Vísir - 25.01.1957, Blaðsíða 10

10
VÍSIR
Föstudaginn 25. janúar 1957.
£D!SOI\l MARSHALL:
uttm
3.1

liggja í launsátri fyrir þér, meoan floti minn sigldi til Rínar-
landa. Það var til þess að losna við höfuðverk, sem eg hef
lengi haft.
— Ég veit ekki við hvað þú átt.
— Það veit ég ekki heldur. Ég bara segi það, sem mér kemur
í hug. En Meera veit það, um það þori ég.að veðja lífi mínu.
Og Kitti, völva þín, finnur á sér, hvað ég á við. Þú hefur verið
mér höfuðverkur alla ævi mína. Ég sagði þér einu sinni heima
í höll minni, að ég þyldi ekki að sjá þig. Það er eitthvað i svip
þínum, sem setur hugsanir mínar í hnút, sem ég get ekki leyst.
Nú skaltu fá að heyra sögu þína.
— Hamingjan góða! hrópaði ég. Ég þori það varla.
— Allt, sem ég veit, hefurðu heyrt áður. Sagan á ekkert
upphaf og engan endi. En ég skal þylja hana fyrir þér, eins og
ég væri að lesa hana af gömlu bókfelli, sem fundist hefði í
gömlu klaustri. Meera bað mig að kaupa Kitti af józkum kaup- |
ananni. Og þar eð þú hefðir soltið í hel, ef hún hefði ekki haft |
þig á brjósti, lét hann þig falan fyrir brotna rostungstönn. En (
var það Kitti, sem Meera vildi fyrst og fremst fá, eða var það
þú? Um það hef ég brotið heilann.
— Hvers vegna, í Óðins nafni? —
— Farðu ekki gálauslega með nafn Óðins. Ég veit ekki bet-
•ur, en að þú sért sonur eldabusku. Nóttina eftir að ég keypti
þig, dreymdi Meeru, að er ég seldi þig, mundi ég deyja í húsi
þess manns sem keypti þig. Hún sagði mér frá þessu og svört
augu hennar leiftruðu. Hvað veit ég um það, r.ema hún hafi
búið þessa sögu til þess að ég léti þig ekki af höndum og æli
önn fyrir þér, þangað til hægt yrði að framkvæma fyrirætlun
hennar.
— Hvaða fyrirætlun áttu við? Þú sagðir, að hún hefði viljað
láta rista mér blóðörn.
-— Já, það var hún, sem kom þeirri flugu í höfuðið á mér. |
— Og áður en það var ætlaði hún að fyrirkoma mér með
vinnu'iiörku. i
!
Hún sagði, að fvrst ég þyrði ekki að selia þig, væri auð-
veldast að losna við þig á þennan hátt. En þegar liún sá, að þú
varðst hinn gjörfulegasti maður, bæði að vexti og viti, sneri
hún við blaðinu. Eftir það fór hún að auka við þig matar-
skammtinn, án þess ég vissi og gaf þér það, sem r.ægði til að
herða þig og stæla. Kvöldið, sem ég lét fleygjá þér fyrir krabb-
ána, gerði hún ráðstafanir til þess að Hasting' dragi þig úr
voginum. Og hefði þannig farið, hefði ég ekki verið laus við
þig. Eða skyldi hún hata þig meira en kristinn prestur hatar
víti? I
Svo segir hún — af kristnum kynþætti, sem kallaði sig
Nestoriana og átti heima í Egyptalandi. Ég hitti hana í Cord-
cvu, þar sem him vísaði mér veginn að fjárhirslu foringja
gyðjanna og þar gat ég makað krókinn. Án hennar hefði ég
aldrei náð í fjársjóðina, því að Serkirnir og gyðingarnir börð-
ust eins og óðir væru. 1
— Elskaði hún Hasting svo heitt, að hún vildi gefa honum
færi á að hefna sinna níu sára? 1
— Háfi svo verið, veit ég ekki, hvaða ástæðu hún hafði til
þess nema þá, að hún og móðir Hastings voru báðar kristnar.1
Þér hefði þótt sennilegra, að hún hataði Judit í stað þess að
láta sér þykja vænt um hana. Tæpum mánuði eftir að ég lagði
af stað frá CorHnira. rak ó<* har.q úr rúrni mínu oe tók Judith
í staðinn. Judith hataði mig, en hún ól mér son. Meera elskaði
mig af öllu hjarta, en hún ól mér ekkert barn. Ragnar rak
upp skellihlátur, en þegar hann varð þess var, að hendur hans
voru bundnar, áttaði hann sig á því, hvar hann var.
