Alþýðublaðið - 20.12.1947, Blaðsíða 10

10
ALÞÝ&UBLAÐBÐ
Laugardagur 20. des. 1947.
Daphne du Maurier:
DULARFULLÁ VEITINGÁHUSSÐ
Filipus
Bessason
hreppstjóri:
Heiðraði ritstjóri.
Stundum fer svo, að mér
svellur móður unz ég ekki get
orða bundist, og svo er nú. Á
ég þó dálítið örðugt með að
segja það, sem mér í barmi býr
um það mál, er veldur mér
mestri innan ólgu, þar eð ég er
við þau flæktur stöðu minnar
vegna, — en ég segi eins og
Gudda gamla á Hjalla, ég brenni
ullarhnorðanum samt, þótt lykt
in verði ljót.
Frá blautu barnsbeini hef ég
ekki þurft að gera mér upp virð
ingu fyrir jólahátíðinni, þar eð
hún er mér samgróin frá því,
er ég fyrst sá ljós blakta á litlu
jólakerti við rúmið mitt. Hefur
mér því miður þótt, hversu virð
ingunni og einlægninni í sam-
bandi við það hátíðarhald, hef-
ur hrakað mjög á undanförn-
um árum. Sökum gjafafargans,
auglýsingaskrums og hverskyns
hávaða og látaláta, sem öll hafa
til ills verið og stórum verri
en ekki. Finndist mér, og hefur
jafnan fundist, að valdamenn
þjóðar vorra, þeir, er telja jóla
hátíð mönnum nokkurs virði,
ættu að taka sér fram um, að
kippa aðstæðum þar að lútandi
nær sínu gamla horfi, fremur
en auka á, svo um þverbak
keyri og undir kvið snarist, eins
og þeir þó nú gera. Á ég þar
við alla eignakönnun, framtal,
og fjármálaupprótun, sem ég
sem embættismaður hins opin-
bera fúslega játa að fullþörf sé,
og hefði gjarna mátt fyrr koma,
— en sem maður, öðrum mönn-
um almehnt hvorki betri né
verri, leyfi ég mér að mótmæla
því harðlega, að jólavikurnar
skuli til þess notaðar. Er með
þessu öllu saman svo miklu róti
komið á hugi manna, að lítt mun
gæta snefils af sannri jólahugs-
un, og þætti mér líklegt, að
margur muni jólalaus að þessu
sinni, og hafa hugan við allt ann
að bundinn, heldur en hátíða-
helgi.
Vil ég því gera að minni til-
lögu, þar eð ógerlegt mun reyn
ast að fresta fjármálahversdags
leikanum úr því, sem komið er,
að frestað verði hátíðarhaldi
með lagaboði og blaðsíðustórum
auglýsingum, sem gjarna mættu
tölusettar vera. Mun einhver
segja að guðlast sé, en hvað
skal þá kalla hlut þeirra, sem
afnema hátíðina með öllu, en
hverjir það eru, hirði ég ekki
um að íjölyrða.
Virðingarfyllst
Filipus Bessason
hreppstjóri.
F.TÖLSKYLDAN HANANTJ
Frú Alstjórn Hananú
Þú ferð með stofnaukann
þangað, sem ég segi þér, þang-
að, sem maður fær niðursoðna
ávexti út á hann, auk þeirra ó-
soðnu. Það er ég sem ræð, og
hananú!
Ufbreiðið
Æflfðiililsðiii
þarna á Jamaicekrá fyrir
löngu, ef hann var þá ekki
sjálfur einn aðstoðarmaður-
inn. Kary hleypti brúnum og
hyíldi hökirna í höndum sér.
Ef það væri ekki vegna
Patience frænku hennar
myndi hún fara burt úr veit
ingahúsinu núna, og reyna
að komast til næstu borgar,
og koma upp um Joss Merlyn.
Hann myndi brátt vera í fang
elsi og hinir þorpararnir með
honum, og þessu yrði öllu Iok
ið. En það var gagnslaust að
ganga fram hjá Petencl þó,
því að hundstryggð hennar
við eiginmanninn gerði þetta
allt mjög erfitt og alveg ó-
mögulegt. Mary hélt áfram
að velta þessu fyrir sér, og
var ekki ánægð, þó að hún
skildi þetta allt. Jamaicaskrá
var hreiður þjófa og veiði-
dýraþjófa, ogþaðan var skipu
lagt af frænda hennar að því
virðist, gróðavænlegt smygl
millum strandarinnar og
Devon. Svo mikið var aug-
ljóst. En hafði hún aðeins séð
örlítið af leiknum, og átti hún
eftir að komaist að enn
meiru? Hún mundi eftir
skelfingarsvipnum í aumum
Patience, og orðin sem voru
hvísluð fyrsta kvöldið, þegar
skuggar rökkursins teygðu
sig yfir eldhúsgólfið: „Það
skeður maxgt á Jamaicakrá.
Mary, sem ég hefi aldrei
þorað að nefna. Margt ill-
mannlegt — ég þori ekki einu
sinni að viðurkenna það fyrir
sjálfri mér.“ Og hún hafði
staulazt upp sigann upp í
herbergi sitt, náföl, og.dreg-
izt áfram eins og görnul og
þreytt skepna.
