Vísir - 22.05.1957, Side 4

VÍSIR
Miðvikudaginn 22. niaí 1957
„Reynslan sannat' Ijóslega, aó kenninga
kerfi kenttnúnfsta er
og þa5 er
Því betur sem athuguð er hin
sögulega ræða Krúsjeffs, er
hann fletti ofan af glæpaíerli
Stalíns. því markverðara reynist
ekki það sem hann er að birta,
heldur hitt, sem hann árangurs-
iaust reynir að dylja. Aldrei
áður hefir verið hafin jafn her-
ská sókn og háskaleg á sjálfan
kommúnismann og allar hans
ær og kýr, störf cg steínu.
Með því að viðurkenna, að Stalín
haíi verið kolbrjálaður maður,
viðurkennir Krúséff einnig, að
rökrétt afleiðing kommúnismans
sé algild stjórn foringja, sem
gerzt hefir kolbrjálaður sökum
airæðisvald sins.
jafn óframkvæmanlegt
óeBlílegt."
Og Krúsjeff bætir við: „Þessi
fullyrðing varð bani Póstysjeffs
Þessu ljóstar Krúsjeff upp.
En það sem honum tekst elcki
að leyna, nr einmitt það, að þeir
menn sem reyndu og áræddu að
andmæla harðstjórn Stalíns,
voru drepnir, en skriðdýrin,
tuskurnar, eins og Krúsjeff og
hans nótar, fengu að halda lífi.
Kreml-klíkan er hinir einu
stjórnendur veraldarsögunnar,
sem hrósa sér af því, að heiguls-
skapurinn einn hafi heimilað
þeim réttinn til valdatöku og
stjórnar stói'veldis.
Krúsjeff skýrir einnig frá, að
Stalín hafi látið endursemja
Og hvað segir svo Krúséff
meira en þetta? Fyrst og fremst
það, að hann sjálfur, Krjúséff
og allir hinir, sem hlut eiga í
valdi hans, séu erki-bleyður, hug-
lausir menn og sviplausir. Hann
viðurkennir, að þeim hafi verið
kunnugt, hvað var að gerast —
að saklausir menn meðal hinna
,,möi'gu þúsunda11 voru kærðir
tilefnislausl og ,,útmáðir“ (tekn-
iir af lífi) sökum duttlunga dráp-
gjarns og bi'jálaðs harðstjóra, —
en þéir, Krúsjefí og hinir, gátp
ekkert aðhafst til að stöova.
þetta. Hversvegna? „Tilrauwir í
þá átt að andmæla tilefnislaus-
um grunsemdum og kærum
höfðu þær einar afleið.ingar, að
andmælandinn sjálfur varð
næsta fórnárdýr kúgunarinnar".
Þessu til sönnunar segir Krús-
jeff - allýtari'lega öriagasögu ves-
lings gamla fðlaga Póstysjeíf,
sem var heiðvirður maður og
hugrakkur þrátt fyrir allt, sem
ef til vill mátti að honum finna.
Þegar fjölda-foi'dæming Stalins
á „ti'otsiskum - skemmdarverka-
mönnum“ stóð sem hæst, sýndi
Póstysjeff þáð hugrekki, að
hann reis úr sæti í miðstjórn
æðstaráðs og lýsti yfír, að þessu
tryði Iiann ekki!
Stalín vék þá að honum hinni
ískyggilégú spurningu: „Hvað
ert þá þú, raunverulega?" Og
Póstysjeff svaraði ósmeykur:
„Ég er Bolsevikki, félagi Stalín,
aðeins Bolsevikki.
sögu Sovéti'ikjanna og íalsað
hana til þess að fá tækifæri til
að láta gei-a sjálfan sig og hlut-
vei’k sitt sem dýrlegast, og
hann segir einnig, að Stalín hafi
haft mikið yndi af kvikmynd-
inni „Hið ógleymanlega ár 1919“,
þar sem honum er lýst sem ..hin-
um raunverulega siguryegara,
er vann á óvinum sinum með
eigin sverði“. Þegar Krúsjeff
iýsti þessu, skírskotaði hann til
Vorosíloffs marskálks, aðal-
jálks hins gamla rauða hers, en
hann er nú að nafnbót forseti
tókisins, -- og henn staðfesti
að kvikmynd þessi væri lygi.
