Vísir - 24.12.1932, Síða 10

Y I S I R
GLEÐILEG JOL!
Reiðhjólaverksm. FALKINN.
SÚ
inn
lili8lilliSI!IIBIIIilllllIilllllllIli!lillIlllillllElllimiiBlliei!i!3l!!!!!!íl!l6!!
■SSm ■■■2
§| Gleðilegra jóla og nýárs
ósk'ar öllum
Verslun G. Zoéga. s
!fiÍlllll!llllllllllll!!!!IIimilll!lilllIIB!limillllIIIIIIIIIIIIIII!31IIII!l9IEim»
Gleöileg jóll
Ullarverksmiöjan „Framtíðin“
Bogi A. J. Þórðarson.
miiiiiiiimiiimiiiiiiniiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiililllnillllllllllllllHi
jj= Gleðilegra jóla
= óskum við öllum okkar viðskiftavinum.
mmm Verslunin Höfn, Vesturgötu 45.
ss HöMtbú, Framnesvegi 15.
liiliiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiniiiiiiiiiiiimmiiiiiiiiiinil
Hásgagnaverslun Erlings Jónssonar,
Bankastræti lð.
upp á nef sér, drepmóðguð, við
livern minsta aðdáunarvott?“
Þrátt fyrir venjulegt sjálfs-
traust liins unga manns þjáði
þetta vandamál liann allan
daginn. Laust fyrir miðdegis-
verð var hann kyntur frú de
la Berviére, og komst þá að
raun um, að liún var hæði fög-
ur og fjörug kona. íburðar-
mikill kjóll liennar sveipaði
líkama, sem var mjúkur og
værðarlegur þegar hún hélt
kyrru fyrir, en þegar hún
lireyfði sig í stofunni varð at-
ferli liennar kviklegt og katt-
arlegt að sjá.
Undir borðum liafði Pierre
verið settur á vinstri hlið
hennar en hr. de Santiolin
á liægri, því að liann var nú
kominn aftur. Hins vegar við
Jiorðið sat liúsfaðirinn lir. de la
Berviére, tvö lítil Berviére-
börn og fóstra þeirra, liæglát
kona, litil og ljóshærð, sem
liefði verið mjög ómerlvileg, ef
liún liefði elíki haft lostfagra
Jiúð og skínandi augu.
Eftir miðdegisverð spurði
lir. de la Berviére Pierre að
þvi, hvort hann kynni ekki að
leika neitt liljóðfæri. Hinn ungi
ritari játti þvi liæversklega, að
hann ætli fiðlu sína inni í her-
Jiergi sínu. Það var sent til að
sækja fiðluna, og frú de la
Berviére settist sjálf við slag-
liöriiuna til þess að aðstoða
hann. Og þá var það, og líklega
vegna þess, liver álirif tóna-
sveiflurnar liöfðu á sál hans,
— að það þaut um liann eins
og snögg, ieiftrandi hugljóm-
un, að líklega væri það réttara,
að samúðin yrði grunntónn
viðskifta þeirra fremur en
virðingin, þegar alt kæmi til
alls.
Þessi sannfæring lians styrkt-
ist lilessanlega næstu daga.
Hljómleikunum liélt áfram, og
honum til óviðjafnanlegrar
gleði tók frú de la Berviére
jafnvel að biðja hann að lesa
fyrir sig Ijóðmæli. Hún var
framúrskarandi náðug við
hann, en ekki var neitt í fram-
komu liennar, sem benti til
þess, að hún óskaði, að sam-
eiginlegur hljómlistar- og
ljóðasmekkur þeirra þroskað-
ist yfir i viðkvæmari mök. En
eigi að siður, öðru liverju liafði
liún það til, að líta á liann
undarlega ratvísum augum, og
lmeig þá jafnframt ofurmjúkt,
lágvært andvarp af blómleg-
um vörum hennar.
„Ef eg fer ekki að leika elslc-
hugann ofurlítið mannborleg-
ar,“ liugsaði Pierre með sér
angistarfullur, „þá fer liún að
halda, að mér standi alveg á
sama um liana. Hins vegar er
eg smeykur um, að hún kunni
að rjúka upp, ef eg fer of hart
í sakirnar. Þó að hún kunni að
vera gráðug í vinahót, þá gæti
hún haft það til, að krefjast
virðingar jafnframt.“ En að
lokum kom þar, að liann Jiélt,
að nokkuð stæðist jafnt á um
vinsamleg liornaugu af Jieggja
liálfu. Málin voru að greiðast,
og mátti líta svo á, að ofurlítið
meiri dirfska væri nú ekki
með öllu óvelkomin.
Kveld eitt, á meðan lir. de la
Berviére svaf á legguliekk sín-
um og fóstran var að bródera
úti í liorni, greip hann í laumi
hönd frúarinnar, sem ekki var
kipt til liaka. Þétt og innilega
þrýsti hann grönnum fingrun-
um, sem skriðu jnn í lófa lians.
Morguninn eftir laust eld-
ingunni yfir liöfuð lians. „Þetta
er endirinn á veru yðar hér,
hr. Jallier,“ sagði lir. de la
Jólasálmur.
