Vísir - 24.12.1932, Blaðsíða 21

H I S I A
leit út. Frost haf'ði verið um nótt-
ina, nú var hjarn yfir öllu gg
himininn blátær.
— Hugsaðu þér, við förum á
sleða og höfum stóra Jarp fyrir.
O) hvað það verður gaman. Begga
klappaði saman lófunum af til-
htökkun.
Hulda hafði hraðar hendur við
tiö klæða sig, hún hlakkaði líka til
;ið fara í sleðaferð.
— Það var orði'ö áliðið dags,
jiegar þau héldu heim aftur frá
kirkjunni. Hulda og börnin hreiðr-
uðu um sig í dúnsæng og gæru-
skinnum. Þau syfjaði af vellíðan.
í meira en heilt ár, hafði Huldu
<ekki liðið eins vel og þennan dag.
Alt hafði þaö verið yndislegt;
viðtökurnar á prestssetrinu, guðs-
þjónustan, en hátíðleg-ust var
stundin, sem þau stóðu við leiði
húsfreyjunnar á Hamravöllum.
Eyjólfur tók ofan svörtu otur-
skinnshöfuna sína og strauk snjó-
inn af legsteininum.
— Hér hefir hún hvílt í sex ár.
sagði hann lágt við Huldu. Sárt
var að missa hana, en altaf mun
■endurminningin um hana varpa
ljóma yfir líf mitt. Börnin mín,
hafa mist meira en eg, því að þau
muna svo lítið eftir mömmu sinni.
Það er ekki eins þungbært, að
verða fyrir órétti af hálfu dauðans,
eins og mannanna, hugsaði Hulda
þá, og henni datt það aftur i hug
núna, en samt fann hún ekki til
neinnar beiskju; var það máttur
jólanna, sem hafði útrýmt von-
leysismyrkrinu úr sál hennar?
Hún horfði á Eyjólf, hann sat
framan á sleðanum og stjórnaði
Jarp, hann lét hann fara lötur-
hægt. — Sleðinn, sem hitt heim-
álisfólkið sat á, var kominn langt
íram úr þeim. — — Þau óku i
;gegnum Dalskóg. Trén sveigð-
ust undir snjóbyrðinni; Irluldu
langaði til að hrista snjóinn af
greinum þeirra. Þau voru of þétt,
þau höfðu ekki svigrúm til að
vaia bein og sterk.
Hér þarf að grisja, sagði hún
við Eyjólf.
— Það gerum við i sumar, sagði
hanu brosandi.
I sumar, hvar yrði hún þá?
Hún varð alt i einu hnuggin. Þau
■oku upp á háa hæð, þar opnaðist
-dalurinn fyrir þeim, með
'dinnnbláum isum og fönnum,
sem tunglskinið varpaði á blá-
grænum fölva. Fjöllin bar við
dökkan kveldhimininn, köld' og
tignarleg i mjallarskrúðanum.
Ljósin víðsvegar um, sögðu til
hvar bæirnir voru. Þau eygðu
svart klettabelti, j)ar fyrir neðan
var bærinn Hamravellir. Ljósin í
b'aðstofugluggunum sáust. Á tún-
inu var Ijós, sem færðist til, þar
var víst einhver piltanna með
Ijósker.
— Hingað förum við til berja á
sumrin, sagði Begga litla. — Það
er hvergi eins mikið af. berjum
eins og hérna á hæðinni. Við
höfum með okkur brauð og hit-
um kaffi. Einhversstaðar hérna
eru hlóðir, og svo tínum við sprek
í skóginum. Þú kemur með okk-
ur næsta sumar? Er það ekki?
— Héldurðu að skólinn verði
elcki hættur þá? spurði Hulda og
reyndi að vera glaðleg, en það var
djúpur sársauki í þeirri tilhugsun.
að fara frá þeim, sem henni vav
farið að þykja vænj: um.