Það hlýtur helöur en ekki að
liaía vaidið hugairóti og upp-
þoti hjá rússnésku þjöðinni að
fræðast um það, seint úrn síðir,
að bókstaflega hvert citt orð og
atvik í sögu þ.jóðarinnar væri
lygi, og að kvikmyndir þeirra
væru einnig lýgi, og jafnýel
skáldsögur þeirra og málverk
væru þættir lxinnar mikiu lyga-
sögu, og ailt síma-skrunxíð og
símafrétta-skáldskapurinn, ' sem
blöð þeiri’a fluttu daglega óg
flytja enn, sé ekki skx’áð sann-
leikanum samkvæmt, heldur
samkvæmt því, sem flokkurinn
viídi láta teija raunverulegan
sannleika. Þjóðin lilýtur einnig
að vei-a furðu lostin og mjög
efins um, hve langt sé fært að
trúa því og treysta sem Krúsjeíf
ljóstar upp og birtir opinber-
lega, og hve langt sé fært að
dæma Stalín fyrir suma af glæp-
um hans.
Öil er þessi saga hin ægileg-
asta saga vorra tíma og ofboðs-
legasta. Sumir þeirra sem kunn-
ugir eru í Rússlandi eins og t.d.
Adenauer, kanslari Vestur-
Þýzkalands, vara oss við að
varpa frá oss vöi-num vorum og
varðgæzlu. Því að ailt geti þetta
liæglega verið nýr þáttur í enn
stærri og svæsnari brögðum,
gildra til að veiða í frjálslynda,
sósíaldemóki'ata og sósílista,
sem vei'ið hafa andstæðingar ein-
í'æðis Stalíns, og gera úr þeim
einskonar félaga-samsteypu. En
vissulega hljóta trúgirni og
biekkingum að vera einhver tak-
mörk sett.
Þessar játningar Krúséffs
tvistra einnig hinu ofstækisfulla
trúnaðarti'austi mai'gra hínria
þráutseigu vei'jenda og málþófs-
manna • kommúnista. Athyglis-
verð er hin snjalla upphrópun
ameríski'a rithöfundarins
ard Fast i New York Iiaily VV
ker: „Ég var einn þéfrra,
beið með óþi'eyju og
ingu þess langþráða heitis, að
skyldi siðustu aftöku lokið
sovézki'i störð. Ég beið
heiti um almenn mannréttindi.
En i þess stað frétti ég af þi-em-
ur aftökum. sem tilkynntar
hefðu verið í Sovétveldi, og mér
varð bumbult við þessa nýju
blöðsúthellingu."
{ófi'amkvæmanlegar og þær eru
óeðlilegar.
Krúsjeff fullyrðir að ógnar-
stjórnin liafi stafað af stalínskri
í-angfærslu og fölsun á „hinum
heilaga Lenínisma“. En þegar
1904 spáði Leon Trotský því
mjög óhugnalega, hver verða
myndi afleiðingin af gru.ndvall-
ai'kenningu I.enins um „alræði
öi'eiganna": Fyrst myndi Flokk-
urinn setjast í sæti Öreiganna,
síðan Flokksstjórnin í sæti
Fiokksins í heild, þá Miðstjórn-
in í sæti FlokkSstjórnarinnar, og
loks myndi einn einstakur ein-
ræðisheiTa skáka sér í sæti Mið-
stjórnarinnar. Og þetta er ná-
kvænxlega það sem gerzt hefir!
