Morgunblaðið - 24.12.1915, Page 4

4
MORGUNBLAÐIÐ
Vísur
eftir Pál Ólafsson.
Andvdkan.
Sárt er mjög að sakna
sætra drauma og vakna
fljótt af fyrsta blund,
enga stjömu’ að eygja,
einn að vaka’ og þreyja
marga myrkra stund,
en aldrei sjá
sunnu á
fjöllum roða
og fagran boða
dag, sem dimmu eyðir.
1. Sejotember.
Næðingur norðan frá
nístir hin grænu strá,
fennir í fjöll;
svo byrjar September,
sóley og fífill er
dáin, og fölna fer
fegurðin öll.
Alt Tiold er hey.
Úr slæjunni heim ég hoppa
því hríðviðri er
og komin kulda-loppa
í klærnar á mér.
Mér finst meira gaman,
það máttu’ ekki lá,
að koma kvæði saman
en keppast við að slá.
Þá fögur blóm ég felli,
mér finst ég deyða menn,
því við eram blóm á velli
og visnum líka senn.
Lífsleiði.
Ég þarf nokkuð mikils með,
merkin verkin sýna,
mat og drykk og búinn beð,
böm og konu mína.
En ég veit, það varir skemst,
verð því líka feginn,
út í myrkrið ef ég kemst
eitthvað hinum megin.
Því að mér er þrotið megn,
það er gat á skónum;
svo er ég líka lagður gegn
af lífsins títuprjónum.
Stökur.
Verður þróttur, verður styrkur
veikur allra manna,
að þola nótt og niðamyrkur
og nepju forlaganna.
Alt er svo ókyrt og valt
oft draga ský fyrir sunnu
og blíðasti suðvestan blær
breytist oft snögglega í frost.
Þó að nísti frostið fast
og fölni grænir hagar
eftir þetta kuldakast
koma betri dagar.
Sjón blinöingjans.
Eftir Torfhildi Þ. Holm.
V A Ð mun Jón’gamliheyra?
Hann horfir svo undarlega
upp í rjáfrið, og því er
hann ekki vanur«, sagði húsfreyja
við bónda sinn og börn, sem sátu
í öðrum enda baðstofunnar og
horfðu forvitnislega fram fyrir
dyrastafinn til gamla Jóns blinda,
niðursetukarls, er sat á fleti sínu
og hallaðist upp að herðadýnu og
var sem hann svæfi, að öðru
leyti en því, að hann hafði augun
opin og horfði brosandi upp í
rjáfrið, en þess var ekki vant að
hann væri svo glaðlegur. Að
vísu var hann ekki svo þung-
lyndur sem vænta mátti, þar sem
hann bar slíkan mæðukross, en
hver kross hefir, sem oftast, sinn
sætleika i för með sér. Jón hafði
aldrei séð þessa heims ginnandi
ljós, því hann var blindur fædd-
ur. Honum var meinað að sjá
dýrð dagsins, er hann brunar
fram í hátign sinni, en honum
var einnig meinað að sjá þá til-
finnanlegu eymd, er átti sér stað
í hreysi foreldra hans.
Hann uppólst með systkinum
sínum i nokkur ár, en þá faðirinn
dó, lá ekki annað fyrir en hrepp-
urinn; það er ekki álitið neitt
sældarbrauð að lifa á honum, en
þó fór það svo hér, að Jóni brá
við og fanst hann vera sæll orð-
inn. Hann var svo heppinn að
hann fór í dvöl til ríkustu hjón-
anna í sveitinni, og án efa hinna
viðkvæmustu og beztu. — Sem
sagt fanst Jóni sig ekkert bresta
að undantekinni sjóninni, sem
hann aðeins þekti af nafni en
ekki reynzlu. — En hversu getur
maður réttilega metið þá nautn,
sem maður aldrei hefir notið, en
einungis heyrt lýst? Jón var að
skapa sér dagsljósið alla vega í
huga sínum, þegar börain voru
að útmála það fyrir honum, en
varð engu nær fyrir það, sem
nærri má geta. Eftir að hjón
þessi dóu fór hann til sonar þeirra
og var það maður sá, sem nú
getur um, og var ásamt konu og
börnum að tala um Jón gamla.
Konan vildi ávarpa hann og
spyrja hann um gleðiefnið, en
það vildi Sigurður bóndi ekki.—
»Má vera«, sagði hann, »að gamli
Jón hafi loks fengið ósk sína upp-
fylta og fengið að sjá dagsljósið,
því ekki er ólíkt því, sem hann
horfi upp í sólina. Líttu á hvernig
hann dregur saman augun, alt
eins og þegar manni er ofbjart í
augum. Látum hann síðar segja
hvert nokkuð hafi borið fyrir
hann«. — Þetta töluðu þau um
góðan tíma, þangað til karl af
sjálfsdáðun ræskti sig og and-
varpaði þungan.
»Af hverju andvarpar þú nú
blindingi?* spurði Sigurður, því
þannig hafði hann kallað gamla
Jón frá því í æsku, að hann lék
skollaleik með þeim börnunum,
og var þá oftast blindingur.
«Af því, sem fyrir mig bar,»
sagði karl, og varp mæðilega
öndinni á ný. »Það var miskun-
arverk af Guði að láta mig fæð-
ast blindan í þenna heim, það
veit eg nú, og eg hefi aldrei ver-
ið óþolinmóður, en eg finn nú
glögt, að héðan af verður blindnin
mér þungur kross, og eg vona að
eg fái nú bráðum fulla sjón, nefni-
lega eg deyji.« —
«Segðu mér blindingi hvað þú
hefir séð, eða hvað hefir borið
fyrir þig,» sagði Sigurður.
