Vísir - 08.01.1958, Blaðsíða 10

10
VISIR
Miðvikudaginn 8. janúar 1958

K
2)orothfiý
Quentin:
N
IV
ASTARSAGA
ÍVWWWWVrfVW%ÍWIWUW!
kringum sig og virti hið íburðarmikla herbergi fyrir sér, leitaði
með höndunum í vösunum á síðbuxunum, sem hún var ekki í,
glennti fæturna og tók saman höndunum fyrir aftan bak. Rétt
í svip minnti hún meir á Henry en Evelyn.
— Eg er hrædd um að eg geti ekki verið hjá þér, ef við þurfum
alltaf að vera að hugsa um þessa peninga, hélt hún áfram í
einbeittum tón. — Eg get unnið mér fyrir peningum sjálf. Eg
vil ekki peningana, sem hefðu getað komið mömmu og pabba að
gagni. Það eru vondir peningar.
— Segðu þetta ekki, barnið mitt. Feningarnir verða góðir eða
vondir eftir því til hvers maður notar þá.... sagði amma henn
ar varfærnislega. — En mér þykir gott að heyra álit þitt á
málinu. Þessir peningar skulu, hvað sem öðru líður, ekki verða til
þess að fjarlægja okkur. En mig langar til að þú notir peningana
mína að minnsta kosti meðan þú ert hérna.... Það er það
minnsta sem þú getur gert til að gleðja mig.
— Má eg nota þá til hvers sem eg vil — og handa hverjum
sem vill — sem eg kæri mig um? spurði Colette barnalega.
— Alveg eins og þú villt, sagði frú Stannisford. Hún var fús
til að ganga að öllu. Það var svo dásamlegt að hafa dóttur
Evelyn hjá sér, og það var hnoss, að henni skyldi falla vel við
Nigel. Hver veit nema þau erfðu eignir hennar í sameiningu,
hugsaði hún með sér. Það hefði jafnvel Henry gert sig ánægðan
með. Unga stúlkan hafði bein í nefinu og gat orðið Nigel stoð
og stytta og hver veit nema Joyce hætti að skemma hann ef
hann giftist..,.
— Þakka þér innilega fyrir, annna. Colette laut niður' að
henni og kyssti hana. — Þú ert svo skelfing góð við mig.
Amma hennar hló. — Þú verður að sýna mér þig þegar þú
ert komin í ballkjólinn í kvöld, sagði hún blíðlega.
VONBRIGÐI.
— Þegar eg ek í Daimler-bifreið, finnst mér eg alltaf vera
hálf-konungleg persóna, sagði Joyce þegar Parkinson hafði kom-
ið þeim fyrir inni í stóra bílnum, sem var með gler-milligerð
milli aftursætanna og bílstjórasætisins. Joyce lék á als oddi í
dag. Hún var harðánægð með allt það, sem Nigel hafði sagt
henni yfir morgunkaffinu, og hafði hrósað syni sínum fyrir hve
viðbragðsfljótur hann hefði verið. Hún hafði ekki tekið eftir
andstyggðarsvipnum, sem kom á andlit hans meðan hún sagöi
þetta. Nú hafði hún einsett sér að vingast vel við Colette. Það
var hollast að grípa gæsina meðan hún gafst. Joyce varð allt í
einu forsjóninni svo þakklát fyrir að hún hafði eignast son —
myndarlegan, ógiftan son, sem gæti náð í þessa „veslings-litlu-
ríku stelpu". Því að henni fannst hart að vera fátækur ættingi
Osterley House.
— Hvað er hálf-konungleg persóna? spurði Colette forvitin.
Henni hafði verið skemmt sjálfri, þegar Parkinson var að snúast
kringum þær.
Joyce hló stutt. — Æ, þú skilur — ekki ríkjandi konungleg
persóna, heldur frænkurnar og allir fátæku ættingjarnir. Hún
bætti við og andvarpaði: — £>að er ár og dagur síðan við áttum
bíl sjálf.