Hin núverandi valdabarátta
getur auðveldlega leitt til annars
og enxx grimmai'a eim-æðis. En
sökum þess, að jafnvel ofurlítil
angai'ögn fx'elsis er smitandi,
getur þetta „tactical détente“
(herhragð) Krúsjeffs haft sömu
afléiðingar, og þegar Pandóru-
askjaii var opnuð forðum, þ.e.
langi'ar og erfiði’ar breytingar
á kerfi kommúnista.
1 En hvernig sem allt veltur,
ieggur gi'autargei'ðin i Moskvu
Vesturveldununx skyldur á herð-
-ar, en einnig tækifæri. Jafn-
framt því sem vér ieitumst við
að efla öll kynni af rússnesku
þjöðinni, verðum vér framvegis
að krefjast fullrar ábyrgðar
kommúnistaforingjanna á þeim
sömu glæpum, sem þeir nú
þykjast forðast fvrirlíta, unz
þeir að siðmenrriaði'a þjóða
hætti, eru orðnir fúsir til að
endurskoða sin eigin undirstöðu-
atriði og viðurkenna, að komm-
únisminn sjálfur sé undirrót alls
ills í fari þeii-ra og íöðurlandi.
(E. Bígest.)
S©id!án vilS fá
Soldáninn í Marokko vill fá
meiri tekjur af baekistöðvum
Baiidaríkjamanna í landi hans.
Hefir hann farið þess á leit
við Bandaríkjastjórn, að hún
greiði leigu af því landi, senr
bækistöðvarnar standa á. Samn
ingar hófust unx þetta á
fimmtudag.
Nei, •—• játning Krúsjeffs
veldur jarðskjálfta í sjálfum
heimi kommúnista og íordæmir
og afneitar heilunx aldarfjörð-
ungi af sögu flokksins og erfð-
um. Krúsjeff getur ekki haía
gert þetta af írjáísum vilja, 4xc3d-
ur af iilri nauðsyn! '
Fulltrúarnir heyja styrjöld
sín á mlHL Móiotöv hefir verið
fórnað f>TÍr Titó — og Tító sjálf-
ur safnaðl' s'líkúm feikna f jölda
umhvérfis sig í Rússlandi, að
fólkið vii'tist gleyma ÖIÍU sínu
böli og sjá nýjá vonarstjörnu
upp renna. Búnaðarkreppan fer
vaxandi, stjórnendur æskulýðs-
sveitanna (Komsomol) kvarta
opinberlega yfir áhugaleysi æsk-
urinar, og öllum flóttamönnum
ber saman um, að meðalaldur
íbúa fangabúðanna sé tæp 30 ár.
Reynslan sýnir og sanriar, að
kenningar kommúnista eru jafn
Stúfxrrinn á myndinni er dvergur, 38 f.va gamall, 85 sentimetrar
á hæð, og heitir Fritz Skirbute. Hann cr í hcpi dxerga, scm
skemnita í hriuglcikahúsi í Frankfurt í Þýzkalandi um þessar
mundir.
sinn Nour Ragai, sem tekur
töluverðan þátt í störfum henn-
ar. Hún var um tíma kennari,
en var neitað um að verða dó-
sent með því foi'orði að sögn,
að svona falleg' kona gæti ekki
vænzt námsáhuga af lærisvein-
unurn. Vann um tíma í mennta-
málaráði og byrjaði að gefa út
blöðin sín, því að ekki skortir
fjölskyldu hennar fé. Og svo
datt henni í hug að stofna Níl-
ai'dætur.
,,Það var árið' 1948 og hávað-
inn varð mikill hjá trúuðum
mönnum — þetta var „and-
styggð gagnvart kóraninum“.
En hávaðinn fyrstu árin varð
Ixennar bezta auglýsing og kon-
urnar streymdú í félagið“ —
tölurnar hefir hún ekki. Svo
stofnaði hún sýndarher —
200 stúlkur með fagran barm.
Það var ekki ónýt auglýsing.
Hún vill þá að konur verði her-
menn?
En Doria Shafik svarar
því, að Siúii hati stríð og hafi
óbeit á konum með vopn.
