Vísir - 06.12.1957, Page 10

GT
10 VISIR
værir í þínum fulla rétti, og þá vildi eg helzt ekki skipta mér
neitt af málinu. Ekki að öðru leyti en því, að segja þér frá ömmu
þinni, og láta þig svo um að taka ákvörðun.
— En þú sagðir ekkert — ekki einu sinni þarna um kvöldið í
eldhúsinu, sagði hún mjóróma.
Hann brosti allt í einu. — Colette — hefurðu gleymt því?
Við heyrðum brakið í greininni sem brotnaði, rétt eftir að þú
hafðir talað eitthvað um að hún amma þín gæti sent vin eöa
ættingja, ef hún gæti ekki komið sjálf. Og þá ætlaöi eg að fara
að segja þér, að eg væri vinurinn....
— Það hefði verið betra að þú hefðir sagt mér það strax,
sagði hún mæðulega. — Þá heföir þú sparað þér mikið ómak og
fríið þitt hefði ekki farið til ónýtis. Eg kem ekki skríðandi
heim í húsið, sem var lokaö föður mínum. Eg skal aldrei verða
vargur í véum minninga hans! Það getur þú skrifað henni ömmu
minni og honum frænda þínum.
— Eg hef ekki kastað fríinu mínu á glæ. John tók hand-
leggnum létt um axlirnar á henni, og þannig stóðu þau um
stund og horfðu út á vatnið. — Þú hlýtur að skilja að eg hef
notið lífsins hverja stund síðan og kom hingað, Colette.
— Nema síðustu vikuna, muldraði hún.
— Já, kannske ekki siðustu vikuna, sagði hann. — Þó að hún
hafi orðiö mér mikils virði á annan hátt. Nú veit eg að eg er
orðinn fullhraustur aftur og get gengið aö starfi mínu með
nýjum kröftum. Hvaö sem öðru líður þá vil eg þakka þér fyrir
það, Colette. Þú hefur gefið mér sálarró.
Hún var enn með tár í augunum. En það var dálítið af gamla
kæruleysinu í röddinni er hún sagði: — Og þú hefur bjargað
lífi Pietros — þá erum við, kvitt. Eg get víst ekki orðið veru-
lega reið þér eftir það, John.
— Það var aðeins tilviljun. Nú var röddin ópersónuleg, alveg
eins og þegar hann var að gera að höfuðbrotinu. En nú skulum
við ekki halda þessu taugastríði áfram lengur, Colette. Hér eftir
skulum við vera sannir vinir, og láta enga lygi vera á milli okkar.
— Ó, það langar mig, John. Það langar mig mikið! Nú fyrst
sneri hún sér að honum og horfði beint í augun á honum,
hispurslaust eins og hennar var vandi áður. — Eg held að eg
hafi kvalist mest þegar eg uppgötvaði að þú hafðir sagt mér
ósatt. Svo bætti hún við hikandi: — En þú hélzt kannske að það
væri mér fyrir beztu....
— Þér fyrir beztu og gömlu konunni, sem hefur átt svo erfiða
daga í sambúðinni við harðstjórann. Hann bætti við: — En eg
lofaði engu um að reyna að telja þér hughvarf. Og eg skrifaði
ekki heim samstundis, til að segja frá að eg hefði hitt þig. Eg
skrifaði einu sinni í fyrri viku — eftir að Pietro slasaðist, og
mig langar til að sýna þér bréfið, sem frændi minn sendi mér
til baka.
Hún tók með hálfum hug við bréfinu. Það var vélritað og efst
á örkinni stóð nafnið, sem hún hafði hatað lengi: „Grant, Noble
& Grant, málflutningsmenn.“
MIKILSVERÐ ÁKVÖRÐUN.
