Vísir - 25.01.1957, Blaðsíða 9

Íi8síudáf?iiin 25. -jsinrnr 1957.
VÍSIR
E>«?■
in
Frh. af 4. s.
han.n bfekkja bilinn á i*ví að
„parkljósunum" yrði deplað.
Þetta fór allt eftir áætlun. „Við
hittiinist hjá Dulles, en við verð-
um að fara þangað sitt í hvoru
lagi.“ sagði .Mayer þar ser.i þeir
sátu fcirnan i bílnum. Sí'ðan 1.-' -t*
Meyer því fyrír Wöod hverníg
hanr: kæmist inn i gegnum garð-
inn hjá riúsi Dulless. Sköhiiiiu
síðar sac r.‘ >-:-d í vinnusíoíu
DuIIess og ireiddi úr skjölum
þeim, sem hann hafði :omið
með
Það mátti lasa hvernig Abetz,
fulltrúi Rilrh -.trops í París, lýsti
áætlun, Sem Laval hafði gert
með þáö íyrir augum að ráða
niðurlög um mótspyrnuhreyfing-
arinnar í Fi akklandi, en í áætlun i
þessari var i 'íðgert að taka fatsta i
alla aðsiendur þeirra hermanna,;
sem bö í f st í hersveitum de ;
Gaulie- :f nauðsynlegt var,
taka þá aí fi.
I símske> ti frá Madrid var
skýrt. frá ir-í að „appelsínurnar
mundu ’ ■ • ia sendar á þeim degi, ;
er um vai s .mið í Berlin." Wood (
hafði konvist að því, að Franco
hafði farið á bak við bandamenn j
og sent tuv.gstenmálm, sem not-
áður er til að herða stál, í appel-
sínukössúnum til Þýzklands.
Mikilvægasta fréttin var frá
Buenos .Aires, en þar fræcidi
fijósnádeilcíin í Suður-Ameríku
yfirmenn sina í Berlín um það.
að stórir herflutningaflotar
mundu leggja af stað úr amer-
ískri höfn, sem nánar var til-
tekin, svo og hvenær skipa-
lestin legði úr höfn.
Það var ekki fyrr en löngu
seinr.a, sem Wood og hinir
amerísku vinir hans í Bern
fréttu hverja þýðingu þessar
njósnir Woods höfðu haft fyrir
bandamenn. Þannig tókst að
breyta áætlun og leið herflutn-
ingaskipaiestarinnar í tæka tíð
svo að hún lenti ekki í gininu á
kafbátum þjóðverja, sem biðu
hennar og Franco var refsað
21. Neðanmáls. -----------------j
fyrir tungsten-sendingarnar með j
því að hætta að selja honum ;
olíur og benzín um tíma.
Kaffi og dlilmál.
Þar sem svo langt hlaut alltaf
að líða á millum ferða hjá Woor~
fanst honum nauðsynlegt ao
finna einhverja leið til að koma
skilaboðum milli Berlínar og
Bern. Þegar þeir höfðu farið í
gegnum öll skjöl hans skýrði
hann þeim frá tillögum sínum
í þessu efni. Hann kvaðst mundu j
reyna að notá þá aðférð að dul-
búa tilkynningar sínar í skila-!
i
boðum, sem hann mundi fá hina
og þessa til að flytja til Dr. O.,
sem hann mundi segja að væri
mágur sinn, og láta skilaboðin
líta út eins og þau væri fjöl-
skyldufréttir. Hann afhenti Mey-
er dulmálslykil, sem hamí háfði
útbúið kvöíd eitt, ér hann var j
á hljómleiiiúm í Berlín þár sém
synfóniuhljómsvéitin lék undii’
stjórn Fúrtwánglers. Ég fá; oft j
mínar beztu húgmyndir þegar:
ég hlusta á hijómli'st," sagði hann:
Til þess að liahn fengi sem;
fyrst að vita livórt skiiáboð líáhs j
hefðu komið ffám, háfði hannj
hugsað sér léiðj sájgði hárin: „Dr.1
O. getur sent mér mátvælá- j
pakka, sardínúr, smjör, kaffi ogl
annað því likt reglulega. Skul- j
Framh.
mr - 0 ■ »
Frah. af 4. síðu:
í’raumur — markíeysa?