— Eg kæri mig ekki um að eiga bíl. Eg vildi heldur eiga lítinn
bát, sagði Colette hugsandi, er bíllinn rann niður götuna í átt-
ina til hafnarinnar. Svo sagði hún: Getum við komið við í Grants-
húsinu fyrst, frú Stannisford?
— Kallaðu mig Joyce, sagði hún, óþolinmóð. Það er ekki alveg
eins gamaldags. Við eigum að hit.ta Grant málaflutningsmann í
bankanum. Það er eiigin þörf á að fara heim til hans.
-— En mig langar til að hitta John, sagði Colette einbeitt. 1
Joyce horfði forvitin á hana. Nigel hafði ekki minnzt neitt á
tilfinningar Colette í garð Johns Grant, en Joyce hafði verið
viðstödd. er hún kyssti hann í gær. Það gæti orðiö mjög ónauð-
synleg og óþægileg flækja úr því, hugsaði hún með sér. I
Hún setti upp verndarsvip. — Góða mín, þú hefur eflaust séð
John frá ýmsum hliðum þegar hann \ar í fríinu, en nú er hann
önnum kafinn á lækningastofunni og sér ekki út úr þvi, sem
h’ann þarf að gera. Eg rnundi ekki trufla hann ef eg væri í þín-
aðeins til að sannfærast um, að hann væri enn hennar góði vin-
ur, sami John sem hún hafði þekkt í Lugano, en ekki sá John
Grant, sem Nigel og móðir hans höfðu talað um.
Joyce yppti öxlum, tók talpípuna og sagði bílstjóranum hvert
hann ætti að fara, Úr því að stelpubjáninn vildi ekki þiggja
leiðbeiningar, var bezt að lofa henni að flónska sig. John lét
aldrei trufla sig þegar hann var að vinna.
Colette leist vel á lága, gamla húsið með hvítu súlunum —
mkilu betur en á Osterley House. Dyraþrepin voru nýþvegin og
messinglásarnir spegilfagrir.
Hún studddi á bjölluhnappinn og stúlka kom til dyra og vísaði
henni inn í biðstofuna.
— Eg er kunningi dr. Grants, ekki sjúklingur, sagði Colette
óðamála.
En stúlkan brosti. — Eg skal láta ungfrú Denbigh vita, sagði
hún og skildi Colette eina eftir í biðstofunhi.
Colette leit kringum sig. Þessi stofa var gerólík John. Einhver
kuldalegur hefðarsvipur yfir öllu — eitthvað fráhrindandi.
Ungfrú Denbigh kom að vörmu spori. Hún var miðaldra kona,
greindarleg á svipinn. Colette gat hugsað sér að fötin, sem hún
gekk í undir sloppnum væru falleg og færu vel.
Hún brosti til Colette, en augun brostu ekki. — Ungfrú Ber-
enger? Komið þér sælar? Stúlkan sagði að þér væruð persónu-
lega kunnug dr. Grant, en hann tekur því miður ekki á móti
vinum sínum á þessum tíma dags. Hún leit á armbandsúrið.
— Þessa stundina er hann á fundi með tveimur öðrum læknum,
og eg má ekki trufla hann, en ef þér hafið aftalað tíma við hann
gætuð þér reynt að bíða....
Nei, eg hef ekki aftalað neinn tíma við hann, sagði Colette
lágt. Henn féllst hugur. Einhversstaðar fyrir innan þessar þungu
rennihurðir sat John. Sat á fundi með öðrum læknum.... og
hún hafði komið ganandi inn í biðstofuna hans, eins og einhver
kjáni. Hún sótroðnaði og fór á burt, eftir að hafa kvatt ungfrú
Denbigh og beðið hana að afsaka ónæðið.
— Blessað barnið! En hvað var gaman að sjá þig!
