Vísir - 04.12.1957, Blaðsíða 10
10
VISIR
Miðvikudaginn 4. desember 1957
I r A' o IborotliLj ;!
s Quentin: |!
K r\í A |
Lyóur N
m A
Á S T A R S A G ÉÍVW A !; WWVVVVV'-VVV-
gert, og þessar hjúkrunarkonur geta heldui' ekki gert meira en eg.
— Þú færð tækifæri til aS hjálpa honum, barnið mitt. Nú
skaltu fara og segðu Luciu að hún skuli fara að hátta — og
háttaðu sjálf!
Colette hitti Luciu í eldhúsinu — hún var að þvo borðið. — Dio
mio! hrópaði hún, hvernig getur barnið lifað eftir þessa meðferð?
Stþra eldhúsið virtist tómlegt og þegjandalegt eftir að gamla
konan var farin. Colette setti kaffiketilinn á eldinn, og eftir
dálitla stund bar hún bakka með rjúkandi kaffi og hveitibrauði
upp til Johns. Hann sat grafkyrr með augun aftur, en hann
svaf ekki. Hann opnaði augun um leið og Colette kom inn í her-
bergið.
—• Heyrðu Colette! Það var engin þörf á þessu!
Hún beið meðan hann var aö drekka kaffið. — Eg vissi ekki
að eg var svona soltinn. Þetta var ágætt! sagði hann þakklátur.
Hún vildi helzt ekki fara frá honum. í nótt höfðu þau átt svo
áríðandi samvinnu — í gærkvöldi höfðu þau verið saman úti á
vatni, síðan talað saman í eldhúsinu — og svo þessi hræðilegi
uppskurður, og nú þessi hljóða stund hjá sofandi drengnum.
En Colette fann að augnalokin voru þung eins og blý er John
dró hana upp af stólnum.
— Góða nótt, barnið mitt! Farðu nú að hátta og sofðu vel og
lengi. Eg skal vaka, sagði hann, og kyssti hana laust á ennið.
— Þú hefur verið framúrskarandi dugleg og lagin, góða mín!
— Góða nótt, John.
í þetta skiptið kyssti hún hann ekki aftur. En þegar hún kom
inn í herbergið sitt lyfti hún hendinni og strauk yfir blettinn á
enninu, sem hann hafði kysst. Og hún sofnaði með bros á vör-
unum.
JOHN ER AFHJÚPAÐUR.
Þessi læknir þinn er frægur maður! Lucia brosti ánægjulega
um leið og hún leit í blaðið yfir öxlina á Biöncu. — Hvers vegna
sagðirðu okkur ekki, að það væri frægur maður sem við hefðum
fyrir gest hérna í húsinu?
— Af þvi að eg vissi það ekki, sagði Colette stutt og hélt áfram
að hræra í súpunni, sem hún var að sjóða handa Pietro. Dreng-
urinn mátti ekki borða nerna einstaka mat, hann mátti ekki
smakka ítalska matinn með viðsmjöri, kryddi og víni, og Colette
hafði átt í stappi við hjúkrunarkonurnar til að fá leyfi til að
matreiða handa honum sjálf. — Lucia fer frá okkur ef hún á að
taka við ókunnugum matseljum í eldhúsið til sín, hafði Colette
sagt.
— Hérna stendur grein um það allt saman, hrópaði Bianca.
•— Öll blöðin full af greinum um það! Og það er talað um það í
skólanum líka. Líttu á! Hérna er mynd af Pietro og stór mynd
af John.
Colette setti súpupottinn til hliðar og sneri sér við til að sjá
myndina af John. Hún sagði reið: — Þeir hljóta að hafa fengið
þessa mynd frá Englandi. Eg heyrði aö hann rak blaðamennina
út. Hann vildi ekki segja eitt einasta orð um uppskurðinn, og
afsagði að láta taka mynd af sér handa blaðinu.
— Þeir fá svona myndir af frægurn mönnum hjá fréttastof-
unum, sagði Emilio spekingslega.
— Það var eg sem gaf blaðamanninum myndina af Pietro,
sagði Bianca ánægð.
