Tíminn - 17.09.1964, Síða 14

7 f t ? » i'J' i , / ; r/j f T T f I «
; f r f r t t i
1 i M H f I-11 i
M I I I T 1 i
I t I 1 t !

EFTIR ELYESA BAZNA
átti síðar meir eftir að leggja sig
mjög fram um að líta sem bezt út.
Bréfið, sem fylgdi spólunni,
sagði, að önnur spóla vœri vænt-
*leg.
Stúlkan var auðsjáanlega hrein
ráðgáta, ekki aðeins fyrir mig,
heldur eínnig fyrir fólkið, sem
íiAC henni næst.
Ég sneri mór aftur að bréfun-
ttm frá Kaliforníu, og að fram-
barfii’Cornelíu Kapp sjálfrar. Hún
catfði:
— Taugaveiklunar-framkoma
aiín var aðeins bragð af minni
hálfu. Ég lét sem ég væri tauga-
Veikluð til þess að dylja raunveru
legan taugaóstyrk minn og eirð-
arleysi. Þegar öllu var á botninn
hvolft bjó ég við stöðugan ótta
um, að upp um mig kæmist, og
hefði ég komið eðlilega fram, þá
hefði ég dregið að mér athygl
fólksins þá dagana, þegar spenn-
an varð næstum því óbærileg. En
eins og þetta nú var, þá var ég
að því er virtist í stöðugu upp-
námi.
Svo þessi Cornelía, sem var að
reyna að klófesta mig lék það, að
hún væri taugaveikluð á sama hátt
og ég lék hinn kalda og rólega
njósnara fyrir Esxu. Þegar ég leit
um öxl gat ég vel séð, hvað var
líkt með okkur.
Það var eitt i því, sem hún
sagði, sem kom óþægilega við mig.
Hún sagði:
— Á meSan ég var í Ankara,
varð ég að taka sterk lyf, því að
starf mitt reyndi mjög á taugarn-
ar. Ég vissi vel, að hin góðu sam-
hönd föður rnrns í Berlín myndu
ekki geta bjargað mér frá gálg-
anum, ef ég næðist.
Hafði hún einungis verið að
leika á aðra? Var það ekki í raun
og veru hennar eigin samvizka,
og óttinn, sem hún var að reyna
að svæfa með lyfjunum, sem hún
tók?
Ég sat og lét fara vel um mig
mitt á milli bréfanna, segulband-
anna og tyrkneska sælgætisins.
Hvað myndi gerast, ef dyrnar opn
uðust allt í eínu og Cornelía kæmi
inn í herbergið, nú þegar hún var
komin á fertugsaldur og, búin að
lifa sitt fegursta eins og ég sjálf-
ur?
Ég myndi segja: — Við skulum
bæði viðurkenna, að þetta
var sóðalegt starf. Þeir notuðu
okkur, alveg eins og ég notaði
myndavélina mína. Fengum við
raunverulega nokkra fullnægingu
út úr þessu? Fannst okkur við í
raun og veru vera svo mikilvæg?
Lengst af eyddum við tímanum í
að dylja þá staðreynd, að við vor-
um hrædd.
Myndi Cornelía viðurkenna
þetta?
Ég myndi brosa með hálfopn-
um munninum, og segja: — Hvað
sögðu þeir þér til þess að reyna
að fá þig til að gleyma óttanum?
ÁTTUNDI KAFLI
Vonir og ótti heimsins, sem nú
logaði í bardögum, sameinuðust í
hinum dularfullu orðum: Overlord
aðgerðirnar. Fyrir herforingjaráð-
ið var þetta stærðfræðilegt vanda-
mál, fyrir leyniþjónusturnar ráð
gáta, fyrir óvininn var það lífs-
hættuleg ógnun. Aðgerðirnar
gætu þýtt dauða hvers og eins
þeirra 178 þúsund manna, bæði
yfirmanna og undirmanna, sem
þátt tækju í þeim.
Aðgerðirnar áttu að byrja á
degi, sem kallaður var D-dagur,
en dagurinn sjálfur hafði enn
ekki verið ákveðinn. En það var
ekkí um marga daga að ræða fyrir
þetta verk, sem bandamenn
bundu allar vonir sínar við. Árang
urinn byggðist á því, að fjölmörg
atriði féllu saman.
f fyrsta lagi varð að vera tungl-
skin nóttina á undan. Þá yrði að
standa rétt á sjávarföllum, og ekki
mætti vera of þungt í sjóinn. Þeir
176 þúsund menn, sem þennan dag
myndu fara yfir Ermarsund með
sín 20 þúsund farartæki, menn
jafnhræddir við dauðann og allir
menn eru, urðu að geta gleymt
óttanum. Þeir yrðu að ná fótfestu
í Normandí eða deyja að öðrum
kosti.
