Vísir - 05.05.1958, Blaðsíða 9

Mánudaginn 5. maí 1958
VÍSIR
foijradtyur hapMMit.
Hvers vegna hérinn er eins og hann er.
Uti í skóginum búa öll þau dýr, sem eru hrædd við
fólk. En auk dýranna býr þar vera, sem mennirnir hafa
aldrei séð. ÞaS er skógarálfurinn Miranda. Hún er
yndislega fögur.
Hvernig get ég nú vitaS þetta, úr því aS engmn
maSur hefur nokkru sinni séð hana? munið þið sjálf-
sagt spyrja. En allir vita, jú, að allir álfar eru yndis-
lega fagrir, svo að skógarálfurinn Miranda er það líka.
Dag nokkurn fór hérinn þangað, sc.m skógarálfur-
inn var vanur að vera. Hann kallaði:
— Miranda, Miranda. Viltu ekki hjalpa mér?
ÞaS heyrðust nokkrir háir, fagrir tónar í loftinu —
og svo stóð Miranda allt í einu hjá he aH:um og horfði
á hann, með vingjarnlegu brosi.
— Hvers óskar þú af mér, kæri héri? spurði hún.
— Ö, ég er svo hræddur. öll dýrin elta mig og ég
hefi ekkert aS verja mig með.
— Því skal ég ráða bót á, sagði Miranda. Hún kom
við loppur hérans með töfrastafnum sínum og undir
eins uxu þar nokkrar beitíar klær.
Nei, en hvað þetia er andstyggilegt, hrópaði
hérinn, — Eg geri bara skaða með þessum hræðilegu
klóm.
— Jæja þá, sagði Miranda, — þá tökum viS þær
aftur burt og reynum eitthvað annað. Hún snerti munn
hérans með stafnum og þegar í stað uxu nokkrar
Spænska veikin...
Framhald af 3. síðu.
elzta dóttirin, mjög myndarleg
stúlka, nokkru síðar. Eg var hjá
henni, þegar hún skildi við, og
var mjög beygður yfir þessum
endalokum. Eg reyndi að votta
gamla manninum hluttekningu
mina, en hann tók í hönd mína,
brosti gegnum tárin og sagði:
' „Eg óttast ekki afl né vald dauð-
ans, góði læknir minn, og ég veit,
að þetta verður aðeins stuttur
aðskilnaður." Þessi orð gamla
mannsins urðu mér mikill styrk-
ur, því að stundum þarf læknir
þess að finna samúð og sam-
vinnuvilja hjá sjúklingum sín-
um og aðstandendum þeirra. Til
eru þeir sjúklingar og aðstand-
endur, sem aldrei er hægt að
gera til geðs og aldrei koma til
móts við lækni sinn, en fátt er
jafn lamandi og sljófgandi í
læknisstarfi sem að fást við slik-
ar vandræðamanneskjur.
Þessi gamli maður var einn af
þeim fáu, sem ég gerði mér ferð
til að kveðja, þegar ég fór frá
Keflavik, og siðan sá ég hann
aldrei, en eftir 40 ár minnist ég
hans sem eins af þeim velgerða-
mönnum, sem lífið hefur sent
mér.
Nauðsynleg
eldraun.
Engan mánuð æfi minnar
vildi ég siður hafa farið á mis
við að lifa en þennan tima, sem
spænska veikin var í algleym-
ingi. Hún varð mér, ungum, til-
finninganæmum og óhörnuöum,
sú eldraun, sem hefur sjálfsagt
verið mér nauðsynleg. Það verð-
ur enginn óbarinn biskup. Þessi
mánuður í fiskiþorpunum á Suð-
urnesjum var lærdómsrikari og
meira þroskandi en nokkur, sem
ég hef setið á háskólabekk. Mað-
ur kynntist mannlífinu með öll-
um þess hetjuskap og vesaldómi.
Mér þótti vænt um þetta fólk,
eftir að hafa tekið þátt í hörm-
ungum þess og erfiðleikum, og
lengi var það óskadraumur minn
að verða læknir í Keflavík, þótt
forlögin höguðu þvi á annan veg.
Eg hef aldrei verið í vaía um, að
starf mitt þar varð að talsverðu
gagni, þótt ég væri fákunnandi
og reynslulítiil unglingur, enda
er ekki hægt að vera læknir án
þess að hafa trú á sjálfan sig og
gagnsemi starfs síns. Það er þó
ekki nóg að hafa trú á sjálfan
sig, áhöld síft, pillur og mixtúr-
ur. Maður þarf að geta tekið und-
ir með Ambroise Paré, hinum
mikla brautryðjanda skurð-
læknisfræðinnar, og sagt eins og
hann: „Je le pensai, Dieu le
guarist" — ég stundaði mann-
inn, en Guð græddi hann.
stórar, beittar vígtennur þar.
— Nei, nei, kæra Miranda, ekki þetta heldur. £g
þyrði aldrei að nota þessar andstyggilegu tennur.
— Þá tökum við þær burt aftur — hviss. En nú
veit ég varla hvernig ég get hjálpað þér.
— Ég vil helzt ekki gera neitt illt, sagði hénnn.
— Þú er sætur lítill, drengur, sagði Pdiranda. — Ef
allir aðrir væru svo friðsamir.
Hún hugsaði sig lengi um.
Nú veit eg. Eg gef þér tvö löng eyru tii að snúa í
allar áttir og heyra hvort hætta er á ferðum. Og svo
gef ég þér tvo langa, sterka afturfætur, svo að þú
getir þotið burt ef einhver eltir þig.
