Alþýðublaðið - 23.03.1958, Síða 5

Sunnudagur 23. marz 1958
llfrýSKfclaVit
5
4. tbl.
L œk n i rinn
Ritstjóri : Vilbergur Júlíusson
1. árg.
Á
;S
rs
:.S
i%
\S
i,S
s
s
■ %
%
5
il%
%
-%
5
5
■,s
s
‘S
■S
S
s
%
%
%
%
%
s
%
%
I
A
%
s
A
%
'rft
"S
Davíð Stefánsson frá Fagraskógi:
Burstabær
Þótt færri lofi gamla burstabæinn
en borgarturninn nýja út við sæinn,
má líkja þeim. er stóðust stormsins æði,
við stuðla tvo í sama hetjukvæði.
, ;
Við bratta hlíð var bænum valinn staður,
og bóndimi er þar frjáls og morgunglaður.
Hann býr við sitt og blessar landið góða,
en bændur eru kjarni allra þjóða.
Og blessuð konan kveikir eld og felur
og klæðir litlu börnin, sem hún elur,
svo kann hún Iáka kynstrin öll af sögum
og kveður vísur undir fornum lögum.
í þessum bæ, við bóndans aringíæður,
fann barnið fyrst, hver öllu lífi ræður,
og þarna lærði þjóðin fyrst að skrifa,
og þaðan fær hún aflið til að lifa.
í bænum, undir bröttum fjallatinduni,
er bergt af hinum djúpu, tæru lindum,
og þaðan stafar styrkur sá og hreysti,
sem stefnir hæst — og borgarturninn reysti.
(Bjarni Jónsson teiknaði myndirnar)
FELU
RAÐNING Á GÁTUM
í síðasta sunnudagsblaði.
Felunafnagátan:
Skjaldbaka. Köttur. Órangút-
aninn. Grágæs, Api. Rjúpa.
Bjór. Jötunuxi. Örn. Refur.
Næturgali. Fremstu stafirnir,
lóðrétt, mynda tólfta nafnið,
sem er skógarbjörn.
Vísan: Tjald.
Mynclasögurnar.
Nokkrar sögur hafa borizt
frá börnum, o.g verða þær birt-
ar á næstunni.
Líttu á, þarna er læknirinn
litli að skoða bróður sinn,
heldur pípu á hjartástað.
Hinum þykir gaman að.
Ó. Þ. K.
Pearl S. Buck
— Hrísgrjónum, át Davíð
eftir.
— Já, það er alveg' satt. F.j
gleymdi að geta þess, að við
borðuðum hrísgrión í Kína,
bætti mamma við.
— Á hverium degi? spurði
Pétur. Hann hafði aldrei -yer-
ið neitt sérlega hrifinn ’ af
hrís.grjónum.
— í hverja máltíð, hélt
mamma áfram. Morgunverð-
urinn var eins konar hrís-
grjóna-hafragrautur, saltur
fiskur, þurrkað grænmeti og
ostur, búinn til úr baunúm.
Við kölluðum ostinn eiginlega
baunahlaup. Hrísgrjón vor.u
líka höfð’ í miðdegis- ’ og
kvöldmatinn, kiöt, fiskur og
grænmeti. Þetta var allt mjog
.góður matur, og mér líka.ði
hann vel. Eg borðaði oft með
telpunum í næsta húsi. Við
kepptumst oft við að Ijúka úr
skálunum okkar og borðuðum
með prjónum.
— Ó, sagðj mamma. — Ég
gleymdi alveg að segja ykkur
frá því, að Kínverjar borða
með priónum en-ekki h'mfirög
gatffli. Matprjónar þeirra'eru
iV tré, lítið eitt lengri og
gildari en veniulegir málara-
penslar. Kínver.jarnir halda á
matprjónunum í hægri hendi
og skálinni í þeirri vinstri. Qg
það er, skal ég segja ykkur,
miklu auðveldara að borða með
matprjónum en hnífi og gaffli.
■— En skrýtið! hrópuðu öll
börnin í einu.
— Skrýtið! Það getur vel
verið, að vkkur finnist það
skrýtið, að til skuli vera fólfc,
sem borðar með prjónum. Ea
Kíínverjum finnst það alls ekfci
skrýtið. Og ég man vel, að En-
Bao sagði eitt sinn við mig:
— En skrýtið, að Ameríu-
menn skuli borða með hnífi og
gaffli. Þeir hijóta að skera sig’
á hní'fnum og stinga sig oft á
gafflinum! Og svo hló hún
þessi lifandi skelfingar ósköp,
eins og hún va,r vön.
— Halda Kínveriar þá iíka.
að við séum skrýtin? spurðu
öll, börnin, hvert af öðru.
—Já, vissulega!
— Gerðu jþeir það?; En fyndi
ið- Og svo hlógu þau öll og;
jafnvej hærra og meira en Er-
Bao.íÞeim fannst það einkenni
legt, að kínversku börni'.n,
skyldu líka. halda _að þau ame-
risku-væru dálítið, skrýtin.
— Já, svona er lífið, börnir.
góð, sagði mamma. Fólfci
finnst allt skrýtið, ef það er
eitthvað öðruvísi en það á a5
Frarohald.
Hvar er höfuðið?
S KRÝlL U R
' Kobba haifði verið bjargað
jgrlá drukknun. -
Kobbi: „Það var hræðilegt.
l>egar ég var niðri í þriðja sinn,
,:var eins og ég sæi allt mitt líf
í einu vetfangi. Það var e.ins
<og á kvikmynd.“
Grímsi (með ákafa): „Hún
iiefur víst ekki komið fram
myndin af því, þegar ég lánaði
þér tíkallinn haustið 1917?“
*
■JSjóarasaga.
í_ Óli gamli: „Já, það má nú
segja, ég lenti oft í mörgu mis-
jöfnu, þegar ég var í, siglingun-
um. Oft kom það fyrir, að skip
fórst, sem, ég var á. Nú, það
var eins og gengur. Stundum
komtet maður lífs af og stund-
um ekki.“
*
, Maður kom til nágranna síns,
hallaði sér upp .að dyrastafn-
urn, leit inn og sagði: „Nokkuð
nýtt í dag?“
„Já, málningin þarna á dyra-
staifnumi,” sagði nágranninn.
*
Skipið, sem bjargaði, þeim
félcgunum, var á leið til Lond
on. Þegar þangað kom aumkað
ist skipstjórinn yfir Robinson
og lofaði honum að búa hjá sér.
Einn dag gekk Robinson fyr-
ir skipstjórann og sagði hon-
um, að hann hefði stolizt að
heiman. Skipstjór-inn minnti
hann á áhyggjur þær, sem hann
hefði valdið foreldrum sínum
með þessu tiltæki sínu.
Hann gaf honum síðæn pen-
inga til þess að hann gæti kóa
izt- heim til.sýi, beðið foreldra
sína fyrirgefningar og byrjai
nýtt líf.