Það var mjög erfitt fyrir taug-
ar mannanna, að bíða eftir D-deg
inum. Himinninn var þungbúinn,
það var lágskýjað, vindur var
hvass á suðvestan, rigndi mikið,
og sjórinn var úfinn. Þeir, sem
gert höfðu áætlanirnar, voru utan
við sig af ótta, því að það voru að
eins þrír dagar í mánuði hverjum,
sem hentugir voru til lendingar,
þegar sjávarföllín voru rétt
og himinninn baðaður í tungl
skini.
Þýzka veðurþjónustan spáði, að
stormurinn myndi haldast í
nokkra daga. Veðurfræðingur
bandamanna trúðu því aftur á
móti, að veðrið myndi skána í
nokkrar klukkustundir næsta
morgun. Á þeim grundvelli byggð
ust fyrirskipanirnar. D-dagur
skyldi verða næsta dag.
Mennirnir 176.000 fóru yfir
Ermasundið og lentu á Normandi-
ströndinni. Þetta var 6. júní árið
1944. Overlord-aðgerðirnar voru
hafnar.
Mig hafði farið að gruna, hvað
Overlord þýddi þremur mán-
uðum áður. Þetta undarlega orð
kom oftar og oftar fyrir í skeyt-
um og skjölum, sem ég tók mynd-
ir af. Ég var fyrstur til þess að
vita um Overlord-aðgerðirnar í
hópi óvinanna.
Mér leið mjög vel og hélt áfram
njósnum mínum af skeytingar-
leysi og kæruleysi, knúinn áfram
af nærveru Esru, ástmeyjar minn
ar, sem afði hvetjandi áhrif á
ævintýralöngun mína.
Ég útskýrði fyrir henni, hvað
Overlord var. Ég sagði henni, að
með þessu væri átt við aðrar víg
stöðvar, sem Rússar krefðust. Hve
nær svo sem Rússar endurlögðu
þessar kröfur sínar fram, kom orð
dyggilega fyrir í skeytunum. Over
lord-aðgerðirnar gátu ekki átt við
neitt annað en aðrar vígstöðvar.
Ég útskýrði fyrir hinni sautján
ára stúlku það, sem var að gerast
37
í styrjöldinni, og hún hlustaði á
hvert orð, sem ég sagði.
— Bretar vilja að Tyrkir sker-
ist í leikinn við hlið þeirra, því
að það mundi verða til þess að
Þjóðverjar hefðu nóg að gera í
Balkanlöndunum og þær herdeild
ir, sem þeir yrðu að láta vera hér
myndu ekki vera til taks til þess
að veita mótspyrnu við innrásina
í Frakklandi. En Tyrkir eru enn
ófúsir að fara út í styrjöldina. Sir
Hughe hefur sent skeyti til Lond-
on og sagt, að þeir muni aðeins
gera það, eftir að Overlord-aðgerð
írnar hafa heppnazt vel.
Ég var hreykinn af herkænsku
minni. Þarna, sem ég sat með fæt
urna teygða út frá mér í hæginda-
stólnum í leiguhúsinu mínu band
aði ég frá mér hendinni og hélt,
að Overlord væri þar með úr sög-
unni.
— Ef Þjóðferjar hafa augun op
in, þá þurfa þeir ekkert að óttast,
sagði ég. — Allt, sem þeir þurfa
að gera, er að líta vandlega yfir
skjölin, sem ég læt þá fá. í þeim
er lögð meiri og meiri áherzla á
orðið Overlord. Ekki mun líða á
löngu, þar til aðgerðirnar hefj-
ast. Ef Þjóðverjar eru slyngir, þá
munu þeir undirbúa . . .
Esra svaraði orðræðum mínum
með blíðu. Allar minningar um
ástríðufulla framkomu Möru hurfu
úr huga mér. Esra var viðkvæm
og hæglát og trygg. Hún hagaði
sér, eins og hún væri hrædd um,
að ástleitni hennar kynni að fara
í taugarnar á mér. Ég notfærði
mér ást hennar af hégómagirnd
og heimsku.