Það munaöi minnstu að hún felldi Bellu frænku frannni í
anddyrinu. — Finnst þér ekki veðrið gott í dag? Komdu með
mér, ég skal sýna þér garðinn minn. Ætlaðirðu að hitta John? j
— Eg.... það var flónska að koma á þessum tíma. Colette (
roðnaöi aftur og Bellu langaði til að faðma hana að sér og
kvöldvökunni
wm
— Mér var illt í augunum
og sá alltaf daufa depla fyrir
framan mig.
— Hjálpa þessi gleraugu
svolítið?
— Já, já, nú sé eg' deplana
miklu betur.
★
Vaktstjóri á lögreglustöð við
fastagest: — Hvað er nú þetta,
Ert þú kominn aftur?
Fanginn: — Já, herra. Nokk-
ur póstur?
★
Veiztu ekki, að svona hring-
handklæði hafa verið bönnuð
með lögum hér í ríkinu síðustu
þrjú ár?
Jú, eg veit það. En
handklæði var sett upp
en lögin gengu í gildi.
★
Eg býst við, að þú
Shakespeare?
Já, eg les allar skruddurnar
hans um leið og þær koma út.
★
—■. Þú verður aldrei góður
þulur.
— Nú hvers vegna ekki?
— Eg heyri hvert orð sem
þú segir.
þetta
áður
lesir
Fyrir dómstóli Biblíunnar...
Frh. af 3. síðu.
gera. Hásæti Davíðs stóð óslitið
um aldir og þó að það hyrfi þá
sjónum manna, stendur það enn
„fyrir Guði“ og mun standa að
eilifu. Kristur, „sonur Daviðs",
tók við þeim konungdómi og
mun „endurreisa rikið handa
Israel" hér á jörðu við seinni
komu sína, svo að öllum megi
augljóst verða.
★
Jesaja.
Næsta vitni mitt er Jesaja spá-
maður. Vandinn er aðeins sá,
fyrir um byggingu hins fyrsta
musteris,og hver það mundi
hvað velja skal frá honum, því
að af svo miklu er að taka.
Litum á spádóm hans um
Babylon:
„Sjá, ég æsi upp Mediumenn
gegn þeim.------Svo skal fara
skulu þjóna Babelkonungi i sjö-
tíu ár. En þegar sjötíu ár eru
liðin, mun ég refsa Babelkon-
ungi og þessari þjóð, segir Drott
inn, fyrir misgjörðir þeirra og
landi Kaldea og gjöra það að
eilífri auðn.“
Þennan spádóm benti ég á í
grein minni í Dagrenningu.
„Þsir dagar koma“, en próf. S.
E. leiddi hann algjörlega hjá sér.
— hefur liklega ekki þótt Jere-
mía spámaður „takandi alvar-
lega“. Þessi spádómur er að þvi
leyti alveg einstakur. að spá-
maðurinn tekur sjálfur þátt í
atburðunum. eftir að hann hefur
sagt þá fyrir. Hann er þó látinn
allkmgu.áður en ií7 árin“ fulln-
ast, en þá tekur annar samtiðar-
maður hans við og spáir engu
síður um komandi tíma, en það
er Daníel spámáður og skal nú
brátt leiddur sem vitni i máli
fyrir Babel, þessari prýði kon- Þess.u. Allir vita nú. hve bók-
ungsríkjanna og drembidjásni stafLega þessir spádómar rætt-
ust og er vikið að þvi betur sið-
ar.
I 'k
Esekiel.
Næst leyfi ég mér að leiða fyr-
ir réttinn spámánninn Esekiel.
Um hann er hið sama að segja
og Jesaja og Jeremia. að raestur
vandinn er að ákyeða, hvað taka
skuli, vegna þess, að aí svo
miklu er að taka.
Ég vel spádöminn um Týrus.
misskilning á spádómsritunum Týrus var á dögurn Esekiels ein
til þess að halda því fram í fullri af glæsilegustu og voídugustu
Kaldea, sem þá er Guð umturn-
aði Sódómu og Gómorru. Hún
skal aldrei fremar af mönnum
byggð vera, kynslóð eftir kj’n-
slóð skal þar enginn búa.“ (Jes.
