Morgunblaðið - 24.12.1915, Blaðsíða 11

MORGUNBLAÐIÐ
ii
Er honum að skána? mælti
vökukonan og sötraði svart kaffi.
Það kom titringur í augnalok-
ln á Preundlich og hún varð
skjálfrödduð.
—• Nei, nei, hann deyr bráðum,
®®lti hún og barði sér á brjóst.
~~ Já, maddama Wotam, þér
eruð hamingjusöm. Þér hafið
fundið það, sem lífið hefir bezt
bjóða, móJMrsæluna.---------
Og Preundlich leit angurbitin
*11 himins.
Maddama Wotam andvarpaði
eins og byrði gæfunnar væri
tanni alt of þung og greip til
nPpáhalds dægrastyttingar sinnar:
a^ spá í spil.
Preundiich kipti einu spili út
nr stokknum.
—• Eg sný því ekki við Wotam,
eg geri það ekki, vegna þess að
eg þori það ekki — — — Eg
drð það fyrir hann, mælti hún
!ágt og lokaði augunum eins og
h'ín væri hrædd.
Maddama Wotam þreif spilið
Þranalega af henni.
— 0 já, mælti hún. Kistan
Þans stendur nú þegar í líkhús-
inu.
Freundlich leit bænaraugum á
™otam eins og það stæði í henn-
ar valdi að lengja líf bygginga-
tueistarans um einn eða tvo daga.
— Er það satt mælti hún er
Þnð satt--------? Þá kemur móð-
lr hans of seint.-----—
Það var hringt gætilega.
■— Hlustið þérá maddama Wo-
tam. það er hann------hvað hann
hringir gætilega. Það er að eins
Vegna þess að hann vill ekki
Vekja mig, hann heldur að eg
^nni sofa.---------
Freundlich opnaði dyrnar að
stefunni þar sem byggingameist-
lnn lá, og brosti þýðlega.
Hann reis upp við olnboga
~~ Hvað er klukkan?------------
®r bráðum kominn dagur?
— Já bráðum. Við skuluin að
eins sofa svolítið lengur.
— Og á morgunkoma jólin.—
«
Freundlich varð á báðum átt-
nrn- Átti hún að segja honum
Pað að á morgun væri aðfanga-
nagur? En hann horfði svo ein-
^nnilega á hana að henni fip-
aMst undanfærslan.----------
~~ Já, á morgun koma jólin
þá kemur mamma, mæltihún
greip um hönd hans eins og
án ætlaði að þreifa eftir æða-
8lögunum.
Hefir komið símskeyti frá
^hönimu---------?
Ekki ennþá — — það kem-
ar þegar við höfum sofið.------
Hann hallaðist aftur á bak upp
svæfiinum, teygði úr sér og
kaði augunum, sem brunnu af
hlta8Ótt.
Freundlich laut yfir sængina og
Ustaði eftir andardrætti hans.
v° kysti hún hann á ennið og
|leiddi hár hans blíðlega með
gfunum. Frammi á ganginum
sat maddama Wotam og grúskaði
í spilunum.
— Hér deyr einnig annar mað-
ur, mælt hún og leit spyrjandi á
Freundlich. En hún hristi höfuð-
ið og svaraði:
— Ekki í núnni stofu.
Yfirhjúkrunarkonan átti ráð-
stefnu við yfirlæknirinn fyrir
framan dyrnar á sjúkrastofu bygg-
ingameistarans. Hún var að biðja
um leyfi til þess að meiga færa
honum bréf hans og jólagjafir.—
— Færið honum það sem yður
sýnist, mælti læknirinn og gekk
hljótt inn í herbergið, — og færið
honum það fijótt.
Freundlich stóð fyrir framan
og hleraði.
Yfirhjúkrunarkonan vissi það
og hratt upp hurðinni beint í
fang henni.
— Jæja eruð þér þarna ? Viljið
þér sækja bréf byggingarmeist-
arans og hitt sem honurn er sent.
— Er hríð úti?
— Þá tefst hún á leiðinni hing-
að.------—
— Nei, yfirlæknirinn sendir
beztu hestana á móti henni.------
— Hvenær koma jólin?
Freundlich laut svo nærri hon-
um að varir hennar snertu eyra
hans.
— Bráðum, Vanja, bráðum. Og
þá kem eg með gjafirnar mínar
og les fyrir yður öll bréfin, sem
Vanja hefir fengið að heiman —
-----og svo líður okkur báðum
vel, meðan hinir eru að álpast
um niðri hjá yfirlækninum--------
— vesalingarnir, mælti hún við-
kvæmt og vorkunnarlega.
Hann heyrði ekki hvað hún
sagði og höfuð hans var grafið
djúpt í svæfilinn.---------
Yfirhjúkrunarkonan opnaði dyrn-
ar svo hljóðlega að Freundlich
varð þess ekki vör.
— Hvað eruð þéraðgera hér?
