Vísir - 20.11.1957, Blaðsíða 10

VISIR
Miðvikudaginn 20, nóvember 1957
10
Bergenger hafði talað um þegar hann og Colette voru börn, og
fengu að vera inn þegar hún var að drekka te síðdegis.
. Emilio og Colette höfðu alist upp eins og systkin.... en i dag
fann hann til afbrýði er hann horfði á John og hana þarna á
svölunum. Emilio var alvanur að sjá enska ferðamenn, en þetta
var öðru vísi. Þessi máður var ekki venjulegur ferðalangur.
Hann virtist gera sig heimakominn hérna. En hann virtist alls
ekki listamannslegur. Emilio vonaði aö hann vekti ekki hjá
henni þrá til landsins, sem hún hafði aldrei séð.
Hann sagði hægt á þeirri ensku, sem hann hafði lært af Col-
ette og móður hennar: — Eg verð að fara og þvo mér og svo....
tuttugu.... síðustu ferðina til Morcoté. Eg kem aftur klukkan
sjö. Sjáumst aftur, monsíör.
Hann hneigði sig stutt fyrir John og hvarf inn í húsið.
Colette tók saman tebollana og lét þá á bakkann, en varð
hissa er John tók bakkann af henni. — Eg skal bera hann út!
En nú varð hann í fyrsta skipti annars hugar út af því hve
létt hún var >í lund. — Hér í landi er það kvenfólkiö, sem snýst
kringum karlmennina, sagði hún glettin. — Eg á að. hjálpa
Luciu með kvöldmatinn. Kannske þér ætlið að hjálpa til í eld-
húsinu.
— Sjálfsagt, ef hún vill hleypa már þangað, svaraði John.
Þegar þau gengu um borðstofuna sáu þau Biöncu og Pietro
grúfa sig yfir lexíurnar við borðiö hjá glugganum. Hann brosti
til þeirra. Hann hafði gaman af börnum, og kannske var það
jpess vegna, sem hann vildi helzt hugsa um Colette sem ástúðlegt
íoam. Bianca, þrettán ára, var miklu fullorðinslegri en Colette.
Lucia var að fást við grænmeti og ket á eldhúsborðinu. Nú
hafði hún tekið af sér þríhyrnuna og sett á sig afarstóra hvíta
.svuntu. Hún kinkaði kolli brúnaþung þegar Colette kynnti John,
og ruddi úr sér einhverjum kynstrum á ítölsku.
— Hún segir, að við hefðum átt að vekja sig þegar þér komuð,
.sagöi Colette brosandi og fór að þvo tebollana. — En nú verðið
þér að fara héðan úr eldhúsinu. Hún á annrikt. Við erum öll
vön að ganga hér um eins og heima hjá okkur, en Lucia segir
að Englendingar séu mestu klaufar í allri matseld.
John hló. — En eg kann að hreinsa grænmeti og sneiða ket,
, sagði hann og tók einn beitta hnífinn, sem lá á eldhúsborðinu.
Dio mio! Lucia glápti á hann þegar hann fór að skera.
.Svo hló hún og yppti öxlum. — Hann er öðru vísi þessi, en hinir
Englendingarnir, sagði hún við Colette. — Hann er laghentur.
Þegar Colette hafði þýtt þetta fyrir hann sagði hann þurr-
lega: — Eg er skurölæknir, svo að eg ætti að vita hvernig á aö
halda á hníf. Honiun var léttix* að því að geta sagt satt, að því
er stöðu hans snerti. Honum fannst þegar að hann væri eins og
heima hjá sér þarna í Albergo Fionetti, og hann fékk sam-
vizkubit í hvert skipti sem hann heyrði nafnið „Johnson“ nefnt.
■ ~ Ó, sagði Colette og rak upp stór augu. — Það hlýtur að
Vera erfitt starf. Er það þess vegna sem þér tókuð yður fri?
Hann þóttist skilja að hún héldi að það væri þess vegna, sem
iaann kysi heldur að dvelja þarna á heimilinu en á stóru gisti-
húsi. Hann hélt áfram að skera ketið í smábita. eins og Lucia
hafði sýnt honum að ætti aö gera, og svo sagði hann stutt:
— Eg lá í lungnabólgu í apríl. Eg er orðinn alhress núna, en
læknirinn taldi mig á að fá mér sex vikna frí. Eg yrði að fara
í einhvern ókunnugan stað — þar sem eg gæti ekki gert neitt,
sagði hann.
