Tíminn - 23.08.1964, Blaðsíða 14

Ég leit með fyrirlitningu á
moritna eldhúsloddarann Manoli.
Éann gæti ekki einu sínni hugs-
að nm 2Ö þúsund sterlingspundin,
sem .yrðu mín í kvöld. Ég tók í
handiegginn á Möru.
— VÍð verðum að fara, sagði ég.
Manóli brosti. Hann hélt, að ég
væri afbrýðisamur. Mér stóð á
sama.hyað hann hélt.
Moskvu-ráðstefnan var í þann
veginn að enda, þegar ég hringdi
í Móyzisch, en þar höfðu banda-
menn setið á fundum. Hún stóð
frá 18. til 30. október.
Brezka sendiherranum var strax
skýrt frá ákvörðununum, sem
teknar höfðu verið í Moskvu, í
skeytum, sem hann fékk frá ut-
] anríkisráðuneytinu. Molotov hafði
haldíð fast við þrjá hluti, sem
han sagði nauðsynlega til þess
að binda endi á styrjöldina. Það
' var: 1. Að ráðast fljótlega inn í
i Frakkland, 2._að auka viðleitnina
til þess að fá Tyrkland til þess
að taka þátt í styrjöldinni, áður
1 en árið væri úti. Með tilliti til
1 atriðis 2 var Sir Hughe falið að
i gera allt, sem í hans valdi stæði,
til þess að hafa áhrif á tyrknesku
stjpmina. Honum var þar að auki
1 tilkynnt, að hr. Anthony Eden,
( <sem þá var), myndi koma við í
( Kaíro á leið sinni heim frá
Moskvu og vildi gjarnan hitta þar
hr. Muman Menemencioglu, tyrk-
( neska utanríkisráðherrann. Stung-
1 ið var upp á 4. nóvember fyrir
J þennan fund.
17
( meðan hún sagði orðið, braut
hún heilann um, hvort hún væri
að segja satt. Aftur sá hún mynd
Davíðs Burney fyrir hugskots-
1 sjónum sér. Hún skammaðist sín.
— Ég verð að flýta mér núna,
j sagði hann. — Ég skildi jeppann
, eftir heima og verð því að taka
i áætlunarbílinn.
— Það var fallegt af þér að
í koma, sagði hún hlýlega.
fíann rétti henni bréfmíða.
— Héma er heimilisfangið og
I leiðbeiningar um, hveriiig þú
j kemst til okkar á búgarðinn.
j Komdu, hvenær sem þú vilt, þú
j ert alltaf Tcærkominn gestur.
Hann hneigði sig hátíðlega fyr-
i ir henni.
Ósjálfrátt rétti hún höndina
j fram. |
— Vertu sæll, sagði hún. — Eg
1 kem til ykkar strax og ég get.
j En ég óska, að John vildi hitta
mig.
— Ég skal færa það aftur í tal
, við hann, sagði hann. — Og ef
i einhverjar nýjar fréttir berast,
læt ég þig samstundis vita.
Þegar hann var farinn, hugsaði
hún um hann. Hann var mjög
geðfelldur og blátt áfram, og
mjög svipaður því sem hún hafði
ímyndað sér, að bróðir Johns
væri. Hún var honum þakklát fyr-
j ir að koma til að fagna henni.
I Hún óskaði, að hún fyndí ekki
til sektar, þegar John átti í hlut.
John var fangi og hún varð að
gera allt, sem 1 hennar valdi stóð,
til að verða honum að liði. Hún
j vissi, að hún hafði breytzt gagn-
vart honum síðustu vikurnar. Og
það var vissulega mjög auðmýkj-
andi. Ekki sízt, þegar þess var
gætt, að Davíð var vingjamlegur
i og elskulegur við alla. Hann hafði
boðið henní út að borða, hann
hafði meira að segja kysst hana
Ég vissi ekkert um endalok
Moskvu-ráðstefnunnar, og ég
hafði enga hugmynd um, að
að kvöldi 30. október lágu upp-
lýsingar um þau í rauðu töskun-
um á borði Sir Hughe. Allt, sem
ég hafði hugmynd um, var ham-
ingja mín og hrifning yfir því,
að heppnin hafði verið með mér.