Síðustu vikuna hafði hjarta Colette átt í stríði við heila henn-
ar. Henni hafði þótt svo vænt um John og treyst honum svo vel
— og nóttina sem hann gerði læknisaögerðina á Pietro tilbað
hún hann. Þetta var maður, sem hægt var að þykja vænt um og
bera virðingu fyrir — duglegur og hugaður maður, sem treysti
sjálfum sér þegar vanda bar aö höndum. Það hafði verið hræði-
leg uppgötvun sem hún gerði er hún las blöðin og greinarnar um
liann, og sá aö hann var sendur úr óvinaherbúðum. Hún varð
ofsareið honum, en jafnframt þakklát honum fyrir að hann
hafði bjargað lífi Pietros. Og hún hafði enn hugboð um, að
hægt væri að treysta honurn. Nú hafði hún lokisns sagt honum
hug sinn allan og létt á sér hryggðinni og sársaukanum og nú
varð hún að lesa béfið frá málflutningsmanni ömmu sinnar.
Bréfið hafði ekki verið lesið fyrir og í því voru engin hin
venjulegu orðatiltæki málaflutningsmanna. Það var sýnilega
vélritað með óæfðum fingrum, líklega hafði gamli maðurinn
skrifað það sjálfur.
Kœri John: — Okkur frœnku þinni þótt vœnt að heyra, að
þú ert áncegður með leyfið þitt og finnst þú vera orðinn frískur.
Það gladdi oklcur líka að frétta að þú hefur hitt Colette Berenger,
og að hún er lagleg og heillandi stúlka og að henni liður vel
hjá sínu ítalska fólki . . . og að hún er lík Evelyn, eins og þú
manst hana. En það er leitt að lieyra, að þú hefur ákveðið að
reyna ekki að telja hana á að hverfa heim til Englands.
Eg þorði ekki að lesa nema fyrri helminginn af bréfi þínu
fyrir frú Helen Stannisford, og eg heimsótti hana í gœr. Lœkn-
irinn segir, að hjartað sé mjög veikt og að hún þoli ekki neins-
konar geðshrœringu. Hún varð afarglöð að frétta af Colette, og
nú lifir hún '%ðeins í þeirri einu von að fá að sjá dótturdóttur
sína aftur. Góði frœndi minn, eg bið þig þess lengstra orða að
þú biðjir Colette að koma heim, þó ekki verði nema snögga ferð.
Annars er eg hrœddur um að Helen geri sér ferð itl Lugano
sjálf — þvert ofan í ráð lœknisins.
Með hjartans kveðjum frá frœnku þinni og mér. Steve frœndi.
Colette stóð lengi við gluggann og horfði út á vatnið. And-
stæöurnar börðust um hana. Hún mundi hve móður hennar
hafði þótt vænt um móður sína, og hve faðir hennar hafði verið
umburðarlyndur. Fyrir stuttri stundu — niðri í eldhúsinu —
hafði hafði hún gert sér ljóst, að mál væri til komið að hún
færi frá Fionetti.
Hún varp öndinni og sneri sér aftur að John. — Þá það! Eg
skal fara og heimsækja ömmu mína undir eins og Pietro er kom-
inn á fætur. En eg vil ekki þiggja neitt af henni, og eg lofa engu
um að verða hjá henni áfram.
— Góða Colette, sagði John brosandi. — Þetta var fallega
gert af þér. Eg vona að þú iðrist þess ekki. Og þú getur alltaf
komið til mín og grátið við öxlina á mér, ef eitthvað bjátar á.
Coletta hló stuttan, titrandi hlátur er hún tók bakkann og fór.
BRÉFIÐ.
Það var snemma morguns og Emilio var að þvo vélbátinn þeg-
ar pósturinn kom. í dag var fjöldi af bréfum til fjölskyldunnar
í matsöluhúsinu.
— Þið farið að verða fræg, hérna í gamla hreysinu, sagði
pósturinn glaölega. — Sumir eru heppnir.
Emilio brosti og kallaði á Colette, sem kom hlaupandi til að
sækja bréf Johns. í dag var bréf til hennar líka, og þegar hún
hafði lagt bréf Johns á bakkann með morgunverðinum hans,
settist hún á dyraþrepið til að lesa sitt bréf.
Það var erfitt að ráða fram úr grannri krákuskriftinni, og
Colette stafaði sig fram úr bréfinu og var um og ó. Þessir endur-
fundir hennar og ömmu hennar voru í beinni mótsögn við þá
hollustu, sem hún hafði ávallt viljað sýna minningu foreldra
sinna. En foreldrarnir höfðu óskað þessa. Og umfram allt hafði
John óskað þess. Colette gerði sér tæplega grein fyrir hve háð
hún var orðin honum.
