Vísir - 12.10.1955, Side 10

V-\ímtf C
iík \Jou3uam*.
SCopr. Í#S1. SO«»i'J’~*-8wjroo![tií. Inc^—Tec. P»t.O«.
Dlatr. toy XJnlted Feature Syndicate. Inc.
Eftir að þeir höfðu unnijð sigur á
ejói’teningjunum lögðu þeir frá landi,
ÍTarzan, Phil, Toll, ásamt innfæddu
hermönnunum en sjóræningjarnir
hlekkjaðír í lestinni.
Þeir undu upp segl og sigldu hrað-
byri í áttina til strandar Afríku,
Og nokkrum dögum síðar sáú þeir
hilla undir friðsæla höfn, sem þeir
voru allir fámir að þrá.
Tarzan var einnig afar glaðiu-, því
nú hafði hann stigið fyrsta skrefið í
áttina til hinna margþráðu héirn-
kynna sinna. ' • •
VlSIR
Miðvikudaginn: 12: október 1955
UjartaHA mál.
Eftir Graham Greene.
1925
—■ Það eru aðeins vinir yðar, sem treysta yður ekki majór
tScobie. Ég treysti yður. Jafnvel þorparinn hann Tallit treystir
yður.
Hann var stundarkorn að átta sig á andliti mannsins, sem
sat við rúmstokkinn.
— Fyrst er að athuga héraðsstjórastöðuna.
— Þeir þurfa að fá ungan mann, sagði hann deyfðarlega,
og hugsaði um leið. Ef ég væri ekki með hita, færi ég ekki
að ræða svona mál við mann eins og Yusef.
— Svo er það maðurinn, sem þeir hafa sent frá London....
— Þér verðið að koma aftur, þegar ég er skýrari í hugsun
en núna, Yusef. — Ég veit ekki um hvað þér eruð að tala.
— Þeir hafa sent sérstakan mann frá London til að rann-
saka demantamálið — þeir eru ærðir út af þessum demöntum
-— það er víst aðeins lögreglustjórinn sem veit um þennan
mann. Hinir embættismennirnir vita ekkert um hann, ekki
einu sinni þér.
— Hvaða vitleysa er í yður, Yusef. Það hefur enginn
slíkur maður verið sendur.
— Allir vita það nema þér. Það er Wilson.
—■ Þvættingur. Þér ættuð ekki að hlusta á orðróm, Yusef.
— Og eitt enn. Tallit segir hverjum sem hafa vill að þér
'lieimsækið mig.
— Tallit! Hver trúir því, sem Tallit segir?
—• Allir trúa slæmum fréttum.
— —Farið burt, Yusef. Hvers vegna viljið þér vera að
ihrella mig núna.
—• Ég vil bara að yður sé ljóst, að þér megið treysta mér,
majór Scobie. Mér er hlýtt til yðar. Það er satt, majór Scobie.
Það er satt. Hann laut fram. — Lofið mér að hagræða kodd-
anum yðar.
— Ó, í guðs bænum farið burt, sagði Scobie.
— Ég veit, hvar skórinn kreppir, majór Scobie. Og ef
ég get hjálpað.... ég er efnaður maður.
— Ég þigg ekki mútur, Yusef, sagði Scobie og snéri sér
undan. ,
— Ég er ekki að bjóða yður mútur, majór Scobie. En
lán getið þér fengið, hvenær sem þér viljið, með ágætum
kjöriun, 4 prósent vöxtum á ári. Enginn skilyrði verða sett.
Þér megið taka mig fastan strax daginn eftir, ef þér hafið
sannanir. Ég vil vera vinur yðar, majór Scobie. En þér þurfið
ekki að vera vinur minn fyrir því. Til er sýrlenzkt skáld,
sem segir: af tveimur hjörtum er alltaf annað heitt, en hitt
kalt. Kalda hjartað er dýrmætara en demantur. Hitt er einsk-
is virði og er varpað á glæ.