. — F-g er nú eins og börnin,
sagði Eyjólfur. — Eg get ekki
sætt mig við þá hugsun aö þú far-
ir. Heldurðu að þú getir staðist
|)að, ef við leggjum öll saman og
biðjum þig að vera altaf hjá
okkur.
Hulda svaraði engu, en lieit
fagnaðarbylgja féll yfir sál henn-
ar.
’ Eyjólfur lét Jarp ráða feröinni.
og greip báðar hendur hcnnar.
— Hulda mín! sagði hann blítt
og alvarlega. Mér jiykir innilega
vænt um þig, og það er einlæg ósk
min, að þú verðir konan mín óg
móðir bamanna minna.
Og - börnin sögðu bæði: Já.
ITulda, við viljum að þú verðir
mamma okkar.------------
Amma kom á móti þeim, þeg-
ar ])au óku x hlaðið. Begga hent-
ist.út úr sleðanum, og þaut upp
um hálsinn á henni.
Amma, á eg aö ségja þér nokk-
uð, sagði hún og var mikið niðri
fyrir. Hún Hulda ætlar altaf
að vei-a hjá okkur. Hún ætlar að
vera mamma okkar Kjartans.
Móðir mín! tók Eyjólfur fram í.
Nú hefir þú eignast nýja dóttur.
Amma horfði á hópinn sinn, alt
sem hún elskaði á jörðinni og hún
sagði klökk:
— Guð blessi ykkur öll!
Þórunn Magnúsdóttir.
|HiKIS»ill[III8IIHISIiSSiaiII8(Ili8!!ifil!IIIIIKi8I!S81iIiIIIHViliI!fiiSIIIIIIlðg|iiil
GLEÐILEG J Ö L! ||
Jón Ólafsson óc Aaberg.
Í!SaiSg8!illIi!illIiailS18fii!ilIli!gllgfiIlll8iii!l!811811ilIiIII!Si881!S!IiiiIilliimi
GLEÐILEG JÖL!
t NATHAN N OLSEN.

GLEfJlIÆ G R A J Ó L A
óskar öllnm
BLÓM & ÁVEXTIR.
Til Messunar varð mér hin sára kvöi
Didrik Andersen. norskur trú-
boði, segir svo( frá :
Það var annan jóladag 1898.
Starfsbróðir rninn og eg vorum
boðnir í ofuiditla nxiðdagsveislu
hjá Steinsund kaupmanni. Hann
var gjaldkeri trúboðsins jxai-na
í litla sjávarþorpinu, jxar scm
við, er jxá vorum ungir ])rédikar-
ar, höfðum verið að starfa í
nokkra mánuði. Frú Steinsund
var líka áhugasöm um trúboðið og
starfandi meðlimur þess.
Þegar við komum heim til
þeirra, aö lokinni samkomu í
kirkjunni, voru þar fyrir um 10
gestir. altsaman kunningjar frá
samkomunum í bænahúsinu og
kirkjunni.
Á nxeðan við biðum eftir mið-
degismatnum. sagði gestgjafi
okkar: „Við höfum kvatt ykkur
hingað, þessa vini, til stuttrar
samveru og sambæna hér á heimili
okkar, og ber aðallega að skoða
það sem kveðjusanxsæti fyrir
Onnu, einkadóttur okkar, senx
ætlar að leggja af stað til Ameriku
einhvern næsta dag eftir jólin.
Það er ekki sársaukalaust fyrir
okkur, að við höfunx látið það
eftir henni, að fara til New York.
Við höfum ibeðið fyrir henni síð-
an áður en hún fæddist, og enginn
hlutur hér í heimi gæti glatt okk-
ur eins og það, að fá að vita okk-
ar elskuðu dóttur gengna Guði á
hönd; en þeirrar rniklu gleði er-
unt við ekki orðin aðnjótandiænn.
Oðrum unglingum nefir vakning-
ii' náð nú að undanförnu, þar á
meðal ýmsum vinstúlkum Önnu,
en ekki henni.