Hún sýndi Emilio ávísunina sem var í bréfinu.
— Hún annna þín hlýtur að vera rík, Colette. Tvö þúsund
krónur eru mikið fé, sagði Emilio.
Mest af þeim fer í fargjaldið, en afganginn get eg notað til
hvers sem eg vil. Við getum keypt föt handa mér þegar eg kem
til Englands.
— Hún leit upp og roðnaði af gremju þegar hún sá að Emilio
brosti. — Þú hefur svei mér breyzt, sagði. hún fyrirlitlega.
E. R. Burroughs — TARZAN
230»
Hopur æstra manna hafði
] safnast saman í salnum fyr-
j ir framan hásæti Leeru,
\ þegar Remu gekk fyrir hana.
Tarzan var nærri þeim og
heyrði orðaskipti þeirra. —
Leera sagði ógnandi. Eg vil
fá skýrslu um alla fangana.
Eins og þér þóknast drottn-
ing mín, sagði Remu, en það
leyndi sér ekki að uppgjör
var í nánd, og enginn vissi
hvenær bardaginn milli
Leeru og Remus myndi
blossa upp.
Föstudaginn 6. desember 1957
kvöidvökunni
Stafaður orðið nágranni.
N-á-g-r-a-nn-i.
Og veiztu svo hvað nágranni
er, Jói.
Það er kona, sem alltaf er að
fá lánaða einhverja hluti.
-k
— Jón, þú verður að reyna
að skrifa betur.
— Ja, það er ekki svo gott.
Ef eg skrifa vel þá finnið þér
allar stafsetningarvillurnar.
★
— Hvernig gekk þér í próf-
inu?
— Eg fékk tíu.
— Tíu. í hverju?
— 5 í reikningi og 5 í staf-
setningu.
★
— Hvað verður sonur yðar
þegar hann tekur próf upp úr
háskólanum?
— Sjálfsagt áttræður.
★
— Hvað hefur þú mikla pen-
inga á þér? ,
— 98—100 krónur.
— Það eru nokkuð miklir
peningar.
— 0,jæja, ekki nema túkall.
-¥■
Sjómaður: — Eg hef eltst við
öldur hafsins í sextán ár.
Kona (horfir á hann): — Og
virðist aldrei hafa náð þeim.
★
— Þér eruð handtekinn fyrir
mannrán.
— En eg er enginn mannræn-
ingi. Eg játa að eg stel stundum
yfirhöfnum.
— Já, og í gær stáluð þér
einni með manni í.
*
Fanginn fékk lífstíðar fang-
elsi og sex mánuði aukreitis
fyrir að bera ólögleg vopn.
-¥■
Dómari: — Eg ætla að dæma
yður í tíu ára fangelsi. Hafið
þér nokkuð að segja áður en
dómurinn er lesinn upp?
Fangi: — Já, herra minn. Þér
gætuð víst ekki komið því svo
fyrir að eg fengi gamla klefann
minn? Þá verða engin vandræði
með póstinn.
★
Konan: — Mér líkaði ekki
nýi hraðritarinn þinn svo eg
sagði henni upp.
Maðurinn: — Rakstu hana
án þess að gefa henni nokkurt
tækifæri?
Kona: — Nei, án þess að gefa
þér tækifæri.
★
— Hvað er kukkan?
— Hún er ekki orðin eitt.
— Ertu viss um það?
— Já, alveg, því eg á að vera
kominn í vinnuna klukkan 1 og
er ekki mættur ennþá.
*
— Hvað fæ eg marga brjóst-
sykursmola fyrir tíu áura?
— Tvo eða þrjá.
— Þá ætla eg að fá þrjá.
*
Kona nokkur kom í banka og
bað um nýtt tékkhefti: — Eg
týndi heftinu sem eg fékk í gær
en það er allt í lagi því eg und-
irritaði alla tékkana þegar eg
fékk heftið svo engir aðrir geta
notað þá.
* :J