Alþýðublaðið - 28.03.1958, Blaðsíða 3

Alþýðublaðið - 28.03.1958, Blaðsíða 3
Föstudagur 28. marz 1958. AlþýBnblsBll 3 - Alþijðublaöiö Otgelaiidi Alþýðuílokkurinn. Ritstjóri Helgi Sæmundsson. Fréttastjóri Sigvaldi Hjálmarsson. Auglýsingast j óri Emilía S a m ú e 1 s d ó 11 i r. Ritst j órnarsímar 14901 og 1490 2. Auglýsingasimi 149 06. AfgreiSslusími 149 00. Aðsetur AlþýSuhúsið L__ Prentsmiöja AlþýSublaðains, Hverfisgötu 8—10. — • ■ ( Ufan úr heimi ) Brotim kannan ■ MORGUiNiBLAÐIÐ álítur, að tillögur ríkisstjórnarinnar í efnahagsmlálunum séu seint á ferðinni, þar eð Alþýðu- blaðið telji þeirra naumast von fyr.r en eftir páska. Um þetta þarf ekki að fjölyrða. Auðvitað væri vel farið, að þær hefðu kornið fyrr til sögunnar. En lausn efnahagsmál- anna er mikið vandaverk. íhaldsarfurinn segir til sín, Og ríkisstjórnin getur sæmilega við unað, þegar gerður er saruanburður á henni og Sjélfstæðisflokkrium í þessu efni. Dag eftir dag er Morguriblaðið innt eftir því árangúrslaust, hver séu úrræði Sjálfstæðisflokksins. Það játaði meira að segja á dögunum, að Sjálfstæðismenn kynnu engin töfra- brögð tíl lausnar vandanum. Þar með er viðurkennt, að Sjálifstæðisflokkurinn hefur ekkert til málanna að leggja. Honum er því sæmst að tala variega um lausn efnahags- málanna. Alþýðublaðið telur ráðlegt fyrir Morgunblaðið að vera ekki með neinar vangaveltur um það, hver muni lausn efnahagsmálanna að frumkvæði ríkisstjórnarinnar fyrir eða eftir páskahátíðina. En Sjálfstæðisflokknum ætti að vera kappsmál að brugga drykkinn, sem hann ætlar að bjóða fslendingum ,upp á, þegar efnahagsmál- unum verður ráðið til lykta. Stærsta flokki landsins sæm- ir ekki að vera stefnulaus í þessu stórmáli þjóðarinnar. En satt að segja er naumast við því að búast, að Sjálf- stæðisfiokkurinn finni upp ráð í stjórnarandstöðunni. Hann reyndist ráðþrota allan tímann, sem honum bar skylcla til að stjórna landinu. Þá sætti hann sig við brá'ða birgðaráðstafanir og neyðarúrræði ár eftxr ár. Og þess vegna er svo komið, að ;íslenzk efnahagsmál eru jafnerfið viðureignar og raun ber vitni. Sjálfstæðisflokkurinn var látinn allt of lengi unx úrræðaleysi sitt og stefnuleysi. — Hann sat fast, en Jiafði ekkert til (málanna að le-ggja ann- að en hanga í stjórn. Og nú hykjast sömu aðilar hneyksl- ast á öðrum fyrir að Leysa ekki vandamálin með einræðis hi-aða. Stj órnmálaflokkunum er skylt að bera fram í stjórnarand stöðu þær tillögur um rekstur þjóðarbúsins, sem þeir myndu framkvæma, ef valdaaðstaðan væri þeirra. Óneitan- lega hefur mikið skort á þetta undanfarin ár. Stefnan í efna- hagsmálunum hefur verið óljós, og valdhafarnir á hverjum tíma .reynzt í ærnum vanda. EnSjálfstæðisflokkurinner einn um það hlutskipti að vei’a stefnulaus í þsssum málum, hvort heldur hann situr í stjórn eða er í stjórnarandstöðu. Þess vegna þegir Morguriblaðið eins og steinn, þegar það er innt eftir tillögum og ráðum Sjálfstæðds'flokksins. Það er skiljanleg viðleitni, að ;Morgunblaðið reyni að gera fyrirhu'guð úrræði ríkisstjórnarinnar í efnahagsmál- unum tortryggileg. Siíkt er í samræmi við ábyrgðarlaus- an áróður Sjálfstæðisflokksins. En þjóðin tekur varla mark á þeim viðbrögðum, þegar Morgunblaðið játar sam- tímis, að það hafi ekki hugmynd um fyrirætlanir ríkis- stjórnarinnar og spyr einis og álfur út úr hól, hvað til staxxdi. Morgunblaðiði kallar fyrirhugaðar ráðsíafanir páskabx’ugg og segir, að það muni ekk'i verða rgott á bragð ið. En hvaða di’ykk hefur Sjálfstæðisflokkurinn upp á að bjóða? Engan, alls engan. Hann stendur með brotna könnu í hondunum, en þykist samt geta svalað þjóðinni, ef ,hún veiti sér völd og áhi’if. Brotna ltannan á að vera framtíðarúrræðið eftir bráðabirrgðaráðstafanirnar og neyðarúrræðin, sexn Sjálfstæðisflokkurinn hefur haft til málanna að leggja undanfarin ár með þeim afleiðingum, að