Vísir - 06.12.1957, Síða 6

Vísir - 06.12.1957, Síða 6
€ VlSIB Föstudaginn 6. desember 1957 WXSK3R D A G B L A Ð Vísir kemur út 300 daga á ári, ýmist 8 eða 12 blaðsíður. Ritstjóri og ábyrgðarmaður: Hersteinn Pálsson. Skrifstofur blaðsins eru í Ingólfsstræti 3. Ritstjórnarskrifstofur blaðsins eru opnar frá kl 8,00—18,00. Aðrar skrifstofur frá kl. 9,00—18,00 Afgreiðsla: Ingólfsstræti 3, opin frá kl. 9,00—19,00. Sími: 11660 (fimm línur). Útgefandi: BLAÐAÚTGÁFAN VÍSIR H.F. Vísir kostar kr. 20,00 í áskrift á mánuði, kr. 1,50 eintakið í lausasölu, Félagsprentsmiðjan h.f. Ekkert sb Þjóðviljinn skýrði frá því í gær, að þing kommúnistaflokks- ins, sem lokið er fyrir fá- einum dögum, hefði meðal annars samþykkt ályktun um þakklæti til handá ráð- hsri'um Alþýðubandalags- þakka! sínu, að kratar og framsókn áttuðu sig á því, að það hafði raunar logað undir niðri, eins og sjálfstæðismenn höfðu lengi reynt að benda þeim á. Því að þegar kommúnistar voru komnir í ríkisstjórn- Frú Kristín Bernhöft. orð. . .Hinn 2. þ, m. andaðist að ' heimili sínu hér í bæ frú Krist- ín Bernhöft, e’/.ja Wilhelms j Bernhöfts tannlæknis, er lézt .1939. Kristín var dóttir merkis- hjónanna Þorláks Ó. Johnsens kaupmanns og Ingibjargar Bjarnadóttur frá Esjubergi. — Heimili þeirra var í húáinu nr. 4 við Lækjargötu, og þar ólst Kristín upp 1 hópi efnilegra systkina, Sigríðar, sem varð kona Einars prófessors Arnórs- sonar, Áslaugar, er var gift Sigfúsi Blöndal aðalræðis- manni, látin fyrir þremur ára- tugum rúmum, Ólafs stórkaup- manns, sem nú er búsettur í New York, og Bjarna, d. 1935, en hann var sýslumaður í Döl- um. Börn Wilhelms og Kristínar eru Guido, Gotfred og Sverrir, allir stóraupmenn hér í bæn- ar konur hér í bæ. Frú Kristín var gæfukona. Hjónaband hennar var farsælt, vinsældir miklar og barnalán, og bjó hún við góða heilsu lengstum. Hún lézt af völdum inflúenzu eftir skamma legu. ins. Og það er ekki verið að klípa utan af því, ráðherrun- um er þakkað „ómetanlegt gtarf'. og svo fá þeir að sjálf- sögðu traust ofan á þakkirn- ar. Það var svo sem ekki nema sjálísagt og eðlilegt. Og' í lok ályktunar þessarrar segir síðan: „Jafnframt heit- ir þingið á Sósíalistaflokk- inn að standa óskiptur með baráttu þeirra í ríkisstjórn fyrir málum fiokksins og Alþýðubandalagsins.“ Litlu verður Vöggur feginn, var sagt endur fyrir löngu, og stendur oft heima enn. Það hefir komið á daginn rétt einu sinni, að því er kommúnistaþingið snertir. Ráiherrar kommúnista í nú- verandi ríkisstjórn hafa nefnilega brugðist stefnunni í veigamiklum atriðum, og eitt af þeim er „hernáms- málið“. Þeir kjósendur, sem gerðu ráð fyrir, að kommún- istar mundu standa við gefin heit í þeim efnum, hafa vit- anlega orðið fyrir sárum von brigðum. Kommúnistar á þingi samþykktu nefnilega áframhaldandi dvöl varnar- liðsins á sl. ári þvert ofan í allar kenningar sínar um það, að hættan færi vaxandi fyrir okkur með vaxandi við- sjám í heiminum. Og þeir hafa ekki verið að biðja af- sökunar á þessu. Þetta gerðu þeir vitanlega til þess að geta verið áfram í ríkisstjórninni. Það var fyrir mestu — bæði þeim sjálfum og húsþændum þeirra, sem áttu sök á því með framferði Ekki mátti Fyrir mánuði flutti sendiherra sovétstjórnarinnar ávarp mikið í ríkisútvarpið í til- efni af byltingarafmælinu. Var það ósvikinn áróður, enda birti Þjóðviljinn ávarp- ið á eftir og fannst góður . biti. Var þar mikið talað um friðarást og starf sóvét- stjórnarinnar, og komust . margir við af lestrinum. En Tímanum mun hafa þótt eitthvað á sig hallað. Hami er þó forustublað ríkisstjórn- arinnar og hefði átt að fá ina, gátu þeir unnið á fleirj en einum vígstöðvum, fleiri en vígstöðvunum suður á Reykjanesi. j ICarl G. l\lagnússon, Bí