Tíminn - 29.12.1964, Síða 11

ÞRIÐJUDAGUR 29. desember 1964
TIMINN
11
leyfi til þess að heimsækja fangana. Hann var hræddur
um, að þeir muni reyna að bjarga ykkur.
— Og það er von, að hann óttist það, læknir.
— Er það von? Hvers vegna?
Ég vildi gjarnan komast hjá því að skýra frá því, sem
Tehani hafði sagt mér, og hefði ég verið viss um, að Atuanui
hætti við áform sitt, hefði ég ekki skýrt frá því. En ég
þekkti kjark hans og ákefð, og hvorki hann né Tehani
höfðu hugmynd um, hvað fallbyssurnar gátu áorkað. Þau
höfðu aldrei séð skorið úr þeim, og það var meir en lík-
legt, að Atuanui vildi ekki hætta við áform sitt. Ég skýrði
lækninum frá ráðagerðinni um að ráðast á freigátuna, og
hvað ég hefði gert til þess að afstýra henni. Hann varð
undrandi á þessari fregn.
— Við höfðum ekki hugmynd um, að verið væri að
undirbúa árás, sagði hann. Það var gott, að þér skýrðuð
mér frá þessu. Ef þeir hefðu ráðizt á okkur, hefðum við
drepið fjölda eyjarskeggja. — Edwards skipstjóri getur
komizt hjá allri hættu. — Hann þarf ekki annað en að hafa
sterk varphöld í landi og neita eyjarskeggjum um að safn-
ast saman í bátum umhverfis skipið. Því næst skýrði lækn-
irinn mér frá því, að Tuahu hefðu fært sér handritið að
orðabókinni minni.
— Ég hef líka komizt yfir dagbókina yðar, sagði hann.
Mig langar til þess að lesa hana við tækifæri, eða er eitt-
hvað í henni, sem þér viljið ekki láta lesa?
Ég sagði honum, að í bókinni væri ekki annað en frá
sagnir um daglega viðburði frá því ég fór frá Englandi, og
þangað til Pandora kom, og að hann mætti gjarnan lesa
dagbókina ef hann vildi.
— Það þykir mér vænt um, sagði hann. — Dagbók yðar
getur orðið yður að miklu gagni á seipni árum., Ef þér
viljið — skal ég geyma þessi plögg fyrir yður. Ég skal láta
þau á botninn í meðalakistunni minni, og þar ættu þau
ekki að glatast. En um orðabókina er það að segja, að
Edwards skipstjóri veit, hve Sir Joseph er það mikið áhuga-
mál, að þér fáið að vinna að henni, og hann hefur því
gefið leyfi til þess, að þér vinnið að henni á heimleið-
inni.
Þetta var mér mjög kærkomið. Ég hafði kviðið fyrir
hinni löngu ferð. Ég minntist þess nú, að skipstjórinn
hafði bannað okkur að tala saman á máli Tahitibúa. — Ef
við fengjum leyfi til þess að tala saman mál Tahitibúa,
þá gæti ég haft mikil not af samföngum mínum. Og um
leið gæti ég haft ofan af fyrir þeim.
Læknirinn lofaði því, að hann skyldi tala um þetta við
skipstjórann. Og um leið og Pandora lagði úr höfn feng-
um við leyfi til þess að tala saman á tahitisku.
■jjL
Allan næsta dag voru skipverjar önnum kafnir við að
flytja vistir um borð. Brytinn okkar, Jones Good skýrði okk
ur frá því, að skipið ætti að leggja úr höfn innan 24
klukkutíma. Edwards hafði engar upplýsingar fengið við-
víkjandi Christian eða Bounty. Það virtist svo sem hann
hefði komizt að þeirri niðurstöðu, að við segðum satt við-
víkjandi Bounty. Um nóttina heyrði ég hróp varðmannanna
á þilfari skipsins. Sem betur fór var ekki reynt að gera
árás á freigátuna. Við léttum akkerum um sólarupprás.
Klukkan tíu um morguninn, þegar ég leit út um kvistgat-
ið, sá ég ekkert annað en endalaust hafið.
Nú hófst tilbreytingalaust tímabil fyrir okkur fjórtán,
sem vorum byrgðir inni í „skríninu" á Pandoru. Það kom
í Ijós, að tíminn Ieið fljótar, þegar við höfðum eitthvað
fyrir starfni. Daginn eftir að við lögðum af stað, færði
Hamilton læknir mér handritið að orðabókinni. Hann hafði
enn fremur ritföng meðferðis, og hafði látið timburmeist-
arann smíða lítið borð, sem ég gat haft í fanginu. í
þurrkinum gisnuðu þiljurnar svo mikið, að nú var orðið
vinnubjart inni hjá okkur. Nú máttum við tala saman á
tahitisku, og samfangar mínir tóku drjúgan þátt í starfi
mínu. Stewart, Morrison og Ellison voru ágætir málamenn,
og nærri því jafngóðir í tahitisku og ensku. Ég varð undr-
andi á Ellison. Hann talaði tahitisku með réttari áherzlu
en nokkur okkar hinna, og virtist ekki hafa þurft að
hafa neitt fyrir því að læra málið. Hann vakti athygli
mína á ýmsu, sem ég hafði ekki tekið eftir. Þessi vesalings
piltur hafði aldrei þekkt foreldra sína. Honum hafði verið
sparkað frá bakborða til stjórnborða frá því hann mundi
eftir sér, og honum hafði aldrei dottið í hug, að hann
væri vel gefinn. Mér rann til rifja, að svona gáfaður pilt-
ur skyldi aldrei hafa fengið færi á því að menntast, enda
þótt reynt væri að troða í aðra, sem enga hæfileika hefðu
til náms.
