Alþýðublaðið - 01.07.1950, Blaðsíða 6

Alþýðublaðið - 01.07.1950, Blaðsíða 6
6 ÁLÞYÐUBLAÐSÐ Laugardagur 1. júlí 1950. Gina K au s Ritstjóri sæll. Slátturígur er sízt betri en hver annar rígur; það hef ég fengið að reyna þessa dagana. Bar niður á laugardaginn var; sló ívær eða þrjár brýnur og varð ekki meint af. Byrjaði sláttinn aftur upp úr hádegi á mánudag og ætlaði mér ekki af, hafði mig ekki á ról á þriðju- dag;f engu líkara en ég væri allur reirður og hertur um bol- inn með hártagli. Hafði ekki einu sinni rænu á að líta í blöð- in, en las hins vegar Heljarslóð- arorustu Gröndals gamla, góð lesning og hressandi. Skemmti- lega frásögn mundi sá maður hafa getað skrifað af átökum stórveldanna á þessum síðustu og verstu tímum,’ ef hann væri ekki svo lánsamur að vera löngu dauður. En hvað um það; nú eru þeir farnir að berjast þarna einhvers síaðar í Vestur Asíu, ef til vill verður úr því ein heimsstyrjöld eða einn heimsendir. Þótt ég væri á fót- um, — en ég gæti þó ef til vill verið búinn að koma töðunni í gryfjur og hlöður, áður en þeir1 eyða öllum veraldargróðrinum, væri ég fleygur og fær, og hefði þá Auðhumla II. eitthvað til að jótra á„ unz grundir greru á ný. Yrði það og líklega eitt verka minna, sem öld Baldurs kæmi að notum, en af því verður sennilega ekki, sökum sláttu- rígsins og fari hann og veri. — Hefði mér þótt það verðugur heiður mér og minni stétt, að heyöflunarforsjálni mín hefði bjargað móður næsta mannkyns frá doða---------- Það las ég í mánudagsblað- inu, sem mér þykir að mörgu leyti merkilegt, að ritstjóri þess hefði hlotið sekt og kárínur fyr ir óvirðulegt tal um tvo dánu- menn, sem illgjarnir menn hafa löngum orðað við karakúlinn- flutning og ýmsa fylgifiska þeirrar framtakssemi. Er rit- stjóranum það mátulegt, og svo væri öllum þeim, sem einhverra hluta vegna vilja umfram allt kenna einhverjum um hvaðeina sem mistekst, eða eru jáfnvel haldnir þeirri sálsýki að vilja koma fram ábyrgð á hendur hin um og þessum. Það væri þokka- legt, eða hitt þó heldur, að tveir frómir heiðursmenn, — ekki fremur þessir fyrrnefndu, held- ur einhverjir tveir, ■— væru allt í einu dæmdir ábyrgir glappa- skota sinna, en ekkert blakað við öðrum! Væri það hins veg- ar löggildur úrskurður, að á vissu tímabili, árlega, skulum við segja, væru alltaf einhverj- ir tveir af þjóð vorri valdir til þess að þola refsingu fyrir glappaskot allra í landinu, mætti segja, að ekki væri að- eins kerfisvottur heldur og hag sýnisvottur í hringavitlevsunni. En þá ætti auðvitað að velja refsiaðgerðaþolana með hlut- kesti, og að sjálfsögðu úr hópi þeirra, sem fæst eða engin glappaskotin hafa framið, með- al annars vegna vöntunar á hentugri aðstöðu til slíkrar starfsemi, og kæmist þá um leið löghelgun og friðun á alla hina. Sefn ég segi, — fimm þúsund krónur væri hæfileg sekt fyrir slíka flónsku og þá, sem rit- stjóri mánudagsins hefur gert sig beran að. Og svo er vesalings maðurinn að furða sig á, að ekki skuli hafa verið hrakið neitt það, er í grein þeirri stóð, sem hann hlaut dóminn fyrir. Mætti segja mér að hann héldi að allir menn væru góðir, en sumir bara svolítið breyzkir. Jæja, nóg um það. Virðingarfyllst. Filipus Bessason hreppstjóri. GENGIÐ UNDIR LEKA. Fýluframleiðsla og milliríkja- keppni. Það kom í ljós, þegar danskir knattspyrnumenn kepptu við íslenzka dittó á í- þróttavellinum á dögu-num, að fýluframleiðsla sú, sem löngum hefur verið kennd við Klett, og flestum ,,neytendum“ hvim- leið, getur komið okkur að gagni í milliríkjaviðskiptum, — að minnsta kosti þegar Danir eru annars vegar. Þegar