éra ðsfwBitt ir. Húsbændurnir í Moskvu hegð- uðu sér eins og harshöfð- ingja er siður. Þeir biðu ó- sigur á einum vígstöðvum, en létu það ekki verða til þess, að hætt væri að berjast á öllum öðrum. Þeir fyrir- skipuðu undanhald, þar sem þeir höfðu farið halloka, en héldu áfram sókn sinni á hinum vígstöðvunum, þar sem þeir höfðu ekki orðið fyrir skakkaföllum. Og þeg- ar ósigurinn fór að gleym- ast, skipuðu þeir svo fyrir, að hafin skyldi ný sókn til þess að jafna metin. Þing kommúnistanna hefði ekki átt að vera að þakka ráð- herrum sínum fyrir það, sem þeir hafa gert í ríkisstjórn- inni. Það hefði miklu fremur átt að beina þakklæti sínu í aðra átt, til þeirra manna, sem hafa frá upphafi verið leiðtogar kommúnistaflokks ins og stjórna nú Alþýðu- bandalaginu. Það eru menn austur í Kreml, sem leyfa það að kommúnistar sitji í „hernámsstjórn“ og telja sig geta einnig náð nokkru tang- arhaldi á íslandi með því að auka sem mest viðskiptin við það. Þá aðferð má nota, meðan aðstaðan er óhæg á öðrum sviðum, og það verður að þola enn um hríð, að varnarlið sé hér á landi. En kannske geta „vinirnir“, sem Molotov nefndi, hafizt handa bráðlega aftur. haííast á. að birta pistilinn, þótt öðru visi hefði farið. Var því úr vöndu að ráða, en þó rættist úr í vikunni, þegar Timinn gat fengið annan aðila sendisveitarinnar til að vitna, og ætti ekki að hallast á úr þessu, því að nú vita menn víst allt, sem hægt er að vita um alla blessun hinnar rauðu stefnu. Verður ekki annað séð en að sovét- stjórnin hafi tvö málgögn hér á landi og má hún víst vel við una. Korl var fæddur á Akranesi 19. des. 1891, sonur Magnúsar Olaf'sonar, er þá var þar verzl- unarstjóri, en síðar ljósmynd- ari í Reykjavík, og konu hans, Gu.ðrúnar Jónsdóttur. Stúdents prófi lauk Karl 1913 og kandi- datsprófi í læknisfræði 1922. Hann var héraðslækn'ir í Hólmavíkurhéraði frá því, er hann lauk prófi, að kalla má, og gegndi því til hausts 1941, er hann hafði fengið veitingu fyrir Keílavíkurhéraði, en 1956 lét hann af störfum sök- um heilsubrests. Alls gegndi hann héraðslæknisstörfum i þrjá og hálfan tug ára, þar af tvo tugi ára í héruðum, þar sem ferðalög voru mjög erfið, en allan þennan langa starfs- tíma var Karl önnum kafinn, því að auk læknisstarfanna hlóðust á hann trúnaðarstörf, enda var hann maður sem afl- aði sér trausts allra, hollráð- ur og hygginn, gætinn, fastur fyrir, og skilningsgóður, enda naut hann mikilla og verð- skuldaðra vinsælda. Karl var kvæntur ágætri konu, Elínu Gróu Jónsdóttur frá Kambi í Reykhólasveit. „Þríðja augað" évenjuteg bók. „Þriðja augað“ heitir bók, eftir Lamaprestinn Lobsang Rampa, sem er komin út hjá Víkurútgáfunni í íslenzkri þýð- ingu Sigvalda Hjálmarssonar fréttaritstjóra. í bókinni fjallar höfundur um leyndardóma þá, sem sá kynnist, er gengur í klaustur- skóla í landi þessu, þar sem trúin hefir verið uppistaða og ívaf, þar til kommúnistar lögðu landið undir sig. Er því hér um óvenjulega bók að ræða, sem íslenzkir lesendur hafa vafa- laust skemmtun af að lesa, því að þeir eru sólgnir í allt, sem fjallar um dulræna atburði og reynslu, hvort sem er hér á Iandi eða annars staðar. Hún lifir mann sinn og dóttir þeirra Guðrún. Þótt Karl væri mér nokkru eldri var hann einn félaganna á æsku- og unglingsárum mín- um. Margs væri að minnast frá þeim tima, en hér verður að nægja, að geta þess, að í hópi okkar var hann ávallt sá, sem mesta átti gætnina og festuna, velviljaður öllum, auðugur að góðlátlegri kýmni, og ávallt sá, er sætt'i, ef misklíð vár — hjá honum kom því snemma fram margt af því, sem einkenndi allt hans starf og líf. Eg minnist Karls með þakk- látum huga og hans góða heim- ilis, þar sem við félagar hans og bræðra