Alþýðublaðið - 29.03.1958, Síða 8

8
A 1 fr ý 8 « b 1« 8 I 8
Laugardagur 29. marz 1958

Sfúlku
vantar nú þegar til starfa
við pylsugerð og fleira.
Nánari upplýsingar hjá
Sí a^ísmannaha 1 ííi SÍS
Sambandshúsinu
Sími 17080.
FERMINGARGJAFIK:
Rafmagnsrakvélar
BRA-UN, PHILIPS og
PlFCO (svissneskar).
Tilvalin fermingargjöf.
¥éla- og
raffækpverzlunin
h.f.
Bankastrætj 10
Sími 12-8-52
Fæst í öllum Bóka-
verzlunum.
Verð kr. 30.00
LeiOír allra, sem ætla að
kaupa eða selja
BÍL
Hggja tll ekkar
Bílasalan
Klapparstíg 37, Sími 19032
Áki Jakobsson
o*
Kristján Eiríksson
hæstaréttar- og héraS*
dómslögmenn.
Málflutningur, innheimta,
samningagerðir, fasteigna
og skipasala.
Laugaveg 27. Sími 1-14-53.
önnumst allskonar vatns-
og hitalagnir.
Hllalagitir s.f.
Símar: 33712 og 12899.
HúsnæBis-
miðlunin,
Vitastíg 8 A.
Sími 16205.
SpariO suglýsingar og
fclaup. Leitið til okkar, ef
þér hafiö húsnæði til
leigu eða ef yður vantar
húsnæðí.
KAUPUM
prjónatuskur og vað-
málstuskur
hæsta verði.
Álafoss,
Mngholtstræti 2.
SKINFAXI h.f.
Klapparstíg 30
Sfmi 1-6484.
Tökum raflagnir og
hreytmgar á lögnum.
Mðtorviðgerðir og við
geðir á öllum heimilis—
tækjum.
Samúðarkerf
Slysavarnafélag Islands
kaupa flestir. Fást hjé slysa
varnadeildum um land allt.
í Reykjavík í Hannyyð’averzl
uninni í Bankastr. 6, Verzl.
Gunnþórunnar Halldórsdótt
ur og í skrifstofu félagsins,
Grófin 1. Afgreidd í síma
14897. Heitið á Slysavarnafé
lagið. — Það bregst ekM. —