leið á leik- inn, sló nefnilega megnri Klettssvælu yfir völlinn, svo þeim dönsku sló fyrir brjóst, urðu miður sín og máttu þeim íslenzku, — sem af skiljanleg- um orsökum kunnu fýlunni bet ur, — lítið viðnám veita. Eru nú frjálsíþróttamenn vorir lagstir á bæn og heita gríðarlega á Teresíu, að hún sjái þeim fyrir a.ustanátt, þegar danska lands- liðið kemur, og ekki þarf að spyrja að því, að Klettsverk- smiðjan sinni sínu hlutverki. Þá mun og hafa komið til mála, að ríkis?tjórnin taki á leigu liúsnæði ré,tt v.ið verk- smiðjuna og fari þar fram end- urskoðun dansk-íslenzka verzl- unarsamninga og aðrar umræð- ur milli danskra og íslenzkra "ulltrúa...... Lesið Álþýðublaðið Winterfeldt opnaði dyrnar og fullvissaði sig um, að klið- urinn úr samkvæmisstofunni væri órofinn, svo að engin truflun virtist hafa orðið þar. „Þínum málefnum? Þegar þú hefur smánað fjölskyldu þína, þá er það ekki lengur þitt einkamálefni. Geturðu ekki hugsað þér, að ég og mitt heimili muni verða fyrir dá- litlu af því skítkasti, sem verð- ur af þessu máli? Ef kona Grimms deildarstjóra hefði hugmynd um það, sem nú á sér stað á rnínu heimili með- an hún er gestur minn, þá . . .“ Og hann talaði lengi á þenn an hátt. Það var eins og ó- hamingjan snerti hann mest allra manna. Ef einhver hefði séð hann tala án þess að heyra orðin, sem hann sagði, séð hið fagra, gráhærða höfuð'hans og handaslátt, þá hefði sá hinn sami getað haldið að þar væri prestur að halda ræðu um hörmungar mannkynsins. Og hann hélt áfram að tala þang- að til honum datt allt í einu í hug að fjarvera hans frá gest- unum gæti orðið til þess að gera allt verra fyrir hcnum. Þrátt fyrir allt og allt, þrátt fyrir þá miklu sorg, sem Lotta hafði valdið mér, gat ég ekki annað en dáðst að því, hvað hún bar sig vel, hvernig henni tókst að dylja hið rétta hugar- far sitt, já, bókstaflega hvern- ig hún var kát og jafnvel glett- in á svipinn, þegar hún kom aftur inn til gestanna. Það var alveg útilokað að nokkur gæti séð á henni, hvað fyrir hefði komið síðast hálftímann. Herra Kleh tók heldur ekki eftir neinu, þegar hann, eftir að hafa unnið vel í bridgespil- inu við konurnar, ók með okk- ur heim á eftir. Eftir að við komum heim sat ég lengi á rúmstokknum hjá Lottu og reyndi að spyrja hana~ spjörunum úr. Hún starði óaf- látanlega upp í loftið og svar- aði ekki spurningum mínum. ,,Ég get alls ekki skilið“, sagði ég, að mér skuli hafa skjátl- ast svona hrapallega með Mar- tin. Mér datt ekki í hug, það er mér eiður sær, að hann væri svona samvizkulaus“. Hún yppti öxlum. „Lofaðu mér að fara að sofa, Eula“, sagði hún aðeins. Og sannarlega virtist hún hafa sofnaö undir eins. Það l.eyrðist ekki minnsta hljóð úr berbergi hennar alla nóttina. Ég gat alls ekki farið að hátta. Ég lá andvaka í fötunum og hugsaði óaflátanlega um það, hvernig þetta hefði getað átt sér stað —■ og hvað við gætum tekið til bragðs. Hvernig það, hafði átt sér stað? — Það ] skildi ég ekki fyrr en mörgum árum seinna. En það skildist mér undir eins, að eina vonin til að frelsa Lottu var ao hún losnaði við fóstrið þegar í stað. Það mundi liorna í veg íyrir hneykslið og bjarga henni. En hvernig, hvernig átti að koma þessu fram? Ég var gömul meykerling frá liðinni öld, og svo mikill fáviti í þessum efn- um, að fimmtán ára stúlkur r.