
sig, andvarpa og gera annan
hávaða, og þá vissi ég, að hann
var sofnaður, því að hann var
svo aðgætinn með að hafa al-
veg hljótt, meðan hann var
vakandi. Stundum lá hann þó
hreyfingarlaus í alllangan tíma
og fékk sér annan vindling, og
ég vorkenndi honum.
—- Geturðu ekki sofið, vin-
ur minn?
— Ó, ég vissi ekki, að þú
værir vakandi. Vakti ég þig?
— Nei, alls ekki. Má ég fá
vindling líka?
— Faðir minn var vanur að
segja, að gamlir menn þyrftu
minni svefn en þeir, sem yngri
væru. Ég trúði þessu aldrei.
— Þú ert nú of ungur til að
kallast gamall maður, Jón.
— Ertu að gera að gamni
þínu, barn?
— Ég vildi gjarna reyna að
gera eitthvað til þess að þú
gætir sofnað. Get ég ekki talið
kindur fyrir þig eða eitthvað
þessháttar.
— Hvernig ætli það væri að
telja tekjuhallann minn til til-
breytingar?
— Viltu tala um hann?
Manni vaxa hlutirnir stundum
svo mjög í augum, þegar mað-
ur hugsar um þá á nóttunni. Ef
maður talar um þá, minnka
þeir. Er það eitthvað, sem þú
vilt létta af hjarta þínu?
— Nei, ekkert. Teld þú þín-
ar kindur og ég tel mínar.
Það var ekki auðvelt að fá
hann til að leysa frá skjóð-
unni. Hann var alinn upp við
þá skoðun, að erfiðleika og
vandræði ætti ekki að ræða við
NYJA BM S
Fréfiaritari í Berlín
(Berlin Coxrespondent)
Virgmia Gillmora
Ðana Andrews
Mona Maris.
jAukamynd: Skemmtanir á|
stríðstímum. March of Timef
Bönnuð fyrir böm.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Bamasýning kl. 3.
RADDIR VORSINS,
með Dennan Durbin.
Sala hefst kl. 11 f. h.
eiginkonuna. Stundum tókst
mér að veiða einstök atriði
upp úr honum. Oftast nær var
það Dinky og kreppan, verk-
smiðjan og verðlagið. Einstaka
sinnum var það Jonni. Ef það
snerti fjármuni, sem það vafa-
laust gerði oftast nær, fékk ég
ekkert orð um það að heyra.
— Jæja, eigum við ekki að
reyna að fá okkur blund? Væri
ekki gott að láta mig fá hönd?
Hönd hans kom yfir Gjána
miklu — en svo nefndum við
SSðAMLA BIÖ
(KiegíeW Girij
Janea Stewart
L&aa Tarifir
Jndj Garlastá
Heáy Lamarr
Sýnd kt 9.
Síðasta shm.
IMORÐ f NEW ORLEANS
Preston Foster
Albert Dekker.
Sýnd klukkan 3, 5 og 7.
iBönm innan 12 ára fá ekki
aðgang
Sala aðgöngurn. hefst kl. 11
bilið á milli rúmanna okkar —
og ég lagði hönd mína í hönd
hans, og eftir stundarkorn vor-
nm við fallin í svefn. Stundum
rakti ég aftur á móti fyrir hon-
um vandræði mín í kyrrð og
þögn næturinnar. Min vand-
ræði snertu jafnaðarlega
Mikael.
— Nú vill Mikael endilega
fara til Heidelberg og nema
læknisfræði, Jón, sagði ég við>
hann. Þessi vandræði ætla al-
veg að buga mig. Eins og það
MEÐAL BLAMANNA
EFTIR PEDERSEN-SEJERBO
Brátt bar flekann hratt framhjá nesi eða þverhníptum
höfða, brátt var komið á straumminni sjó, þar sem flói eða
fjörður skarst inn í landið. Þá urðu þeir félagar að grípa' til
áranna.
Og fögur var siglingin.
Um hádaginn var sólarhitinn svo mikill. að mikil óþæg-
indi voru að, þar sem þeir höfðu ekkert skýli yfir höfuðið.
Einkum var þetta tilfinnanlegt, þegar flekann bar inn á
flóa, þar sem engum svala andaði.
Þeir félagar áttu þess engan kost að afla sér
nýrra klæða í stað hinna gömlu, sem þegar höfðu látið
mjög á sjá. En dag nokkurn kenndi Kaliano þeim að núa
leirtegund, er þeir fundu við mynni smáár, um hörundið,
og eftir það var þeim mun síður hætt við andlitslýtum af
völdum sólbrunans en áður var.
Verst þoldi Bob sólbrunann, og oft á dag stökk hann
út í sjóinn til þess að fá sér kælibað. Og þeif félagar fóru að
dæmi hundsins, en þeir gerðu það aðeins á grunnsævi, því
að þeir höfðu orðið varir við mikið af hákörlum lengra
í hafi úti.
Flestar nætur höfðust þeir við á landi uppi. Þá kyntu
þeir löngum bál, er þeir steiktu skjaldbökur við og sváfu.
svo þar nóttina af.
Þeir höfðu einskis manns orðið varir frá því daginn, er
WE’LLTRY ^
L091NG THEM IN
THE 50UPAHEAD/
CL0UD9/ I U9ED TO THINK
PEY WA5 SOFTAMD FLUFFY
LIKE FEATHER BED5/ NUTTIN’
BUT SOLID FOG/ WHAT PIP
I EVER WANNA FLY FOR ?
WE SEEM TO HAVE
SHAKEN THEAA OFF.
FORTHE TIME/
MYNÐA
SAGA
FÉLAGARNIR: „Það eru að-
eins þrjár óvinaflugvélar eft-
ir. — Við skulum reyna að
aoúa þær af okkur í skýja-
þykkninu þarna framundan.“
SAMMY: „Ský! Ég hélt alltaf
að þau væru mjúk og létt eins
og dúnsængur. Þetta eru ský í
lagi — allra myndarlegustu
ský. En ekki bjóst ég við þeim
svona.
ÖRN (kallar): „Nei, sjáið þarna
niðri-------------!“