A þennan hátt varð hérinn eins og hann er nú. Hann
getur ekki klórað eða bitið eins og mörg önnur dýr,
en samt kemst hann vel af.
Sár moldar | 1
gróa fljótt.
1 Flandern voru háðar sumar
af grimmustu orrustum heims-
styrjaldarinnar fyrri. Eg fór
þar um 15 árum eftir ófriðar-
lokin og sá eiginiega ekkert, sem
minnti á þær hamfarir, nema
það helzt, að varla sást gamalt
hús. Byggðin mátti heita öll ný.
Sprengjugígirnir voru horfnir og
akrar huldu orustuvellina á ný.
Sár moldarinnar gróa fljótt og
sár mannkynsins einnig, nýjar
kynslóðir vaxa upp og fylia’
skörðin, gleymnar á sorgir og
mistök þeirra, sem komnir eru
undir græna torfu. Eftir 40 ár
getur þó verið, að enn séu ein-
hver sár ekki gróin til fulls af
þeim, sem hlutust af völdum
spænsku veikinnar. Eg vona, að
þessi upprifjun á atburðum
þeirra vikna hafi ekki orðið til
að ýfa þau að nýju.
Mér finnst vel við eiga að enda
þessar minningar og hugleiðing-
ar með kafla úr kvæði þeirra
Geroks og Matthíasar urn ridd-
arana fjóra, sem ég minntist á
í upphafi.
Hver mun réttum telja tölum
töpuð líf í feigðardölum,
lostin, marin, kramin kvölum?, 1
Þá, er kúgun þrúðug eyddi,
Þá, er hjörinn lífi sneyddi,
þá, er fár og drepsótt deyddi. j
En þú jafnskjótt, foldin frjóa, ' j
flýtir þér á ný að gróa,
eftir skúrir engi gróa.
Rósin brosir ljúf á leiði, j
lambið gleymir úlfsins reiði, ]
fuglinn syngur sætt frá meiði. 1 j
Gróðurmáttur lífsins og tim-
ans er mikill. Nýr jarðveguf
fyllir troðna slóð okkar áður en
varir og hylur öll víxlsporin. Það
vaxa jafnvel blóm í þeim spor*
um, sem eitt sinn voru blóði drif-
in, og fagrar rósir spretta á leið-
um þeirra látnu.
Góðar stundir. ;
-&■ Brezka herstjórnin í V.-
Þýzkalandi hefir boðizt til
að gefa 80 varðhunda en til-
kynning hennar um að liún
ætlaði að lóga hundunum
hafði vakið mikla óánægju.
Barentshaf
■ fersen :
Hamingjuskórnir - 12
kólnar.
Frá fréttaritara Vísis.
Osió í gær. —
Kafrannsóknarskipið G.. O.
Sars er nýkomið til Tromsö úr
rannsóknarför til Barentshafs-
ins og fer strax aftur álelðis ti!
SvaJbarða og rannsakar hið
íslausa svæði hafsins milli
Fuglaeyjar, Austur Grænlands
og Svalbarða.
Leiðangursstjórinn Lars
Mittun, segir í viðtali í blaðinu
Tromsö að unnið verði úr
athugunum, sem gerðar verði í
leiðangrinum í hafrannsóltnar-
stofnuninni í Bergen að ferð
lokinni. Sjávarhiti Barents-
hafsins reyndist minni en und-
anfarin ár, eða svipaður og
hann var 1956. Reynslan hefur
sýnt að þegar hitastigið í Bar-
entshafinu er tiltölulega lágt
leitar fiskurinn lengra til vest-
urs og virðist engin undantekn-
ing á þessari reglu í ár.
hkcaigöti. mætti
drengurinn. tvpimiú- öSrum
strákum,- scnum efnaSri
bo:.gara og þeir feeyptu af
honum fuglmn fynr átta
skildinga og þanmg vilcli
það til aS sknfarinn lenti
til fiölskyldunnar í Goth-
ersgötu í Kaupmannahöfn.
Drengirnir íóru meS fugl-
’nn inn í stofu og feit kona,
tók hlæjandi á móti þeim.
Hún var alls ekki ánægð
meS aS þeir skyldu koma
meS fuglinn inn, en þaS
var afmælisdagur pabba
drengsins og þess vegna
vildi þessi litli fugl auSvit-
að koma og óska afmælis-
barninu til hamingju. —
Skrifarinn, eða réttara sagt
fuglinn, var settur í búr,
sem hékk skammt frá búri
kanarífuglsins og ekki
langt frá búri páíagauks-
ms. Þá sagði kanarífugl-
inn: ,,Þeir hafa gleymt að
loka búrinu þínu, notaðu
nú tækiíærið, litli danski
fugl og fljúgSu út um glugg
ann.“ Hann var ekki seinn
á sér og flaug út um glugg-
ann, en glugginn á næsta
húsi var opinn og þar flaug
hann inn. Svo einkennilega
vildi til að það var hans
eigið herbergi, sem hann
lenti í. ,,Það er víst bezt að
haga sér eins og maður,“
sagði hann hugsunarlaust,
Og í sama vettvangi var,
hann aftur orðinn maður,
og sat upp á borðinu sínu.
„Hvernig í ósköpunum
stendur á því að eg er kom-
inn upp á borðið og hingað
inn? Eg hlýt að hafa sofni
að. J