Tíminn - 12.03.1965, Blaðsíða 11

Tíminn - 12.03.1965, Blaðsíða 11
FÖSTUDAGUR 12. marz 1965 TÍMINN ljós. Vörðurinn kom með fötu til okkar fulla af heitri mjólk og svolítið af kexi. Þegar hann var að fara, kastaði hann til okkar sígarettupakka, og kom svo með öskubakka og eldspýtur. Þessar sígarettur verkuðu eins og eitthvert kynja lyf á okkur. Við virtumst vera á leið upp breiða á, þvi beggja vegna sást til lands, og vatnið var óhreint. Þetta hlaut að vera á Suður-Borneo. Það reyndist vera Bandermasin. Skömmu seinna sáum við skip liggja við ankeri í nokkurri fjarlægð, og eftir hálftíma vorum við komnir svo nálægt, að við gát- um greint þau. Þarna voru tvö stór beitiskip með hallandi reykháfa og kinnunga af Asigara-gerðinni að koma út, annað þeirra var flaggskip. Þetta voru greinilega skipin tvö, sem við höfðum átt í orystu við og höfðu síðan sökkt okkur. Þau voru glæsileg á að sjá þennan bjarta morgun, þarna sem þau stefndu til sjávar. Nokkur tankskip lágu þarna einnig við ankeri, og verið var að dæla olíu úr þeim, í tundurspillana. Við renndum okkur upp að hliðinni á 10.000 tonna olíuskipi. Það var skemmtilegt að fylgjast með því, hve vel skipstjóranum fórst stjórn skipsins úr hendi. Það var eins og hann væri með kattliðugan apa, sem mjakaði sér hægt og hægt að hlið olíu- flutningaskipsins. Og sjóliðarnir köstuðu línunum ekki síð- ur af mikilli leikni. Þeir sveifluðu þeim yfir höfðum sér eins og slöngvivað og sveigðust sjálfir til og beygðust. Um leið og búið var að festa tundurspillinn, vorum við fluttir yfir á olíuskipið, og reknir saman í hnapp á ofurlitl- um bletti. Japanirnir á tankskipinu voru ekki tiltakanlega þægilegir í viðmóti, þeir hrintu mönnum til, og venjulega voru þeir fremur hrokafullir. Hitinn var nú orðinn mjög mikill, þar sem blæjalogn var á, og þegar sólin hafði skinið nógu lengi á þilfarið, og hitað jámið, var næstum óbærilegt fyrir skólausa menn, eins og okkur, að standa á því. Sjaldan hafði jafn marglitur hópur manna' sézt samar kominn á einum stað — sumir voru í fatalörfum, aðrir á stuttbuxum einum saman, enn aðrir voru í samfestingum og að lokum voru nokkrir á nærklæðunum. Flestir voru eða höfðu verið gegndrepa í olíu. Eiiginn hafði rakað sig í tvo daga, og allir voru höfuðfatslausir að undanteknum liðsfor- ingja úr landgöngusveitinni, sem enn var með húfupottlok- . jd ið sitt á höfðinu, og var eins uppdubbaður og framast mátti verða. Nokkrir mannanna voru illa meiddir. Stoker Daly var mjög hætt kominn, því hann hafði brennzt illa í andliti í gufu. Það hlýtur að hafa verið hræðilegt að fá saltan sjó- inn í brunasárin. Skinnið flagnaði af í löngum ræmum, ef komið var við það. Einhver hafði borið feiti á andlit hans, og síðan lagt yfir það vasaklút. Nú var þetta allt orðið fast niður í sárinu, og aðeins lítið op eftir fyrir munninn. Hann stundi og bað án afláts um vatn. Eftir samtal, sem gekk heldur stirðlega, við yfirmann á olíuskipinu, fengum við leyfi til að koma hinum særðu fyrir í gangi, sem lá frá þilfarinu og í gegnum brúaryfirbygging- una, til þess að þeir væru ekki í mesta sólarhitanum. En við urðum að fá vatn. Þessir menn myndu allir deyja, sérstak- lega vorum við þó hræddir um líf Daly, ef við fengjum ekki vatn handa þeim. Allir þjáðumst við mikið af þorsta. Við vor- um búnir að læra ppanska orðið yfir vatn — mezu. Við fórum og báðum um það, en allt, sem við fengum, var — Nai, eða eitthvað því um líkt, það þýddi greinilega — nei. Nokkru seinna kom einn þeirra með dálítið vatn í fötu, og við gáfum þeim veikustu að drekka fyrst. Daly leið miklu betur strax á eftir og var rólegur og næst því að vera með- vitundarlaus í nokkurn tíma. Svo gáfum við öllum einn eða tvo munnsopa af því, sem eftir var. Sjóliðunum tókst að komast yfir svolítið meira, og við höfðum fengið nægilega mikið til þess að hafa viðþol, það sem eftir var dagsins. Enginn okkar var hungraður að ráði. Daly fór aftur að versna um miðjan dag. Ég hélt hann væri að deyja, svo ég sneri mér að einum japanska liðsfor- ingjanum, sem