Vísir - 13.02.1957, Blaðsíða 10

10
VÍSIR
Miðvikudaginn 13. íebrúar 1957-
EDiSON MARSHALL:
tmm
50
UHKBB&iBBiSQIQBíBBBEBOBlBESBBEBBiSESESBISHHBBHB
Á sumum beinagrindunum voru brotin bein og sýnilegt var.
að sumt aí þessu fólki hafði verið brennt á báli. Á einum stað
sá ég líka beinagrind af hesti.
Jan hélt blysinu hátt á lofti, til að við gætum virt þetta sem
bezt fyrir okkur. í hinum enda salsins sá ég líka beinagrindur
af tveimur hestum. Sýnilegt var, að mikill eldsvoði hafði
geisað og menn og dýr orðið honum að bráð.
Þegar inn í næsta herbergi kom, voru þar aðeins beina-
grindur af dýrum, hestum, kúm og kindum.
Við komum því næst inn í herbergi, þar sem steinar voru
á gólfum. Jan tók upp einn steininn og lét hann í lófa minn.
Ég var unndrandi yfir því, hve steinninn var þungur, um
tuttugu pund. í næsta herbergi var einhver glóandi hlutur hátt
uppi á einum veggnum. Ég áleit, að hann ætti að tákna Pól-
stjörnuna.
Þegar hingað var komið, rétti Jan út höndina í áttina til
Sendlings. Hinn daufdumbi maður fékk honum litla járnfisk-
inn. Jan beindi honum í áttina til stjörnunnar, tók einn stein-
inn og tók að nudda honum við fiskinn. Þegar það hafði gengið
ofurlitla stund, bar hann járnfiskinn að sverðinu sínu og hann
löddi við það. Því næst lét hann fiskinn dingla í bandinu, og
þegar hann staðnæmdist, sneri hann í áttina til gullnu stjörn-
unnar. Síðan tók Sendlingur við. og það var sama, hvernig
hann sveiflaði bandinu, alltaf sneri hausinn á fiskinum að
gullnu stjörnunni, eða í norðurátt.
Jan hló Og klappaði saman lófunum. Því næst fylgdi hann
okkur inn í herbergið, þar sem svörtu steinarnir voru. Nú var
mig farið að langa til að fá ferkst loft og vonaði, að fylgdar-
maður okkar færi með okkur aðra og skemmri leið út.
Eftir að við höfðum farið gegnum eitt herbergi enn þá, kom-
um við inn í stórt herbergi. Þar lyfti hann blysinu hátt og benti
ckkar að fara á undan sér.
Ég fór því á undan, en Kitti kom á hæla mér. Þá kom Kuola
og bar svarta steininn minn. Áían var sá fjórði og Sendlingur
rak lestina. Allir nema Sendingur voru komnir fram hjá Jan,
þegar mér varð skyndilega órótt. Ég leit um öxl og sá svitann
streyma af fölu andliti Sendlings og hann gaf mér merki með
augunum.
Fyrst benti hann á Jan, en því næst á munninn á sér, eins
og hann ætlaði að toga út úr sér tunguna, sem engin var.
í fyrstu datt mér í hug, að Sendlingur væri orðinn geggjaður.
En svo grunaði mig, að eitthvað hræðilegt væri á seyði. Ég rak
upp aðvörunaróp, en það var of seint. Um leið og Jan hratt
Sendlingi inn, fleygði hann blysinu í skaufþurrt sefið á gólfinu.
En hann hafði ekki gert ráð fyrir hatrinu, sem hafði breytt
hinum daufdumba manni úr lambi í ljón.
Sendlingur þaut eins og elding til að hindra flótta Jans.
Jan stakk til hans með hníf sínum, en Sendlingur greip um
úlnlið hans og sneri upp á svo að Jan missti hnífinn og rak
upp hljóð um leið.
Um leið og logarnir gusu upp, mynduðum við halarófu og
liéldumst í hendur. Sendlingur lét Jan ganga á undan til að
vísa okkur veginn til baka.
Logarnir eltu okkur. ' ,!' ^
En Jan vildi gjarnan sleppa frá logunum, og valdi því styztu
og beztu leiðina. Hann þaut áfram rymjandi og styngjandi og
innan stundar vorum við komin á grænt gras undir bláum
himni.
Við stóðum stundarkorn og horfðum á þennan mikla eld,
sem nú var farinn að gjósa upp úr haugnum og blár reykur gaus
upp. Mér datt í hug að svona hefði vafurloginn verið, sem
Sigurður Fáfnisbani reið. Innan skamms stóð haugurinn í ljós-
um loga.
Nú höfðum við í öðru að snúast. Kuola, sem alltaf hafði band
meðferðis, batt nú hendur og fætur Jans. En þegar Sendlingur
hafði báðar hendur lausar, fór hann að tala við Alan á merkja-
máli sínu.
— Murray frá Heiði, segir, að fangi okkar sé ekki Jan, held-
ur Dorga, sem lét skera úr sér tunguna og sprengja í sér hljóð-
himnurnar.
—■ En hann sagði áður, að Dorga væri kvenmaður.
Sendlingur hló við og svipti kyrtli fangans frá niður að mitti.
Kom þá í Ijós kvenmannsbrjóst.
Hún rak upp tryllingslegan hlátur, en Sendlingur greip hana
upp, bar hana að haugnum og fleygði henni í brennandi log-
XII. KAFLI.
J
¥
TOFRAFISKURINN.
1.
Ég hafði aðeins eina hendi og varð því að bæta það upp með
því að nota hyggindi. Við ferðumst nú í norðurátt. Ég reyndi
að hafa gagn af töfrafiskinum.