Ég lagði fram kvöldjakkann, sem
Sir Hughe ætlaði að vera í um
kvöldið, og leit á hann hálfhlæj-
andi á meðan hann var að klæða
sig. Mér hafði komið til hugar
möguleikinn á því, að í næsta
skipti, sem hann færi í veizlu í
fullum skrúða, myndi ég geta not-
að mér það og látið hann fara
með filmu fyrir mig. Allt, sem ég
þyrfti að gera, var að stinga filmu
niður í vasann á einkennisbún-
ingnum hans, og svo myndi Herr
von Papen ná í hana, með leynd,
einhvern tíma, þegar þessir tveir
óvinir mættust og gengju fram
hjá hvor öðrum með ískulda í
svipnum. Þessi fjarstæðukennda
hugmynd fékk mig til að brosa.
Sir Hughe var í góðu skapi.
— Þú virðist vera mjög ánægð-
ur. Skemmtir þú þér vel í dag?
spurði hann mig.
— Já, yðar hátign, svaraði ég
sannleikanum samkvæmt.
Á meðan hann borðaði kvöld-
verð, fór ég til herbergis hans,
opnaði töskurnar, tók fram skjöl-
in, lokaði þeim aftur og flýtti mér
svo til herbergis míns. Ég kom
myndatökutækjunum mínum fyr-
ir í flýti, kveikti á 100 watta
nokkrum sínnum, en hún hafði
fundið á sér, að honum var engin
alvara. Þetta var honum mjög eig-
inlegt og eðlilegt.
Hún stóð enn við gluggann, þeg
ar matrónan kom inn.
— Er gestur yðar farinn, væna
mín? spurði hún.
Rakel kinkaði kolli.
— Hann er bóndi og bróðir
vinar míns. Hann hefur boðið
mér f heimsókn á búgarð sinn.
Ég sagðist muni koma, þegar ég
ætti frí um helgi.
— Því er hægt að koma í
kring, sagði matrónan. — Til að
skilja fólkið hér, verður maður
ekki síður að kynnast fólkinu í
sveitunum. Það er dásamlegt og
ógleymanlegt að dvelja nætursak-
ir á góðu sveitarheimili hér í Kór-
eu. Efnaðir bændur búa mjög vel
og húsin eru upphituð. Fáar Kór-
eanskar fjölskyldir hafa stóla í
húsum sínum. En þótt býsna erf-
itt sé að venjast að sitja á gólf-
ínu, er það mjög þægilegt.
Hún hélt áfram.
— Ég býst við að þér séuð
þreyttar og viljið gjarna ganga til
hvilu.
Rakel brbstí þakklátlega til
hennar. — Ég er reglulega þreytt.
Ég vildi mjög gjarnan fara í rúm-
ið.
— Þá skuluð þér líka gera það,
vina mín, sagði matrónan
og klappaði henni á öxlina.
— Það eru alltaf viðbrigði að
koma á nýjan og ókunnugan stað.
lampanum á náttborðinu mínu og
tók myndir af skjölunum.
Það voru ekki þrjár mínútur
liðnar, þegar ég var aftur kom-
inn að herbergisdyrum Sir Hugh-
es með skjölin undir jakkanum
mínum. Mér til skelfingar stóð
hurðin í hálfa gátt. Það var eins
og ég hefði verið sleginn - utan
undír. Ég gat heyrt rödd Sir Hugh
es. Hann var að hringja.
Gætti hann niður í töskurnar,
sæi hann, að þær voru tómar.
Ég var gripinn mikilli skelfingu
og eitt augnablik stóð ég eins og
negldur við gólfið. Svo náði ég
valdi á sjálfum mér og gekk hægt
eftir gangingum. Fyrir aftan mig
heyrði ég að dyrunum var lokað
hljóðlega, og svo heyrðist hratt
fótatak, sem var að ná mér. Það
var fótatak Sir Hughe, sem var
á leið aftur til kvöldverðar með
fjölskyldu sinni. Hann skipti sér
ekkert af mér, og það var óánægju
svipur á andlitinu. Ég vissi hve
illa honum féll að láta trufla sig
með símahringingum, þegar hann
var að borða.
Ég gekk hægt áfram, þangað til
hann var horfinn.
Þá sneri ég við og fór ínn í
herbergið hans og kom skjölun-
um valdlega fyrir á sínum stað
aftur.