Þú gast látið það ógert, sagði Colette fokreið. — Það kom
þér ekkert við. Hef eg ekki sagt ykkur, að John vildi ekki að
þetta kæmi í blöðin? Læknarnir eru þeir einu, sem hafa fengið
að vita greinilega um þetta, og þeir eru ánægðir.
— Meira en ánægðir, bætti Emilio við. — Hlustið þið nú á:
John Grant, hinn jrœgi heilasérjrœðingur, sem aj tilviljun var
staddur í Albergo Fionetti í Gandria í jyrri viku, þegar Pietro
Fionetti slasaðist og brotnaði á höjuðskelinni ....
— Hættu! öskraði Colette og hrifsaði blaðið úr höndunum á
honum. — Eg verð veik af að hlusta á ykkur! Er ekki nóg
að hann bjargaði lífi Pietro og má ekki hlífa honum við þessum
skrifum?
Hún snarþagnaði en hún sá að allir gláptu á hana. Lucia stóð
með lauk í hendinni. Emilio sat á horninu á eldhúsborðinu og
Bianca með skólabækurnar kringum sig og góndi gapandi á
hana.
Bianca varð fyrst til að rjúfa þögnina. — Eg skil ekki hvers
vegna þú ert að kvarta, sagði hún móðguð. — Þeir hafa skrifað
um þig líka.... Þú ert orðin að hetju. Biance gægðist til Colette
og hallaði undir flatt og það var glettni í augunum. — Eg er viss
um að þú mundir sóma þér vel í hjúkrunarbúningi, Colette.
— Sem betur fór náðu þeir ekki í neina mynd af mér, hvorki
í hjúkrunarbúningi eða án, sagði Colette.
— Eg hélt að þið John væruð svo góðir vinir, umlaði Lucia,
sem var að hræra í salatskálinni.
— Það erum við líka.
Emilia renndi sér niður af borðinu og fór til Colette. Hann
reýndi að taka handleggnum um herðarnar á henni, en hún
sleit sig af honum.
— Hvers vegna ertu svona reið? spurði hann. — Þetta hlýtur
að vera ágæt auglýsing fyrir John. Þeir skrifa heilmikið um það
sem hann gerði í stríðinu og þarna heima hjá sér í Englandi....
— Castleton, sagði Colette stutt.
— Já, Castleton endurtók Emilio. — Og hann er líka þekktur
í London, Wien og París. Og nú hérna í Gandria — hann dr.
Adler, heilasérfæöingurinn, hælir honum á hvert reipi....
— Hann þarf ekki á hóli dr. Adlers að halda, sagði Colette.
Hún var rjóð þegar hún beygði sig yfir eldavélina. — Skiljið
þið ekki að hann vill helzt fá að vera í friði? Og nú kemur fólk
hingað handan yfir vatnið til að glápa á okkur. Það starir á
veitingahúsið alveg eins og morð hefði verið framið hérna.
— Þetta er afbragðs auglýsing, brosti Emilio. — Þegar líður
á sumarið verður troðfullt af gestum hérna, og það gefur pen-
inga. Við vorum heppin að fá Grant lækni.
— En fríið hans hefur farið í hundana, tók Colette fram í.
Svo bætti hún við, rólegri: — Hann kom hingað undir dulnefni
til að Já að vera í friði. Nú getur hann ekki hreyft sig úr spor-
unurn án þess að blaðamenn og ljósmyndarar þyrpist að honum.
Ernilio yppti öxlum. — Eg botna ekkert í þessum Englending-
um. Þeir þræla sér út til þess að komast á efsta tindinn, en þeir
vilja ekki láta tala um sig. Mér þykir afar vænt um að það er
mynd af húsinu í blöðunum, mér þykir vænt um að fá marga
gesti í sumar. Ef þetta matsöluhús er nógu gott handa frægum
enskum skurðlækni, verða margir aðrir til að koma hingað,
— Er það það eina sem þú hugsar um, meðan Pietro liggur
hættulega veikur? sagði Colette.
— Já, en Pietro nær heilsu aftur, það segir bæði þú og John
og dr. Adler, sagði Emilio vingjarnlega. — Hann verður bara að
hvílast og fara sér hægt. Má eg ekki gleðjast yfir því, að fá
tækifæri til að græða peninga. Það þýðir að eg get gifst bráðum,
og að Pietro og Bianca fá hluta af peningunum sem eg græði.