—■ Mér finnst þetta slæmt kvæði, en ég er ef til vill ekki
dómbær á slíkt.
—• Það var mjög heppileg tilviljun, að við skyldum hitt-
ast hér. í borginni eru svo mörg augu sem horfa á mann. En
hér, majór Scobie, get ég hjálpað yður. Má ég sækja yður
fleiri ábreiður?
— Nei, nei, látið mig í friði.
— Ég þoli ekki að sjá mann með yðar mannkostum svo
hörmulega leikinn.
— Mér þykir ósennilegt, Yusef, að sá tími komi nokkurn
-tíma að ég þurfi á yðar meðaumkun að halda. Ef þér viljið
endilega gera eitthvað fyrir mig, þá farið burt og lofið mér að
sofa.
En þegar hann sofnaði, sóttu hinir ömurlegu draumar á
hann aftur. Uppi á lofti sat Louise og var að gráta, en hann
sat við skrifborðið sitt og skrifaði: „Þetta er mjög leiðinlegt
fyrir þig, en við því er ekkert að gera. Þinn élskandi eigin-
maður, Dicky“. Og þegar hann sneri sér við til að leita að
einhverju vöpni eða snöru, datt honum skyndilega í hug að
þetta gæti hann aldrei gert. Sjálfsmorð mundi hann aldrei
geta framið, hvað sem á dyndi. Hann reif bréfið og hljóp upp
stigann til að segja Louise, að allt væri í lagi, en hún var
hætt að.gráta Og það var uggvænleg skelfing í þessari þögn.
Dyrnar voru lokaðar. Hann kallaði: — Louise! Allt er klapp-
að og klárt. Ég er búinn að kaupa farseðilinn handa þér. En
það kom ekkert svar. Hann kallaði aftur. — Louise! Þá opn-
uðust dyrnar og séra Clay stóð í dyrunum með skelfingar-
svip á andlitinu og sagði: — Kirkjan kennir.... Svo vaknaði
hann á ný.
2.
Hann var viku að heiman. Hann var með hita í þrjá daga og
tveir dagar liðu, áður en hann var ferðafær. Hann sá ekki
Yusef aftur.
Það var komið fram yfir miðnætti, þegar hann ók inn í borg-
ina. Húsin voru hvít eins og skinin bein í tunglsljósinu. Ðaufur
blómailmur lá í loftinu. Ef hann hefði verið að snúa heim að
tómu húsi, hefði hann verið ánægður. Hann var þreyttur að
rjúfa þögnina. — Það var sennilega ofrausn að vona að Louise
væri sofandi, ofrausn að vona að hlutirnir hefðu lagazt, meðan
hann var fjarverandi, og að hann sæi hana glaða og ham-
ingjusama, eins og hann hafði séð hana í draumi sínum eitt
sixm.
Yngri þjónninn veifaði blysi sínu fyrir framan dyrnar, frosk-
arnir klökkuðu í runnunum og hundarnir spangóluðu að tungl-
inu. Hann var kominn heim. Louise vafði handleggjunum um
háls honum. Það var lagt á borð, þótt framorðið væri. Þjónamir
hlupu fram og aftur með ferðatöskumar. Scobie brosti og talaði
án afláts. Hann talaði um Pemberton og séra Clay og minntist
á Yusef, en hann vissi að. fyrr eða seinna yrði hann að spyrja
hana hvemig henni hefði liðið. Hann reyndi að borða, en hann
var of þreyttur til að geta komið nokkm niður.
— í gær rannsakaði ég skrifstofu hans og skrifaði skýrslu
mína.... Hann hikaði. — Það er allt og sumt. Svo hélt hann
hikandi áfram. — En hvernig hefur þér liðið? Hann leit skyndi-
lega framan í hana, en leit svo undan. Hann hafði haft veika
von um, að hún mundi brosa og segja: — Bærilega og fara
síðan að tala um annað. En hann sá á munnsvipnum á henni
að svo gott var það nú ekki. Eitthvað nýtt hafði komið fyrir.
