Vísir - 22.11.1954, Blaðsíða 10

10
VtSIR
Mánudaginn 22. nóvember 1954,
inn var ungur og illa taminn. Hann hafði misst af bráðinni,
og sinnti ekki lúðurkalli Sir Hilary’s, þegar hann kallaði á
hann, og flaug út í buskann. Þegar farið var að elta hann,
dreifðist hópurinn og John og Anna urðu viðskila um stund,
laus við fylgdarlið og þjóna. John vék til vinstri gegnum hlið
á girðingu og inn á engi, þar sem þau voru kornin það langt
afsíðis, að enginn gat heyrt hvað þau sögðu. Þar sagði hann
henni, hvernig málin stæðu. Hann skýrði henni frá sambandi
Rogers og Sir Thomas Wyatt. Hún hlustaði á hann og að því
loknu horfði hún á hann társtokknum augum.
— Þá er draumur okkar að engu orðinn, sagði hún. — Þeir
eru okkur ofviða, John. Þú hættir of miklu min vegna.
— Nei, það ert þú, sem hættir of miklu mín vegna. Eg þori
ekki einu sinni að fara með þig til hirðarinnar. Það verður
horft á okkur hnýsnum augum og brosað að okkur í laumi.
Og ef það yrði of áberandi gæti eg drepið þá, jafnvel í höll
drottningarinnar.
— Það má aldrei ske, John! Hversu mjög sem við elskum
hvort annað, verðum við að gæta okkar. Og eg held, að eg
sé nægilega lík föður mínum til þess að geta þolað vel
háð þeirra. En þeir munu gera allt, sem í þeirra valdi stendur
til að koma þér á kné, og við, eg og faðir minn, erum ekki
þess um komin að geta hjálpað þér. Þú mátt ekki vera svona
óþjáll, John. Gefðu þeim í skyn, að þú ætlir að ganga í stjórn-
málaflokk. Reyndu að sættast við Courtenay ....
— Við Courtenay! Eg held, að það hafi ekki verið til sá
skíthæll í Kastalanum, að hann hafi. ekki verið skjólstæðingur
Courtenay’s.
— Þetta hljóta að vera öfgar!
— Þetta eru engar öfgar. Ef eg beygi mig fyrir Courtenay,
missi eg þá fáu, sem vilja mér vgl og fæ ekkert í staðinn. Því
að eg treysti engum loforðum Courtenays, hversu glæsileg sem
þau kunna að vera. Eg var ekki samfangi hans fyrir ekki neitt.
Eg fekk að kynnast honum. Anna! Þú veldur mér ekki neinni
hættu, en eg get komið þér í hættu.
— Ef það er allt og sumt, þá er málið auðvelt viðfangs, því
að hverju skiptir mig, þótt eg sé í hættu, svo lengi sem þú
elskar mig. Eg vil ekki hlusta á þetta lengur, lávarður minn,
og hér kemur Ambrose til að tilkynna okkur, að annaðhvort
sé búið að ná í fálkann eða vð verðum að elta hann í allan dag.
Hann varð að gera sér þetta að góðu og þau fóru til hinna
og þar varð hann að hlusta á hrókaræður um það, hvað öllu
færi aftur og hversu fálkar væru illa tamdir á þessum síðustu
og verstu tímum. Sólin var að síga til viðar og það var ekki
tími til að sleppa fálkanum aftur, nema eiga það á hættu að
þurfa að ríða í myrkri gegnum götumar á heimleiðinni.
— Þegar þeir komu að veitingahúsinu, kom Ambrpse og
hélt í ístaðið, meðan lávarðurinn fór af baki og hreytti út úr
sér ónotum, þegar herra William flýtti sér líka að hjálpa John
af baki.
— Lávarður minn, hvíslaði herra William. — Herra Killi-
grew er kominn aftur. . ........
— Hvar er hann?