Þegar hún nú fer að heiman,
burtu þangað, sem áhrif okkar
ná ekki til hennar, þá vitum við
engin betri ráð, en að biðja fyrir
henni og biðja ykkur liðsinnis
með fyrirbæn.fyrir henni“.
Þegar sest var að borðum og
farið að tala um brottför Önnu og
hún sá, hve faðir hennar var dap-
ur í bragði, strauk hún hendinni
unx vanga hans og sagði: „Eg er
ekki svo slæm, sem þú heldur,
pabbi minn, en mig langar svo
mikið til að koma ofurlítið út í
heiminn og kynnast mannlífinu“.
í svona smáþorpum þekkjast
allir og vita alt, hver um annan
Og nú þóttust menn geta frætt
okkur, aðkomumennina, um það,
að ungur verkfræðingur, sem
unnið hafði þarna í grendinni urn
sumarið, hefði farið til New York.
Nokkrunx árum seinna var eg
á leið til Ameríku, með danska
eimskipinu „United States“. Einn
daginn kom skipstjórinn til mín og
sagði: Viljið ])ér gjöi-a mér þann
greiða, að fara niður í sjukrahús-
ið (þau herbergi í skipinu, sem
ætluð eru sjúklingum) og reyna
að telja um fyrir konu, sem þar er.
yfirkomin af sorg. Tveggja ára
gamalt barn hennar dó í nótt, og
við neyðúmst til að varpa líkinu
í sjóinn. Það eru fjórar dagleiðir
enn til New Yoi'k og heitasti txmi
árs. En konan er svo sturluð, að
hún segist heldur vilja láta fleygja
sér í sjóinn, en barninu“.
Þegar eg kom inn í sjúkraher-
lærgið, brá mér meira en lítið er
eg sá, að þessi syrgjandi örvilnaða
kona var engin önnur en Anna
Steinsund.
„Nú tjáir ekki að tala viö mig
um Guð“, sagði hún. „Guð er
óvæginn, hann er óréttlátur! Hann
er ekki jafn góður og kærleiks-
í’íkur, eins og faðir minn sagði að
hann væri. Væi*i hann það, þá
hefði hann ekki látið alt þetta
mikla nxótlæti dynja yfir mig.“
„Anna“, sagði eg, „við höfum
ekki sést síðan í kveðjusamsætinu
þinu fyrir sex árum, heima hjá
guðhræddu foreldrunum þínunx.
Manstu eftir fyrirbæn föður
])ins?“
„Já; eg liefi oft hugsað um ])á
bæn. Mér likaði hún ekki. En auð-
vitað vissi eg það, að honum gekk
ekki annað en gotttil. Enmótlætið,
sem eg hefi ox-ðið að reyna nú und-
anfarið, er meira en svo, að eg
rísi undir því. Fyrir rúmu ári var
mér skrifað heiman að, að móðir
mín væri dáin. Og nú fyrir sex
vikum fékk eg bréf um það, að
’ pabbi væri veikur, og ef eg vildi
tala við hann áður en hann dæi, þá
yrði eg að koma sem allra fyrst.
Eg tók litla drenginn minn með
mér og lagði af stað heim með
fyrsta skipi. Þegar eg kom' til
Kristiansands og símaði heim,
var mér sagt, að pabbi væri dáinn.
