Vísir - 06.05.1957, Blaðsíða 3

Mánudaginn 6. maí 1957
VISIR
J
Gul farsrönd.
Fars verður alltaf sparnaður
á kjötnotkun, sérstaklega ef
k.iötið er blandað ódýrari efn-
um svo sem gulrótum og kart-
öflum, eins og hér er gert. Þessi
blöndun veitir líka fjörefni.
375 gr. svínakjöt eða kálfskjöt
— eða sinn helming af hvoru.
(Kindakjöt má líka nota).
150 gr. af hráum hr'einsuðum
gulrótum.
100 gr. af soðnum, skrældum
kartöflum.
1 laukur.
50 gr. hveiti.
Ca. l1/^ dl. af mjólk.
Kjötið er saxað 3—4 sinnum,
gulrætur, kartöflur og laukur
líka. Síðan er þetta hrært vel
saman ásamt hveitinu. Mjók-
inni, pipar og salti er bætt í,
mjólkinni smátt og smátt.
(Ef á að nota þetta sem kjöt-
búðing þolir það dálítið meiri
mjólk, heldur en ef• á að hafa
það í bollur).
Farsið er látið í vel smurt
hringmót, ög soðið í vatnsbaði
20 til 30 mínútur.
• Bezt er að láta hringmótið á
rist í potti og nái vatnið dálítið
upp fyrir ristina. Gott er að
leggja smörbrauðspappír yfir
mótið svo að gufan af lokinu
leki ekki ofan í farsið.
Grænkál í mjólkursósu er
gott með þessum rétti.
„Hrökkbrauð“ með rúgmjöli.
4 heil egg.
625 gr. rúgmjöl.
125 gr. hveiti.
1 matskeið af kúmeni og 2 Vá
dl. af vatni.
125 gr. af smjöri eða smjörlíki
1 tesk. salt og dálítið af hjart-
arsalti.
Þetta hnoðast vel sama, er
flatt út og pikkað með gaffli.
stykki, sem eru eins og bakast
eins og kex.
iAlíiJrÖ
Ný sportföt af ýmsu tagi.
sýníng í Kaupmannahöfn.
pilsi eru þær líka
„Anorakar" eru nú gerðir úr
poplín og með fallegum kven-
leguni mynstrum.
Nýlega var haldin sýning í
Kaupmannahöfn á nýjum sports-
fötum og var hún lofuð mjög
og sagt, að Danmörk værí fram-!
arlega í sportfatagerð. Hefir
verið gerð mikil tilraun til að
bæta og fegra sportfatnaðinn og
var sýningin bæði smekkleg og
hagsýn.
Þarna voru kvenanorakai áf
mismunandi gerðum úr vind-
þéttu poplín með áþrykktum
mynstrum. Einn var hvítur með
svörtum deplum, annar með
brúnu mynstri og sá þriðji blár
með hvítu mynstri.
Nýungar voru þarna: Scooter-
frakkinn . handa ungum stúlk-
um. Hann er hnésíður, ljósblár,
fóðraður með loðfóðri og við-
eigandi buxur, einnig fóðraðar
með loðfóðri. Hægt er að loka
frakkanum svo að engin köld
vindroka komist inn. Það hafa
einmitt verið bætt svo mörg
smáatriði í sportflíkum og það
eru umbæturnar, sem gera
svona föt bæði hagnýt og ekki
aðeins klæðileg. Allir anorakar
og vindjakkar eru lokaðir svo
að ekki næðir um þá. Hettur
falla þétt að höfðinu og fljúga
ekki af, en það má krækja þeim
af jakkanum í góðu veðri. Skiða-
anorakinn hefir lítinn vasa á
erminni, þar má geyma lykil,
peninga og þess háttar. Skíða-
buxur hafa fellingar í mittið,
sem láta undan. Þær geta því
fallið þétt að eða laust eftir því
hvort farið er í svig eða að-
eins gengið á skíðum. Karl-
manns-anorakar eru með stór-
um vasa að framan fyrir landa-
bréf, kompás, reimar o. s. frv.
Engu er gleymt.
Mesta athygli vöktu þó hinir
nýju-anorakar. Þetta voru
fagrar flikur, saumaðar úr vind-
þéttu poplín í fínum mynstrum,
ferða með
fallegar.
Litir á karlmannsíötum voru
sniðugri en menn eiga að venj-
ast. Ljósbláir og ljósgráir anor-
akar. Þetta er notað utanlánds
■ g er {)ess vænst að fólki íalli
það.