Á einu kyrru kvöldi, sagði ég við Kitti:
— Ég þarfnast mikils gulls til þess að koma í framkvæmd
því, sem ég hef í hyggju.
— Hvað hefurðu í hyggju? spurði Kitti.
— Að ná kórónunni af höfði Aella og setja hana á höfuð
Egberts, ná síðan í Morgana og fara með hana til Avalon.
— Ekki annað, sagði Kitti. — Þér ætti nú ekki að verða
skotaskuld úr því. En hvað á að verða um Aella, þegar þú
ert búinn að steypa honum af stóli? Á hann að verða járn-
smiður? Hann er að minnsta kosti nógu sterkur til þess. Þá
mun hann smíða þér forláta hönd úr stáli með gimstein á hverj-
um fingri í staðinn fyrir þá, sem hann tók af þér.
— Nei, hann mun ekki verða maður til að gera mér þann
greiða, því að hann mun ekki hafa neinar hendur til að vinna
með og ekki fætur til að standa á.
— Hasting stendur í mikilli þakkarskuld við þig, ef mér
skjöplast ekki því meir. En ég efast um, að hárin borgi þér
í gulli.
Það efast ég um.
— Hvað heldurðu, að þú þurfir mikið gull, til að geta komið
þessu í framkvæmd.
Svo mikið, að ég geti mannað og vopnað skip Egberts. Og
fyrir afganginn ætla ég að kaupa mér völd. En ef til vill get
ég fengið þau fyrir ekki neitt.
— Ef til vi 11.
— Það, sem ég þarfnast get ég fengið fyrir atbeina töfra-
fisksins. En hvernig á ég að fara að því? Á ég að fara með
töfrafiskinn til einhvers auðugs og voldugs höfðingja og skýra
fyrir honum náttúru hans. Hann mun óðara kunna að meta
verðmæti hans og langa til að eignast hann.
Einhver okkar verður síðan að gerast mikill töframaður
og finna Pólstjörnuna á svartri nótt þegar dimm þoka er. Við
verðum að viðhafa dálítinn leikaraskap.
Við reyndum oft töfraleikinn á öllum tímum sólarhrings og
ýinsum veðrum, og hann snéri alltaf hausnum í norður nema
þegar járn orkaði á hann.
Enn var komið vor og við fófum að leita að víkingaskipi.
En við máttum ekki gera ráð fyrir að finna víkingaskip á
þessum suðrænu slóðum svona snemma.
Við sáum reykinn af borgum, sem voru að brenna við mynni
Maas og földum okkur í hinum söltu vogum við Wal. En úti í
blámanum til hafs sáum við móta fyrir mörgum skipum. Þegar
við sáurn fremsta skipið, stóð Kitti allt í einu við hlið mína og
tók í hönd mér. Við vorum ekki í neinum vat'a um að þetta
k«v*ö*l*d»v*ö»k*u«n*n*i
í stóru verzluarhúsi í Vín-
arborg var stolið pyngju með
allhárri fjárhæð úr ráptuðru
konu nokkurrar_ sem þar var
að verzla. Hún varð stuldsins
vör áður en hún fór út og kærðí
þjófnaðinn þegar. Lögregla var
kvödd á vettvang og leitað a
fólki. Loks fannst pyngjan með'
öllum peningunum á manni'
nokkrum — en hann sagðist
vera eiginmaður konunnar.
Aðspurður gaf hann þá skýr-
ingu fyrir rétti, að hann yrði
um hver mánaðamót að borga
konu sinni mánaðarlaun sín.
eins og þau legðu sig, en nu
hefði sig vantað vasapeninga
og þá hefði hann gripið til
þessa ráðs.
Prófessor í rómönskum mál-
um og prestur nokkur ákváðu
að fara til Parísar til þess að
skoða borgina.
Að þeim dögum liðnum sagðí
hákólakennarinn við vin sinn:
,,Eg er kominn að því að ör-
vænta því nú er mér ljóst orð-
ið, að eg hefi kennt tungumál,
sem eg skil bókstafrlega ekk-
ert í.“
„Hvernig ætli fari þá fyr-
ir mér þegar eg dey?“ andvarp-
aði presturinn.
„Húsmóðir mín lætur loga
j ljós allar nætur í svefnherberg-
inu sínu,“ sagði Rudi.
I „Hvers vegna. gerir hún.
það?“ spurði Bobby.
„Vegna innbrotsþjófa."
„Það er stórmerkilegt. Ætli
að hún viti ekki að þeir hafa
ævinlega vasaljós meðferðis?“
„Eg ætla að fá einn aðgöngu-
miða fyrir barn.“
„Til þess ert þú alltof stór,
drengur minn.“
„Eg er ekki fullra fjórtán.
ára.“
„Til þess ert þú alltof stór.“
„Skítt með það þá. fröken.
Látið þér mig þá fá aðgöngu-
mi aðfyrir fullorðinn úr því að
þér trúið mér ekki. En hitt
ætla eg að láta yður vita um.
leið að þér hafið ekkert leyfi
til þess að þúa big.“
C. f?. SuncuqkA
TARZAIM-
2200
Hjlndruð Taurega, hrópaði her-
maðurinn. Við erum dauðadæmdir.
Mennirnir þustu út í virkisgarð-
inn, þar sem allt var í uppnámi.
Hver maður á sinn stað, hrópaði
höfuðsmaðurinn.
I einni svipan var hermaður kom-
inn að hverri skotrauf, en það sem
augum þeirra mætti olli skelfingu.
Virkið var umkringt af stórum her-«
ilokki Araba.