— í herbergi sínu, lávarður minn. Eg færði honum mat
og vín. i
Án þess að láta sér annt, kallaði John á Anthony og gekk
upp stigann. Þegar þeir komu upp í ganginn, slepptu þeir allri
varúð og hlupu til herbergis Francis. Hann var að borða kaldan
kjúkling og vínkannan stóð við hlið honum. Hann benti þeim
að sitja og þeir sáu, að hann var með svo fullan munninn, að
hann gat ekki talað. Hann var klæddur eins og sveitamaður,
í síðum ullarjakka, rifnum buxum og skóm, sem hefðu átt
brýnt erindi til skósmiðs. Hann var allur ataður ryki, auri og
leirblettum.
— Gaman að sjá þig', sagði John tómlega, en Francis skildi,
að hann var órólegur og sneri sér við og brosti um leið og hann
kingdi. Því næst ýtti hann frá sér matnum, drakk hálfan bikar
af víni og sneri stólnum við, til að geta séð þá, en um leið gretti
hann sig af sársauka.
— Þú ert særður, maður! Lof mér að sjá!
—; Það var köttur, sem klóraði mig rétt hjá olnboganum. Eg
get beðið. Eg hef séð bróður yðar, og aðrir hafa séð mig.
. — Viltu ekki hvíla þig, áður en þú segir fréttirnar?
— Eg vil heldur segja fréttirnar fyrst. Svo ætla eg að seðja
hungur mitt, fara úr þessum görmum, baða mig og klæða mig í
einhverjar skárri flíkur.
Það hoppa fleiri flær í þessum frakka eri eg kæri mig um
að komist í návígi við mig beran.'Það hlýtur að vera mikið af
flóm í Kent og allar vildu þær komast með mér til London. Eg
kom til Allington Hall og fór með svo mikilli leynd sem mér
var unnt. Þar voru allmargir herramenn fyrir og meðal þeirra
var Roger. Þetta voru allt mjög alúðlegir menn, sem buðu mér
á veiðar daginn eftir. Þar voru ekki margir þjónar, hvergi
vopn sjáanlegt, en mikið um hvíslingar í hornum og skúmaskot-
um. Mikið var um samtal bak við læstar dyr, sendiboðar komu
og fóru, hljóðlega mjög. Þetta var eins og friðsamleg ráðstefna,
eða verið væri að ráðgera samsæri, en ef til vill hef eg misskilið
hlutina. Það var ekki fyrr en á öðrum degi, þegar við urðum við-
skila við veiðimennina, að eg gat komið til hans skilaboðunum
og hvatti hann eins og eg gat til að fallast á uppástunguna.
Það dugði ekki. Honum þótti allt mjög leitt og þegar eg sagði
honum. að Ráðið hefði fengið vitneskju um það, hvað væri að
gerast í Kent, var eins og honum væri greitt hnefahögg. Hann
bað mig um frest til að taka ákvörðun sína og eg samþykkti
það. Því næst héldum við áfram veiðunum. Um nóttina læddist
hann inn í herbergið mitt og sagði mér, að hesturinn minn væri
söðlaður og ætlaði að biðja mig fyrir skrifleg skilaboð, en eg
þekkti varkárni þína og neitaði að taka við þeim. Hann slökkti
þá á kertinu og bað mig fyrir svohljóðandi skilaboð: „Segið
lávarði mínum, að ég geti ekki farið héðan, því að heiður minn
sé í veði. Segið honum, að gera ráðstafanir til að tryggja eigið
öryggi, án þess að hirða um mig, því að það er eg, sem hefi
dregið hann inn í þetta baktjaldamakk, án vitundar og vilja
hans sjálfs.“ Svo nam hann staðar og lét mig endurtaka þetta.
Seinna, þegar við vorum að teyma hestinn út úr hesthúsinu
sagði eg:
— Eg á yður líf að launa og eg ætla að vara yður við. Þegar
eg kem aftur til London, ætla eg að biðja húsbónda minn að
ganga fyrir Ráðið og ákæra yður fyrir föðurlandssvik.
— Á hvaða forsendum? spurði hann hlæjandi.
— Eg hef nægar ástæður til þess, sagði eg. — Eg hef aldrei
vitað klaufalegar undirbúið samsæri og allt og sumt, sem yður
hefur áunnist, er að snúa Ráðinu gegn bróður yðar.