talaði svolítið í ensku, og spurði, hvort lækn irinn á tundurspillinu gæti ekki komið yfir um. Hann sagð- ist skyldi spyrja að því, og svo kom læknirinn, en gerði ekki mikið. Ég held hann hafi ekki verið viss um, hvað gera skyldi, og því talið ráðlegast að gera ekki neitt. Ég var orð- inn alveg viss um, að Daly myndi deyja þá um nóttina. Mikill hiti var í ganginum og alveg loftlaust, og hann lá á beru stálþilfarinu. Japanirnir settu upp smáhlíf fyrir sólina úti á þilfarinu, þar sem hinir mennirnir voru, og allir reyndu að þjappa sér saman undir henni. Fram til þessa hafði lífið verið held- ur óglæsilegt. Og við voru ekki mjög kampakátir. Sólin varpaði brennandi geislum sínum niður á okkur, og þorsti og þteyta lögðust þungt á mannskap(nn. Samt björguðu vatnssopinn, sem við fengum og sólhlífin okkur, og við sett- umst niður og biðum þess, sem verða vildi, þótt útlitið væri ekki gott. Við vorum að minnsta kosti átta til tíu kílómetra undan landi. Þar virtist hitinn sízt minni, og landslagið var ekki upplífgandi. Flótti kom ekki til mála. Um klukkan tvö eftir hádegi kom liðsforingi af tundur- W 9 ar Esmond Torrington gengur í hljómleikasal rís fólk upp og fagn ar honum. — Ég sagði hálf feimnislega: — Kannski hafðið þér áhuga á að heyra hver eru einkunnarorð okkar í skólanum: Ég er, ég verð, ég get, ég vil. Hann deplaði augunum. Þetta er ekki svo lítið. Og hver getur lifað eftir þessu? En segið mér meira um kennsluaðferðir yðar . . ég ætla að hlusta og læra. — Ó, ég gæti ekki kennt yður neitt, sagði ég og roðnaði. — Kæra ungfrú Bray, við lær- um þangað til við deyjum, sagði hann. — Ég hef oft verið að hugsa um að setjast aftur á skóla- bekk- Foreldrar mínir dóu þegar ég var barn að aldri og systir mín, Monica — sem ég stend í mikilli þakkarskuld við — gaf mér heim- ili. Hann hélt áfram að tala um systur sína og ég sat hreyfingar- laus og hlustaði. Ég var mjög stolt yfir því, að hann skyldi trúa mér fyrir þessu öllu og ég skildi nú, hvers vegna honum þótti jafn vænt um systur sína og raun bar vitni. Það var bersýnilegt, að einu sinni hafði henni þótt mjög vænt um bróður sinn. Það var ekki fyrr en hann var fullorðinn og fór að heiman að hún gifti sig. Og síðan hafði hún tiltölulega ung fengið ólæknandi liðagigt. En síðan sneri hann talinu frá sjálf- um sér og fór aftur að tala um kennslu barnanna. Hann var mjög áhugasamur, þeg ar ég nefndi tónlistarkennslu Con rads og ég sagði honum, að við lékum grammafónplötur fyrir börnin til að þroska tónlistar- smekk þeirra á þann hátt —Mjög skynsamlegt, sagði hann. — Þér verðið að koma með börnin inn til mín og ég skal velja plötur — að minnsta kosti þegar ég er heima. Og þá hef ég' eitthva að hlakka til, hugsaði ég n íer. — Ungfrú Bray, byrjaói uann, svo leit hann á mig. — Hvað heit- 'ir eiginlegá ungfrú Bray? Þegar ég sagði honum það, tók hann sígarettuna úr munninum og virtist hissa. — Shelley. Það er sjaldgæft. — Já, allir segja það. — Hvernig stóð á því, að þér fenguð þetta nafn? — Mamma mín var mikill að- dáandi kvæða Shelleys, sagði ég. — Hún var kennslukona við skóla uppi í sveit, faðir minn var ungur læknir í sama þorpi, Dymcross í Sussex. — Dymcross, þar er ég vel kunnugur, hrópaði Esmond upp. — En einkennilegt. Konan mín og ég . . . Hann þagnaði. Aftur lagðist gríman yfir andlit hans eins og alltaf þegar hann nefndi nafn hinnar látnu konu sinnar. Hann sagði ekki meira um sjálf- an sig, en bað miá að segja sér eitthvað um mig. Ég sagði honum frá foreldrum mínum, sem bæði höfðu misst heilsuna á bezta aldri og dáið með nokkurra ára millibili og bróðir minn og ég hefðum stofn- að heimili saman. — Sorglegt að heyra, sagði Es- mond samúðarfullur. — Én hvað gerir bróðir yðar núna? Ég sagði að Robin væri í her- þjónustu og ég sagði líka, að okk- ur þætti mjög vænt hvoru um annað. — Ég er feginn að heyra, að þér eigið þó einhvern nákominn ættingja, sagði Esmond vingjarn- lega. — Þér verið endilega að bjóða bróður yðar hingað. þegar hann fær leyfi. Þetta var of mikið. Þótt ég hefði aðeins