Meðal hinna gleðilegu og hag-
sýnu skiðabúninga í fallegum lit-
um voru líka glæsileg föt lianda
konum, sem fara ekki á skiðum
en fara þó upp til fjalla. Hvítar
buxur, strengdar undir ilina,
með litglöðum jökkum og anor-
ökum, hvít skiðastígvél og
skrítnir vetlingar og húfur, þetta
er fatnaður sem jafnvel er not-
aður við dans á kvöldin í hinum
stóru skiðahótelum.
Þarna var allt sem maður get-
ur óskað sér í vetrarfríi eða til
vetrarsports.
Fyrir tveira árurn missti litli drengurinn á myndinni annað
augað vegna krabbaæxlis, og fyrir nokkrum mánuðum var hitt
tekið úr honum. Myndin sýnir foreldra hans fara með hann úr
sjúkrahúsinu. Nú er það eina von þeirra. að krabbinn birtist
ckki á cinhverjum nýjum staði á litla drengnum þeirra.
Lítill sveinn leikur
lausum hala.
þar á stól og á því voru fingra-
för eftir súkkulaði, sem sýndu
að þarna hafði Jens verið. En
nú heyrðist skvaldur og hávaði
innar í deildinni, sem bar þvi
vitni að nú væri hann þar.
Fyrst hljóp Henrik og hróp-
aði: „Jens, — Jens!“ Svo hljóp
mamma og kallaði: „Henrik,
náðu í hann Jens!“ Svo kom
deildarstjórinn, á eftir honum
forstöðukona og því næst af-
greiðslustúlkur, allt eftir því,
Jcns litli átti að fara með því, að þar „tókst svo til“, að
mömmu sinni í stórverzlun. hann tók í langt perluband, sem
Hann fór ckki með til þess að hékk þar ásamt öðru skrauti,
samþykkja kaup á dýrum kjól er þar var til sýnis. Hrundi þá
eða vetrarkápu. Nei, það átti að allt saman niður á gólfið. Það
kaupa handa honum skjólgóða gat hafa verið óvart, og svo var
húfu, því að veturinn fór í líka á það litið.
hönd. Það átti að máta á hann I En nú var ekki sleppt tökum
húfuna, svo að hún ‘ yæri af á Jens. Mamma hélt í aðra (hvar það stóð í virðingastigan-
réttri stærð. höndina, en Henrik frændi(sem um. Þau hrösuðu um „model“-
Á leið í stórverzlunina var var 8 ára) í hina. Þegar farið hatt, sem oltið hafði á gólfið.
honum gefið súkkulaðistykki, var að skoða húfurnar, sem Verðið stóð á þeim, — 200 kr.
til þess að hann hefði sig hæg- máta átti, sleppti móðirin Jens stóð á einum og 350 kr. á þeim
an. Drengurinn var vanur og gerði Henrik frændi það líka. næsta og var sá með brotna
miklu svigrúmi, því að foreldr- Þegar húfunni, sem máta átti, fjöður.. Svo voru hrúgur af
ar hans áttu heima utan til í var lyft niður úr hillunni og höttum á gólfinu, en sem betur
bænum. Þar átti hann kunn- fara átti að láta hana á höfuð- fer voru þeir verðminni, þó var
ingja í smáverzlununum, og ið á Jens, var hann horfinn. í töluvert verk að koma þeim
voru þeir oft örlátir við hann, | deildinni voru þykkar ábi'eið- j aftur á sinn stað. Svo voru
gáfu honum epli eða kannske ur á gólfi og þar var min.il. þarna skáphurðir, sem stóðu
karamellu. En nú átti ekki að kyrrð, en nú kvað við óp mik- ! upp á gátt, fatastoðir, sem
vera um að ræða nein samtöl ið, skyndilega. Það kom frá [ dingluðu til og frá eftir að hafa
yfir búðarborðið. Nú átti hann klefa, þar sem föt voru mátuð. verið til gamans stutta stund.
að haga sér vel, ekki spjalla við Fyrst stökk Henrik af stað, svo; Þarna var líka vaxbrúða,
neinn og ekki mátti hann hafa mamma. I
mátunarklefanum
sem líktust kjólaefni. Þær eru hendur í vösunum. jstóð kona á nærklæðunum,
í raun og veru endurnýjun á I Það gekk allt vel á neðstu mjög æst, og afgreiðslustúlkan
skíðabúningunum. -TiL gðngu- hæð verzlunarinnar, nema að var flaumósa. Snjóhvítt pils lá
„gína", sem reikaði fáránlega,
svo að hatturinn skreið niður
fyrir annað augað á henni, en
Framli. á 9 síðu,
Furðulegasta stríðssagan!