— Heldurðu, að þú viljir alltaf
hafa mig hjá þér? spurði hún.
Það eína, sem komst fyrir
í huga mínum, var mikilvægi
sjálfs mín, og hógvær spurning
hennar kom illa við mig. Ég leit
reiðilega til hennar.
— Þú veizt, að við verðum að
38
mér, að þú elskaðir John. Ég trúi
ekki að þú elskir hann. Ég held
að þér finnist þú bundin honum
vegna vináttu ykkar, og vegna
þess að þú ert vinum þínum trygg.
Sverðu að þú elskir hann og ég
skal láta þig í fríði.
En hún gat ekki svarið það,
ekki í kvöld, ekki með Davíð fast
hjá sér þarna í bílnum.
Hún sagði ekkert og hann laut
að henni og kyssti varir hennar
og þrýsti henni að sér. Hjarta
hennar var þrungið af ást til hans.
Kossar hans gerðu hana ölvaða af
sælu.
Þau vissu ekki fyrr til en þau
heyrðu vélarhljóð og bifreið ók
upp að þeirra bíl. Davíð sleppti
henni skyndilega. Kannski var
bóndinn að koma aftur. En sem
þau stigu út úr bílnurn sáu þau
að þetta var herbíll.
— Hvað eruð þið að gera hér?
Liðsforinginn ávarpaði þau á
kóreönsku, en þegar honum varð
ljóst, að þau skildu hann ekki
sagði hann á bjagaðri ensku.
— Hvað eruð þið að gera hér?
Davíð svaraði glaðlega. — Við
fórum í ökuferð. Þetta var ákjós-
anlegur staður til að stoppa og
horfa á tunglskinið. Hann lagði
hendina um öxl Rakelar um leið
og hann talaði.
Hún gaf frá sér smátíst. — Við
erum frá Trúboðssjúkrahúsinu.
En þetta er yndislegur staður á
tunglskinsbj artri nótt.
— Hvar eru íbúar bóndabæjar-
ins? spurði liðsforinginn.
Davíð yppti öxlum. — Hvernig
ættum við að vita það. Ljós eru
öll slökkt. Við héldum, að þetta
væri eyðibær.
— Við höfum ástæðu til að
ætla að strokufangi að nafni John
Kim hafi verið í felum hér. Við
0RL0G I AUSTURLONDUM
EFTIR MAYSIE GREIG
verðum að leita um húsið.
Hann barðí harkalega á dyrn-
ar og þegar ekkert svar kom lét
hann menn sína brjóta upp hurð-
ina. En húsið virtist gersamlega
mannlaust.
Liðsforinginn urraði reiðilega.
— John Kim hefur enn einu sinni
sloppið. En við munum hafa hend
ur í hári hans, hann getur ekki
verið langt undan. Við náum hon
um áreiðanlega.
— Ég veit ekki um hvern þið
eruð að tala, sagði Davíð. — Við
þekkjum engan John Kim. Er það
Rakel? Við fórum hingað í öku-
ferð til hressíngar eftir erfiðan
dag í skurðstofunni.
— Bóndinn hlýtur að koma aft-
ur, sagði liðsforinginn. — Hann
hlýtur að koma til að gefa skepn-
unum. Kannski John Kim hafi ver
ið hér, kannski ekki. Hann er
nokkuð kænn sá náungi og á sér
marga vini meðal andstæðinga
stjórnarinnar.
— Jæja, ég er hræddur um að
við getum ekki hjálpað yður,
sagði Davíð í sama glaðlega mál-
rómnum. — Það er bezt við ök-
um aftur til sjúkrahússins. Eins
og ég sagði höfum við átt erfiðan
dag á sjúkrahúsinu. Og kannski
væri ráð að kynna sig, ég er dr.
Burney og þetta er systír Hastings.
Liðsforinginn hneigði sig. — Ég
er major Boria. Ég er mjög glað-
ur að hitta yður, doktor. Við met-
um mikils það starf sem þið vinn
ið af höndum hér í Kóreu á
Trúboðssjúkrahúsinu.
— Þökk fyrír, sagðiDavíð. —
Og viljið þér nú hafa okkur af-
sökun þótt við snúum heimleiðis.
— Þar eða þið ókuð hingað að-
eins ykkur til skemmtunar, hef
ég enga ástæðu til að meina ykk
ur að fara, sagði majórinn. Sjálf-
ur ætla ég að bíða unz bóndinn
kemur aftur. Kannskí getur hann
sagt okkur eitthvað.