Ég er í flokki þeirra, sem ei telja
atgiidan sannleika í orðum Þor-
steins Egiissonar á Borg: Ettki
er mark at draumiim. - Sann-
á.-.í að segja þykist 6g hafa af
þvi nokkra reynslu, ef til vill
c- kki sérstaklega merkilega, að
raumar séu ekki s tíð mark-
lausir. Þegar ég var seztur í sæti
mitt í flugvélinni skaut allt í
einu upp i huga mínum draumi,
sem mig hafði dreymt um nótt-
ina. Höfuðatriði hans voru: Ég
var staddur í húsi, sem ég bar
ekki kennsl á, og var þar margt
manna. Þótti mér föðurafi minn,
Bjarni, ráða þar húsum, og
mundi ég hann einan þeirra, er
þarna voru, en eigi hefi ég litið
afa minn í draumi fyrr. Ég fór
úr húsi þessu einn míns liðs.
Loft var þykkt ofj farið að
kvelda. Eigi vissi ég hvert ég var
að fara og brautin framundan
bugðótt og skuggaleg og mér
ókunnug, en handan brautarinn-
ar gegnt húsinu, stóð faðir minn
og kinkaði kolli til mín. Sitthvað j
getur stundum lagst í menn, án
þess þeir fái við ráðið, og ég
gat ekki alveg hrundið frá mér:
þeirri hugsun, að þessi draumur
boðaði aðvörun úm einhverja
hættu, en er flugferðin gekk
eins og í sögu og þegar við
ókum af stað fr' Stranear að
henni lokinni, sagði ég við sjálf-
an mig: Draumurinn var þá
markleysa.
Norður Skotland
með sjó fram.
Veður var gott, en dálítið hrá-
slagalegt, vegir rakir og fjalla-
hnúkar huldir skýjum, en margt
fagurt bar fyrir augun á þessari
leið, og tíðast ekið nálægt sjó.
I-Iér gat hvergi ao lita hvítleitar,
sendnar fjörur í skjóli kletta-
belta, eins og á ströndum Down-
greifadæmisins. holdúr var víð-
ast grýtt og milrið þang i fjörun-
um sumstaðar. og brak allskonar
hafði borið upp að ströndunum,
og flaug mér í hug að engin
furða væri, þótt íbúar Vestur-
Skotlands flyktust til baðstað-
anna á austurströnd Irlands á
sumrin, því að þarna virtust
hvergi skilyrði fyrir baðstaði.
Við ókum um Ayr, skammt frá
Alloway, þar sem skáldið ágæta
Robert Burns fæddist, og margir
Islendingar hafa dáð, m.a. vegna
kvæðisins:
„Því skal ei bera höfuð hátt,
í heiðursfátækt, þrátt fyrir allt“,
og vegna ágætra kvæða annara,
sem þýdd voru á íslenzku, en
ekki voru tök að koma þar við.
Stórfagurt er á þessum slóðum.
Frá Stranrear, sem er inni í
botni Loch Ryan, sem skerst
langt inn í land, er ekið beint •
norður til Girvan, og þaðan með
sjó fram til Ayr, skammt fyrir
sunnan Prestvík, en þegar kem-
ur norður til Troon sveigir veg-
urinn norðaustur til Kilmarnock.
Mjóu getur munað.