Ég var ekki með myndirnar af
þessum skjölum, þegar ég fór út
úr sendiráðinu tveim klukkustund
um síðar til þess að hitta Moyz-
isch. Ég var hjátrúarfullur. Þessi
filma hafði næstum orðið mér dýr
Og ég hef hugsað mér, að þér
eigið frí fyrstu dagana og getið
þá skoðað yður dálítið um, áður
en þér byrjið að vinna.
Rakel tautaði einhver mótmæli.
— En ég hélt að þið væruð illa
sett með fólk.
— En við komumst af nokkra
daga eins og síðustu mánuði. Það
er svo margt að sjá í Seoul, svo
margar frægar hallir og dásamleg-
ir garðar. Og þegar þér byrjið að
vinna, hér verður lítill timi aflögu
til skemmtana.
— Það er mjög hugulsamt af
yður, sagði Rakel.
— Og mig langar til, að þér
verðíð hamingjusamar hér, sagði
matrónan. — Og það getið þér
því aðeins, að þér kynnist Seoul
og fólkinu og þyki vænt um það.
Borgin er framandi og heillandi.
Á morgun skuluð þér fara og
skoða Changdukhöllina, þar eru
ólýsanlegir salir og alls konar
leynigarðar, þar sem maður á sízt
von. Ég fer þangað í hvert skipti,
sem ég er döpur og þreytt og
kem endurnærð aftur.
— Ég ætla að fara, sagðí Rakel.
Vissi matrónan, að hún var döp-
ur og þarfnaðist uppörvunar og
styrks, eða var hún aðeins að geta
sér þess til?
9. KAFLI
Morguninn eftir var komið eneð
bréf til hennar, meðan hún var
að klæða sig. Hún þekkti rithönd
Davíðs, áður en hún reif upp um-
keypt, og ég ætlaði ekki að hætta
á neitt með henni í annað sinn
þetta sama kvöld.
Vírnetsgirðing lokaði gárði
þýzka sendiráðsins baka til. ÉS
vissí, hvar var gat á girðingunni,
og skreið þar í gegn.
Ég hafði valið mótstaðinn mjög
nákvæmlega, þegar verkfæraskúr-
inn varð fyrir valinu, því að hann
var umkringdur runnum og vel
falinn.
Ég leit varfærnislega í kring
um mig, en allt var hljótt. Ég var
einn.
Það var kalt, og himinninn var
heiðskír. Moyzisch kom tveimur
mínútum á undan áætlun, ef hann
hefði komið með einhvern með sér
hefði ég horfið á brott samstund-
is. Ég treysti honum ekki fremur
en hann treysti mér. Setjum sem
svo, að hann hefði ekki komið
með peníngana? Enn einu sinni
var ég fullur af efasemdum. Eða
þá, ef ráðizt yrði á mig og film-
urnar teknar af mér með valdi?
Þá gætu þeir neytt mig til þess
að fara að vinna fyrir sig endur-
gjaldslaust.
Það var hvorki um tryggð eða
traust að ræða í þessum leik.
„Pierre!" kallaði hann lágt.
Ég beið. Það heyrðist ekki
neitt á stígnum fyrir aftan hann.
Hann gekk órólegur fram og
aftur. Ég steig fram og sagði:
„Eigum við að fara til skrif-
stofu yðar?“
Hín skyndilega koma mín gerði
honum óskaplega hverft við.
slagið, og hún fékk ákafan hjart-
slátt. Hvað var hann að skrifa
henní? Hún hafði ekki séð hann,
síðan þau komu saman til sjúkra-
hússins. Hún hafði neytt sjálfa sig
til að trúa því um sinn, að í
háns augum væri hún ósköp venju
legur kvenmaður, sem hann hefði
talið sér skylt að vera alúðlegur
við.
„Rakel. (Það var ekki einu
sinni bætt við „mín“ eða „kæra".
Ég frétti, að þú ættir frí í dag.
Svo vill til, að ég á einnig frí.
Viltu ekki leyfa mér að sýna þér
ýmislegt af því, sem markverðast
er? Geturðu hitt mig fyrir utan
aðaldyr sjúkrahússins kl. 9,30?
Þú þarft ekki að svara. Ég býst
við þér.