— Colette kinkaði kolli með alvörusvip. Hún var að skera lauk og
tárin runnu niður kinnar hennar. — Já, hérna getið þér hvílt
yður og málað og farið í veiði — eða bara sofið. Hérna getið
þér gert hvað sem yður sýnist. Ef þér verðið leiður á að vera
hjá okkur, getur þér farið niður í bæinn eða upp í fjöll. Allstaðar
eru gistihúsin.
Lucia, sem aldrei hafði hirt um að læra ensku, sagði á ítölsku:
— Ertu að gráta yfir lauknum, bjáninn þinn? Eg tók ekki hvít-
lauk í dag af því að Englendingurinn er hérna. Er hann ríkur?
Ætlar hann að verða lengi?
Colette hló gegnum tárin og þurkaði sér um snjáldrið með
stórum klút, sem hún tók upp úr vasanum.
— Hann getur verið hérna eins lengi og hann vill, og við
verðum að vera þægilegar við hann. Hann hefur verið veikur og
verður að hvíla sig, og eg kann vel við hann, sagði hún ein-
beitt.
— Eg býst ekki við að mér leiðist héma, sagði John og þvoði
sér hendurnar undir krananum. Lucia var að hræra, deig, sem
átti að vera utan um ketbitana. og nú gat hann elcki gert meira
gagn í eldhúsinu. Hann spurði Colette hvort hann gæti fario út
og skoðað garðinn.
— Góði, farið þér um hvar sem yður sýnist. Eftir kvöldmat
skal eg fara með yður út á vatn. Það er fallegt þar á kvöldin.
Arriverderci___sjáumst aftur.
Arriverderci. Það kom bros á hrukótt andlitið á Luciu gömlu.
— Grazie, signore. Benevenuto!
í BÁT MEÐ COLETTE.
Þetta var dirnrnt kvöld, engar stjörnur eða tunglsljós, og Ijósin
frá luktunum við þrepin spegluðust í lygnu vatninu. John hafði
séð undurfallegt sólarlag meðan hann gekk um í garöinum
kringum veitingahúsið. Þetta hafði verið viðburðaríkur dagur
og hann var hissa á að hann skyldi ekki vera þreyttur. Hann sá
Colette koma með nokkra svæfla og fleygja þeim ofan í bátinn.
Hún leit upp og sá að andlit hans var spyrjandi.
— Þér þurfið ekki að dufla við mig, sagði hún brosandi. Þetta
er ekki Venezia og báturinn minn er enginn góndóll. En það er
kalt hérna á kvöldin, og mér þætti miður ef þér fengið Iungna-
bólgu aftur.
— Þökk fyrir það, Colette, sagði hann alvarlegur. Hann var
hrærður yfir þessari hugulsemi hennar, um leið og honum var
skemmt við tilhugsunina um að hann hefði getáð misskilið
ráðstafanir hennar. Hún hafði farið í síðar brækur eftir kvöld-
verðinn og í þeim ham var hún miklu krakkalegri en svo, að
honum gæti dottið í hug að dufla við hana. Samt gat harm ekki
varizt því að vita hvort nokkrir hinna yngri ferðamanna mundu
hafa gerzt áleitnir við Colette. Það var margt sem hann langaöi
til að vita, snertandi daglegt líf barnabarns frá Stannisfords
þarna í veitingahúsinu við svissneska vatnið.
Hann hafði fengið ágætan kvöldverð. Þetta ravioli Luciu, meö
grænmetisjafningnum, hafði bragðast afbragðs vel. Nýtt salafc
hafði verið með ketréttinum og nýbökuðu hveitibollurnar bráðn-
uðu eins og smér á tungunni. Emilio hafði gert sitt til að Iáta
Englendingnum finnast að hann væri eins og heima hjá sé.r, og
Lucia hafði setið í húsbóndasætinu við annan borðsendann.
Colette sat andspænis John og liafði gát á að Bianca og Pietro
höguðu sér vel við borðið. Nú var Emilio farinn á einhvem fund
— börnin háttuðu og búið að þvo upp og Colette hafði boðizt til
að róa með John út á vatn. Þetta hafði verið ágætur dagur frá
upphafi til enda, hugsaði John með sér og kveikfci í pípunni
sinni, og ekki varð annað séð en að dagslokin mundu verða eins.