— Gaztu ekki strýkt hana þangað til hún sagði þér leyndar-
rnál sitt?
— Meera er einkennileg kona. Eftir útliti að dæma virðist
hún vera grimm. Því meir sem ég strýkti hana, því meira lang-
aði hana til að kyssa fót minn. Ég eyddi mörgum svipum upp
til agna, áður en ég komst að öllum leyndarmálum henr.ar. Eða
laug hún að mér fram á síðustu stund?
— Hvað áttu við með því að segja „fram á síðustu stund?“
—Fram á síðustu stund? Vertu ekki að gera gys að mér
maður. Mig hafði lengi grunað, að þú yrðir mér að bana. Hvers
vegna drap ég þig ekki meðan ég hafði tækifæri til? Ég hef
aldrei vitað það fyrri en nú, því að nú er allt orðið Ijóst fyrir
mér. Ég yrði þá að viðurkenna, að ég var hræddur við þig.
Ég, Ragnar, hræddur við þræl minn, sem ég hafði keypt. Einu
sinni lét ég þig í tjörn. Á þann hátt ætlaði. ég að slá tvær flugur
í einu höggi: Þóknast Judit, sem var á himnum, og losna við
þig. En Egbert, sem Meera fékk mig til að taka að mér, þegar
konungur NorðimbráTands rak hann í útlegð, dró þig upp.
Egbert, keppinautur Aella, sem hatar mig út af lífinu —
hvaða leyniþræðir liggja hér á milli? Einu sinni hélt ég, að
óður björn mundi rífa þig sundur, en hann sneri sér að mér —
og það hefði farið vel á því, ef hann hefði drepið mig-. Þvíinæst
réðist hann á Egbert og þú drapst hann með spjóti þínu og
Egbert gaf þér frelsi.
- Hvers vegna hefði farið vel á því, ef hann hefði drep-
ið big?
— Vertu ekki að sleikja út um eins og köttur og reyndu ekki
að gera gys að mér. Ég er ennþá Ragnar Loðbróh, mesti morð-
ingi kristinna manna síðan Attila Húnakonungur var uppi.
Þegar Egbert gaf þér frelsi, stóðstu bráðbeinn með sigurbjarma
í svipnum og þá varð mér ljóst, að þú mundir vinpa bug á
mér. Sérðu nú, hvernig þræðirnir liggja, enda þótt sumir þeirra
séu ennþá huldir sjónum mínum. Það var Meera, sem lagði
ráðin á um rán Morgana, unnustu Aella. Hvers vegna mátti
ekki ræna brúði annars prins — hvers vegna brúði Aella, sem
er sonur hins mikla jarls og Enid, konu hans og þannig erfingi
hins mikla liaturs á Ragnari Loðbrók. Hvernig iiggja þræðirnir
þarna? Og ég varð að lóta í minni pokann fyrir þér, vegna þess
að ég ætlaði að reyna að ná prinsessunni aftur. Og þegar þú
lékst leikinn með seglin, lékstu á mig einu sinni enn. Ég hélt
að þá væri úti um þig. En örlögin voru að spinna vef sinn um
mig og ég fann ailtaf á mér, að hverju stefndi að mínu eigin
falli. Ég sá rifin framundan, en vildi ekki viðurkenna, að ég
óttaðist þau. Þegar þú stefndir beint á þau, átti ég ekki á öðru
völ, en að elta þig. Þaö voru örlögin, sem knúfu mig áfram,
en ekki þú. Gerðu ekki framar gys að mér.