hans, áttum svo margar góðar stundir. A. Th. Mý bók: „Kveiutamumir". eílir Jón Mrrdal. Bókaútgáfan Fjölnir hefir gefið út skáldsöguna Kvenna- munur, eftir Jón Mýrdal, sem þekktur er fyrir skáldsöguna Mannamunur. Jón Mýrdal var einn þeirra íslendinga, sem fengust við skáldsagnagerð á ofanverðri 19. öld og er hann meðal braut- ryðjenda á því sviði hér á landi og naut mikillar alþýðuhylli. Jón Mýrdal var fæddur að Hvammi í Mýrdal árið 1825 og dró hann kenningarnafn sitt af nafni sveitar sinnar. Lærði hann trésmíðaiðn, en sigldi síð- an til Kaupmannahafnar og var þar í tvö ár. Eftir heimkomuna stundaði hann trésmíðar til æviloka. Það er mikið að vöxtum, sem eftir Jón Mýrdal liggur, skáld- sögur, leikrit, kvæði og ýmis- legt smávegis. Sumt hefir verið prentað, en annað ekki. Mestra vinsælda hefir skáldsagan Mannamunur notið og hefir hún komið út í þremur útgáf- um. Þessi skáldsaga, Kvenna- munur, er í stíl við hina. 1 hinni gagnmerku bók, „Sýnir við dánarbeð", eftir Sir William Barrett, en hún er þýdd af Jóni Auðuns dómprófasti, eru fjölda merkilegar frásagnir, skjalfest- ar, m. a. um deyjandi fólk, er sér hjá sér látna ættingja á dauða- stundinni, þeirra meðal fólk, sem hvorki sá, er á dánarbeðinum lá, eða nærstaddir ættingjar vissu annað en væri á lífi. Fai’a hér á eftir tvær slíkar frásagnir: Franska tímaritið Revue Spir- ite birti þessi merkilegu frásögu í desemberblaðinu 1924: „Tímaritið Verdade e Luz i San Paolo í Braziliu, sept. 1924, segir frá þessu merkilega atviki, þar sem hin deyjandi Adamina Lazaro var söguhetjan: Sýn deyjandi konu. Fáum klukkustundum fyrr en hún dó sagði hún föður sínum, að hún sæi hjá sér nokkra ætt- ingja, sem höfðu allir dáið nokkr um árum fyrr. Faðir hennar taldi alla umsögn hennar stafa frá óráði, en Adamina hélt áfram að segja frá með auknum krafti, og auk látnuættingjanna nefndihún bróður sinn Alfredo, sem þá var starfandi í Sisal-höfn í 423. km. fjarlægð. Þá varð faðir hennar enn sannfæi’ðari um, að þetta væri óráðshugarburður einn. Hann vissi, að sonur hans var beztu heilsu, enda hafði hann fáum fáum dögum fyrr sent beztu fréttir af sér til föður síns. Adamina dó að kveldi þessa dags og næsta dag fékk faðir- inn simskeyti um andlát hins unga sonar, Alfredos. Við eftir- grennslan kom í Ijós, að systir- in var enn á lífi, þegar andlát bróður hennar bar að. Einkennilegt atvik. Ungfrú Frances Power Cobbe, höfundur bókarinnar The Peak in Darinen, segir frá þessu mjög einkennilega atviki, sem kom fyrir í fjölskyldu náins vinafólks hennar: „Deyjandi kona lét í ljós fagn- andi undrun, er hún kvaðst sjá hvern af öðrum þrjá bræður sína, sem fyrir löngu voru dánir, og því næst kvaðst hún þekkja hjá sér fjórða bróðurinn, sem allir viðstaddir töldu sig vita með vissu bráðlifandi austur á Ind- landi. Að hún nefndi hann með látnu bræðruiium vaktisvomikla geðshræringu einnar af konun- um, er viðstaddar voru dánarbeð inn, að hún þaut út úr herberg- inu. Með næsta pósti kom bréf frá Indlandi, sem sagði frá því, að bróðirinn hefði andazt þar eystra. Andlát hans hafði borið að nokkru fyrr en deyjandi syst- irin sá hann hjá sér.“ SiBfurhdfur. Síðustu dagana hefur koniið á prent rússneskt myndskreytt ævintýri, sem nefnist „Silfur- hófur“, en Lithoprent ljósprent- að og gefið út. Þetta er fallegt en stutt æv- intýri og einstaklega skemmti- lega myndskreytt með litprent- uðum myndum á annari hverri síðu í bókinni. Ævintýri þetta er frumsam- ið á rússnesku og myndskreytt af rússneskum listamönnum, en Jakob Hafstein hefur íslenzkað það. Sagan er prentuð eftir eigin- handar riti höfundar. Hún er 528 bls. að stærð og útgáfan hin vandaðasta.

x

Vísir

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.