Fyrir kom það, að veður var svo vont, að ekki var
hægt að skrifa. Freigátan hjó stefninu í öldurnar og valt
hræðilega. Við ultum líka, héldum dauðahaldi í boltana í
veggjunum. Oft hentumst við til og særðumst þá á hönd-
um og fótum. Auk þess rigndi stöðugt á okkur, ef dropi
kom úr lofti, og jók það vanlíðan okkar að miklum mun.
Við sváfum, eða réttara sagt, reyndum að sofa á blautum
trjám.
Oi
Við 'höfðum verið í marga daga á sjónum, þegar við
fréttuni það, að Pandora væri ekki ein á ferð. Resolution
fylgdi i kjölfarið, litla skonnortan, sem Morrison og félag-
ar hans höfðu smíðað. Edwards hafði búið það út sem
hjálparskip fyrip freigátuna, og annar stýrimaður á Pand-
ora, Oliver, hafði þar yfirstjórn. Að öðru leyti var skips-
höfnin á Resolution: eitt liðsforingjaefni, einn bátsstjóri
og sex hásetar. Þetta var laglegasta skip og það sigldi
framhjá freigátunni hvernig sem veður var. Oft hafði
Morrison ástæðu til þess að kvarta undan þvi að hafa
verið tekinn fastur í Papara. Það hefði verið einhver
munur að fá að sigla heim á þessari hraðsigldu skútu.
Brátt fór að bera á því, að Henry Hillbrandt væri að gefast
upp. Hann var að eðlisfari þunglyndur maður, og það var
bersýnilegt, að kvíðinn við hinn yfirvofandi herrétt var að
verða honum ofurefli. Ég minnist kvöldsins, þegar hann
gerði þetta uppskátt í fyrsta sinn. Það hafði rignt um morg-
NÝR HIMINN - NÝ JÖRÐ
EFTIR ARTHÉMISE GOERTZ

71
málum, að ég geti algjörlega helg
að líf mitt rannsóknastarfsemi.
— Og það þýðir að þú yrðir að
eyða allri æfinni til þess að spýta
bakteríum inní kanínur, skera
upp marsvín og koma hinum ýmsu
líffærum þeirra fyrir í glösum og
tilraunakrukkum?
Hann gat ekki varist hlátri yfir
hugmyndum hennar um rann-
sóknastörf.
— Á vissan hátt, já.
— Ó, Vik, ætlarðu þá að eyði-
leggja alla þína framtíðarmögu-
leika — öll þau ágætu tækifæri
sem þér bjóðast? Þvílíkt starf er
ekki við þitt hæfi. Skrifaðu þeim
það
— Já, en þú myndir áreiðan-
lega kunna vel við þig í New
York! sagði hann. Og í ákefð sinni
við að telja henni hughvarf, tók
hann að lýsa öllum þeim unaðs-
semdum, er hin mikla heimsborg
hefði upp á að bjóða Þar voru
söfn, sönghöll, leikhús og glæsi-
legar sölubúðir.
Hún hristi höfuðið. — Okkar
heimili er meðal okkar fólks, þar
sem við getum lifað okkar eigin
lifi.
Hann var að missa þolinmæð-
ina. — Okkar heimili er þar sem
við byggjum okkur iað. Okkar
fólk er ekki allt mannkynið.
— Nei, en okkur myndi líða
best í Louisiana. Vik . .
Hún leit til bans bænaraugum.
— Ég reyndi af fremsta megni
að sætta mig við þá hugmynd, að
flytjast með þér til Panamt. — iá
vakandi um nætur og barðist við
andúð mína á því. Og ég vildi
óska að ég gæti núna sætt mig
við tilhugsunina um að fara til
New York! En að yfirgefa allt
hér — varpa frá sér öllum þínum
glæsilegu framavonum . . . Tárin
hrundu niður vanga hennar og
röddin var grátkæfð.
— Hvað leggur þú þá til að ég
geri? Hann stóð frammi fyrir
henni með krosslagðar hendur a
brjósti.
! Hún spratt upp af stólnum )g
, greip í axlir honum. — Settu þig
niður í New Orleans sem einka-
læknir! Þú yrðir sá eftirsóttasti1
. Þú myndir skara fram úr hinum!
Þú sem getur allt!
Hann gekk að glugganum,
horfði út og handlék úrfesti sína.