Stundum er það svo, að þegar
allt virðist leika í lyndi og engan
órar fyrir neinni hættu, að eitt-
hvað óvænt gerist. Og svo fór
þarna í þessari ökuferð, sem
var hin ánægjulegasta. Ég var
þarna á leið um fagurt land og
hrikalegt, að visu ekki í sem
ákjósanlegustu veðri, með góð-
um félaga, gáfuðum og fróðum
manni, ræðnum og skemmtileg-
um, og mun ekki hafa flögrað að
hvorugum okkar, hvað gerast
mundi. Það var á kaflanum til
Girvan. Alllangt framundan er
smábýli, rétt við þjóðveginn, en
ramger steinveggur alveg við
veginn hægra megin. Sunnan
húss og garðs er braut frá þjóð-
veginum. Félagi minn hefur
gefið hljóðmerki ökumanni,
a.m.k. 20 ára gamallar Ford-
bifreiðar, sem er kippkorn á
undan okkur, um að hann ætli
fram úr honum, og svo enn einu
sinni og nú svo hátt og eigi fjær
en svo, að maðurinn hlaut að
heyra, hafi hann haft venjulega
heyrn, en um leið og bifreið okk-
ar er samhliða hinni, beygir
hinn maðurinn snöggt og skellur
bifreið hans framan á bifreið
okkar, leggur saman aurbrettið
og brýtur rúðu vinstra framljóss
og veldur öðru tjóni, en svo er
kastið mikið við áreksturinn, að
Fordinn hendist frá og í hálí-
hring, og lendir aftur á bifreið-j
inni, leggur saman aftari hurðina,
svo að hún varð eigi opnuð eftiri
á, og dettur nú annað framhjóliðj
undan Fordinum, en glerbrotin'
liggja um allan veginn. Þess skal j
getið, að félagi minn varð að
sveigja nokkuð til í þeim svif-l
um er áreksturinn varð, ella j
hefði bifreið okkar kastast á ’
steinvegginn. Ekki sakaði mann-
inn, sem Fordinum ók, né mig
sem sat í vinstra framsæti, þótt;
sitt af hverju væri knosað eða j
beyglað fyrir framan mig og
aftan, né minn ágæta félaga. j
!
„Beið nokkur bana?“
Þrátt fyrir skemmdirnar var
hægt að iappa svo upp á bifreið- .j
ina að okkur var leyft að halda'
áfram til Glasgow, til fullnaðar-
viðgerðar. Frizzell hafði hringt
til næstu lögreglustöðvar. Sagði
hann mér söguna á leiðinni til
Glasgow. Stúlka kom í símann.
Frizzard spurði tvívegis hvort
þetta væri á lögreglustöðinni.
Jú, jú. Hvort það væri hægt að
fá að tala við lögreglumann,
það hefði orðið bifreiðarslys.
„Beið nokkur bana?“ „— Nei. —
„Getið þið þá ekki gert út um
þetta sjálfir?" sagði stúlkan og
sleit talinu. — Og það varð úr.
— Ford-ekillinn virtist þvi sann-
ast að segja feginn. Skýrsla var
gerð í skyndi um árekstur og
skemmdir og vátryggingarfélög-
unum send skýrslan og munu
þau hafa gert út um málið. —
Varð af þessu nokkurra klst. töf,
meðan bráðabirgðaviðgerð fór
fram, en að henni loklnni héld-
um við norður á bóginn, í „ein-
eygðum“ bíl og var nú farið
róloga.
I Kllmarnock
áttum við ánægjulega stund
með tveimur starfsmönnum
Ferðaskrifstofu N. í„ sem komu
þar til fundar við okkur. Var
okkur borið ósvikið skoskt whis-
ky, áður en sezt var að borðum,
og bragðaðist það vel. Ekki var
tími til að skoða sig um í Kil-
marnock, sem er sérkennilegur
bær, og brátí var ekið sem eið
liggur til norðurs og svo rð*
austur til Glasgow og \ > þá
áliðið kvölds, enda miklu hæ ira
ekið eftir áreksturirin.