í-y:S,í
Hann breiööi faðminn móti henni
Freundlich þaut af stað fegnari
en frá verði sagt af því að meiga
nú opna bréfin og böglana fyrir
Vanja.
------Fyrir sína eigin peninga
hafði hún keypt dálítið jólatré
og skreytt það sem bezt hún
kunni.---------En það ætlaði hún
ekki að færa honum fyr en hinir
sjúklingarnir sátu í boði yfirlækn-
isins.------Freundlich kom með
fult fangið af bréfum og böglum.
— Þökk fyrir, mælti yfirhjúkrun-
arkonan og þreif af henni bréfin
og böglana — og horfði um leið
á hana með köldum, sigri hrósandi
svip.----------Við ætlum sjálf,
yfirlæknirinn og eg — — Þökk
fyrir, og hún brosti háðslega.
Freundlich fanst hún hrapa,
gegn um öll loft hússins og nið-
ur í líkkjallarann.---------
— Er nú skeytið komið? mælti
byggingameistarinn er hún kom
til hans i rökkrinu til þess að
vita hvernig honum liði.
— Já, mamma yðar kemur
hingað snemma í fyrramál-
ið.---------
— _ — það þarf að hjálpa
frúnni á öðru herberginu til þess
að klæðast áður en veizlan hefst.
Freundlich rendi sér á hlið út
úr herberginu og hafði ekki aug-
un af Vanja.----------
— Komið fljótt aftur, hvíslaði
hann.
Hún veifaði hendinni og brosti
af gleði:
— Já, já, Vanja,------eg kem
undireins aftur, undireins aftur.
Frúnni á öðru herberginu var
hjálpað i fötin, í einu hendings-
kasti. Freundlich þreif kjóla og
pils, skó og sokka úr skápum og
skúffum. —--------
Frúin, sem þjáðist af ólækn-
andi krabbameini, horfði á alt
þetta eins og henni kæmi það
ekki við.
— Þakka yður fyrir, eg get
vel hjálpað mér sjálf, mælti hún
og settist þreytulega á stól----
eg vil helzt hjálpa mér sjálf,
mælti hún ennfremur í bænar-
rómi.
Freundlich hvarf eins og snæ-
ljós út úr dyrunum. Inni í her-
berginu sínu geymdi hún jóla-
tréð hans Vanja bak við glugga-
tjöldin.--------
Átti hún að kveikja á því nú
þegar? —--------Hún gekk eins
og af tilviljun um allar stofurnar
til þess að gæta að því hvort
allar hjúkrunarkonurnar mundu
komnar til veizlunnar hjá yfirlækn-
inum.-----------Alt var hljótt og
hvergi maður. Þá hélt hún til
herbergis síns. Hún lagaði skraut-
ið á jólatrénu og kveikti á litlu
kertunum, brosandi og talaði við
sjálfa sig um leið. —------Hún
horfði nokkra hrið á tréð, með
innilegri gleði, og svo opnaði hún
hurðina hljóðlega til þess að ganga
úr skugga um það að enginn væri
nærri.----------
Þá var hringt.-------—
Það var hann sem hringdi------
honum var farið að leiðast eftir
henni, hann var að kalla á hanaí
Aftur var hringt.---------
Hún flýtti sér til hans til þess
að segja honum frá því að nú
kæmi hún bráðum með gjöfina sína
— hún ætlaði aðeins að hafa kjóla-
skifti áður—, en hún staðnæmdist
á þröskuldinum. Vanja sat flöt-
um beinum í sænginni og augu
hans tindruðu af ólgandi hita-
sótt.------Hann breiddi faðminn
mót henni, stundi eins og hann
þjáðist mjög og bauð henni munn-
inn.
— Þakka þér fyrir það, mamma
mín, að þú komst--------eg vissi
að þú mundir koma, mælti hann
brosandi og kysti Freundlich á
munninn, ennið og hendurnar.
Það komu tár í augu hennar.
Hún sá að nú var helstríðið byrjað
og kallaði því á yfirlæknirinn.
Hann sagði henni að dvelja hjá
sjúklingnum þangað til öllu væri
lokið.-----Seint um nóttina tók
Vanja í síðasta skifti í hönd hennar
og hvíslaði stynjandi:
— Mamma, mamma, mamma
mín —------!
Freundlich stóð fyrir framan
jólatréð. Kertin voru öll brunn-
inn upp.--------— Tárin gerðu
döpur augun hennar blá og skír.
Næstu nótt sagði hún maddömu
Wotam frá því hve glaður Vanja
hefði dáið.---------
— Jæja, þá hafið þér fund-
ið móðursæluna, mælti maddama
Wotam og ypti öxlum.
— Hér um bil, maddama Wotam,
hér um bil. Eg átti hann þó ekki
alveg — og hún andvarpaði.
—-------En jólatréð sitt skal
hann fá, mælti hún grátandi um
leið og hún batt sveig á kistu
byggingámeistarans úr greinum
þess.
Ámi Óla
þýddi.