Hlaðurinn, sem var ekki til.
Jan Colvin, sem skrifað hefur einhverjar bczfu bækurnar
um brezku leyniþjónustuna, hafði heyrt orðróm u.m það, að líki
heföi skolað á land á Spánarströnd um vorið 1943, og liefðu
fundist á því geysiþý'ðingarmikil leyniskjöl. Skjöl þessi áttu að
hlekkja Roinmel um innrásarfyrirætlanir bandamanna á megin-
iandið.
..Eg kem hingað út af líki,“|Um. Það er lík brezks lið^for-
sagði eg um leið og eg kom inn ingja. Eg veit ekki nafn hans,
' í brezku aðalræðismannsskrif-
stóíuna í Sevilla.
„Það er ekki komið í leit-
irnar enn,“ sagði Fussel vara-
ræðismaður. „Eg veit að þér
eigið við liðsforingjann af
„Pinto“, sem féll fyrir borð í
gær — það var blóðblettur á
þiÉarinu og lunningunni.“
„Nei, eg er að leita að líki,
sem var grafið hér fyrir 10 ár-
; aðeins svona hér um bil hvenær
hann dó — en hvort það er sá
rétti, get eg ekki sagt um fyrr
en eg fæ meir að vita.“
Nú var náð í lista yfir brezka
menn, sem jarðaðir höfðu verið
í Sévilla. En þar var ekkert,
sem vakti athygli mína og alls
engir liðsforingjanöfn voru á
listanum, aðeins var getið
nokkurra sjómanna og ó-
breyttra hermanna.
„Kannske hefur líkið aldrei
rekið á land?“ sagði sherry-
kaupmaðurinn, sem fylgdi mér.
„Hann hefur kannske ekki
verið í þjóðkirkjunni,“ sagði
Fussel.
„Hvað mundi það þýða?“
„Þá mundi nafn hans ekki
vera á listanum. Það eru ein-
ungis skráðir þeir, sem eru í
þjó'ðkirkjunni, engir kaþólskir
menn.“
„Það þýðir, að eg ætti að leita
í spænsku kirkjugörðunum, en
ekki í brezkum gröfum. Eg at-
huga það á leiðinni til Gibralt-
ar,“ sagði eg. . . ,
Eg lagði svo af stað með lang-
ferðabílnum til Huelva. Áður
en eg fór frá Sevilla náði eg
mér í nokkrar súrar appel-
sinur af trjánum.
Eg var að leita að líki eða
leiði óþekkts hermanns, sem
hafði rekið á land á Spáni og
hafði verið með falsaða pappíra.
Með þessum pappírum átti að
rugla Hitler og Rommel í rím-
inu um innrásartíma og inn-
rásarstað bandamanna í Afríku
1943.
Eg varð að flækjast um allan
Suður-Spán.
Duff Cooper hafði tæpt á
þessu atviki í skáldsögu sinni
„Operation Heartbreak“, en af
því að þetta var skáldsaga,
gerðu lesendurnir ráð fyrir, að
þetta væri einungis skáldskap-
ur. Fróður lögfræðingur krún-
unnar hafði hinsvegar látið þau
orð falla. um þetta atriði, sein
vöktu forvitni mína. Loks hef-
ur Rommel sjálfur skráð það í
skjöl sín, að leyndarskjöl hafi
fundist á líki brezk sendiboða,
sem skolaði á land á Spáni.
Þegar eg tók mér síðan fyrir
hendur, að rannsaka þetta mál
nánar, hafði eg ekkert við að
styðjast, nema slitróttar upp-
lýsingar hins brezka lögfræð-
ings.
Það fyrsta, sem eg gerði, var
að hringja upp brezku nefnd-
ina, sem hefur umsjón með
jarðneskum leifum brezkra her-
manna, sem létu lífið á erlendri
grund og spyrja, hvort þeir gætu
gefið upplýsingar um það, hvar
grafið væri lík brezks sendi-
boða, sem drukknað hefði við
Spánarstrendur 1943.
„Þér verðið fyrst að fá nafn
hans uppgefið hjá hermála-
ráðuneytinu. Þá skulum við at-
huga þetta fyrir yðar,“ sagði
talsmaður pe;fndarinnar og lét
ekki að séf hæða.
Það var svo sem auðvitað, að
eg yrði að reyna að finna þetta