i-
oC
J
o
H U
# 18-2-1
m u
*
Útvarps-
fyrir börn oj
unglinga.
HELLÁS
Laugavegj 28
föfiinningarspjöld
D. A. S.
Sást hjá Happdrætti DAS,
Vesturveri, sími 17757 —
Veiðarfæraverzl. Verðanda,
efmí 13786 — Sjómannafé
lagi Reykjavíkur, sími 11915
— Jónasi Bergmann, Háteigs
vegí 52, síthi 14784 — Bóka
verzl. Fróða, Leifsgötu 4,
BÍmi 12037 — Ólafi Jóhanns
*yni, Rauðagerði 15. sími
3309« — Nesbúð. Nesvegi 29
----Guðm. Andréssyni gull
smið. Laugavegi 50, sími
13769 — í Hafnarfirði í Póst
húateu, sfmi «0267.
viðgerðir
viðtækjasaia
RADÍÓ
Veltusundi 1,
Sími 19 800.
Þcrvaldur Arl Árason, íidi.
LÖGMANNSSKRIFSTOFA
. SkótavörSustig 38
c/o f'ált Jóh. Þorlcitsson h.J. - Pásth. 671
Sírrmr 1Í416 og 11417 - Stmnclnt: Ati
Þankar um bækur
Framhald af 7. síðu.
fund hans leitaði og hann taldi
góðs þurfi, veitti hann úrlausn,
en ekki til að sýnast eða fá lof
fyrir. Slíkt var fjarri skapi
hans.
Fátækur frumbýlingur undir
Eyjafjöllum kom til Halidórs í
Vík á útmánuðum og bað um
matvöru til láns og óvíst um
borgun að sinni, Halldór hugs-
aði sig um og sagði svo: „Eg sé
ekki annað ráð, fyrst bú átt
ekkert til að borga mér með, en
ég kaupi þessa einu kú þína á
gangverði. Þú getur haldið
henni, meðan þú elur þér upp
aðra kú og goldið mér leigu eft-
ir hana þangað til.“ Þessu
kejrptu þeir.
Nú leið tíminn. Bóndinn ól
sér upp aðra kú og á sama tíma
hækkuðu kýr í verði. Því fór
hann að iðrast kaupsins við
Halldór, gerði ferð til hans og
reifaði málið, Kveðst hann nú
geta selt kúna fyrir mun msira
verð en hann fékk í hendur frá
Halldóri. Hann svaraði: „ÞaÖ
hefur allt hækkað, og víst á ég
kúna, en seldu hana samt fyrir
það, sem þú getur, og greiddu
síðan skuldina við mig.“ Hann
þáði þatta fegins hugar og þótí-
ist hafa gert góða ferð til Vík-
ur.
Um aldamótin 1900 fojó í
Drangshlíð Böðvar Böðvarssor4
síðar bakari í Hafnarfirði. Hon-
um varð íjárvant einhverju
sínni og leitaði þá til Halldórs í
Vík. Áður örfaði hann kjark
sinn með tveim st'aupum af
víni og bar erindið upj> við
Halldór strax að loknum kveðj
um. Halldór svaraði: „Nú sæk-
ir þú iila að. Ég er vanur að
eiga svolítið af þeningum, en
þvf er ekki að heilsa sem síend
ur, og ég sjálfur verð að fá lán
til ao geta borgað aðkallandi
skuld.“ Ekki var Böðvar af
baki dottinn fyrir það, heldur
sggði: „Já, en fyrst þú þarlt að
taka lán, þá taktu bara svolítið
meira, svo þú getir lánað mér.“
Halldór brosti við og sagði:
„Það er reyndar satt, Böðvar.“
Lét hann þau úrræði síðan í té
og varð Böðvari það drengskap
arbragð rákt í minni.
Engum manni hlýddi að af-
fiýtja fólk Halldórs í Vík viö
hann1. Engjateig átti Suður-Vík
fýrir vestan Reynisfjall og lá
heyskaparfólk þar við. Það var
þvingunarlaust og glaðvært, en
sló þó ekki slöku við vinnu
stna. Einhver varð til þess að
bera Halldóri það, að fólk hans
hefði góðar hættur við heyskap
inn. Halldór svaraðí og kvað
fast að orði: „Það vinnur líka
veí.“
. Þorsteinn Asgrímsson . .er
maður nefndur, þekktastúr und
ir nafninu Þorsteinn ríki, sök-
um þess hve hann var drjúguf
að afla sér aura og annarra fé-
muna. Hann var ráðvandur, góð
viljaður 'og saklaus eins og
barn, Gamall, uppgefinn og
þreyttur á flækingi kom hann
til Halldórs í Vík og bauð hon-
um próventu sína. Halldór svar
aði: „Veit ég það, að eigur þín-
ar eru miklu meiri en þú þarft
fyrir þig að leggja, en þú átt
skjddmenni mörg og fátæk,
sém mundi koma það vel að fá
eitthvað af þessum réiíum, sem
þeim Mka ber og því geri ég
þetta alls ekki.“ Þarna var
skörulega að orði kveðið og
skynsamlega.
Lærdóms- og gáfumaðurinn
mikli, dr. Ólafur Dan. Daníels-
son þekkti Halldór í Vík lengi
vel aðeins af afspurn. Þar kom
þó, að hann sótti Halldór heim
austur í Vík. Heimkominn til
R'eykjavákur hitti hann vin sinn.
Lárus Bjarnason og sagði: „Nú
er ég búinn að koma áústur í
Vík og hitta Halldór, og nú sá
ég það, .sem ég hafði aldrei
heyrt talað um, hvað Halldór er
óvenju fallegur maður.“
Lárus kom til Halldórs á efri
árum thans og var tekið með
virktum að venju. Hann kvaddi
þar Halldór í síðasta sir.n, en
sá til hans á hestbaki, við brött-
för, skammt fyrir innan Vík.
Sagði Lárus, að hann hefði ’set-
ið hestinn svo teinrétt og fa!-
iega, að sér hefði aldrei'
gleymzt. „Maður og hestur
fóru þar svo fallega saman,"
svo ég noti orð Lórusar sjálfs.
Margt fleira geymdi Lárus
frá kynnum sínum við Halidór.
í Vík, svo sem bóksöluferðir.
með Eyjaf jöllum á vegum hans,
en hér skal botninn sleginn í.-
Geta skal þó eins atviks,.
sem snertir annan mann. I blað
söluferð um: Fijótshlíð kom Lár
us á bæ einn. Nafn hans var
honum fallið úr minni. Gama-11
maður hvítur á hár og skegg,
var þar með öðru fólki í bað-
stofu. Lárus minntist á Þor-
stein Ek-lirigsson og dáðist að
milli hans. Þá tók gamli mað-
urinn til orða og sagði: „Það.
var skaði, að Þorsteinn Erlings
son skyldi læra.“ „Hvað béf til
þess?“ spurði Lárus. „Það hlóð
enginn jafn góða grjótgarða í
Fljótshlíð og hann,“ svaraði
gamli maðurinn.
Til Lárusar Bjarnasonar má
heimfæra orð Skarðverjans, ef
skráðj Sturlungu, um Sturiu
Þórðarsón lögmann: „En hann
vissa ég alvitrastan og hóísam-
astan.“ Mikill fjöldi íslenzkra
msnntamanna á Lárusi braut-
argengi að þakka. Munu fáír
hérlendir skólamenn haí’a
reynzt nemendumi sínum slíkir
drengir sem hann. Sjálíur
brauzt hann til nams í sárustu
fátækt og varð jafnoki háskóla
genginna manna í mörgum
fræðigreinum. Öeigingirni var
frábær dyggð í fari hans. Bogi
Ólafsson menntaskólakennari
hrósaði aðeins því, sem var
hrósvert. Um Lárus Bjarnason
sagði hann í mín eyru: „Lárus
hugsar meira um aðra en sjálf
an sig.“ Vonandi á einhver.
lærisveinn Lárusar eftir að
halda minningu hans á loft bét
ur en hingað til hefur verið
gert. Dæmi slíkra manna getur
orðið ungum mönnum hóil
hvatning, þótt engir þurfi nú
að hefjast úr þéim kjörum, sem
mörg ungmenni 19. aldar hóf-
ust .úr til þroska og manndáðár
með þjóð sinni.
Lárus dó 9. oktcber 1956.
Þótðúr Tömássóri.
Framhald af 7. slðu.
ekkert skáldaleyfi. Þá verður
að vera rökrétt' samhengi milli
þess, sem hægri höndin og sú
vinstri gera.
Þess vegna verða rithöfund-
arnir að gera upp við sig hið
bráðasta, hvort þeir ætla að
berjast fyrir framkvæmd álykt
unarinnar frá 28. marz — eða
berjast fyrir hlutleysi íslands.
Þetta tvennt getur ekki með
neinu móti farið saman.
Væri ekki reynandi að biðja
Einar að spyrja Agitprop, hvern
ig losna megi úr þessari klípu?
BGr.