Vísir - 24.12.1936, Page 16

16
VÍSIR
Heilrceði.
Fyrir mörgum arum var ungur
maöur vestur í Bandaríkjum, sem
fanst alt ganga sér í móti. Hann
liafSi enga trú á sjálfum sér, —
að hann mundi nokkurn tíma, geta
orðiS aö manni. En dag nokkurn
vildi svo til, a'ö kaUpsýslumaöur,
sem pilturinn vissi, aö hafði efn-
ast vel, gaf sig á tal viS hann,
og pilturinn spuröi hann á hverju
hann hefSi hagnast, hvernig á því
stæöi, aö hann heföi komist svona
vel áfram sem reynd bar vitni.
„ÞaS er ekkert leyndarmáh',
sagöi kaupsýslumaöurinn. „Intu
vel af höndum þa'ö verk, sem þér
hefir veriö faliö og þér mun ganga
vel.“
„En — eg hefi ekkert hlutvcrk,
ekkert mark aö vinna aö“.
„Vitur maöur lagöi meöbræörum
sínum eitt sinn á ininni, aö sér-
hverjum manni væri sitt hlutverk
ætlaö í lífinu. Þú hefir eitthvaö
að gera, er ekki svo?“
Hikandi og í afsökunartón sagöi
pilturinn:
„Eg vinn í sápuverksmiðju“.
„Nú, þú getur komiö þér áfram
á því sviöi eins vel og hverju
öðru“, sagði kaupsýslumaöurinn.=
„Búðu til betri sápu á morgun en
þú bjóst til í dag. Og þú munt
kornast áfrarn og þá segja þeir,
oem aldrei lærðu að vinna af á-
huga, að þú hafir haft hepnina
með þér.“
Pilturinn fór að ráði kaupsýslu-
mannsins. Flann fór að hugsa um
hvernig hann gæti búið til betri
sápu. Honum tókst það. í stuttu
mál'i: Hann varð frægur um allan
heim fyrir sápuframleiðslu sína og
nafn hans er enda kunnugt vel hér
norður á íslandi.
Pilturinn var enginn annar en
ameríski sápuframleiðandinn Col-
gate.
JOLABASAR Á TORGINU
til styrktar fátækum börnum. - Leikfang, þótt lítiö sé, seiöir fram bros gleðinnar í andlit
barnanna og yljar liuga þeirra. — Og vonbrigðin eru sárari en orð fá lýst þeim hnokkunum,
sem ekkert fá. — Litlu stúlkurnar á myndinni eru að gera sitt til, að enginn verði útundan.
Hjcílpfýsi.
Gömul hjón frá Indiana í
Bandaríkjunum voru á ferð í nýrri
bifreið, sem þau höfðu eignast.
Alt gekk vel, þar til er þau
komu að lítilli borg, neðan til við
hálendið, en þau voru óvön brött-
um vegum. Vegurinn, sem þau óku
eftir, var fjölfarinn og þarna hafði
auðsjáanlega rignt mikið. Auglýs-
ingasúla stóð við veginn og var
á hana letrað stórum stöfum:
Sleipt í vætu! Þau óku nú dálít-
ið áleiðis, etr bifreiðin rann til,
svo að örðugt var að stjórna
henni. Görnlu hjónunum var órótt
og loks stöðvaði ntaðurinn bif-
reiðina. Þá rann að þeim önnur
bifreið, er líka nam staðar. Góð-
látleg rödd ávarpaði þau og sagði:
„Ætti eg ekki að lána ykkur keðj-
ttr. Vegurinn verður ennþá bratt-
ari fyrir ofan M.—“ Maðurinn
fór því næst út úr bifreiðinni og
bauðst til að setja keðjurnar á.
„Þegar þið komið til I.—- (en
þangað ætluðu görnlu hjónin) er
bratta kaflanum lokið og þá getið
þið skilað mér keðjunum. Eg skil
bifreiðina mína eftir hjá litlu búð-
inni við veginn“. Að svo mæltu
kvaddi maðurinn og ók leiðar
sinnar.
Gömlu hjónin lögðu nú á bratt-
ann og fóru hægt, til þess að geta
notið hins fagra útsýnis.
Og maðurinn beið hjá búðinni
litlu. Hjónin gömlu skiluðu keðj-
unum þakklát í huga og eigand-
inn fór leiðar sinnar, án þess að
segja til nafns síns. En góðvild
hans, hjálpfýsi og traust jiað, er
hánn sýndi gömlu hjónunum hvarf
alarei úr huga þeirra, ]?að sem eft-
ir var lífdaganna, lieldur bjó með
beim sem fögur minning.
maðurinn þess á leit, að Franklín
hjálpaði sér, um peninga, til þess
að komast til Vesturheims.
Franklín sendi manninum io
gullpeninga og tók það fram um
leið, að féð væri lánsfé en ekki
gjöf. Lagði hann svo fyrir, að
þegar maðurinn væri kominn
heim til sín og búinn að fá sér
eitthvað að starfa í heimalandi
sínu, skyldi hann leita uppi heið-
arlegan mann, sem væri í vandræð-
um, eins og hann hefði verið
sjálfur. Hann ætti svo að hjálpa
þessum manni um sömu upphæö'
og hann hefði sjálfur þegið, en
setja það að skilyrði, að hinn
hjálpaði síðar einhverjum sem á
því þyrfti að halda og þá með
sömu skilyrðum. Og á þenna hátt
yrði skuldin borguð.
„Eg er ekki svo efnaður að eg
geti hjálpað öðrum mikið“, stóö
í bréfi Franklíns. „Eg verð því að
nota jiessa aðferð til þess að gera
scm mest gott af litlum efnum.“
VINIR BARNANNA.
Góðuin börnum þykir vænt um dýrin og þau stuðla að því eftir
megni, að með þau sé vel farið. Ef menn eru góðir við dýrin
gjalda þau vanalega í sömu mynt. — Fílarnir tveir, sem myndin
er af, eru í dýragarðinum í Kaupmannaböfn og eru góðir vinir
allra barnanna, sem i dýragarðinn konja.
Gjöf £11 frambúðar.
Þegar Beitjamín Franklin var í
Frakklandi, fékk hann dag nokk-
urn bréf frá landa sínum, sem líka
var staddur í Frakklandi. Fór