Davíð.“
Hún vissi, að það var ekkí skyn-
samlegt af henni að þiggja boð
hans. En hann hafði beðið hana
að hitta sig fyrir utan aðaldyr
sjúkrahússins, svo að greinilega
vlldi hann ekki fara í launkofa
með kunningsskap þeirra. Hún
vissi, að honum gazt vel að henni,
en það var líka allt og sumt.
Þrátt fyrir það hætti hún við
að fara i kjólinn, sem hún hafði
tekið fram úr skápnum og fór í
annan betri. Hún var áköf og í
uppnámi. Hann hafði þá ekki
gleymt henní, þegar öllu var á
botninn hvolft. Eða fannst hon-
um hann aðeins bera einhvers
16
Byggingin, þar sem öryggis-
deildin hafði inni, var um 120
metra í burtu. Við gengum þang-
að þegjandi. Þegar við komum
þangað og gengum inn eftir gang
inum tók ég eftir því, að allt var
dimmt.
„Herbergi yðar snýr út að Ata-
tiirk Boulevard," sagði ég. „Haf-
ið þér dregið gluggatjöldin fyrir?“
„Þér hafið fengið góða upplýs-
ingar,“ muldraði hann.
„Ég verð líka að hafa þær.“
Ég vissi frá þeim tíma, þegar
ég vann hjá Jenke, hvar skrif-
stofur leyniþjónustufólksins voru,
enda þótt Moyzisch hefði ekki
verið jpar þá. Hann kveikti Ijósið
í skrifstofu sinni og lokaði dyr-
unum. Við vorum einir. Hanii
hafði ekki ginnt mig í gildru.
„Sýnið mér filmuna."
Við stóðum andspænis hvor
öðrum — tveir menn, sem van-
treystu hvor öðrum feikilega.
„Sýnið mér peningana,“ svaraði
ég.
Hann hikaði. §vo gekk hann
yrif að peningaskápnum í horninu
og apnaði stálhurðina. Skyndilega
sneri hann sér við og leit á
mig, og ég sá glampa í augum
hans. Hann var hræddur við
mig.
Eg gat ekki að því gert, að ég
brosti. Hræðsla hans varð til
þess, að ótti minn hvarf.
„Ég er óvopnaður", sagði ég
lágum rómi. „Þetta er ekkert
bankarán.“
Hann svaraði ekki. Hann tók
böggul út úr skápnum. Inni-
haldið var vafið innan í eintak af
dagblaðinu La République.
Eg réttí út höndina, og í lófa
mínum lá filman. Hann gat ekki
tekið augun af henni, á meðan
hann var að vefja sundur dag-
blaðið. Ég sá peningavöndulinn.
Hann gekk yfir að borðinu og
taldi seðlana, og ég horfði á.
konar ábyrgð á henni? Hún sagði
við sjálfa sig að hún mætti ekki
rangtúlka vinsamlegan áhuga
hans. En samt gat hún ekki um
annað hugsað meðan hún snæddi
morgunverðinn.
Davis matróna hafði snætt morg
unverð fyrr í herbergí sínu, en
Rakel talaði við systur Agnesi
Wilder og uppgötvaði, að henni
gazt mun betur að amerísku stúlk-
unni en kvöldið áður.
Systir Wilder unni heyranlega
starfi sínu.
— Dr. Sturgeon er að gera
uppskurð í dag, sagði hún. —
Hann er mjög fær skurðlæknir,
Dr. Burney gerir uppskurð seinni
partinn í dag. Ég aðstoða hann,
og mér finnst mjög gott að vinna
með honum.
Rakel fann afbrýðisemina hel-
taka sig. Hvers vegna hafði matr-
ónan viljað gefa henni frí þessa
fyrstu daga? Hún hefði sjálf kos-
ið að aðstoða Davíð í dag. En
þau mundu hafa morguninn sam-
an. Það var dýrleg tilhugsun, en
hún fann til sektar. Mannekla var
mikil á sjúkrahúsinu, hefði hún
ekki átt að taka til starfa þegar
í stað?
Úti fyrir skein sólin i heiði.
Þetta var yndislegur morgunn
snemma hausts — en systir Wild-
er hafði sagt henni, að í Kóreu
væri haustið bezti árstíminn. Sum
arhitar voru um garð gengnir og
við hafði tekið ferskur og blíður
andvari haustsins.
ÖRLÖG I AUSTURLÖNDUM
EFTIR MAYSIE GREIG
14
TÍMINN, sunnudaginn 23. ágúst 1964