13. kap.)
Úr spádómsbók Jesaja mætti
taka tugi spádóma um öriög
þjóða og borga svipaða þessum
spádómi, som allir hafa rætzt,
svo að sögulega verður sannað.
Það þarf því meira en smávegis
um sporum.
— Eg þarf að tala við hann um dálitinn hlut, sagöi Colette
•einbeitt. Hún lét ekki á sér sjá, að hún hafði móðgast yfir að
Joyce ætlaði að fara að lesa henni lífsreglurnar. Eiris og hún
vissi ekki sjálf að hún mátti ekki tefja John að óþörfu! En hana
langaði svo innilega að sjá hann — aðeins eitt augnablik —
alvöru, „að Guð hafi ekki sagt
mannkynssöguna fyrirfram."
★
Jeremía.
Enn leyfi ég mér að leiða sem
borgum við Miðjarðarhaí; ef
ekki voldu'gust þeirra alira. Spá-
maðurinn segir fyrir örlög henn-
ar með þessum orðum:
„Fyrir þvi segir herrann
vitni hinn mikla spámann Jere- Drottinn svo: Sjá, ég skal finna
mía, sem spáði um eyðileggingu þig, Týrus, ég skal leiða í móti
Jerúsalem og Júdarkis með þess þér margar þjóðir----------. Þær
um orðum:
skulu brjóta múra Týrusar og
„Allt þetta land skal verða að rífa niður turna hennar, og ég
rúst og auðn og þessar þjóðirmun sjálfur sópa burt öllum
jarðveg af henni og gjöx-a hana
að berum kletti. Hxin skal verða
að þerrireit fyiir fiskúiet xiti 5
hafinxi,-----og hún skal verða
þjóðunum að herfangi. ------Sjá,
ég leiði Nebúkadnesar Babel-
konung, konung konunganna,
gegn Týrus úr noi’ðri, með hest-
um. vögnum, riddurum og mann
söfnuði mai’gra þjóða. -----Og
ég skal gjöra þig að berum
kletti: Þú skalt vei’ða að þerri-
reit fyrir fiskinet. Þú skalt
aldrei framar endui’reist vei’ða,
þvi að ég, Drottinn, hef talað
það.“ (Esek. 26. kap.)
Hvernig hefur nú þetta rætzfc
um hina glæsilegu höfuðboi’g
Fönikíumanna? Nebúkadnesar
í’éðust á borgina ái’ið 576 f. Kr.
Það var fyrsta alvarlega áfallið
fyrir þessa riku og voldugu boi’g,
þó að hún keypti sér þá stund-
arfrið með auðæfum sinum.
Annar konungur, Alexandet’
mikli, átti þó mestan þátt i því
245 árum síðar að eyðileggja
Týrus. Það var árið 332, er hann
gjöreyddi þann hluta boi’garinn-
ar, sem á landi var, og sat um
eyborgina í sjö mánuði. Eftir
það hnignaði borginni ár frá ári
og þrátt fyrir ítrekaðar tilraunir
krossfai’a og Frakka á miðöld-
um til að endurreisa boi’gina,
hefur henni sifellt hnignað og er
nú „þýðingarlaust smáþoi’p",
eins og það er orðað í alfræði-
bókurn. Sjómennirnir i þessu
smáþorpi þerra nú fisknet sín á
berunx klettunum, þar sem áður
stóðu hinar veglegu og glaum-
rniklu hallir höfðingjanna í Týr-
xis.
Eru þetta ekki sögulegar stað-
í’éyndir sagðar fyrir jafnvel í
smáati’iðum? Eru það ekkl
„stjórnmálaiegir atburðir og ör-
lög þjóða“, sem hér er fjallað
um- Sagan hefur sannað þenn-
an spádóm hins mikla sjáanda
svo vel, að um það verður ekki
deilt.
Framhald.