Tíminn - 05.03.1964, Blaðsíða 14

gegn Clementine, sem hefnd
vegna stjórnmálaafírtöðu bónda
hennar til Indlands. Þetta var
henni sjál'fri einnig ljóst.
Sérstakir lífverðir voru settir
á allar brautarstöðvarnar og þeim
gefnar skipanir um, að hleypa eng
um Austur-Indverja inn í fyrir-
lestrasalina, þar sem Winston átti
að tala. Óeinkennisklæddum lög-
reglumönnum var einnig dreift á
smeðal áheyranda.
Fyrstu raunverulegu merkin
um að til vandræða kynni að
draga frá hendi leynifélagsskapar
Indverjanna sáust í Detroit. Þeg-
ar Winston og Cl'ementine komu
inn í fyrirlestrasalinn, röðuðu ind-
verskir “stúdentar” sér upp fyrir
utan með spjöldum, sem á voru
letruð mótmæli gegn stjórnar-
stefnu Churchills. En það var
fyrst í Chíkagó, sem ógnvekjandi
; atburðir gerðust og beinlínis
j hættulegir.
Fyrirlesturinn hafði að vanda
I heppnazt sérstakl'cga vel. Þegar
! þau stigu ofan af ræðupallinum,
í hófu bæði samræður við áheyr-
1 endur, sem stóðu í hnapp í kring-
! um og spjöll'uðu við þau í forsal
; hússins, þegar snyrtilega klæddur
Indverji, kom inn um glerdyrnar
! með aðra hendi í vasa og stefndi
í beint á Churchill.
Einn lífvarðanna kom auga á
hann , dró upp byssuna og beindi
i hlaupinu að Indverjanum. Maður-
inn stanzaði, snerist á hæli og
rauk út um hverfidyrnar með
miklu brambolti og beint í opna
arma lögregluþjónanna, sem þar
stóðu.
Annar Indverji, sem úti fyrir
stóð, tók til fótanna, þegar hann
sá, að félagi hans var tekinn hönd-
um og hljóp hann niður götuna
með tvo leynilögreglumenn á
hæla sér. Á.meðan á þessu stóð
héldu Winston og Clementine, á-
fram spjallinu við aðdáendur
sína.
Þó að indverskum öfgamönnum
tækist ekki að bana né særa Win-
ston eða Clementine, á meðan á
Bandaríkjaheimsókninni stóð, var
leigubílstjóri í New York nær því
að veita ævi Winston í annan far-
veg. Það gerðist kvöldið 13. des-
ember 1931. þau höfðu nýlokið
kvöldverði og ætluðu að leggjast
snemma til hvílu, þegar síminn
hringdi. Sá, er hringdi, var gam-
all vinur þeirra, Bernard Baruch,
sá, sem var yfir styrjaldarráði
iðnaðarins, þau tvö ár, sem Win-
ston var birgðamálaráðherra hers-
.ins. Kunningsskapur þeirra, sem
í upphafi byggðist á opinberum
skeytasendingum, varð síðar að
persónulegri vináttu.
Klukkan var um 9:30, þegar
Baruch hringdi til að bjóða þeim
heim til sín til að hitta þar
nokkra sameiginlega vini. Clemen
tine ákvað að l'eggjast snemma
til hvílu, en Winston fór einn nið-
ur þrjátíu og níu hæðir og niður
á götu.
Um 10 : 45 hringdi síminn enn
í íbúð þeirra. Það var læknir á
Lennox Hill sjúkrahúsinu í New
York, sem hringdi til að tilkynna
Clementine, að Winston hefði orð-
ið fyrir leigubifreið og verið ekið
í sjúkrahúsið. Hún þaut af stað
til hans ásamt dóttur þeirra, Dí
önu. Hann var vafinn sáraumbúð-
um, þegar þær komu. Og hafði
fengið einkastofu. Hann var aug-
sýnilega illa slasaður. Hún bað
um að fá að tala við dr. Ottó
Pickhardt og dr. Foster Kennedy,
sem höfðu annazt um sár hans,
til' þess að fá vitneskju af þeim,
um hve alvarleg meiðsli hans
væru.
Dr. Pickhardt sagði við 'hana:
“Eftir rannsókn með gegnumlýs-
ingu, þar sem athugað var, hver
innri meiðsli hann hefði hlotið
og sérstaklega hvort hætta væri
á innri blæðingum frá sárurn á
lungnahimnunum og brjósti, hvíl-
ist hann nú vel, en hann hlaut
alvarlegt taugaáfall og skjálfta án
þess að. missa meðvitund. Það eru
margir stórir skurðir á hægra
handlegg, brjósti og fótlegg, enn-
fremur á enni og nefi, sem hafa
verið saumaðir saman.