Þegar þau voru komin spölkorn út á vatnið lagði Colette inn
árarnar og sagði lágt: — Nú getið þér litið kringum yður. Eg
vildi að þér gætuð fengið að sjá ljósin. Þau sjást ekki jafn greini-
lega og nú, þegar tunglskin er eða stjörnubjart. Þetta er fallegt
kvöld.
Ljósin frá Lugano Ijómuðu yfir dimmum ásunum bak við, og
spegluðu gljtrandi rákir á slétt vatnið. Og eins og Cöletfce hafði
sagt horium áður gat hann greinilega séð ljósin nieðfram sfcreng-
brautunum í Monte Bré og San Salvadoro, og bak við þau sfcærstá
E. R. Burroughs — TARZAN — 24p7
Remu gekk fyrstur inn ingjarnir hikandi og ótta- ferðum, sagði Remu. Nei, an hvarf skyndilega inn £
fv ög Tarzan á hæla honum og slegnir. Eg ætla að gá að því sagði Tarzan, þú verður kyrr afkima en Remu varð kyrr
í, i humátt á eftir komu svert- hvort nokkur hætta sé á hér, eg fer einsamall. Tarz- og urraði af bræði.
kvöldvökunni
Vel klædd kona kom þjótandi
í fína sportbílnum sínum að
verkstæðinu, snarhemlaði og
sagði við manninn, sem kom
til að afgreiða hana:
Þegar eg ek, er alltaf við og
við eitthvert högg í vélinni.
Getið þér ekki fundið hvað það
er?
Maðurinn skoðaði vélina hátt
og lágt, en hristi að lokum höf-
uðið og sagði: Það er ekki nokk-
ur skapaður hlutur að vélinni.
En þessi högg?
Ja, ungfrú góð: Það er sjálf-
jsagt gcður Guð som aðvarar
yður við og við um að aka ekki
of hrátt,
★
Brúðurin var hágrátandi.
Hún skýrði móður sinni frá
því, hvað hefði komið fyrir.
Eg bjó í fyrsta sinn til mat
handa honum Jóni riú í kvöld
og hann kom með einn vin sinn.
Nú hvað er skrýtið við það?
O, mamma, viriurinn var
læknir.
★
Hvað er hlutverk magans,
spurði kennarinn í náttúru-
fræðitíma.
Að halda uppi buxunum,
svaraði drengurinn.
★
Gömul kona var að sýna
tveimur litlum telpum dýra-
gai'ð. Meðan þær skoðuðu
storkinn sagði hún þeim þjóð-
söguna um storkinn og hvern-
ig hann kæmi með börnin.
Telpurnar litu hver á aðra og
svo hvíslaði önnur að hinni:
Ættum við ekki að segja kerl-
ingargreyinu sannleikann.
★
Svo þú þekkir fröken Trum-
pet leikkonuna frægu?
Já, við bjuggum í sama húsi,
þegar við vorum lítil. Þá vor-
um við jafnaldrar, en nú er eg
35 og hún 18.
★
1. kona: Eg ætla ekki að gift-
ast fyrr en eg verð þrítug.
2. kona: Eg ætla ekki að
verða þrítug fyrr en eg er gift .
★
Lyfsalinn: Sjáið mig, eg er
rúmlega 300 ára og enn við
fulla heilsu.
Nýi aðstoðarmaðurinn: Er
þetta virkilega satt, Jói?
Aðstoðarm.: Eg veit það ekki.
Hefi ekki unnið hjá honum
nema hundrað ár.
★
Það er Skoti hérna fyrir ut-
an, sem vill fá eitur fyrir tíu
aura til að fremjá sjálfsmorð.
Hvernig get eg bjargað hon-
um?
Segð'u að eitrið kosti 20 aura.
★
1. maður: Eg ætla að giftast
i ekkju.
2. maður: Eg vildi ekki vera
jseinni maður ekkju.
1. maður: Eg vildi heldur
vera seinni maður hennar en
sá fyrri.
★
Er frændi þinn líftryggður?
Nei, bara brunatryggður.
Brunatryggður. Til hvers eig-
inlega?
O, hann veit hvert hamr fer.