Ólafur Tohrs sigldi þjóðarskútunni í strand. Ætli sé ekki sanxa hvort hún er ,rétt fram fyrir eða eftir páska? Sjálfstæðilsflokkurinn dæmir sjáifan sig með því að veifa brotnu íláti, þó að það sé gert af mannalátum. Báfsmann o vana nefamenn vantar á togai’a. Upplýsingar í sínxa 50318. MEÐ hverju nýju bréfi og hverri uppástungu af hálfu Sovétveldanna gerast framá- menn Vesturveldanna efagjarn ari. Enginn skal svo sem geta sakað Krúsijov um að hann sé ekki allur af vilja gerður til að vinna að fundi æðstu manna. Hann lætur sér ekki nægja að skrifa ríkisstjórnum bréf, held- ur skrifar hann og ritstjórum blaða eins og New Statesman, auk þess sem hann kallar blaða menn til fundar í Moskvu um þessi mál. Svo líður ekki vika •að ekki komi eitthvað nýtt í málinu frá Rússum, en hitt skiptir þó mestu máli hvað þeir muni ætla sér með slíkum fundi æðstu manna. Er þetta allt saman eitt tröll- aukið áróðurstiltæki? Hvað svo sem hæft kann að vera í því, þá bendir öll þessi óvenjulega framtaksemi Rússa óneitanlega í þá átt að fyrst og fremst sé um áróður að ræða. Framámenn Sovétveldanna virðast nú hafa tekið upp sér- staka baráttuaðferð í sambandi við mál þetta. Þeir tjá sig sam- þykka uppástungum af hálfu Vesturveldanna og láta líta þannig út að þeir séu hinir samningafúsustu og í sátta- skapi. En um leið hafa þeir endaskipti á þessum uppástung um svo meiningin verður öll önnur, en engu að síður lítur svo út sem þeir séu reiðubúnir til samkomulags og það séu Vesturveldin, sem hafni uppá- stungum er þeirra eigin framá menn hafi átt upphaf að. Það var einmitt þetta, sem gerðist hvað fund utanríkisráð herranna snerti. Það voru framámenn Vesturveldanna sem upphaflega stungu upp á því að efnt yrði til slíks fundar | til undirbúnings fundi æðstu manna. Þeir töldu ekkert við það unnið að komið væri á fundi æðstu manna ef ekki væri fyrir hendi nein samkomulags grundvöllur. Það var þetta sem utanríkisráðherrarnir skvldu kanna. Þeir sovétmenn höfnuðu uppástungunni um slíkan fund, áreiðanlega fyrir þá sök að þeir óttuðust að þá yrði ekki neitt úr fundi æðstu manna. En síðan sneru þeir skyndi- lega við blaðinu. Þeir tjáðu sig samþykka fundi utanríkisráð- herra, en þó að því tilskyldu að á þeim fundi yrði aðeins rædd dagskrá væntanlegs fundar æðstu manna. í stað þess að ut- anríkisráðherrarnir athuguðu hvort þannig væri í pottinn búið að vænta mætti einhvers árangurs af fundi æðstu manna höfðu framámenn í Sovétveld- unum endaskipti á uppástung- unni þannig að verkefni utan- ríkisráðherrafundarins yrði eingöngu að ákveða að fundur æðstu manna skyldi haldinn. Sama er að segja um tillögu Bandaríkjamanna um friðsam- lega hagnýtingu himingeyms- ins. Enn láta þeir í Sovétveld- unum sem þeir séu fúsir til samkomulags, en setja um leið það skilyrði að Bandai’íkja- menn mun,i ekki leggja niður herstöðvar sínar erlendis. En það er snjallt sem ái’óður að láta líta út þannig að þeir í sovét séu reiðubúnir að semja um friðsamlega hagnýtingu him ingeimsins. Sízt er við því að búast að það haíi örvandi áhrif á þá í Washington þegar tillaga Eis- enhowers sætir slíkri meðferð. En það láta framámenn Sovét- veldanna sig einu gilda. Það er áróðurinn fyrst og fremst, sem þeir miða allt við. Niðurstaðan virðist sú að framámenn Sovétveldanna hafi meiri áhuga fyrir að vinna sér álit hjá almenningi en vinna forustumenn Vesturveldanna til fylgis við hugmyndina um fund æðstu manna. Segja má sem svo að Rússar geti þvingað þá til fylgis við hugmyndina með því að fá almenningsálitið í heiminum til liðs við sig. Þetta hefur mikið til síns máls og má vera að það sé skýringin á framferði sovétleiðtoganna. En þá stöndum við líka þar sem byrjað var. Er slíkur fund- ur æðstu manna í sjálfu sér það takmark, sem sovétleiðtogarnir vilja nú? Eða vilja þeir koma á fundinn í von um árangur, sem báðir aðilar