Eg er hræddur um, að hann
verði ekki fær um að vinna neitt
að ráði í nokkrar vikur.”
Alllanga stund sat Clementine
við rúm hans og hélt í hönd hans.
Fún talaði til hans hvatningarorð
um, en augu hans voru enn lokuð.
Að lokum opnuðust þau og hún
brosti til hans. Bernard Baruch
stóð að baki hennar. Þá sagði Win-
ston:
— Heyrðu, Baruch, hvaða núm-
er er annars á húsinu þínu?
— 1055“.
— Hvað var ég langt frá því þeg-
ar keyrt var á mig?
— Meira en tíu húsaraðir!
(Hálfa mílu).
Og Winston byrjaði að skýra
þeim frá því, sem gerzt hafði.
Slysið stafaði af andartaks-
gleymsku hans á því, að umferðar-
reglur Ameríku voru að ýmsu frá
hrugðnar þeim ensku. Á leið hans
írá gistihúsinu og til heimilis Bar
uchs uppgötvaði hann, að hann
hafði gleymt húsnúmerinu. Hann
skyggndist út um gluggann á
leigubifreiðinni og athugaði hús
in, sem þeir óku fram hjá, og á-
kvað að lokum að stíga út úr
bílnum og ganga eftir götunni unz
hann sæi líklegt hús, þar ætlaði
l.ann að spyrja.
Hann sagði eftirfarandi við
Clemmie: „Á Englandi göngum
við oft yfir götur, þar sem mikil
og hröð umferð er úr báðum átt-
um. Mér fannst það, sem ég
hafði í huga, hvorki vera flan né
hættuspil á nokkurn hátt. En þá
lék vaninn heldur betur á mig. Eg
fór út úr bílnum einhvers staðar
1 miðri götunni og bað bílinn að
bíða. Síðan leit ég ósjálfrátt til
vinstri. í um 200 metra fjarlægð
sá ég gul bílljós, sem nálguðust
hratt. Mér fannst ég hafa rétt
tima til að komast yfir götuna, áð-
ur en bíllinn kæmi, og ég lagði af
stað handviss — og allsóviðbúinn
cðru en, að hættan væri á vinstri
hönd. Gulu bifreiðarljósin nálguð
ust enn og ég hraðaði mér enn
frekar yfir að gangstéttina, sem
var í um 20 feta fjarlægð.
..................... II lllllir
27
Skyndilega varð ég var við eiti
hvað alls óvænt mér á hægri hön.d.
Eg leit um öxl í skyndi. Rétt hjá
mér, varla eina bíllengd frá mér,
var eitthvað, sem líktist langri,
svartri bifreið, sem þaut áfram á
æðisgengnum hraða. Hugsanirnar
þutu um heila mér: Nú verður ek-
ið á mig og ég líklega drepinn. Sið
an kom höggið- Eg fann það á
enni mér og á lærunum. En auk
höggsins kom einhver þrýstingur,
cgurlegt áfall og ólýsanlegt, ofsa-
legt skjálftakast. Eg skil ekki,
hvers vegna ég brotnaði ekki eins
og eggjaskurn eða kramdist eins
cg krækiber. Eg hlýt að vera
skolli harður eða mjög heppinn
cða kannske hvort tveggja. Eg
missti ekki meðvitund eitt andar-
tak.
Hann sagði Clemmie, að eftir
farandi þankagangur hefði skyndi
lega farið um huga hans: — Það
hefur bifreið ekið á mig hér i
Ameríku. Allar þessar áhyggjui
um, að vera of seinn eru þarflaus
ar nú. Þær skipta ekki neinu máli.
Þetta var ægileg staðreynd. Ei
til vill eru þetta lokin. Eg iðraðist
einskis og óttaðist ekkert- Stað-
reyndirnar voru aðeins blákaldai
fyrir augum mér, og ég gat ekki
séð þær út frá neinu tilfinninga-
sjónarmiði. Og þó yfirgnæfði allt
annað sú tilfinning, að öllu væri
lokið, allt eyðilagt. Eg hafði ekki
hugmynd um, hvort ég lá á bak-
inu, hliðinni eða maganum. Hversu
lcngi þetta ástand varaði, er mér
ekki kunnugt um. Sennilegast
hefði ég átt að leiða hugann að
guðsótta, góðum siðum og ein-
hverju háfleygu í þá áttina. Samt
sem áður hugsaði ég ekki um ann
að, en að nú gæti ég ekki flutt
fyrirlesturinn annað kvöld i
Brooklyn. Hvað ætli vesalings um
boðsmaðurinn geri í málinu?