dvalið hér nokkra klukkutíma var ég viss um að slíkt væri ekki að skapi lafði Warr. Ég stamaði. — Ó, það get eg ekki . mér mundi ekki dett það í hug ■ . . það er mjög vingjarnlegt af yður . . . en þér þekkið mig hér um bil ekkert . . kannski rekið þér mig áður en vikan er liðin — Það finnst mér ótrúlegt, sagði hann og hlo Svo reis hann á fætur og kallaði á börnin. — Komið þið, krakkar. Við verð- um að fará heim. Systir mín er mjög nákvæm í slíku, sagði hann við mig. Og hún var það. Hún sat og beið eftir okkuri hjólastólnum úti á veröndinni. Sir Austen stóð eins og á verði fyrir aftan stól- inn og ég sá í anda hvernig hún hafði á nokkurra mínútna fresti spurt hann, hvað klukkan væri. ________________________________n 4. kapituli. Hádegisverðurinn var snæddur í sérstaklega fögru herbergi, sem allir nefndu salle á manger. Það var langt herbergi með fjórum frönskum gluggum út að verönd- inni, en þar borðaði fjölskyldan oft á góðviðrisdögum. Garðurinn fyrir utan var ótrúlega fallegur með litskrúðugum blómum og há- um trjám og nokkrum styttum. Mér fannst ég komin í annan heim og varð að klípa mig í handlegg- inn til að fullvissa mig um að þetta væri ekki draumur. Hr Torrington sat við enda borðsins. En enginn var við hinn endann, þar stóð ekki einu sinni stóll. Enginn fékk að taka sæti fyrrverandi húsmóður. Lafði Warr sat Esmond á hægri hönd, en sir Austin á vinstri. Síðan komu börn in og ég fjær. Ég hafði í flýti haft fataskipti og greitt mér. Mig sveið í andlit- ið eftir sterkt sólskinið og mér leið éins og feiminni skólastúlku innan um þetta glæsilega, heims- borgaralega fólk. Eg reyndi að láta sem minnst á mér bera og talaði aðeins við Conrad og Kate. Lafðin sagði ekki eitt einasta orð við mig, en ég fann augnaráð hennar stundum hvíla á mér, eins og hún byggirt við að ég gerði eða segði eitthvað óviðeigandi. Þegar máltíðinni var lokið var borið fram kaffi, en ég beið ekki eftir því. Mér fannst bezt við hæfi að ég færi með börnin. Ég sá að Kate reyndi að laum- ast út úr herberginu áður en frænka hennar talaði til hennar, en lafði Warr sneri snöggt stóln-- um sínum og ók hratt að Kate, sem stóð sem stirðnuð og tottaði á sér fingurinn. — Kate, taktu fingurinn út úr þér eins og skot — þú ert ekkert smábarn lengur, skipaði lafði Warr. Kate stóð enn með fingurinn upp í sér. — Kate, heyrir þú ekki, hvað ég segi? Þú ert alltof gömul til að totta % þér fingurinn. Barnið stóð kyrrt og saug óstyrk á sér fingurinn. Og hún leit biðj- andi á mig. f þriðja skipti skipaði frænka hennar: — Taktu fing- urinn út úr þér strax, Kate. Esmond Torrington fylgdist ekki með þessu. Hann var í djúp- um samræðum við mág sinn úti á veröndinni. Lafði Warr herpti saman munninn. — Þessi óþekkt verður að taka enda, Kate. Þú ert aiveg ómögu- legur krakki. Ég krefst þess, að þú gerir það, sem ég segi, ann- ars ferðu í rúmið og verður þar sem eftir er dagsins. Niðri við ströndina hafði ég lofað börnunum að ég skyldi lesa fyrir þau eftir máltíðina og síðan ætluðu þau að sýna mér dýragarð- inn, sem Rainer prins hafði stofn- að ýyrir nokkrum árum. Ég skildi hve vonbrigði Kate yrðu sár, ef hún yrði send í rúm- ið og ég var bálvond út í konuna, sem gerði þvílíkan gauragang út af saklausum óvana. En auðvitað var það bara tylliástæða hjá lafði Warr til að hella sér yfir bamið. Hún þoldi bókstaflega ekki óþekkt. Ég beygði mig yfir Kate. —Taktu fingurinn út úr munn- inum. vina mín, byrjaði ég. Lafði Warr hvæsti aS mér. — Ég bað ekki um hjálp yðar, ungfrú Bray. Eg hafði ákafan hjartsslátt, þeg ar ég rétti mig upp. Afsakið. lafði Warr, sagði ég án þess að blikna. — Ég hélt að ég væri ráðin sem bamfóstra þess ara tveggja barna. Hún lokað: augunum augnablik. — Það er rétt. En þetta er milli okkar Kate. Eins og þér hafið séð fyrr í dag er hún mjög óþekk og ókurteis við mig. Ef hún tekur ekki fingurinn út úr sér, þegai

x

Tíminn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tíminn
https://timarit.is/publication/50

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.