Þá lagði hann höndina á makkann á hesti mínum og sagði,
samanbitnum tönnum:
— Gerið það, sem yður finnst réttast. En eg verð að vera
hér kyrr, því að hinir treysta mér. En mér hefði aldrei dottið
í hug, að Ráðið yrði svona óbilgiarnt í garð bróður rníns. Það
get eg lagt eið út á.
Því næst fékk hann mér t.auminn og eg lét hestinn brokka
af stað eftir kúagötu, sem átti að heita vegur
X kvöldvokunni.
Maður fór til læknis til skoð-
unar og fékk þenna dóm: Það
er of lítið af blóði í vínanda-
straumnum hjá yður.
Pietro Mascagni, tónskáldið,,
átti góðan vin, sem var Vínar-
búi og frægur slaghörpuleikarL
Kom þessi vinur einu sinni sem:
oftar í heimsókn til tónskálds-
ins og talaði mikið um hversu’
frægur væri söngleikur hans
Cavalleria Rusticana. Kvaðst
hann margsinnis hafa leikið út-
drátt úr söngleiknum á tón-
leikum sínum. ,.Þú getur ekki;
ímyndað þér hversu frægt þettai
verk þitt er. Allir þekkja það.
Þegar eg sézt nður við hljóð-
færið kallar fólk til mín „spilið'
bara ekki ,.intermezzoið“ úr
Cavalleria Rustisana“!“
Ernest Hemingway kom einu
sinni til herskráningar. „Hafið'
þér gengið í bamaskóla?“'
spurði liðþjálfinn, sem skráði.
„Já. og æðri skóla. Eg hefi
verið á Cornellháskólanum og
Columbiaháskólanum. Kynnti
mér blaðamennsku. Hefi verið
útnefndur ,.doktor“ af háskól-
anum í Mexikó.“
Liðþjálfinn kinkaði kolli —•
og stimplaði við ,.Læs og skrif-
andi“ á skráningarskýrslunni.
Mistinguette hin fræga er
kominn á þann aldur er búast
má við að samferðamennirnir
fari að heltast úr lestinni. Og!
fyrir skömmu missti hún kæra
vinkonu sína. „Einn dag eða svo
hún hafði hryggð“ og bjóst hin-
um venjulegu svörtu sorgar-
klæðum. En eftir nokkra dagas
bjóst hún aftur sínu bezta
skarti og tók þátt í Parísarlíf-
xnu.
Þá mætti hún á götu góðviní
sínum Maurice Chevalier, semt
sagði við hana: „Jæja Miss, þu
varst þá ekki lengi að láta
huggast.“
„Þar 'skjá'tlast þéd,“ svar-
aði Mistinguette í dálítð kulda-
legum tón. „Ofan af himnum er
ekki litið á fatnaðinn — ef
hjartað aðeins er svart.“
r. SupMijgkA •
'ADUEL?
SL/KETOT7Z/CK
REPUEO OUIETLS, ^
/S A C/-/A/JCE 70
OUK 0/EFEEE//CES."
THE APE-MAN TURNEP 'T ^
ZESOLUTEIX TO THE ME66EN6ER." 7ELL
LAZARIACCEPTH/S CHALLEH6E!"
ÍaV 1
1 wl/ I
B fL
j Æm

...meanwhile, lazaiz waitep
UNPERTUIZ&EP. HIS CRAFTY
MINO HAO CONCEIVEOA
5TRATA6EM THAT WOULO
R03 TARZAN OFALL HOPÉ
0 F VICTORYl
Copr.líSl.EdcarniceBurrouchs. Inc,—Tm. Reg. U. s. Pal. oif.
Dlstr. by United Feature Syndicate, Inc.
„Einvígi!“ hrópaði Holt. „Hann
siíur áreiðanlega’' á svikráðum við •
þig.“ — „Látum það gott heita,“
xsvaraði Tarzan. „Líklega er þetta
ágætt tækifæri til þess að útkljá
deilumál okkar.“
Tarzan snéri sér að sendimannin-
um og sagði ákveðið: „Skilaðu því til
Lazars að eg taki við hólmáskor-
uninni.“
Lazar beið rólegur í skrifstofu
sinni endurkomu sendiboðans.
Hann hafði hugsað upp herbragð,
sem myndi ræna Tarzan öllum sig-
urmöguleikum.