— Ég skal ekki framar gera gys að þér, sagði ég og' þreifaði
á verndargrip mínum. — Ég skal aldrei framar sleikja út um
vegna þess, sem bíður þín. En mig langar til að leggja fyrir þig
eina spurningu enn, vegna þess að mér leikur fbrvitni á að
vita þáð.
Hasting gaf í skyn, að Enid, móðir Aella, hefði ekki verið
svo leitt, sem hún lét, þegar þú varst að skemmta þér með henni.
— Hún feyndi að mýkja skap mitt, svo að maður hennar
ætti .auðveldara með að drepa mig og það munaði minnstu að
henni tækist það. En ég ber á hana þau lofsyrði, að hún hafi
verið trygglynd eins og drottningu sæmdi.
— Nú veit ég, af hverju forvitni mín er sprottin. Ef Aella
grunar þetta getur verið, að hann hati þig ekki eins mikið og
æskilegt væri fyrir mig.
— Ef þú værir kominn á minn aldur mundirðu gera þér
ljóst, að þá mundi hann hata mig miklu meira en ella. Svo
langt get ég rakið þræðina, en lengra ekki.
— Þá hefurðu gizkað á, hvað ég hef í hu.ga?
—Ef þú hefðir ekki lofað mér því að hætta að gera gys að
mér, mundi ég álíta, að bú værir að gera gys að mér er.nþá.
Hverju barni mætti vera ljóst, hvað þú hefur í hyggju. Þú
æ+lar að w'ia mi^ Aeúa fvrir það, sem þ’’ h”pír mpct af öiin.
J
t
k«v-ö-l«(!®voö»k*L'<»n®n«i
Natz barón ákvað að gefa
konu sinni hest í afmælisgjöf
og hestakaupmaðurinn sýndi
honum alla þá hesta, sem hann
hafði við hendina. Baróninn
virtist ekki ginkeyptur fyrir
neinum þeirra en talaði samt
fátt. Þá lét kaupmaðurinn
sækja hálftaminn hest, fjörleg-
an mjög og hvumpinn.
„Haldið þér að þetta sé hest-
ur fyrir kvenmann?" spurði
barónin og hristi höfuðið van-
túrarfullur.
„Jú, það mætti segja mér
að konur gætu umgengist slíkan
hest og haft hann góðan. Hitt
er svo annað mál,“ — bætti
hann við eftri stundarþögn —
,,að eg myndi ekki kæra mig
um að vera kvæntur þeirri
konu.“
„Minna!“ sagði húsmóðirin
með þungurn ásökunarrómi,
' „hvernig stendur eiginlega á
því að í hvert skipti sem eg kem
hingað fram í eldhúsið standið
þér við gluggann í hörkusam-
ræðum við vinnukonuna hans
Mayers?“
1 „Það stafar af því — af því
,— af því,“ stamaði Minna í fát-
;inu sem á hana kom, ,,af því
jað þér gangið í skóm með
jgúmmisólum svo það heyrist
ekki til yðar þegar þér komið?“
Hann var þéttfullur orðinn
og langaði til að hitta einhverja
sál sem hann gæti sagt allt af
létta og myndi skilja sig. Vín-
salinn í barnum var sá fyrsti
sem hann kom auga á.
„Eg get ekki að því gert,“
sagði sá drukkni; „mig langar
svo mjög til að reyna að halda
áfram. Það er svo mikið í húfi“.
„Reyna hvað?“ spurði vín-
salinn sem skildi ekki hvað við-
skiptavinurinn átti við.
„Nú, að drekka maður —
reyna að halda áfrarn að
drekka.“
,Hvers vegna þá?“
„Vegna þess að konan mín
sagði að ef eg hætti ekki þess-
um eilífa drykkjuskap yfii’gæfi
hún mig og kæmi aldrei aftur.
En enn sem kornið er hefur
hún svikjst. nm bað “
í R. Sun&uýliA
2275
Vakubi og menn hans æptu af
gleði þegar öskur fílsins heyrðust
tii þorpsins.
En brátt þögnuðu öskur Tantors,
sem rneð grimmd réði skóginum og
og fyrir grimmd að lokum lét lífið.