Vísir - 24.12.1932, Blaðsíða 20

VISIR
GLEÐILEG JÓL!
Skipaútgerö ríkisins.

Ué
GLEÐILEG JÓL!
Kolaversl: Guðm. Kristjánssonar.
85
SII!ilEÍli!ÍÍlllillil3I!lllSillSíi!liilIKIlilillSIII!llllli!llliillllllllllSlli!í!!fIl!l
GLEÐILEG JÓL!
Járnvörudeild Jes Zimsen.
imiiiHiiiiiiiiiimiiimiiiiiiiimiitiiiiiiiiiimimiiiiiEtiiitiiiiiiiiiiiiiiii!
ffiæææææææææææææææææææææææææ
GLEÐILEGRA .1 Ó L A óskar
Ileildverslun Garðars Gíslasonar.
...................................................IIIIIIIHIIM!
GLEÐILEGRA JÚLA
óska eg öllum. mínum viðskiftavinum.
Ólafur Benediktsson ss
kolakaupm.
liiiismiiiismi&iiiiimiiiiiiiiixiiiiiimiiiiiiiiiisiiimiiiiiiiiiismiimm
’ŒSSil!
zsrm
ani
GLEÐILEG JÓL!
Verslun Ásgeirs Ásgeirssonar,
Þingholtsstræti 21.

m
GLEÐILEG JÓL!
VERSLUNIN BJjjRMl.

GLEÐILEGRA JÓLA
óskum við öllum bæjarbúum.
Strætisvagnar Reykjavíkur h.f.
Þegar
Hulda HeiSmann sat viö glugg-
ann, og staröi út á skaflana. Alt,
sem auganu mætti var blátt og
hvítt, himinn og jörö. Hún reyndi
aö líkja snjónum viö eitt'nvaö
fallegt, henni datt í hug óspilt
mannssál.
Líti'S hraöfleygt iiros lék um
varir hennar.
Var hún aftur farin aö trúa á
sakleysi og fegurö, hún, Hulda
Heiömann! sem fyrirleit lífiS svo
djúpt, aS þaS var henni til sárrar
kvalar.
Ó, þessi hvíti, hreini snjór, hon-
urn hafSi hlaöiö niSur í logni, hve
mjúkt og vært hlaut aö vera aS
hvílast í fannarfaSminum og
gleyma, — finna friS óminnisins.
Hún lokaSi augunum og strauk
hendinni hratt yfir augun eins og
hún vildi bægja burt þessum
óboSnu hugsunum um þaS, a'S
binda enda á alt.
Hún fyrirvarS sig af öllu hjarta,
hún vildi kúga þessar hugsanir til
aö hverfa, en ]Daö var svo erfitt,
altaf komu þær á ný.
Hún huldi andlitiö í höndum
sér, og hvíslaöi út í kyröina, sem
ríkti umhverfis hana:
,,Ó, GuS minn, fæ eg þá aldrei
aftur löngunina til aö lifa og
starfa.“
— Fyrir ári síSan, um þetta
leyti, þegar hún sat viö banasæng
móöur sinnar, þá var hún aS vísu
sorgbitin, en þaS voru margar
ljúfar vonarstjörnur, sem lýstu
henni þá.
Og bjart var yfir huga hennar,
þegar hún hugsaöi til unnusta síns,
sem hún elskaSi og treysti. Elcki
óraSi hana fyrir því þá, aö hann
myndi svíkja hana á meSan móS-
ir hennar lá á líkbörunum. Hún
mintist kalda óveSursdagsins.
þegar móöir hennar var jörSuö,
slíku heljarmyrkri var ekki auS-
velt aö gleyrna, en geigvænlegra
var myrkriS, sem grúfSi yfir sál
hennar, myrkur, sem enginn geisli
braust í gegnum.
Ó, hve vel hún mundi alt, eins
og þaö heföi veriS letraS meö eld-
letri í huga hennar. Mundi hörSu
baráttuna, sem hún háöi viö til-
veruna, þegar sorg og hatur var
aleiga hennar.
Hún haföi ekki gleymt, hvernig
hún hafSi reynt aS bera höfuöiS
hátt, og brynja sig meS kulda.
Hvernig hún hafSi kastaS sér út
í hringiSu glaumlífsins, til aö
reyna aö stinga sársaukanum
svefnþorn. En alt, alt var árang-
urslaust, minningin helsár og æ-
vakandi, fýlgdi henni eins og
skuggi.
Um haustiö varö henni af til-
viljun litiö á auglýsingu í „Vísi,“
svohljóöandi:
„Kennari óskast á gott sveita-
heimili, þarf aö kunna aS leika á
hljóSfæri."