ITann dó daginn áður en Ameríku-
skipið kom í höfn. Svo kom jarð-
arförin og allar viðkvæmu minn-
ingarnar frá bernsku- og æsku-
árunum heima hjá pabba og
mömmu, og ótal sárar ásakanir
fyrir það, að eg var þeirn ekki svo
góð, sem eg átti að vera. Eg hafði
enga eirð þar heima, úr því að
þau voru horfin, og þess vegna
lagði eg af stað aftur, þrern dög-
um eftir jarðarförina, heim til
mannsins míns í New York. — Og
nú í nótt dó barnið mitt! Það er'
mér ofraun. Eg get ekki afboríð
það. Eg vildi óska þess, að eg gæti
fcngið þá til að fleygja mér 5 sjó-
inn, með barninu nxínu.“
„Anna, eg' vil endurtaka fyrir-
bæn föður þíns: „Drottinn, írels-
aðu Önnu! Notaðu til þess hver
])au ráð, sem þér þóknast, jafnvel
þungar þrengingar, ef þess þarf
með, — aðeins að við fáumst að
hittast aftur á hinxnum og vera þar
saman!“
„En gat það veriö vilji föður
míns, að eg yrði fyrir allri þessari
sáru sorg?“
„Því get eg ekki svarað; en eg
er í engum vaía um það, að Guð
er með i'ráðum um alt þetta mót-
læti, sem þú hefir orðið að
reyna.“------
Eftir beiðni talaði eg við greftr-
unar-athöfniixa kl. 1 daginn eftir.
Ekki gat eg orðið var við neina
hugarfarsbreytingu hjá Önnu, en
hún var róleg og las í Biblíu föð-
ur síns, sem hún hafði tekið með
sér heiman að.
Einu sinni, þegar eg kom niður
til að hughreysta hana, tók hún
fram Biblíuna og sýndi mér hvar
skriíuð voru með fagurri rithönd
nöfn foreldra heijnar og hennar
sjálfrar, svo og fæðingardagar
þeirra og hvenær þau höfðu snú-
ist til lifandi trúar á Guð — en
íyrir það var eyða við nafn önnu.
En neðan undir voru þessi orð
rituð: „Himpeski Faðir, veit þú
fámennu fjölskyldunni okkar að
fá að korna til þín og vera hjá
þér á himríum urn alla eilífð, —
i nafni Jesú Krists!“
„Þetta er líkt bæninni í kveðju-
samsætinu forðum,“ sagði Anna.
Enn líða. allmörg ár.
Þaö er á jóladag 1911. Eg hafði
talað x kirkjunni í 15. götu '1
Brooklyn og kirkjan verið ti-oð-
full, eins og oftast var um það
leyti, flest ungt fólk af norsku
Iiergi brotiö. Kom þá til min mað-
ur, á að giska hálf-íertugur og
heilsaði mér : „Bratberg vei-kfræð-
ingur,“ sagði hann.
Svo aðj Iþað Var þá vist hann,
fremur en Ameríka, sem dró
Önnu burtu frá góða heimilinu.
Og reyndar var mér kunnugt um,
að Jxetta var á rökum byggt;
Anna hafði sagt mér það sjálf.
Við vorum Jxarna hjá Steinsund,
þangað til kveklsamkoman í
bænahúsinu átti að byrja, og það
var. að ’allra dómi, reglulega
ánægjulegt saxnsæti. Anna, þessi
unga og elskulega stúlka, gekk
nxilli gestanna, broshýr og glað
kg, og það var ofur eðlilegt og
auðsætt, að hún var sólargeisli
heimilisins. ’
Áður en við skildum, las Stein-
sund kaupmaður stutta kafla í
Guðs 01-ði og bað bæn. í bæninni
nefndi hann dóttur sxna með nafni
og sagði: „Drottinn, frelsaðu
Önnu. Notaðu til þess hvaða ráð,
■spm ])ér þóknast, jafnvel þungar
þrengingar, ef þess þarf með, —
GLEÐILEG J Ó L!
Guðjón Jónsson, umboðsverslun.
K
iinniiiiiHiniiiinmiiiminimiiiiiniiniiiiiHiHiiniiiiiHiiimiiiiniim
aðeins að við fáum að hittast aftur
á himnum og vei-a þar saman.
Heyr þá bæn, í Jesú nafni!“.
Anna hlustaði á bænina, rnjög
hrærð; en að lítilli stundu liðinni
var hún orðin jafn glöð og kát
sem áður.
GLEÐILEG JÓL!
Sigurður Kjartansson.
iinmmmnmmmmiimmimimmimiimimimimmiiiinmmnni