«Bágt á eg með að lýsa því og
ekki veit eg vel hvort það hefir
verið draumur, eða hvort Guð
hefir opnað svo sálar og líkams
augu mín í einu, núna samstundis.
Eg var að spinna úr hrosshárs
vindlinum hérna við stafinn og
man ekki eg væri að hugsa um
nokkuð sérlegt, þegar mér verður
litið hér um baðstofuna. Eg sá
hana alla og alla gluggana, eg
sá þessa birtu, sem eg hefi svo
lengi þráð, og eg sá blessaða sól-
jna, sem eg ekki þorði að horfa
í. Eg sá ykkur og öll börnin. Eg
sá stokkinn hans Nonna litla,
hann hafði líkan lit og stráin ut-
an við gluggann, og kross var
skorinn á lokið.» . . . «Það er
alveg rétt,« sagði Sigurður, og
leit undrunarlega til konu sinnar,
«það er alveg rétt, svona er stokk-
urinn, þú hefir þá fengið ósk þína
uppfylta.» —
«Já, en eg sá miklu meira en
það, eg sá lík'a það, sem eg hafði
ekki beðið um eða óskað, og það
er það, sem vekur hjá mér óþreyju,
og gerir mig óánægðan með að
lifa lengur. Eg leit hérna á rúm-
fletið mitt og þá sá eg að báðir
foreldrar mínir stóðu þar mjög
brosleitir, og hjá þeim bræður mín-
ir, sem urðu úti hérna um árið.
Eg þekti þau fullkomlega, þó eg
aldrei hefði séð þau fyrri, eg sá
líka örið stóra, sem eg hafði svo
oft heyrt talað um á föður mín-
um sæla. Eg sá og miklu fleiri,
suma er eg þóttist þekkja, en
suma sem eg þekti ekki. — Nokkr-
ir gengu inneftir gólfinu og inní
húsið, sem hún Guðbjörg mín er
með börnin í, og staðnæmdust
þar. Bjarni hreppstjóri stóð hérna
við fótagaflinn minn, og var blíð-
ari við mig, heldur en þegar hann
kom hér seinast. — Á ásjónu
þessara allra skein himnesk gleði,
og þeir breiddu út faðminn á móti
mér og bentu mér að koma. Þeir
voru í hvítum tárhreinum skrúða,
sem ljómaði af, og það var eig-
ínlega vegna tötra minna að eg
sat kyr og þreifaði ekki eftir þeim^
Allir höfðu þeir gullorður á brjóst-
um sínum, sumir stærri og sumir
minni og þótiist eg vita að þæry
á þessum undarlegu verum væru:
teikn þeirrar vegsemdar, sem þær
hefðu hlotið á himnum. Eg sá
varir þeirra bærast en heyrði þó
ekkert orð, né nokkurn hljóm,-
þóttist eg vita að þær væru að
tala, því þær hófu upp höndur
sínar og bentu upp til hæða. Eg:
leit líka upp, en þá sá eg ekkert
nema sólina, sem blasti beint í
augu mér, og kreisti eg þau aft-
ur, en þá eg leit upp aftur sá eg
ekkert, alt var horfið og alt var
koldimt fyrir augum mér, eins og
núna, og eins og ávalt, og nú
veit eg varla hvort eg hefi séð
þetta vakandi eða sofandi, en svo ■
mikið er víst, að héðan af þrái
eg ekkert annað en himininn og
það sæla ásigkomulag sem þessar
himnesku verur voru í. Hvað
heldur þú um þetta Sigurður
minn?»
Þau hjón höfðu undrandi hlýtt
á sögu gamla blindingjans, sem
engin vissi til að hefði nokkurn-
tíma ósatt orð talað, og því datt
ekki Sigurði í hug að rengja hann,
en sagði:
«Mér þykir þetta mikið merki-
legt, hvert það er draumur eða
vitrun annarar tegundar, og get
eg mér til að þú munir ekki lengi
þurfa að þrá þessa sælu er fyrir
þig bar, þar þú munt feigur vera;
þessir vinir þínir, þektir og óþektir,
hafa verið að benda þér á það,
enda hefði Guð ekki leyft það,
að þessi löngun og eftirþrá kvikn-
aði í hjarta þínu, ef hún ætti ekki
bráðlega södd að verða, þar þú
ætíð hefir borið kross þinn þolin-
móður og hugglaður.»
«Já mæl þú manna heilastur,«
sagði Jón, en um leið og hann
slepti orðinu var barið að dyrum.
Sigurður bóndi gekk út, og kom
inn aftur eftir skamma stund með
gestinn, og sagði hann meðal ann-
ara frétta lát Bjarna hreppstjóra,
er Jón sá í sýninni. Hannhafðisvo
að segja orðið bráðkvaddur fyrir
tveim dögum. — Þetta varð til
að staðfesta tilgátu bónda, um að
Jón mundi ekki eiga langt eftir
ólifað, enda varð það og orð að
sönnu. — Réttum mánuði síðar
tók hann landfarsótt, er þá gekk
skæð, og tók hvera af öðrum á
heimilinu, og dó Jón gamli úr
sótt þeirri. Guðbjörg húsfreyja
varð og mjög hart tekin af veik-
inni, og nokkrum klukkustundum
eftir að Jón gamli gaf upp andann /
sálaðist hún og.
Atvik þetta hefi eg sett hér
fram, ekki í því skyni að eg álíti
það merkilega sögu, heldur merki-
lega vitrun, hvað sem nú aðrir
vilja um það segja.