Þegar við ókum að í eat
Northern gistihúsin.u í GF -ow
um kvöldið hafði lögreghu . .ður
á orði, að bifreAin hefði orðið
fyrir allmiklu hnjaski, o: fékk
alla söguna. Frizzell kvaðst'
hafa orðið hissa á þv að lög-
reglan skyldi ekki iyi l:\3kipa að
bíða eftir sér. „Við höfuvn þetta
svona stundum,“ sagði ii'greglu-
maðurinn ósköp rólegiu ..þegar
enginn slasast - og enginn um-
ferðatruflun verður."
Er ég lagðist til svefns um
kvöldið minntist ég aítur draums
míns og lýkur hér með þessum
þáttum frá Norður-Irlandi.
★ 'Á’ ★
Færeyingar á norsk-
um síldveiðiskspum.
Frá fréttaritara Vísis. —•
Osló í janúar.
Það þykir tíðindum sæta, aS
30—40 færeyskir sjómenn hafa
verið ráðnir á vetrarsíldveiði-
skip vestan fjalls.
Venjulega „berjast“ menn.
um skipsrúm, en Færeyingarn-
ir munu hafa tryggt sér þau
með því að setja það skilyrði,
er þeir réðu sig á veiðar við
Grænland, að þeir fengju einnig
skipsrúm á síldveiðum.
Flogið yfir suður-
skautslandinu.
Dr. Fuch, leiðíoc/i brezkra
suðurskantsleiðangursins, hefur
flogið yfir suðurskautslandið við
ágæt skilyrði.
Flugið er talið mikilvægt með
tiliti til fyrirhugaðs leiðangurs
þvert yfir landið um suðurskaut-
ið, og verður nú auðveldara að
| marka fyrirhugaða leið á upp-
I drætti, staði fyrir birgðageymsÞ
ur o.s.frv. Þó er taiið æskilegt,
; að farnar verði fleiri könnunar-
1 flugferðir.
(ðRvíntw R. fl.

Litli Klátis og Stári Kiáus.
Nr. 9.
,,Þetta skaltú fá borg-
að,“ sagSi Stón Káus, og
tók nú fram þann stærsta
poka sem hann íánn og fór
yfir til Litla Kláusar og
sagSi við hann. ,,Þú hefur
leikið á mig aftur. Fyrst
drap eg hestaná mína, svo
clrap eg haná ömmu mína,
en álclrei skal þér takast
að plata mig oftar.“ Svo
tók hann Litla Kláus og
tróð honum í pokann. „Nú
fer eg með þig og drekki
þér.“ Það var löng leið til
árinnár. Vegurinn lá rétt
frarn hjá kirkjunni. Þegar
þangað kom setti Stóri
Kláus pokann við kirkju-
dyrnar og hugsaði með sér,
að það væri ef til vill gott
að hlýða á einn sálm áður
en hann héldi lengra á-
fram. ,,Ö já, ó já“, and-
varpaði Litli Kláus niður í
pokanum, en einmitt í
þeim svifum kom gamall
kúásmali. Hann rak heila
hjörð kúa og tarfa á undan
sér. „0, Ó,“ sagði Litli
Kláus, ,,eg sem er svo Ung-
ur og á nú strax að fara til
Himnaríkis.“ ,,Og eg gamli
auminginn,“ kjökraði kúa-
smalinn, ,,sem er orðinn
j svona gamall og fæ ekki að
| fara þangað ennþá.“ —
j „Opnáðu pokartn,“ kallaði
! Litli Kláus og skríddú ofan
ií pokann í staðinn fyrir
mig, þá kemstu strax til
himnankis.“ „Já, það skal
eg áreiðanlega gera,“ sagði
kúasmalinn og opnaði fyrir
Litli Kláusi, sem stökk út
úr pokanum. „Viltu gæta
kúnna?“ sagði gamli mað-
urinn og skreið mður í
pokahn, sem Litli Kláus
bátt fyrir í skyndi og flýtti
sér búrtu með allar kýrnar
og tarfana á Undan sér.