Lag: „Fyrst boðar Guð“;
Nii blundar fold í bleikum vetrarklæðum,
nú brosir stjarna skær frá sólarhæðum,
nú friðarboð er flutt til allra þjóða
með feginsklið af strengjum söngs og Ijóða.
1 Ijósadijrð sig baðar heiður himinn,
við hafsins vögguljóð nú sofna brimin,
og friður guðs nú faðmar alt, sem lifir
og færir sína blessun heiminn yfir.
Þái löng er nótt og lággeng vetrarsólin,
með Ijós og fögnuð lcoma blessuð jólin,
og sérhvert barn urn dyrðarljós nú dreymir,
því drottinn engu barni sínu gleymir.
Og dægurþrasi golt er nú að gleyma,
því gleðisólin skín um alla heima.
Vér komum þvi sem börn að lífsins brunni
með bænakvak og sólarljóð á munni.
Þú lífsins guð, sem læknar dauðasárin
og lætur þorna brennheit sorgartárin,
þú friðarguð, sem faðm þinn mót oss breiðir,
þín föðurhönd oss bendir, styður, leiðir.
Vér fögnum þér, hin fagra jólastjarna,
sem færðir oss hinn dýrsta lífsins lcjarna,
til eilífðar þú öllum heimi Ijómar
og engla þiisundradda söngur hljómar.
Á. S.
Berviére i nístandi kuldaleg-
um og bitrum rómi, er liann
kom inn í bókasafnið. Þér far-
ið þegar í dag. Eg leyfi það
ekki, að nokkur lifandi maður
sýni neinum lieimilismanni
minum óvirðingu, og það hefir
sært mig meira en orð fái lýst,
að þér, sem eg liafði reitt mig
afdráttarlaust á, — einmitt þér
allra manna, — skylduð bregð-
ast trausti mínu. Nei! Nei!
Engar útskýringar! Þér gerið
svo vel og farið þegar i stað.“
Stundu siðar yfirgaf Pierre
Jallier höllina, mállaus af
skelfingu. Á leiðinni til járn-
brautarstöðvarinnar mætti
hann hr. de Santiolin.
„Hvað er að tarna!“ lirópaði
gamli maðurinn, og var lireim-^
ur af meinfýsislegri kæti i
röddinni. „Eruð þér að fara?
Ó, þér ungi fábjáni! Þér finn-
ið konu grafna í einangrun
sveitamenskunnar við hliðina
á gömlum, feitum Jijassa, sem
ekkert þekkir liina fingerðu
list ástabragðanna. Þér komið,
ungur og snoppufriður maður,
og að lokum fer liún að eygja
dægraslyttingu og liuggun. En
hvað gerið þér! Þér lítið ekki
á liana fremur en að liún væri
ekki til. Nú, við hverju getið
þér búist? Hún hefnir sín, —
og yður er vísað burt. En kom-
ið þér nú ekki með það, að eg
liafi ekki varað yður við! Nei,
konu getur þótt það engu síð-
ur griinmilega, ef menn láta
undir liöfuð leggjast viss, smá,
— livað eigum við að segja? —
þægilegheit, — eins og ef
menn eru alt of framir i þeim
efnum. Eg er hræddur um að
þér séuð ansans báglega að
yður i sálfræði.“
„En kæri herra,“ tók Pierre
fram í fyrir honum í geð-
vonskutón, „yður skjátlast
lierfilega. Mér hefir verið visað
burtu með smán, svo að eg sé
enga ástæðu til þéss að leyna
yður sannleikanum. Eftir
„dúll“ sem staðið liefir óslilið
síðan eg kom hingað, fór svo i
gærkveldi, að frú de la Bervi-
ére svaraði greinilega er eg
þrýsti hönd liennar i tilbeiðslu-
skyni.“
Hr. de Santiolin liorfði á
^hann, ypti öxlum og hló kulda-
lega. „Frú de la Berviére!
Hver er að tala um hana? Það
er ungfrúin, sem hér er um að
ræða — fóstran. Hvað er að
tarna! Skilduð þér það ekki,
niaður guðs og lifandi? Hver
liefði það átt að vera önnur.
Hún drotnar algerlega yfir hr.
de la Berviére, — hún ein.“
„Þetta liefðuð þér getað sagt
mér strax,“ livæsti Pierre Jall-
ier. „Farið þér norður og nið-
ur með dylgjur yðar og rósa-
mál!“
Hr. de Santiolin rétti úr sér
með þótta og virðuleik. „Herra
minn,“ mælti liann kuldalega,
„héiður minn bannar mér að
Ijbregðast skyldunn gamallar
vináttu.“
-5*. S. E. þýddi.
GLEÐILEG' JÓL!
s
SOFFÍIJBÚÐ
S. Jóhannesdóttir.
UPni
ciJU
lant;
tli!IISE!3i!8!I!BBf!B!!!81!ll!ll!!!l!fi!l!i!E!!l!fIÍ!!§iÍ!!!I!I!EiEII!!S!!i881!!lSlE!!i!l
= GLEfílLEG JÓL!
B
K. Einarsson & Björnsson.
lt!iniltlini!lllllllllllllllll!lllllllll!l!llllll!inilllllll!l!!ll!E:illIH!!l!nÍ