Þær eiga að vera í hjúkrun-
arliðinu, sem er við þeirra
Jiæfi. Fyrst þær viíja standa
jafnfætis karlmöxxnunum,
vei'ði þær að taka á sig eitt-
hvað af störfum 'þeirra.
En ekki varð mikill hávaði í
blöðunum út af þessu. Doria
Shafik reyndi þá nýja aðferð.
Safnaði sarnan 1000 konum í
kröfugöngu gegn þinginu, og
fekk því til leiðar komið eftir
þriggja klukkustunda hávært
þref, að forseíinn gekkst inn á
að fá Faruk konungi bænar-
skrá. Faruk varð vondur, kall-
aði á eiginmanrx Doriu og sagði
að rneðan hann væri við völd
skyldi hún aldi’ei fá máli sinu
framgengt. Og það loforð hélt
hann.
Síðan kom stjórnarbyltingin
1952. Doria símaði til Naguibs
„heillaóskir með hálfa bylt-
ingu“. Hinn helmingurinn var
frelsi kvenna. Og ekkert gerð-
ist en tíminn leið, 1952—1953.
í marz ’54 var löggjafai’þing
kallað saman. En þar var eng-
in kona.
Sultur.
Þá tók Doria Shafik að
svelta sig í sölum blaðamanna-
félagsins. En fyrst tilkynnti
hún það öllurn blöðum og öll-
urn áberandi mönnum. Níu
konur flýttu sér að koma og
aðstoða hana. Eftir 8 sólar-
hringa sendi forsetinn skriflega
tilkyningu um, að kröfum
þeirra yrði sinnt. Svo kom ekk-
ert meira fyrir.
En Doria fór þá í ferðalag
kringum hnöttinn og kynntist
ýmsu. Mór skildist sagði hún,
að frelsi konunnar sé nátengt
frelsi landsins. Þar sem konan
hefir nokkur réttindi er það í
beinu hlutfalli við menningu
landsins. En á Austurlöndum
trúa menn ekki enn á konuna.
„Lítið nú bara á stjornar-
skrána okkar. Það eina. sem
hún gefur konununx er viss
vinnutími í og utan heimilis og
lofox’ð um, að líta eftir börnun-
um fyrir koxiur, sem vinna ut-
an heimilis. En þao geta kon-
Ur vel séð um sjálfar. í borg-
unum er nægilegt af þjónustu-
fólki og til sveita taka kon--
urnar böi'nin með sér út á akr-
ana. Og svo finnst stjórninni,
að eg eigi að vera þakklát fyrir
stjórnarskrána! Nei, kona, sem
hefir verið réttindalaus alla
ævi lætur sér ekki nægja eina
eða tvær lagagreinar. Nei, við
heimtum fullkomið stjórnmálá-
frelsi. Það eru bara konur, sem
geta unnið fyrir konur.“
Og þegar karlmenn vitua
í kóraninn til vamar hjú-
skaparslitiun og ljölkvæni,
þá lxefir hún það að engii.
Það hefir hún kymxt sér að
kóraninn er mjög vinsam-
Icgur konum. Hann leyfix*
fjölkvæni, já reyndar. Þar
segir: Kvænstu tveím konum
eða jafnvcl fjórttm, en að-
eins cf þú getur verið eins
við þær allar. En það getur
þú ekki, hvérsu mjög sent
þú óskar þess. Og hjóna-
skilnaðir: Kóraninn segir,
að þcir sé af Icyfðum hlut-
um það, sem Allah hafi á
mesta óbcit. Getur þetta
kallast hvatning til hjória-
skilnaða og fjötkvaenLs?
Svona tal ér eins og að sýna
rétttrúuðum múhameðstrúar-
mönnum rauða dulu — og það-
an héfir hún mætt heitastri
andsöðu. Stjórnmálamennirnir
hafa ekki gex't henni mjög örð-
ugt — ekki enn.
Og nokkuð írxikilsvert hefir
Frh. á 9. síðu.