32
upp og hún starði á hana opnum
munni.
— Halló! sagði Livvy glaðlega.
— Hvað er að mér?
— Eg hél't að þú mundir sofa
eins og steinn til klukkan tólf,
svaraði hún, — mér brá óskap-
lega.
— En klukkan er bráðum átta
... ég sef aldrei lengur.
— Nei, ég veit það, en þú skilur
.. .ég setti eina svefntöflu í mjólk
ina þína í nótt,' svo að ég væri
viss um að þú sofnaðir. Eg ætlaði
að færa þér morgunmatinn inn.
Ertu VIRKILEGA ekki einu sinni
syfjuð? spurði hún forvitnislega.
— Ekki syfjaðri en venjulega á
morgnana, sagði Livvy og hló.
Adrienne dró djúpt andann.
— Þú ert sannarlega furðuleg
kona. Ef ég hefði tekið svefntöflu
og það geri ég afar sjaldan er ég
syfjuð allan daginn. Nú, jæja,
fyrst þú ert komin á kreik, get-
, urðu athugað, hvort blaðiö er
komið.
Livvy sveipaði um sig kápu og
hljóp út í rigninguna að blaðsölu
turninum.
— Góðan dag, sagði rödd að baki
hennar.
Livvy leit um öxl og brosti við
feitu, vingjanlegu konunni með
gráa hárið.
— Frú Groom.
— Eg var heppin að hitta yður
frú, mig hefur langað að tala við
yður. Eg var að velta fyrir mér
hvort þér þyrftuð ekki á hjál'p að
halda á daginn.
— Jú, þegar ég flyt til Larne
House þyrfti ég þess.
— Eg vil gjarnan vinna fyrir yð-
ur. En kannski þér séuð með aðra
í huga.
— Eg hélt ef til vill að það yrði
erfiðleikum bundið fyrir mig að
fá hjálp, sagði Livvy full þakklæt
is. — Það eru svo margir, sem
kæra sig ekki um að vinna þar
sem hefur ...
— Slíkt set ég ekki fyrir mig,
væna mín.
— Þá þætti mér mjög vænt um ef í
þér vilduð koma til mín, frú
Groom. Og það er miklu skemmti-j
legra fyrir mig að hafa mann- j
| eskju í • húsinu sem ég þekki og
i líkar við. Þér vitið sjálfsagt að ég
bý hjá ungfrú Charles núna ....
j— Já. En ætlið þér ekki að flytja
heim bráðlega? Larne House er.
yndislegur staður, frú. Eg gleymi;
aldrei, að þér l'eyfðuð Charlie að,
sitja í garðinum þar Eg man að
ég hugsaði með mér að það gæti
! ekki verið dásamlegra á himnin-,
um en þar. Og ég held að Charlie
, hefði hugsað það sama ef hann
hefði getað hugsað, veslings litli
kúturinn,— Já, ég held að Charlie
hafi liðið vel þar, sagði Liwy
þýðlega.
— Áreiðanlega, þótt hann gæti
ekki sagt það. En nú skal ég ekki
tef ja yður lengur.
— Eg er reglulega glöð að ég
hitti yður, sagði Livvy einlæglega.
Og enn þá glaðari að þér viljið
koma til mín.
— Eg get komið hvenær sem er,
ef þér sendið mér boð. Þér vitið,;
hvar ég bý.
Þegar Livvy gekk aftur frá
blaðasölunni, var henni á allan
hátt miklu léttara fyrir brjósti en
áður. Frú Groom var svo einkar
hlý og vingjarnleg. Hún tók ör-
lögum sínum eins og hetja. Mað-
urinn hennar sem hafði starfað
sem bílstjóri við verksmiðjuna
j hafði beðið bana í slysi. Yngsti
sonur hennar, Charles litli, hafði
1 verið vangefinn og Livvy hafði boð
ið frú Groom að koma með hann
á góðviðrisdögum og láta hann
isitja í garðinum niðri við víkina.
L'
í SKU GCA 0TTANS KATHRINE TROY
Þegar Clive barst það til eyrna
hafði hann orðið fokvondur, en
aldrei þessu vant hafði Livvy gert
eins og henni sýndist. Hún gætti
þess eins, að þau væru farin úr
garðinum, áður en Clive kom!
heim.
