Alþýðublaðið - 24.12.1944, Blaðsíða 46

46
S
s
s
s
s
s
's
GLEÐELEG JÓL!
Gúmmískógerð Austurbæjar. s
Gleöileg jóll
GLEÐILEG. JÖL!
GLEÐILEG JÓL!
SKðRinn
Skóverzlun. S
s
'S
s
s
s
s
s
Nora-Magazin ^
Á. Einarsson & Funk S
S
s
s
s
s
s
Hans Andersen ^
Aðalstræti 12. S
S
s
r •^•^ •^-•^ • ^’ ’S- •S' • ^’. S
s
s
s
s
s
s
s
s
s
,s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
'S
s
s
s
s
s
s
s
s
s
GLEÐBLEG JÓL!
Verksmiðjan Magni h. f.
Jóhann Karlsson & Co.
s
s
s
S
s
s
s
S
N
s
$
s
s
s
v
s
s
s
s
s
s
s
s
s
S.
s
s
s
s
s
s
s
s
s
S'
s
s
s
s
s
s
s
s
s

Gleðileg jól!
Verzlun Ben. S. Þórarinnssonar,
Laugavegi 7.
QLEÐILEQ JÓL!
Sverrir Bernhöft h. f.
JÓLABLAÐ ALÞÝÐUBLAÐSINS
kjörr. Þar váru hverar, ok þótti honum sem jarð-
hitar mundu valda, er eigi lukust sama jöklarnir yfir
dalnum. Á lítil fell eftir dalnum ok sléttar eyrar
báðum megin. Lítill var þar sólargangr, en þat þótti
honum ótal, hve margr: sauðr þar var í dalnum.
Þat fé var miklu betra og feitara, en hann hefði
þvílíkt sét. Grettir bjóst þar nú um ok gerði sér
skála af viði, sem hann fekk þar til. Tók hann sér
nú sauði til matar. Var þar betri einn sauðr til niðr-
lags en tveir annarsstaðar. Ein ær mókollótt var
þar með dilki, sú er honum þótti mest afbragð í
vera fyrir vaxtar sakir. Var honum forvitni á at taka
dilkinn, ok svá gerði hann, ok skar síðan dilkinn.
Hálf vætt mörs var í dilkínum, en hann var þó öllu
betri. En er mókolla misti dilks síns, fór hún upp
á skála Grettis hverja nótt og jarmaði, svo at hann
mátti enga nótt sofa. Þess iðraðist hann mest, er
hann hafði dilkinn skorit, fyrir ónáðum hennar.
Hvert kveld, er hálfrökkvit var, heyrði hann hóat
upp í dalnum, ok hljóp þá féit alt til sama bóls
hvert kveld. Svá hefir Grettir sagt, at fyrir dalnum
hafi ráðit blendingr, þurs einn, sá er Þórir hét, ok
í hans trausti hafi Grettir þar verit. Við hann kendi
Grettir dalinn ok kallaði Þórisdal. Dætr kvað hann
Þóri eiga, og hendi Grettir gaman at þeim, enda
tóku þær því vel, því að þar var eigi margkvæmt.
En þá er fastat var, gerði Grettir þá minning, at
þá skyldi éta mör ok lifrar um langaföstu. Ekki bar
þar til tíðinda um veturinn. Þá þótti Gretti þar svá
dauflegt, at hann mátti þar eigi lengr vera. Fór
hann þá brott ór dalnum og gekk suðr af jöklinum
ok kom þá at norðan at miðjum Skjaldbreið. Reisti
hann upp hellu ok klappaði á rauf ok sagði svá, ef
maðr legði auga sitt við raufina á hellunni, at þá
mætti sjá í gil þat, sem fellr ór Þórisdal. Þannig
hljóðar frásögn Grettissögu.
Eftir daga Grettis kunnu menn eigi skil á því,
hvort dalur þessi myndi í rauninni til eða ekki.
Prestar tveir 'hugðust leita uppi dalinn árið 1664
til þess að ganga úr skugga um það, hvort hin forna
frásaga myndi sönn eða aðeins skáldskapur. Þeir
komust upp á jökulinn og fundu dalinn, en komust
hvergi niður í hann.
TVEIR FRÆGIR íslenzkir ferðalangar, Bjarni Páls-
son og Eggert Ólafsson, hinn síðarnefndi skáld og nátt-
úrufræðingur, sem hafa ritað sígilt rit um ísland í
tveim stórum bindum, gerðu nýja tilraun til þess að
finna Þórisdal árið 1753, en urðu að hverfa aftur
til byggða vegna snjókomu og stormviðris. Síðustu
tilraunina og þá, sem árangur bar, gerði Björn Gunn-
laugsson, kennari í Reykjavík, sem var styrktur lítil-
lega af ríkinu til þess að ferðast um landið til þess
að gera uppdrátt af því. Björn ferðaðist um ættland
sitt í átján ár, og árangur þess starfs er uppdráttur
sá hinn ágæti af íslandi, sem kominn er frá hans