Hún svaraði ekki strax. Loks kom svarið. — Wilson hefur
verið mjög vingjarnlegur.
— Hann er viðkimnanlegasti náungi.
— Hann er alltof gáfaður fyrir starf sitt. Ég botna ekkert í
því, hvers vegna hann er hér í bókarastöðu.
— Hann sagði mér að hann vildi ekki festa ráða sig,
— Ég held ég hafi ekki talað við neinn annan en hann,
síðan þú fórgt, nema þjóninn og eldasveininn. Jú, og frú
Halifax. Eitthvað í málrómi hennar gaf til kynna, að nú væri
samræðumár að beinast inn á hættulegar brautir. Hann réyndi
að koma í veg fyrir það. Hann teygði sig og sagði: — En hvað
eg er þreyttur. Eg er alveg máttlaus eftir hitaveikina. Eg held
ég fari að hátta. Klukkan er nærri því hálf tvö og ég þarf að
vera kominn í skrifstofuna klukkan átta.
Hún sagði:
— Ticki! Hefurðu gert nokkrar ráðstafanir?
— Hvers konar ráðstafanir, vina mín?
—• Viðvíkjandi ferðalaginu.
—. Hafðu engar áhyggjur. Ég skal koma því í kring, vina mín.
— þú hefur þá ekki komið því í kring enn þá.
— Nei. En mér hefur dottið margt í hug.
• Veslingur, sagði hún. Hafðu engar áhyggjur. Þú ert
Á kvöMvöliiini.
Engar .konuf' hafa um aida-
raðir heillað karlmermina, eiiis
mikið og Moná Lisa og' Kleo-
patra.
En hver var Moiia Lisa"
Amerískur listfræðingúr held-
ur því fram, að hann geti fært
i sterk rök að þeirri kenningu,
sem fram hefir komið að Mona
Lisa hafi verið karlmaður. Á-
lyktun sína rökstyður hann
með því að ef bornar séu saman
i þrjár myndir eftir Leonardo
de Vinci, sé svipurinn svo
sterkur að ekki geti nokkur
vafi leikið á því að sami karl-
maðurinn hafi setið fýrir hjá
meistáranum.
Og svo er það Kleopatra.
Fræg dansmær, sem leggur að-
allega fyrir sig egypzka dansa
segir, að Kleopatra hafi verið
krúnurökuð. Hafi hún gert
það til þess að hinar marglitu
og fyrirferðarmiklu hárkollur
sem hún notaði hafi getað setið
sem örugglegast á höfðinu. —
En svo langt fer eg ekki í að
líkjast henni, þegar eg þarf að
klæðast egypzkum klæðum,
bætir dansmærin við.
Hún var með drenginn sinn
hjá hálssérfræðing, því hann
hafði orðið innkulsa og fengið
slæma hálsbólgu.
— Jæja, Pétur minn. Víltu
ekki vera svo vænn og gera það
fyrir mömmu, að opna dálítið
munninn svo læknirinn geti
tekið fingurna út úr þér.
Þegar Sam-Goldwyn kvik-
mvndajöfurinn mikli sá eina af
myndum sínum. var hann tals-
vert fúll á sviþinn og þegar
hann var spurður að því hvern-
ig honum líkaði myndin gáf
hánn þá skýringu, að það vant-
aði ósamræmi í myndina.
—• Ósamræmi, ósamræmi,
sagði einn af leikstjórunum bg
velti vöngum. Myndin er þó
alltaf nógu æsandi, er það ekki?
— Jú, en það vantar allt ó-
samræmi, sagði Goldwyn á-
kvéðinn.
— Hvað meinið þér með ó-
samræmi? spurði leikstjórinn.
— Jú, sjáið þér til. Ósamræmi
kalla eg það, þegar amiar af
hinum Siamisku tviburum er
ákveðinn í því að gerast flug
kona en hinn píanóleikari.
£ Swmiqké
TARZAN
23
*•. ■ ■ “ t ’ i •