Alþýðublaðið - 24.12.1944, Blaðsíða 42

42
JÓLABLÁÐ ALÞÝÐUBLAÐSINS
og ér hinn svonefndi Stórisandur miðhluti þeirra,
SKAGAFJARÐARDALUR telst til hinna byggileg-
ustu og blómlegustu dala á íslandi. Til SkagafjarSar
eru send mörg hundrdð hesta frá Austurlandi sér-
hvert haust og þeir látnir ganga úti uppi á fjöllum
vetrarlangt. Jarðhitinn á ef til vill mikinn þátt í bú-
sæld Skagafjarðar. Að minnsta kosti er heitar laugar
að finna víðs vegar um dalinn. Hinar stærstu þeirra
ér að finna við Reyki skammt norður af Mælifelli.
Þar stígur hvítur reykur úr jörðu, og sést hann langt
að. Mér var sagt frá því, að lík, sem jarðsett væru
í kirkjugarðinum að Reykjum, sem stendur skammt
frá laugum þessum, rotnuðu á tveim til þrem árum,
en það orsakast að sjálfsögðu af jarðhitanum. —
Á slíkum stöðum ætti að koma upp skrúðgörðum og
gróðurhúsum. Grasvöxtur er geipimikill umhverfis
laugarnar og ræktunarskilyrði þar efalaust hin hag-
felldustu.
Mælifell er ferðalöngum hinn ákjósanlegasti án-
ingarstaður. Mér var tekið þar opnum örmum af
prestinum, síra Sigurði, og hinni mikilhæfu mad-
dömu, sem ræður þar húsum. Frá Mælifelli lá svo
leiðin við rætur hins 3476 feta háa Mælifellshnúks,
sem að þessu sinni var sveipaður þokuhjúpi, og því
næst yfir grýtta heiði, sem nefnist Haukagilsheiði.
Leiðsögumaður minn lét í ljósi efa um það, að sér
myndi reynast auðið að vísa mér rétta leið yfir ör-
æfin, því að hann hafði aðeins farið leið þessa einu
sinni fyrri, og það meira að segja fyrir nokkrum
árum, og olli þokan þeim efa hans, en hún var svo
mikil, að tindar fjallanna urðu eigi greindir. Sjálfur
hafði ég hina mestu vanþóknun á þokunni, sem hafði
nú á sjötta dag komið í veg fyrir það, að ég nyti út-
sýnis af slóðum þeim, er ég ferðaðist um. Við urð-
um því báðir meira en lítið glaðij: í bragði, þegar
við komum upp á heiðina ofan við Mælifellsdal og
sáum snævi þakta tinda Hofsjökuls í suðaustri og
Langjökuls í suðri. Því fór þannig alls fjarri, að
lágskýjað væri yfir jöklunum, eins og við höfðum
þó við búizt, og það var fyllsta ástæða til þess að
ætla, að bjartviðri væri einnig á Stórasandi. Við
hröðuðum því för okkar glaðir og vongóðir og kom-
um síðari hluta dagsins að fljótinu Blöndu. Við
komumst heilu og höldnu yfir stórá þessa, sem annars
er iðulega ófær á þessum slóðum. — Verða ferða-
menn þá að leggja leið sína til byggðarinnar í norðri,
en þar er ferja á ánni. En þessi krókur nemur mörg-
um mílum, svo að skiljanlegt er, að við höfum fagn-
að því að komast hjá honum. Við héldum svo áfram
för okkar sem leið lá, unz skyggja tók. Ætlun okkar
hafði verið sú að komast fyrir kvöldið til lítils fjalls,
er Sandfell nefnist, en þar vissum við, að vatn og
hagar handa hestunum voru fyrir hendi. Það lá þó
nærri, að okkur auðnaðist eklci að láta af þessu verða,
því að með kvöldinu dimmdi yfir að nýju. Vegurinn
var aðeins troðningar, sem örðugt var að átta sig á,