geti talið sér til hagsbóta. Það er einmitt í sambandi við svarið við þess- ari spurningu sem áróðursher- ferð Rússanna gerir stærst strik í reikninginn. Siíkuráróður get ur ekki talizt beinlínis hentug- ur til að skapa skilyrði fyrir alvarlegum stjórnmálaumræð- um. Hins vegar getur hann orð ið ákjósanlegur undirbúningur að enn harðari áróðurssókn á fundi æðstu manna. Ef til vill gera sovétleiðtogarnir sér von- ir um að geta þá unnið almenm ingsálitið í heiminum enn svo til fylgis við sig að neyða megi leiðtoga Vesturveldanna til nokkurrar undanlátssemi ám þess nokkuð korni að ráði í stað inn af hálfu þeirra í Sovét, þeg ar tekizt hefur að leika þessi áróðursbrögð við almennings- álitið fyrir fundinn. Þetta ber ekki að álíta sem fulla skýringu á pólitískri fram komu Rússa í sambandi við fundinn. Það má vel vera að tilgangur þeirra sé í rauninni alvarlegri. Engu að síður er nauðsynlegt að gera sér greim fyrir hvílíka áherzlu þeir leggja á áróðurinn í þessu sambandi, og hversu grunsamlegan hann gerir tilgang þeirra. En hver svo sem tilgangur Rússa er, þá ber að efna til fundar æðstu manna í ár. Vera má að hann beri nokkurn ár- angur, og það er að minnsta kosti nauðsynlegt að finna ein- hverja fótfestu í öllum þeim glundroða, sem þegar er orð- inn. En um leið er fyllsta á- stæða til að vera vel á verði hvað snertir það gagn sem sov- étleiðtogarnir hyggjast hafa af slíkum fundi. J. Sv. krefst sjálfstæðis FRANSKA stjórnin var ný- j lega minnt óþægilega á það, að 1 hún hefur yfir að ráða stórri nýlendu, sem Madagaskar nefn | ist. Á dagskrá þingsins var nefnilega krafa um ýmsar náð- anir á mönnum frá „löndunum handan hafsins“, og efst á list- anum voru nöfnin Raheman- jara, Raseta og Ravoahangy. Þessir þrír menn voru upphafs- menn og foringjar byltingartil- raunarinnar á Madagaskar 1947. Þeir hafa verið í fangelsi á Korsiku um tíu ára skeið, en nú hefur þingskipuð nefnd lagt til að þeir fái heimfararleyfi. „Ró og friður“ hefur ríkt á Madagaskar síðan frelsisbar- átta þeirra var kæfð í blóöi tugþúsunda haustið 1947. Og fleira stuðlar að því að Mada- gaskar hefur „gleymzt“. Eyjan liggur utan alfaraleiða, verzl- unin er svo til öll við Frakka og' nýlendur þeirra, breitt sund skilur eyjuna frá meginlandi Afríku, og Madagaskarmenn eru ekki af afríkönskum upp- runa, heldur af Asíkyni. Eru þeir ættaðir frá Melanesíu, Ind óne&íu og' Polynesíu og tunga þeirra er náskyld malajisku. Innfæddir íbúar Madagaskar eru um 5 milljónir, eða um 98 af hundraði af íbúunum. Afgangurinn er Kínverjar, Indiverjar og kringum 70 000 Frakkar. Stærsti kynflokkur eyjarinnar er Hooarnir, sem skipulagt höfðu stórt og vold1- ugt konungsríki snemma á öld- um, en það leið undír lok þegar Frakkar brutu undir sig eyna í lok síðustu aldar. Madagaskarbúar krefjast sjálfstjórnar eins og allar aðrar nýlendur. Sumar láta sér nægja hæga þróun í sjlálfstæðisátt, aðr ar krefjast frelsis þegar í stað. Madagaskar nýtur nú tak- markaðrar siálfstjórnar. Eyj- unni er skipt í sex svæði á grundvelli hinnar gömlu ætt- flokkaskipunar. Hvert svæði hefur ráðgefandi samkundu og í höfuðlborginni, Tananariva hafur miðstjórn þessara þinga aðsetur. Af hinum 54 fulltrúum á samibandsþinginu í Tanana- riva eru 27 hægfara þjóðfrels- ismenn og 27, siem krefjast fulls sjálfstæðis þegar í stað, — af þeirn eru níu kaþólskir og átj- án áhangendur jafnaðarmanna og kommúnista. Allir fulltrú- arnir eru þó fylgjandi náinni samstöðu við Frakkland þótt landið hljóti siálfstæði. Frökk- um er því nauðugur einn kost- ur að notfæra sér þann sam- starfsanda, meðan hann er fyr- ir hendi og rýmka svo uin sjáNstæði Madagaskar, að þar komi ekki til átaka.

x

Alþýðublaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Alþýðublaðið
https://timarit.is/publication/2

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.