Hún las auglýsinguna, köld og
fálát, en alt í einu var eins og
hvíslaö væri aS henni:
, „Þangaö ættir þú aS flýja, til
allra ókunnugra, þangaö, sem ekk-
crt minnir þig á harma þína.“
flún sendi umsókn, og var veitt
atvinnan. Og nú sat hún hér i
stofunni á Hamravöllum, og
horföi út, meöan myrkriö þéttist
í kringum hana.
Hér var gott aö vera, hér var
friöur og eining, hér þróaSist þaö
góöa í mannssálinni, þess vegna
fanst henni hún vera hér útlend-
ingur, hún meö lífsþreytu sína og
óslökkvandi hatur til mannsins,
sem hafSi gert hana óhamingju-
sama.
Flér voru allir góSir, Eyjólfur,
birtir.
bóndinn á Hamravöllum, sem
syrgöi ungu yndislegu konuna
sína, og börn hans bæöi, nemend-
ur hennar.
Og svo gamla konan, móöir
hans, sem breiddi sig yfir heirn-
iliS, til aö hlýnna aS öllum og
bæta úr öllu. Gamla konan, sem
talaöi fátt, en skildi þess meira,
Huldu fanst hún geta lesiö leynd-
u.stu hugsanir sínar, og hún fyrir-
varö sig, og fanst hún hafa svik-
íst inn á þetta heimili.
Nei! Hún vildi engan blekkja,
þess vegna hafSi hún sagt Eyjólfi
raunasögu sína, hann varS aö fá
aS vita hvaSa stúlku hann haföi
valiS, til aö kenna ungum og
áhrifanæmum börnum hans. /
Hún sá enn þá augnaráö hans,
auSugt af samúS og fann hánd-
tak hans hlýtt og traust.
Yndislegt hlaut þaS a'Si vera,
aö eiga hann aö vini. En til hvers
var aö láta sér þykja vænt um
nokkurn skapaöan hlut. Hún átti
líka aS fara héSan fljótlega, eftir
nokkrar vikur eSa mánuöi.
—• — Æ, hvaö hún var gjörn á
aS gleyma tímanum, nú sat hún
hér í myrkrinu, og var ekki far-
in að hafa fataskifi, og þaS var
víst bráSum oröiö heilagt. Hún
kveikti á hengilampanum og
kastaöi nokkrum viöarkubbum í
eldinn. Á meöan hún var aö því,
datt henni í hug, hvaS henni var
altaf valinn þur og góSur vi'Sur til
aö brenn'a.
ÞaS rnátti nú segja, aö í öllu,
sináu og stóru var lienni sýnd
umhyggjusemi og ástúö. HvaS
bún haföi veriS mikið utan viö sig
allan daginn, hún hafSi ekki veitt
því eftirtekt fyr, hvaö gólfið var
hvitþvegiö, Stína hafSi vist lagt
sig fram.
Alt sem var inni i stofunni, var
þrifalegt og nett. Yfir legubekkn-
um, sem hún svaf á, hékk mynd,
sem húsfreyjan sáluga hafSi saum-
að, á borðinu var köflóttur dúkur
sem hún hafö ofiS.. Hún haföi
veriö mesta myndarkona, gáfuö
og glaölynd. ÞaS höf'Su vinnu-
stúlkurnar sagt henni. ÞaS var
ekki aS undra, ])ó aö Eyjólfur
bæri þungan harm eftir hana.
— LoftiS var þrungiS einiilmi,
börnin höfSu brent eini þar inni,
til aö gefa henni jólalykt, eins og
þau kölluöu þaö.
Kjartan og Bergþóra, þaö voru
falleg nöfn, þau voru líka falleg
og góö börnin, sem báru þau; litlu
móöurleysingjarnir, eins og amma
þeirra sagöi stundum þegar hún
talaSi um þau.
Hún leit á armbandsúr sitt,
klukkan var aö veröa sex. Hún
fiýtti sér aö hafa fataskif.fi, og
var aS ljúka viS þaö, þegar gamla
konan kom inn.
—• Vill ekki stúlkan, gjöra svo
vel aö koma inn í baöstofu og
hlýöa á lesturinn, og spila fyrir
okkur jólasálmana.
Þær fylgdust aS inn í babstofu,
þar var bjart en tómlegt, öll laus
sæti höfSu veriö borin inn í svefn-
hús Eyjólfs, ]mr var alt heimilis-
fólkiö samankomiS. En sú birta,
seiri lagöi á móti henni, þegar hún
kom inn í dyrnar, þaS var meira
en birtan af ljósunum, þaö var
Ijómi af andlitunum, en hve friöur
og ánægja virtust hafa tekiö mik-
illi trygö viS þetta heimili.