Kannski var það eigingirni, eða
jafnvel grimmd, að vilja fá hana
til að yfirgefa allt sem hún elsk-
aði, fórna því fyrir ótryggt )g
einmanalegt líf meðal ólks, er
hún myndi æfinlega telja sér fram
andi. Hann hefði starf sitt að una
sér við, en hún hefði ekkert ann-
að en félagsskap hans, og jafn-
vel návist hans yrði með köflum
næsta takmörkuð. Síst af öllu vildi
hann þó beita hana bilgirni jg
hörku Skyndilega sneri hann ser
að henni, varp öndinni mælti:
— Svo þetta er það seiu
þú villt?
— Já. Hún stóð upp og.gekk úi
hans. — Vegna þess að ég elska ;
þig svo heitt. og óska þér goðs
og glæsilegs frama. Og þess munt
þú einnig óska. Vik Þú varst boí-
inn ti) þess. Eins og faðir þinn
og afi. Sérðu það ekki sjálfur? Að
það er hlutskipti þitt?
— Hlutskipti vort er það, sem
við — með guðs hjálp — sköpum
oss sjálf.
— Veldu þá það hlutskipti, sem
allir verði stoltir af! Svíktu okk-
ur ekki! Svíktu ekki sjálfan þigl
Allt í einu fannst honum hann
vera uppgefinn.
— Jæja. Þá það, Kóletta. Ég
skal gera sem ég get.
Hún gekk nær honum og mælti
blíðlega: — Þú getur ekki ger-
breytt þinni eigin veru, Vik, frem
ur en þú færð breytt um merg í
þínum eigin beinum.
— Ætli ekki . . .
Hún ieit rannsakandi í augu
hans. Svo fleygði hún sér í faðm
honum. — Ó, Vik, Vik! hvíslaði
hún. — Við skulum vera þér svo
góð. Því mátt þú trúa! Hún þrýsti
sér að honum, og hann laut niður
og lagði vanga sinn blíðlega að
kinn hennar, en andstæðar tilfinn
ingar háðu harða baráttu í sál
hans.
Það var laukrétt, að vagn Júlí-
ens stóð fram undan húsinu á
Fagranesi.
Meðan læknirinn gekk upp garð
stiginn, fann hann til samvisku-
bits. í raun réttri var hann jafn
leikinn í því að látast og tengda
faðir hans tilvonandi. Því það
varð hann að kannast við, að
hann var ekki kominn hingað til
þess fyrst og fremst, að kveðja
Fauvette. Hann vonaðist eftir að
hitta Mirjam.
Hann hefði snúið til baica, er
ekki hefði sést til hans ofan af
hjallanum. Þar sátu þau að kaffi-
drykkju, Júlíen og Palmýra, Fau-
vette og herra Paviot.
— Já, við erum að fara tu oorg
arinnar, svaraði Fauvette. — Nú
fara svo til allir sumargestirnir,
þegar skólar taka til starfa..
— Við verðum kyrr, þar til val
hneturnar eru orðnar fullþroskað
ar, sagði Viktor. — Svo getur Sep
hrist þær niður.
— Þá vona ég að þær þroskist
í tæka tíð, mælti Fauvette og hló
við. — Því aldrei vill Nanaine
missa af fyrsta kvöldinu í óper-
unni. Ég er búin að tryggja okkur
stúku.
— Við verðum ekki i.ér, og er
það þó hvorki vegna valhnetanna
né operunnar, mælti Palmýra í
viðkvæmnisróm — Ég er nýbúin
að selja Fagranes.
Júlíen var allt annað en glað-
legur í bragði. Hann sat álútur
og var sem hann skryppi saman í
stólnum.
Læknirinn hafði líka hrokkið
við. en duldi það undir sinni
venjulegu rósemi. Hann langaði
til að spyrja, hvenær i-au ægðu af
stað. og hvert ferðinni væri heit-
ið, en var hræddur um að það liti
út sem forvitni.
Það var Júlíen sem bar upp
bessa vandræðaspurningu.
— Jafnskjótt og gengið heíur
verið frá sölunni. svaraði
Palmýra.
— Það tekur um hálfan mán-
uð, varð Júlíen þegar að orði.
Hún yppti bara öxlum. — Það
er ágætt. Okkur veitir ekki af
þeim tima til að nakka niður og
undirbúa ferð okkar til New
York Við förum þangað með
skipi.
— 0, New York! Það glaðnaði
yfir Júlíen. — Þangað kem ég
stundum í viðskiptaerindum.
— Því miður verðum við ekki
þeirrar ánægju aðnjótandi að hitta
yður, svaraði Palmýra og brosti
vingjarnlega. — Við munum setj-
ast að einhvers staðar í Frakk-
landi.
— Já, en orðrómur er a sveimi,
um að styrjöld sé yfirvofandi i
Evrópu, hrópaði Júlíen. Frakk-
land var svo langt í burtu og þar
átti hann engum viðskiptum að
gegna.
— Víst svo, en vinir okkar
álíta. að ekki sé hætta á því næstu
fimm árin. Það er Þýskaland,