Og nú var Charles litli dáinn,
tvö elztu börn frú Groom voru í
vinnu í Linchester og frú Groom-
vildi gjarnan fá sér eitthvað að
gera, til að hún mætti komast
yfir söknuðinn vegna hinna
tveggja, sem hún hafði misst.
Livvy vissi einnig, að vegna þess
litl'a sem hún hafði getað gert
fyrirlitla, vangefna drenginn
hennar mundi frú Groom taka
málstað hennar hvar og við hvern
sem væri, ef á hana væri hallað.
Hvenær sem er, hafði frú Groom
sagt. Því þá ekki strax? Hún gat
hvort eð er ekki búið hjá Adri-
enne til eilífðarnóns.
Síðla þennan dag sagði hún
Adrienne, hvað hún hafði ákveð-:
ið.
— Eg hef óttazt þetta, Livvy. En
ég mun nefnilega sakna þín, I
Livvy. |
— Og auðvitað langar mig aftur^
hingað, en einhvern tíma verð ég
að flytja heim
— Ertu ekki hrædd að vera alein
í Larne House á næturnar?
— Kannski, ég veit það ekki. Þeg
ar ég hugsa um það, er mér ekki
rótt. en þegar ég er flutt heim
aftur er þetta all't eins og það
var ... og ég fell inn í þetta hvers
dagslega þvarg eins og allt væri
i himnalagi.
— Og er allt í lagi — núna?
spurði Adrienne.
— í lagi? Eg veit það ekki. En
Simon býr nú skammt frá ...
— Já, sagði Adrienne og horfði
niður á granna fingur sína. —1
hann er rétt hjá.
— Og svo Maggie hinum megini
við þig.
— Eg sé hana nú ekki oft.
— Nei, það er víst rétt. Eg hef
verið að hugsa um það sem þú
minntist á um daginn, hvers j
vegna Maggie hefði horn í síðu
þinni. . . kannski er það vegna
hennar sjálfrar...
— Áttu við ... Keith ..?
— Nei, alls ekki Eg hafði Rorke
í huga!
— Áttu við að Maggie elskaði
Rorke enn þá? En góða Adrienne,
það sem einu sinni var á milli
okkar Rorke er löngu lokið og
heyrir fortíðinni til . . . og það
hiýtur Maggie að vita eins vel og
allir aðrir!
— Hún veit, að einhver sendi
símskeyti með þínu nafni og hann
i:om aftur hingað. Hún trúir sjálf
sagt hinu sama og . .
Rödd Adrienne dó út.
— Því sama og aðrir hér í
Ardern, áttu við það? Að Rorke
fcafi kcmið aftur, vegna þess hann
eiskaði mig enn? En ég er búin
að segja þér — og ég hef sagt
Simon það líka — að það er ekki
rétt. Rorke ætlar aðeins að dvelja
hér, þangað til lögreglan hefur
fundið morðingja Clives. Hann
vill vita, hver það var, sem reyndi
að flækja honum í málið — og
hvers vegna.
Adrienne teygði letilega frá
sér hendur.
— Eg held ekki, að það verði
upplýst, hver morðinginn var. Tím
inn líður óðfluga. Martin lögreglu
foringi fær von bráðar fyrirmæli
um að snúa sér að nýju máli.
Bíddu bara og sjáðu, hvort ég
verð ekki sannspá. Nei, ráð mitt
tii þín, Liwy er, að þú seljir hluta
bréfin í fyrirtækinu og farir héð-
an. Þú getur lifað kóngallfi fyrir
peningana.
— Það getur verið ég fái ekki
að fara leiðar minnar.
— Nú vertu þá kyrr hér, en
hættu að hugsa sífellt um fortíð-
ina, sagði Adrienne hálförg.
— Allt er um garð gengið núna.
Livvy. Þú gerir alltof mikið úr því,
sem gleymt er og grafið.
Gerði hún of mikið úr því?
Livvy reis á fætur og gekk út á
svalveröndina og studdi olnbogum
á handriðið. En einhver hafði
Ivisvar reynt að koma sökinni á
hana — reynt að drepa hana einu
sinni — og mundi ef til vill gera
enn eina tilraun . ..
14. KAFLI
Liwy kcm ekki heim í tómt
hús. Þegar hún flutti til Larne
tveim dögum seinna hafði frú
Groom þegar gert sig heimakomn.
14
T f M 1 N N, fimmtudaginn 5. marz 1964 —