— Sælir majór, sagði Davíð
kæruleysislega.
Boria majór hneigði sig aftur
fyrir þeim. — Góða nótt, dr. Burn
ey. Góða nótt, systir Hastings.
Þau stigu inn í bílinn og óku
á brott. Rakel var að niðurlot-
um komin af taugaáreynslu.
—Hvað heldurðu að hann hafi
grunað? spurði hún.
— Ég vona að hann hafi hald-
ið við höfum ekið hingað til að
geta verið í einrúmi um stund,
sagði Davíð. — Ef hann hefði tor-
tryggt okkur hefði hann áreíðan-
lega ekki leyft ókkur að fara.
— En hvert getur John hafa
farið? spurði hún full örvænting-
ar. — Er ekki óskaplega hættu-
legt fyrir hann að leggja upp í
ferð strax eftir uppskurðinn?
Hann yppti öxlum.
— Svona álíka hættulegt og
vera kyrr. Kannski hafa þeir get-
að flutt hann á börum. Og hvað
sem því líður eru þeir horfnir.
— Ég er að velta fyrir mér,
hvert þeir hafa farið, sagði hún
og hugleiddi hvað þetta var allt
fáránlegt, að hún sem eftir Sham-
inista trú var eigipkona hans vissi
ekkert um ferðir hans. Mundi líf
þeirra saman verða eitthvað svip-
að? Mundi John verða á eilífum
flótta, jafnvel vinna það til að
láta bera sig á börum fremur en
komast í klærnar á ráðamönnum
stjórnarinnar.
— Ég gerði hvað ég gat til að
hjálpa þér, sagði Davíð — jafn-
vel þótt majórinn hafi kannski
hugsað sitthvað kynlegt um okk-
ur. Ég hef lesið um mál John
Kim og ég hef samúð með honum.
og einnig með þér, Rakel. En
hversu lengi geturðu verið bund-
in manni, sem er flóttamaður í
sínu eigin landi? Þú hefur gert
það sem þú gazt íyrir hann, hvers
vegna læturðu ekki þar við sitja?
Eins og ég sagði áðan, þá get ég
svarið^ að þú elskar hann ekki.
— Ég get ekki brugðizt honum,
hvíslaði hún. — Ég er gift hon-
um eftir Shaministatrúnni.
Hann stöðvaði bílinn skyndi-
lega, sneri sér að henni og starði
á hana. — Þú giftist honum.
Hún neri hendur sínar. — Já.
Það var gert í flýti af Shaminista-
presti. Þeir sögðu mér að ef hann
yrði handsamaður væri honum ef
til vill styrkur í að eiga enska
konu. Herforingjai’áðið vill fyrir
hvern mun forðast að vekja óvild
Breta í sinn garö. Ég taldi það
vera það eina, sem ég gat gert
A—hann til að hjálpa honum
Davíð. Og ég varð að gera það.
Gerðu það fyrir mig að reyna að
skilja mig.
— Ég botna ekkert í þér, sagði
hann hörkulega. — Þú hefur vit-
að frá því fyrsta að ég var ást-
fanginn af þér og að þú elskaðir
mig, en samt læturðu telja þig
á að giftast öðrum manni. Þú
veizt ekki einu sinni hvort gifting
in er lögleg.
— Matrónan sagði mér að
brezkir ríkisborgarar yrðu að láta
vígja sig í brezka sendiráðinu.
— Það ætla ég að vona, sagði
hann. — Og vegna þess að ein-
hver heiðíngjaprestur tautar yfir
ykkur nokkrar særingar þá telur
j)ú þig löglega gifta John Kim.
Eg trúi ekki að hjónaband þitt
sé eigi sér stoð í lögum.
Hann dró djúpt andann áður
en hann sagði: — Þú hefur
kannski flýtt þér að rækja eigin-
konuskyldur þínar?
Hún hristí höfuðið og hvíslaði.
— Nei, John varð að flýja nótt-
ina, sem við giftum okkur. Við
vorum aðeins saman í fáeinar
mínútur.
— Ég neita að líta á þig sem
eiginkonu hans, sagði hann að lok
um.
— En ég lít sjálf á mig sem
eiglnkonu hans, sagði hún. — Að
minnsta kosti meðan hann á við
erfiðleika að glíma. Ég lofaði mad
ame Chong að gera allt, sem í
mínu valdi stæði til að hjálpa hon
um.
14
T f M 1 N N, fimmtudaginn 17. september 1964 _