ú til dags vita miklu betur. Og ekki gat ég leitað ráða hjá neinni manneskju um þetta, það var ég handviss um. Ég gat ekki einu sinni gert Lis- beth að trúnaðarmanni okkar í þessu efni, því að ég skamrn- aðist mín svo mjög að ég á engin orð til að lýsa því. Ég skammaðist mín vegna sjálfr- ar mín og. ekki síður vegna í.ottu minnar. Já, ég fyrirvarð mig. Nú finnst mér að það hafi verið heimskulegt af mér, en svona var, og ég gat ekk- ert að því gert. Nokkru áður hafði ég lesið skáldsögu. Hún var eftir mjög kunna skáldkonu og allir lásu þá þessa bók. Hún fjallaði um unga stúlku, sem var þunguð og framdi að lokum sjálfsmorð eftir mikið hugarvíl. Hún hafði ekkj séð neina aðra leið út úr vandræðunum. Mér varð hugs- að til þess, sem Lína frænka hafði sagt; „Þetta er heimsku- leg og ósönn skáldsaga. Nú á tímum vita allar ungar stúlk- ur; hvernig þær geta losnað við að eiga barn, sem þær vilja ekki eiga. En ég gat ekki spurt Línu frænku um það, hvað hún hefði átt við, og ég gat heldur ekki farið með Lottu til hvers kvenlæknisins á fæt- ur öðrum og spurt þá ráða og reynt að finna einhvern sem vildi . . . Og þannig liðu næstu dag- ar. Lotta hafði alltaf verið mjög ráðagóð stúlka og uppá- finningasöm. Nú var hún gjör- breytt að því leyti. Það var því líkast, sem henni sjálfri kæmi þetta í rauninni hreint ekkert við. Ég reyndi alls kon- ar húsráð, sem ég hafði heyrt talað um. Ég bjó henni heitt sinnnepsfótabað og fékk hana til þess að taka inn sterkt hægðameðal. Hún gerði allt sem ég sagði henni af stökustu þolinmæði, en svipur hennar var steinrunninn eins ■ og hún væri tilfinningalaus, og ein- mitt þetta gerði það að verk- um, að ég var full örvænt- ingar. Ég þorði alls ekki að láta hana vera eina stundinni lengur. Og þegar Winterfeldt kom til okkar viku seinna, fannst mér næstum því að i hann kæmi sem engill af himni | sendur. „Ég ræ ðekki við fjölskyldu tilfinningar mínar“, sagði hann starx, og útmálaði það með mörgum orðum hve góður hann væri í sér. Ég leyfði hon um að tala, og þó vissi ég það fullvel, að hann var bara hræddur við hneýkslið sjálfs sín vegna og að ault þess vildi hann gjarna íengjast barón von Ried. „Ég má vitanlega ekki koma nærri málinu sjálfur“, sagði hann. ,,Þið verðið báðar að sverja það að nafn mitt verði alls ekki á neinn hátt bendlað við þetta . . .“ Við sórum og sárt við lögð- um. „Á morgun eigið þið að fara á fund stéttarbróður míns DÐamnitzer og þið segið hon- um að Lotta hafi hita á hverju einasta kvöldi, að vísu ekki há- an hita, en dálítið yfir. þriátíu og sjö. DDamnitze'r hefur þá bjargföstu skoðun að ef um veik lungu sé að ræða, þá sé fullkomlega leyfilegt að eyða fóstri. Ég aftur á móti er á gagnstæðri skoðun. Ég álít meira að segja, að kona lækn- ist af mörgum kvillum ein- mitt með því að eignast af- kvæmi“. Hann skýrðí þetta svo allt saman út fyrir okkur með miklu orðskrúði og sagði okkur frá því, hvernig hann hefði komizt á þessa skoðun. Síðan urðum við enn -einu sinni að lofa því statt og stöð- ugt að tala ekki við einn eða neinn um þetta mál, ekki einu sinni við Lisbeth. Damnitzer læknir bjó á ein- faldan hátt, en kröfur hans voru geysilega háar. Hann krafðist svo mikils gjalds fyr- ir aðgerðina að það nálgaðist helminginn af sparafé mínu. Hann krafðist að fá að rann- saka Lottu og varð mjög reið- ur þegar hún vilai ekki leyfa honum það. Hvað meintum við eiginlega með því að vera að leita til hans? Hafði nokkur íæknir nokkurn tíma skoðað hana og staðfest að hún væri með barni? Við urðum að svara því neitandi, því að við í rishæð til sölu fyrir að- eins kr. 57 þús. Útborgun kr. 40 þús. Laus til íbúð-’ ar strax. SALA & SAMNINGAK, ■ Aðalstræti 18 Sími 6916.

x

Alþýðublaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Alþýðublaðið
https://timarit.is/publication/2

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.