Eyjólfur sat viö boröiS undir
stafnglugganum, meS stóra bók
fyrir framan sig, hann stóö upp
og kom á móti henni, og þau
völdu saman jólasálmana. Hún
spilaöi, og leit ekki upp frá bók-
inni, en hún heyröi nýjar raddir
og vissi aö nú sungu allir meö,
nú þurfti ekki að ganga eftir nein-
um. — Hún hlustaöi á lesturinn,
án þess að heyra hann, hugur
hennar var allur á valdi minning-
anna um síöastliSin jól; þegar
hún haföi kropiö viö l/eS dauS-
vona móSur sinnar og beöið guð
aS lina þjáningar hennar. Hún
grúföi sig yfir hljómborðiS og
grét í hljóSi. Alt í einu fann hún
tvo litla mjúka handleggi vefjast
um hálsinn á sér. ÞaS var Begga
litla, sem ekki vildi láta hana vera
einmana í sorginni. Hún halla'öi
sér upp aS henni og gráturinn
stiltist.
Eyjólfur baö bænina, og hún
varð aftur aS spila, hún horföi á
nóturnar gegnum táramóðu, og
sálnmrnir endurhljómuöu i sál
henrtar. Þaö var sérstaklega eitt
vers, sem hún haföi elskaö frá því
hún var lítiS barn :
A himni uæturljósin ljóma,
svo Ijúft og stilt og rótt,
og unaðsraddir engla hljóma,
þar uppi um helga nótt.
Ó, hvaö mun dýröin himins þýSa?
Og hvaS mun syngja engla-
raustin bliöa?
Um dýrö guSs fööur friS á jörS
og fööurást á barnahjörS.
— Stúkurnar fóru fram til aö
bera inn jólamatinn, en Hulda hélt
áfram aS spila og syngja. Hún
söng sig í hátíSarskap, og fann
aS hún 'átti lílca hlutdeild í jól-
unum.
BorShaldiS var skemtilegt,
kertaljós hjá hverjum diski, og ís-
lenskur hátíSamatur.
Eyjólfur sagöi þeim frá þjóö-
trúnni í sambandi viö jólin, og þar
haföi gamla fólkiö ýmsu við að
bæta. Þaö teygöist úr boröhaldinu,
venju fremur.
Á eftir var skorað á Huldu aS
segja sögu, hún valdi jólasögu eft-
ir Selmu Lagerlöf, síSan sungu
þau öll nokkur lög, en þá var kom-
inn tíini til aö fara í fjósið. Hulda
vildi vera meS, til að heilsa upp
á kýrnar. Þaö var hlýtt og vist-
legt í fjósinu, og kýrnar voru meS
allra þokkalegasta móti. Þær litu
viö og bauluSu lágt þegar stúlk-
urnar komu inn í dymar. Hulda
gældi viö þær allar. Eftir jólin
ætlaSi hún aö læra aS mjólka,
Stína var búin aS lofa aS kenna
henni. Hún flýtti sér aftur inn, til
aS leggja á kaffiborSið, hún átti
líka ýmislegt smávegis, sem hún
ætlaSi aS gleðja fólkiö með.
ÞaS var eins og blessuð jólin
hefSu lokið upp hliðum að hjört-
um allra, nú töluSu allir viö hana,
enginn var lengur feiminn og
kallaöi hana „fröken.“ Hún hét
því, aS hún skyldi umgangast
fólkiö meira hér eftir og taka þátt
í daglegum störfum þess.
ÞaS var gaman aS vinna, hún
fékk lánaöa stóra svuntu, og hjálp-
aöi til aS þvo upp.
—■ Eyjólfur og börnin fylgdu
henni fram í stofu um kveldið.
— Hvernig geöjast þér aö jól-
unum í sveitinni?' spuröi Eyjólfur.
— Þau eru óviðjafnanleg! sagöi
hún innilega. •
— Þú verSur hjá okkur næstu
jól líka, sagði Begga litla.
— ÞaS er svo gaman ]iegar þú
ert.
Hún svaraöi engu, hvernig gat
hún líka svarað?
— — Morguninn eftir vaknaSi
hún viö aö Eyjólfur og börnin
komu inn til hennar, meö rjúk-
andi súkkulaði * og kökur. GleSi-
leg jól! sögöu þau öll í einu hljóöi.
— Viö viljum endilega hreint
aS þú far'ir aö klæSa þig, og kom-
ir meS okkur til kirkjunnar.
— SjáSu veSriö og færiö. Kjart-
an lyfti gluggatjaldinu frá og hún