Smygl var hættulegt, því
fylgdi margt óheiðarlegt, það
var siranglega bannað af
landslögum, en var það ill-
mannlegt? Mary gat ekki
skorið úr því. Hún þarfnaðist
ráða, og það var enginn, sem
hún gat spurt. Hún var ein í
andstyggilegum og illum
heirni, og hafði iítið útlit til
þess að geta breytt um til
batnaðar. Hefði hún verið
kárlmaður þá hefði hún far-
ið' niður og skellt þessu beint
framan í Joss Merlyn og fé-
laga hans. Já og barizt við
þá' líka og úthellt blóði, ef
hún var heppin. Og þotið svo
af stað á hesti úr hesthúsinu
ixiéð Patience frænku sína fyr
ir-framan, og suður á bóginn
til hinnar vingjarnlegu Hel-
ford strandar, og setzt svo
að sem smábóndi við Mawy-
ah veginn, eða Gweek, og lát
ið frænku sína annast heim-
ilistörfin.
Jæja; það var til lítils
gagns að sökkva sér niður í
drauma. Það varð að horf-
ast í augu við það, sem var
að gerast, og það af hugrekki,
ef það átti að vera til nokk-
urs gagns.
Hérna var hún í rúminu
sínu, tuttugu og þriggja ára
gömuíl stúlka, í pilsi og með
sjal, hafði engin vopn nema
sinn eigin heila til að berjast
gegn náunga, sem var
helmingi eldri og átta' sinn-
um sterkari, sem mundi, ef
hann vissi, að hún hafði horft
á það, sem fram fór, grípa
hendinni utan um háls henn-
ar og þrýsta svo léttilega að,
og binda þannig enda á spurn
ingar hennar.
Þá hraut blótsyrði af vör-
um Mary, en þao hafði aðeins
einu sinni hent hana fyrr á
ævi hennar, þegar naut elti
hana til Manaccan, og þá
hafði það verið í sama til-
gangi og núna — ti-1 þess að
auka hugrekki sitt.
„Ég skal ekki láta Joss
M-erlyn eða nokkurn mann
annan sjá á mér ótta,“ sagði
hún, „og til þess að sanna
það, ætla ég að fara niður
núna, inn í dimm göngin, og
kíkja á þá í veitingastofunni,
og ef hann drepur mig, þá er
það sjálfri mér ao kenna.“
Hún klæddi sig í flýti og
fór í sokkana, en -skildi skóna
sína -eftir og svo opnað-i húh
dyrnar og stóð og hlustaði
i andartak, en heyrði ekkert
nema tifið í klukkunni í and-
dyrinu.
Hún læddist út í -göngin og
að stiganum. Nú vi-ssi hún að
það brakaði í þriðja þrepinu
ofan frá, og einni-g í því
neðsta. Hún gekk -léttstíg og
hvíldi aðra hendina á hand-
riðinu og hina á v-eggnum til
að létta á þunga- sínum, og
þannig komst hún niður í
-anddyrið, sem var tómt, nema
einn váltur stóll stóð þar og
gamla klukkan. Lágt tifið í
henni fannst henni eins og
hávaði við eyrun á sér, og
það brakaði í henni í þögn-
inni, eins og hún væri lifandi
vera.
Það var kolniða myrkur í
anddyrinu, og þó að hún vissi,
að hún var þarna -ein, þá var
eitthvað uggvænlegt við ein-
veruna, og lokaðar dyrnar á
ónotaðri dagstofunni voru ó-
hugnanlega óheillavænlegar.
Það var þungt loft og myglu-
þefur, og stóð í einkennilegri
andstöðu við kaldar steinhell-
urnar í ganginum, sem voru
kaldar viðkomu á sokkaleist-
um.
Þegar hún hikaði, til að
safna hugrekki til að halda
áfram, þá skein alllt í einu
svoliti-11 ljósgeisli inn í göng-
in, sem lágu bak við -anddyr-
ið, og hún heyrði raddir.
Dyrnar á veitingastofunni
hlutu að hafa verið opnaðar,
og -einhver kom út, því að
hún heyrði gengið inn í eld-
húsið o-g heyrði-það svo nálg-
ast aftur eftir nokkrar mín-
útur; en hver sem það var,
þá skildi hann enn eftir opnar
dyrnar á veifingastofunni,
þar sem kliðurinn af samtal-
inu hélt áfram og ljósbjarm-
inn sást enn. i ;
Mary freistaðist.til að fara;
upp stigann aftur, inn'í her-
bergi sitt og reyna að sofna;
en um leiö var einhver for-
vitnispúki í henni, sern ekki
var ánægður, og hann kom
henni ti-1 að fara inn í göngin
og 'hnipra sig saman fáein
skref frá veiitingastofudyrun-
um. Hendur hennar og enni
voru nú vot af svita, og í
fyrstu gat hún ekkert heyrt
nema hjartslátt sjálfrar sín.
MYNDASAGA ALÞYÐUBLAÐSINS:
ÖRN: Nú mundi mér finnast mái
komið ítil að nota sendistöðina,
— kalla á aðalstöðina og heimta
liðsstyrk.
EFTIRLITSMAÐURINNMundi
hafa gert það fyrir -löngu, — ef
einhverjir þorparar hefðu ekki
þegar eyðilagt stöðina. — —
ÖRN: Ég skal tala við þá um leið
ÖRN ELDING
og ég er kom-inn á flug. — Sæll,
og þökk fyrir hj-álpina!