Og það léttir líka á þér vinnunni, Colette.
Það verður yfirleitt engin vinna handa mér, og þegar þar að
kemur verð eg komin langt í burt, hugsaði Colette með sér ang-
urvær, en hún gerði ekki frekari tilraunir til að draga úr gleði
þeirra yfir blaðagreinunum. Fyrir aðeins fáum dögum hafði allt
þetta veriö ein raunasaga — nú var það orðið gamanleikur.
ítalir voru eins og börn — skapiö ýmist í ökla eöa eyru.
Allt í einu datt Biöncu snjallræði í hug. — Eg held að Colette
sé afbrýðisöm! sagði hún sigurhrósandi. — Hún er orðin ást-
fangin af John — hún hélt að þetta væri venjulegur maður, en
a
E. R. Burroughs
- TAHI4N
\5m
L
Menn þínir hafa tekið
hyíta stúlku að skipun
Remus. Drottningin þurfti
ekki að heyra meira í bráð.
Verðir! kallaði hún. Náið í
Remu undir eins. En Remu
var þá á fundi með sam-
særisfélögum sínum í af-
skekktum helli. Hann leiddi
fram hvítu stúlkuna og
sagði: Félagar, virðið vand-
lega fyrir yklcur þessa hvítu,
glæsilegu konu, sem er sönn
drottning að fegurð.
kvöldvökunni
Hefir nokkur æskuhugsjón
þín ræzt?
Já, ein. Þegar eg var lítill og
stóru strákarnir voru að toga í
hárið á mér óskaði eg þess, að
eg hefði ekkert.
★
Abyrgist þér þetta hárvaxt-
armeðal?
Ábyrgist? Já það held eg nú
bara, þér fáið greiðu í kaup-
bæti.
★
Mamma, hvers vegna hefir
pabbi svona lítið hár?
Af því að hann hugsar svo
mikið.
Hvers vegna hefir þú svona
mikið hár?
Af því að .... farðu og lestu
lexíurnar þínar.
*
— Maður nokkur hafði veit-
ingahús í hálfan mánuð en varð
þá að hætta.
— Hvers vegna? .
—• Vegna þess að diskarnir
voru allir orðnir óhreinir.
*
Kennarinn: — Segðu mér nú
aleg satt. Hver gerði heima-
verkefnið þitt?
Nemandinn: — Hann pabbi.
Kennarinn: — Alveg einn?
Nemandinn: — Nei, eg hjálp-
aði honum svolítið. ,
★
— Alltaf ertu jafn heppinn,
pabbi. Þú þarft ekki að kaupa
neina skólabók hana mér í vet-
ur.
— Nú hvers vegna ekki?
— Eg fer aftur í sama bekk.
★ .
Verið var að yfirheyra konu
innbrotsþjófsins.
Lögfr.: Þér eruð kona fang-
ans?
Konan: Já.
Lögfr.: Þér vissuð að hann var
innbrotsþjófur, er þér -giftust
honum?
Konan: Já.
Lögfr.: Hvernig gátuð þér
eiginlega fengið af yður að gift-
ast slíkum manni?
Konan: Já, eg var orðin svo
fullorðin að eg varð að velja
milli innbrotsþjófs og lögfræð-
ings.
■Ar
Sekur eða saklaus?
Ja satt að segja hélt eg að eg
væri sekur, en lögfræðinguP
minn er búinn að sannfæra
mig um sakleysi mitt.
'k
Hvað lærði sonur þinn í skól-
anum?
Ja — hann hafði ekki verið
heima nema viku þegar han'n
sýndi mér hvernig á að opna
flösku með túkalli.
-ár
En ef þú selur þessi úr undir
kostnaðarverði, hvernig getur
þú grætt á þeim?
Gróðinn kemur með viðgerð-
unum.
★
Hvað á þetta að þýða, að vera
að rökræða við viðskiptavin-
ina? Þú veizt ,að þeir hafa allt—
af á réttu að standa. Það er okk
ar regla.
Eg veit það. En þessi stóð á
því fastar en fótunum, að hann
hefði á röngu að standa.